Alle inzendingen over zwicht

als jij mij de hand geeft voel ik de sterke arm hoe krachten samen gaan in fysieke omstrengeling geesten zich samensmeltend richten op hetgeen waar zij voor zwichten zo kunnen wij power genereren om ook het nieuwste uit te proberen met een stilzwijgend ja de wegen te gaan die heling beloven zegen komt van boven maar…

een spoor van voetstappen op het geplooide strand ligt kronkelig te wachten langs golven van de oceaan een briesje wuift het lange haar als de hand een schelpdier vindt die wonderlijk verscholen ligt haar schaduw zwicht synchroon zand bloost met de lucht en omarmt haar silhouet terwijl het water schuimend rolt wordt zonlicht zacht gewist…

Zeer christelijk geloof Genepen gezichten Wat meer menselijkheid Zullen zij niet voor zwichten Met oordelen Staan zij vóóraan in de rij Dat zoiets van de bijbel niet mag Schuiven zij maar terzij Homo's, bloot en korte rokken Doet de gezichten gelijk weer mokken Rode wangen, knietjes tegen elkaar "Een broedende blik" Ach, laat ze maar…

fluistert de tijd ons even terug ik tel glimlachend enkele malen tien en schets krullen op het behang het rolgordijn sluit maanlicht buiten langs de rand waar morgen stond te wachten op het eerste lentewicht zwichtten vochtige wimpers ademen was nog puur ja, soms fluistert de tijd ons even terug…

Waardoor ons vuur niet voor wrijving zwicht. Noodweer kan als een rivier van de berg stromen. Maar het beekje in het dal evenaart onze krachten Net zoals wij ons gevoel uitspreken van ideale dromen. Waardoor opklaringen ons natuurlijke wij kan verzachten.…

het zwijgen waarvoor ik zwicht jouw gezicht in 't lange licht het is waar het leven om vraagt vaak door schaduw vertraagd wollen weemoed heeft ons omhuld wij tweeën, rond hals en honger gekruld dat is wat het leven geeft bloesems, bomen, een strik jij, mijn liefste, en ik onmogelijk om niet te horen wat diep in ons werd geboren…

verplicht de dichter tot zoveel meer poëzie als lichte vorm van dwang een gedicht blijft dikwijls maar slechts even hangen in de zeef van het collectieve geheugen om genoemd te blijven worden wordt er meer van je verwacht want bij stilstand zullen de anderen je voorbijstreven woorden vervliegen gedichten vervagen de dichter echter hij zwicht…

Er ook aan de langste tunnel ooit een einde komt met licht dit de laatste dagen en de laatste uren zijn van een jaar dat voor het einde zwicht, er plots wat zon verschijnt op een winterse dag en de kou doormidden snijdt, dat er altijd iets overblijft van gisteren en van toen om te bewaren in een schrijn van herinnering wanneer we straks…

O lieve beer, kijk wie op Majka wacht Ze willen met haar spelen bij het meertje En met die lieve vrouw, haar teddybeertje Ach kijk nou hoe die puppybende smacht Was ik er maar om jouw zorg te verlichten O lieve beer, doe maar niet zo verlegen Straks wordt het nat en druip je in de regen Ik weet wel dat je voor mijn bod zult zwichten…

Muzikanten in een rij de vlaggen waaien uit Bevrijdingsdag 5 mei 2003 naar toen een dag uit het verleden Zo oud, zo pril Gezicht met vele kanten Voorbij gegleden In de geest Naar buiten toe Zo stil Zo veel verdriet Voor hen die bleven Bevrijdingsdag Dag van het licht Al weer zo lang geleden Herdenking aan de Duisternis die zwicht…

De hel op aarde door verdorven machten Zij verspreiden hier hun kwalijke krachten Misschien heeft Lucifer nu zijn zin Er gaat toch nooit iemand tegenin De hemel op aarde leidt naar het licht Waar ieder mensenkind toch wel voor zwicht De poort van geluk zal opengaan voor een nieuw en erg mooi bestaan Daarom zeg ik nu ook vaarwel en verblijf…

Is een orgie, origineel is een feest een beetje veel is een lamp het helder licht in jouw glimlach waarvoor ik zwicht Is de zon, waar warmte komt is het water waar je verdronk in het donkere gebeuren waar je de laatste adem blies de tank die je moest voorzien was leeg je verdwaalde bovendien en toen men je bovenkreeg had je een glimlach…

wanneer ik zoek met een licht waar zij het laatste gewandeld heeft komt altijd weer haar gezicht naar mijn lantaarn toegewend zacht gebogen, haar ogen dicht en bloed op de mond gekleefd gaat het mee tot het zwicht achter het hek langs de berm die de vijver omgeeft waar nieuw onkruid groeit op de plek van het vergrijp, door sterren omringd…

zelfs de sterkste boom leeft met barstjes in de stam gesnerpt door stormvlagen in grijs getinte, herfstige dagen of toegebracht door een ijselijke koude nacht waarin meedogenloze striemen in het hout wisten te priemen maar, ze zal niet zwichten onder het juk van verzwarende regentakken nee, dwars door stortvloeden heen elk gegeven…

je ogen donkeren als je hart weer zwicht voor mijn verleidingskunst handen gaan al trager je antwoorden steeds vager tot je lach breekt in een gunst zo nader tot elkaar dat lichaamstaal zijn eigen hoofdletters creëert de zinnen kort en heftig worden het ritme warm voelend is helaas geen luid applaus na de apotheose omdat de…

op roze muziek wiegen ballonnen fladderen vlinders met lief wind waait verkoeling langs gezichten die zwichten voor lendenen vol lust maar eenmaal buiten in het staccato van stilte is het gedaan met de rust dreigende blikken verstikken de liefde die doodbloedt op straat tussen stenen groeien weer bloemen die bloeien in haat…

