Alle inzendingen over afscheid

De flodderige urbaniteit achter de rug Trekt Oeganda arcadisch aan ons netvlies voorbij Papyrusmoerassen, vulkanische rotslandschappen En theeplantages om en om als een Hof van Eden Twee Neushoornvogels klapwiekend in de verte Zes drommels op een hommelende brommer Wat lodderig wit vlindergedwarrel Over het deinende wegdek En mijmerend…

voor je naar de overkant gaat de kant waarvan je niet terug zult keren wil ik met je kijken naar het rimpelende water ik wil met jou de zuidwestenwind voelen voor je afdaalt praten we over het ijs dat de lichtstralen breekt en over luchtbellen die als kwik over het ijsplafond glijden en tasten we naar het flinterdunne bloemblad…

Stel dat ik verdwijn eerst een week, dan een maand, stel dat ik niet meer verschijn, wel een jaar lang. Men vindt wel een vervanger op mijn werk, mijn vrouw een nieuwe partner, een nieuwe papa voor mijn kinderen, men zal nog aan mij denken, mij misschien zelfs missen, iets vertellen over vroeger, toen ik er nog was maar alles slijt, alles…

Die bleke wangen, levens laatste schans, 'n vege strijd nog en 't is al gevloden. Vlucht dan dat éne ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan? Moet ook dat éne - eerst in schroom gemeden en toen gedeeld en fluisterend beleden - met het verwonnen leven ondergaan…

De timmerman timmert, de smid smeedt en wat doet beroepshalve de poëet? Hij zaait woorden in terzinen en kwatrijnen, laat daarmee zijn inzichten ons beschijnen en oogst in verzen voor ons troost. Breng daarom op deze dichter die onvolprezen gemoedsverlichter op een vast moment een toost. De woorden gezaaid door de poëet verzachten…

Ze houdt het dienblad als rand van een kwijnende wereld vast en stapt langzaam in het licht waar zij met donkervloeiende contouren blijft staan en thee schenkt. Haar lichaam verstilt om het te stromen. Ik kijk. Zij kijkt me aan. Recht in een oog dat zich onmiddellijk terugtrekt. Schaduwen vluchten over het huis dat mij kan onthouden. Boomtoppen…

ik snak naar lucht... het enige wat mij rest is een laatste zucht alles wat ik had is nooit wat ik hebben wou het enige wat ik nog heb is een ruw touw ik doe mijn ogen dicht, ik kom nu naar jou. het licht in mijn ogen raakt langzaam vervuld  met duisternis het spijt me voor dit gemis.....…

Ik draag je aan mijn hart en nooit moe zo hoog te dragen geef je mij uitzonderlijke kracht om jouw beeld levend te bewaren. Ik draag je aan mijn hart jouw liefde die zo kostbaar in mijn leven en toch hoe diep werd weer de smart toen ik jou aan God terug moest geven Ik draag je aan mijn hart een herinnering die nooit mag sterven en komt…

Met tranen neem ik afscheid van jou. De liefde overheerste voor ons beiden. Door jouw ziekte kon je hier niet blijven. Troostend leg ik mijn hand in de jouwe. Met veel verdriet moet ik afscheid van je nemen. Jij hebt je taak volbracht. Sterf in vrede. Wij blijven voor altijd verbonden. De liefde van jou en mij zijn onherroepelijk…

1 Aan een touw Als een dode haas Ging vader hangen. Om wat te rijpen, had moeder gezegd. De vrouw die moeder troostte Wilde dat ik salie brandde. Daarmee werd ons huis ontsmet. Ikzelf wilde dat vader kwam Om te spelen met de trein Het rijpen duurde me te lang. 2. Die donderdag erop Trokken ganzen over een veld Grijze vogels in een…

Wie ben ik Om jou te verwijten Dat je niet meer verder wilde Een oordeel Dat is niet aan mij Wat er toe doet Is niet wie ik ben Maar waar ik ben En wat ik voel Ik ben hier Jouw laatste woorden Ik herhaal ze nog een keer Maar ze verdwijnen In de stilte Want ik ben hier En jij niet meer.…

Of mijn vader ooit de gedachten had om met een zelfgebouwd zeilschip de weidse wereldzeeën te bevaren kon ik niet met zekerheid zeggen hij had tientallen zelfgebouwde zeilscheepjes maar die waren te klein om mee te reizen ze pasten nauwelijks in een lege whiskyfles hij wilde een toeristenshop beginnen misschien had ik mijn eigenzinnigheid…

Op de grens van lucht en water, ontbindt zich de drenkeling. Ooit een mens vol diep verlangen, is hij nu een chemisch ding. Onbetreedbaar trekt de wereld waar hij wandelde voorbij. Als hij langs komt, vraag hem dan of hij Daisy heeft gezien.…

wat ik koester valt uit mijn handen wat achterblijft is een wond ik rijg de leegte als kralen aan een ketting vorm kleur noch getal zijn van belang het onbeschreven blad stroomt dicht met donkerblauwe dolende woorden mijn onvaste hand schrijft met het verborgen hart van een kind…

hoe moest het met mij morgen, als ik weer mijn rust ontweek, hoe moest ik voor een fit lichaam zorgen, als ik uren tegen het plafon aankeek, zo ging dat maanden lang, niemand anders hoorde ik praten, steeds zag ik jouw schaduw op mijn behang, onzin! maar dat had ik niet in de gaten, ach zo jong al, al het vertrouwde te moeten ruilen, was…

