Alle inzendingen over ziel OR kus OR herdenken

Waar was ik eertijds bij de watersnood, Waar toen men John F. Kennedy vermoordde En waar toen ik van 11 september hoorde En waar was ik bij Pim Fortuyn z'n dood? Ik word verdomme onderhand zo oud Dat ik het niet meer uit elkander houd.…

van na de oorlog ben ik geboren in een vrijheid die menigeen net gemist heeft van na de oorlog ben ik hoor en lees nog steeds van oorlogen die ik gelukkig net gemist heb van na de oorlog ben ik zie nog steeds slachtoffers van geweld van hen die voor die oorlog waren van na de oorlog ben ik zonder de vrijheid van nu zou ik hier niet…

Een stilstaan om de doden te betreuren bij wat begon met minachting en haat. We spreken heel ontroerd van sluipend kwaad en roepen dat dat nooit meer mag gebeuren. En wijzen, met de ogen nog vol tranen, weer naar een nieuwe groep: de Marokkanen.…

Onder het zwak aflopend duin bloeien de blauwe distels als nooit tevoren Sterke bladeren als metalen schilden maken het insecten moeilijk om te landen De wind snijdt een gat in de lucht je ziet een herinnering die vergeefs probeert één gebied te omlijnen Een veld vol blauwe tractoren de gele lucht geladen groene voren lopen door het…

De roem van deze wereld duurt maar kort: Het stralend beeld van onze grote Pim Is onderhand een verre, bleke schim En alle tranen zijn allang gestort. De grootste Nederlander van altijd Raakt na vier jaar in de vergetelheid.…

Uw ogen zijn vol ziel gelopen, Maar niet als in die ene nacht. In onze adem hijgt een hopen, Maar niet als in die ene nacht. Dit samen-zijn zal schoon verbloeien, Maar niet als in die ene nacht. Plots gaat een gaal weer klanken sproeien, Maar niet als in die ene nacht.…

een moment van stilstaan bij de vraag waarom je geen moment echt stil blijft staan bij datgene waar je geen moment echt stil blijft staan…

de vlag hangt uit halfstok wappert vrolijke kleuren ik heb een brok in mijn keel aan de herinnering mijn vader die alsnog aan de oorlog ten onder ging notities op gele kladbriefjes met potlood 'we houden de moed er in' velen gingen er dood hij overleefde het kamp daar was alles mee gezegd in hem woedde het voort werd de strijd…

De laatste gele boterbloem, Die bloeide tussen 't dorrend gras, Deed mij de tijd gedenken toen Het Lente en zij nog bij mij was. Die Lente-tijd keert nimmer weer, O, Leven, wat is uw droefnis groot, Al wat zo schoon is, is zo teer Zo broos, — zo wreed de Dood. Die kent geen bloemen en geen licht, Die geeft alleen—mag 't zijn—de…

Mijn vader heeft de oorlog meegemaakt Al heeft ie dan niet in ’t verzet gezeten En volgens mij nooit bloembollen gegeten Heeft niks gesaboteerd, laat staan gestaakt Ik schreef voor hem mijn kleine requiem En in dit lied, daarin gedenk ik hem…

Herdenken deed je niet alleen de vierde mei maar telkens als je op een warme zomerdag het kruis voorbij reed op de fiets. Van oorlog wist je niets, maar het pad dat door de duinen sneed gaf stijgend, dalend uitzicht op de dood. Op wat groot en onverzettelijk was: het kruis, de helden in hun graf.…

Dank zij de doden Bezit van vrijheid Bezit van denken Een bezette generatie Gène van een natie Genen en ratio Collectieve spijt Ongeacht leeftijd Overdenken Bevrijding beleven Door overlevering Over leven…

Zijn we vergeten dat het as sneeuwde van vergeten zielen die tussen hemel en aarde blijven zweven?…

elke dag weer kleine nieuwe ellende om te herdenken het leven gaat voort maar er wordt nog herdacht gelukkig…

En telkens sta ik weer in pyjama voor het oude raam en controleer de auto's die in die jaren even voor het gewijde uur naar de kant van de weg zwenken en stoppen lijken mijn vader en moeder in zichzelf verzonken verbonden met iets dat groter is dan zij gedachten waar ze goed naar moeten luisteren die het waard zijn om telkens terug…

die schoonheid niet vergeten kan jeugdig als de lente, weldadig als de zomer in de heimwee van de herfst en stilte van de winter hier sta ik in de wind en ik houd mijn adem in om even de stilte te ervaren die ik in me voel omdat je er niet meer bent, en dat maar niet wendt een bloem die schoonheid niet vergeten kan standvastig in mijn herdenking…

men begraaft de herinneringen met de doden men moet vergeten wat men met eigen ogen zag men witwast de geschiedenis ruimt de graven men leest witte bladzijden men moet vergeten hoe het was ik moet onthouden dat ik herdenk en niet vergeten zal…

