Netgedichten

netgedicht (nr. 72.935):

Vol ornaat

ik kende haar
onderkoelde lach
de marmer witte
handen en haar
ijzige blik door
eenwording met
het materiaal
waarin haar
opdracht zich
zal presenteren

zij beitelde
schaafde en boorde
het transparante
blok met redelijk
gemak naar de
gewenste afmetingen
af en toe even
stilstaand voor de
onverwachte kleuring
van een uitbundige zon

op deze opmerkelijk
hete dag was het
enkel de koelte die
haar omgaf van
totale overgaaf aan
het beeld dat zij ooit
in gedachten had
koning winter in
vol ornaat op zomers
zonnewende uit ijs gemaakt