Ik heb de hond laten sterven – daar lag ze en ik dacht: waar gaat ze nu heen waar zal ze blijven. Om de dood te begrijpen. Het lichaam wordt wel gezien als een nest het tijdelijk verblijf van een onzichtbare vogel – een afgezant van de eeuwigheid. Zo zie ik het niet. En toch toen de hond stierf wat gebeurde er toch dat ik wist dat ze stierf…

oudjaar, het is over het is bijna gedaan er resten je nog enkele uren afscheid doet lijden mijn hart doet pijn velen hopen reeds op het nieuw laten het oude onterven ik kan het niet meer aanzien zoals bij alles in het leven is het ook voor jou zo… alle schoonheid moet sterven vaarwel … tweeduizend zeventien!…

In de kamer zit ik aan de tafel, luister naar het suizen in mijn oren. Vogels houden eindelijk hun snavel, het wordt stil, ik kan de sterren horen, en wat in de aarde wordt geboren. Nu vannacht, het hele huis ligt open, ik zit in de blote eeuwigheid, en ik laat mij door de regen dopen voor een zachte dood, ik ben bereid. Regen regent en…

een vriend, jarenlang, een gabber meer dan dertig jaar van mijn leven, gemoedelijk en zonder dwang, bleef hij zichzelf geven, onschuldig en zo puur, voor mij zo helder als glas, geen kwaad zag ik in het geven van vuur, want hij verdween toch telkens weer in as, al die jaren was ik mij van geen kwaad bewust, niemand kende de gevaren om hem…

Al het goede wou ze aan iedereen geven. Nee, niemand genoot meer als zij van het leven. Niks gaf ze om haar veel te lage loon. Iedereen die ik ken vindt haar een geweldig persoon. Een geweldig persoon dat is ze zeker. Voor al haar goede daden verdient ze een beker. Als ze iemand kon helpen dan deed ze dat meteen. Lachen en praten dat deed ze…

soms groet ik 's nachts de mensen die in het niets verdwenen vermist noch doodverklaard wie zoekt de verlorene de naamloze mens op bodems van vele zeeën bedolven onder aarde koud en zwart mijn doorwaakte ik denkt aan de vergetenen het kind de vrouw de man de ontelbaren ze keren niet weer hoezeer ik groet denk…

Ze draait haar hoofd zo ver als het wil gaan naar haar die hier haar hand is komen strelen. Wat zeg je ook alweer als men iets zegt? Er rijst een woord, maar dat geeft voorrang aan een binnenfilm van vroeger taferelen: hoe zij met vlotte slag twee vlechten vlecht en hoe zij samen voor de spiegel staan waarin hun ogen even olijk spelen…

Stiller, stiller, stiller zakken Nacht en dagen om mij heen – Als de sneeuw de dorre takken Dekken zij ’t verleên. Doch hun hout wacht, diep verborgen, Menig, menig wederkeer, En mij komt de jonge morgen Nimmer, nimmer weer! Wie gebloeid heeft en gedragen, Houdt herdenking tot genoot – Hij heeft God niet meer te vragen Dan de stille dood…

Ik ben niet eenzaam sinds gij zijt gegaan. Zoals het licht gans om de wereld is zijt gij met mij. Alle herinnering is vager en verder van mij heengegaan, overgegaan, als bloemen in hun zaad onder de aarde. En dit is zo vreemd dat nu àl inniger de stilte neemt aard van uw wezen, sinds van u begon vergetelheid van woord en daad. Van dit…

Vertrouwd Het voelde zo vertrouwd. ik moest je laten gaan, was bang om je te verliezen. Een bestaan zonder jou, nooit aan gedacht. Hoe nu verder…..…

Het verliezen van je eigen kind het allerergste lot wat je kan treffen dat kind – je eigen je bent het zelf Jij bent dood en ook weer niet Nooit wordt je weer compleet wat was – geen ommekeer Je blijft de gelijmde vaas waarvan je altijd de breuklijn ziet Nee geen vergelijk – geen vergelijk nu Maar toch geloof me je hond moeten laten…

in het ritme van onregelmatigheid pompte jouw hart al enige tijd met moeite het hoofd wilde wel had nog zoveel plannen maar het lijf nu jouw ogen zijn gesloten ben je over naar daar waar wij geen weet van hebben nooit meer die guitige lach de Belgische ondertoon pretogen wanneer je genoot van het leven nu verhuis jij naar onze herinnering…

met een teveel aan krullen lag ik in een deuk tegen de kant waar het snijdt de demonen brullend vanuit de achterstegen ik lag in letters te geelogen laveloos de duisterte laveerde door mijn ziel en schepte al het zwart er in mijn lichaam barstte uit mijn lippen in een druppel van bloed ***** Alles voltrekt altijd in perfecte…

diep van binnen weet jij heel goed, dat jij hem moet vergeten, naar voren kijken dat moet, weg met het verleden, jij ja jij weet heel goed, dat jij haar moet laten gaan, naar voren kijken dat moet, jij zult op eigen benen moeten staan, maar mijn god voor beiden doet dat pijn, pijn om alles te moeten laten varen, want samen was het ook…

wanneer men mij straks op de hielen zit en anderen rijden in mijn spoor dan heb ik altijd nog één troost ik ging ze net iets voor…