Ben ik hier om licht te zien of het duister, bij de kolom die opzij staat, in de stad waar uit op ijzeren wegen Ben ik hier om gedachten mee te geven, woorden? Woorden voor terreinen en gruis? Zoals uit de zwart geslagen boom met afgescheurde tak toch weer het groen bloedt en straks de bladeren komen, zo wil ik hier mijn woorden laten…

ze droegen zwarte en bruine hemden stampten alles in en uit de grond schreeuwden met heel harde stemmen hoe lang hoe lang gaan we dit nog herdenken die onmenselijke volkerenmoord we zijn bijna ver genoeg om te vergeten hopelijk duurt dat nog heel lang heel lang velen leven opnieuw in angst zijn weer als toen voorzichtig bang…

de ondergaande zon kleurt de hemel bloedrood universele emoties verspreiden zich over de velden waar rode klaprozen bloeien in de stilte staan rijen kruisen de grond is doorweekt van verloren tranen verwoeste levens marcheren als een bloedrode draad door de wandelgangen van de genadeloze hebzucht een gedwongen afscheid van…

Een stuk oud brood dat zorgvuldig wordt bewaard is een oud symbool voor veeloud zeer dat nooit verjaart weer opnieuw doorstane angsten en ook dreiging van terreur doen me duidelijk beseffen: de bevrijding is nog lang niet klaar stel geweld aan de kaak leg onderdrukking aan banden dat is de taak van vredelievende mensen uit alle landen…

Uit het gebroken zolderraam hangt een verschoten vlag, al bijna tachtig jaren. En op de witte kruizenrij, waarlangs verwelkte bloemen staan, mag je je blind gaan staren.…

Aan wie moet ik mijn aandacht nou gaan schenken Krijg ik niet wat te veel straks op mijn bord Die twee minuten zijn dan vast te kort Mijn lieveheer wie moet ik gaan herdenken Eerst maar oom Piet die in ´t verzet omkwam Oh nee….´t Wilhelmus klinkt al op de Dam…

Ben ik hier om licht te zien of het duister, bij de kolom die opzij staat, in de stad waar uit op ijzeren wegen. Ben ik hier om gedachten mee te geven, woorden? Woorden voor terreinen en gruis? Zoals uit de zwart geslagen boom met afgescheurde tak toch weer het groen bloedt en straks de bladeren komen, zo wil ik hier mijn woorden laten…

Op de rijksweg staat middels borden aangegeven, dat je bij het meebeleven, van herdenken van de doden, beter niet kunt stoppen, midden op de weg, men zoeke beter een P om te parkeren, twee minuten, slechts.…

Kus mij met gelijk, kus mij met geduld, kus mij met de stilte, kus mij met het gedicht, dat ons zachtkens bemint, kus mij met de avond, kus mij met de morgen, kus mij met de storm, kus mij met de engelen, kus mij met de talen, kus mij met de vrede, kus mij met de overwinning, kus mij met de trouw, kus mij met de stilte, kus…

ik kus de tranen van je ziel die rijkelijk vloeien nadat je stukje bij beetje loslaat datgene dat je al jaren vasthoudend meetorste nu voorzichtig laten vieren maakt dit het ongeplaveide pad wankel doch uitdagend er lonkt licht aan de horizon…

Op de muziek van 'Hold Back The River' van James Bay (zie link) In de Zee, daar woont een fee Ze zwemt en heeft een staart Feemeermin, dat is haar naam De Zee is haar huis en haard Stop de vervuiling van de oceaan Stop de vervuiling, houd schoon - De Wereld die onder het water schuil gaat Stop de vervuiling, stop het In de Zee…

Stilte aanbidt de herdenking van hen die het land dierbaar waren en nog zijn. Vergeten is geen optie want de waarde van de stilte dragen wij nog in ons hart.…

te worden te sneuvelen als rot kanonnenvlees dat men de duivel opgelucht mocht schenken die slachtoffers van geestelijk gestoorden naar wie men met de vinger immer wees zal men hen straks op 4 mei ook herdenken…