In een oogwenk, is de wereld anders in een handomdraai gewijzigd van licht-wit naar zomers licht van kou naar warmte: Wie daar niet voor zwicht?…

geen ontmoeten je laat je niet meer raken door mijn woorden en gebaar het omgaan met me voel je blijkbaar als gevaar ik liet je achter me keek bij de hoek een laatste keer je lach, de felle ogen mijn thuis stond er niet meer je deuren zijn gesloten de gordijnen blijven dicht je woorden schreven vastbesloten dat je niet meer voor me zwicht…

Ze laat ons al het moois zien dat door haar zo mooi kan bloeien Haar romantische zonsondergang, haar betoverend noorderlicht, haar schaduw om in af te koelen als ik voor haar hitte zwicht De wereld draait om de zon En jij bent mijn zon…

een ruiter op een adelaar strijkt over de lotusvijver hij zwaait met vier armen discus en schelp en knuppel als loze wapens in zijn greep één vrije hand plukt de roze bloem ontloken aan een lange steelwortel een doorzeefde kegel zwicht onder zijn gewicht de zaden vallen verzinken in de drab de ruiter rust er op bladgroen als een…

natuur zijn mijn verwanten, in tegengesteld vuur, een vonk die smacht, je lichaam geeft een herkenbaar woord, het liegt niet, wordt de waarheid niet verstoord,tussen eind en het begin van de uitgesproken zin, of een stop er tussenin, de lust der liefde is niet alleen ontleend aan gedichten, weet ik dat in het zicht van morgen, ik zal zwichten…

de winter huivert in haar eigen woonst ijskoud laat zij de winden huilen het zout bijt in mijn gekloofde lippen de last wordt zwaarder dan mijn arm dragen kan mijn talent weegt veel te licht maar ik wil nog lang niet zwichten ik blijf mijn woorden schikken want zij zijn wat steeds blijft in voor en tegenspoed ze golven steeds weer naar…

Minister Gerd heeft nog eens goed gekeken Want Gerd als mens die zat er nogal mee Toen keek een andere Gerd weer naar de PVV En was de zaak voor Mauro snel bekeken Kan deze clown die voor tirannen zwicht Niet met de eerste trein mee naar Maastricht?…

Ook in de Telegraaf is het weer bal; Een schoenenkastje, schuifdeur, extra kraantje De woningbouw meneer vreest voor zijn baantje Want xenofoben vinden dat Halal 'Waar blijft ons mooie Holland, beste mensen Wanneer we zwichten voor die moslimwensen.'…

uiting geeft Aan een beloken herinnering Die al jaren in mij leeft - Met mijn palet van Basiskleuren schep Ik op geschept papier In verf mijn eigen Onafhankelijkheid Kunst die leeft voor altijd - Woorden die ik van Mijn moeder leerde Vormen mijn gedicht Voor nu en voor later Waarin voorgoed het Donker in mijn gedachten zwicht…

meer Duister denkwerk, Binnenbrand geblust Met farmaco - 'k ben De weg immers kwijt En mezelf net zo goed, Terwijl ik doods loop Te dromen op het pad Dat alleen door de Schemering nog iets Iets verlicht wordt Is daar opeens een vlucht Scholeksters, vlak bij, Gesnater dat mij in het leven roept En het duister dat in mij zwicht…

de dagen dat ik jonger word en mijn verlangen ouder, dat ijsheiligen verdwijnen, een langzame zon mijn terras vertedert, een lijster mijn tuin vol zomer zingt, een blauwe lucht op het groene land ligt, mijn lome lijf weer zwichten zal voor een nonchalante ligstoel in markieslinnenlijntjesstof én schoonheid liefde wordt, die dagen…

bed uit joeg was het mijn geweten die dat vroeg of is er iets waarom ik niet loeg ja, wellicht de naweeën van de kroeg aanvankelijk het schone nog voor de boeg later was het de zwaarte die ik huiswaarts droeg velen kennen die weg, dat gezwoeg ik was dronken van al die gedichten zware, luchtige en verlichte om voor zoveel woorden niet te zwichten…

Jenever beide en liefde - Nooit wordt het genoeg gezeid - Zij doen ons telkens zwichten Voor hunne welsprekendheid. Laat vrij de vijand komen! - Door wie ook op aard bestreên, Niets doet ons immer zwichten, Dan liefde en jenever alleen.…

Boe- ren zijn kwaad Stikstofpercen- tages vliegen hen om oren Daarom de vlag omgekeerd Noodsignaal en teken van verzet Tweede Kamer moet en zal zwichten want de boer leidt 't spel Er zal toch water bij de wijn moeten, maar niet ten koste van onze Voedselverstrekkers...…