Alle inzendingen over filosofie

aan het voeteneind van de dag waar het lichtelijk ontbreekt aan licht dat verblindt dat brandt en verbleekt op de grens tussen weinig en dun tussen nog even blijven en voorgoed gaan aan de rand van de stad wacht het grind van de laatste bomenlaan…

Zittend op een rots aan de Ierse kust met onder mij de beukende oceaan verschijnt er in de lucht pal boven mij een witte cirkel van liefde. Ik zie zwanen in de eerste versnelling en mensen met energiedrankjes languit achterover in het vertrapte gras. Mijn droomogen schieten op onzekere, parelmoeren kleiduiven. Ik dans op mijn rubberen sokken…

zoals een wintergeest de geschrokken lente bruusk de deur gewezen heeft weigert mijn taal te ontdooien langs het zwerk trekt een treintje van lichtjes weerkaatsing van de zon wie vervormen wil moet ontdooien ik voel de schoonheid van het breken…

Laat me niet lachen niemand komt het wellicht te weten wat eens is gemaakt, je ziel heeft geraakt. Hoe noem je 't niet meteen geïrriteerd raken temperament bevriezen , doordenken staken. Schoonheid wordt steeds voor ogen geboren, is in de klanken en unieke intonatie te horen. Niets maakt het er naar om letters te bevragen, regels en zinnen…

Het was die dag misschien de dag dat ik ontwaakte, besefte dat letters samen woorden vormden, ik nog het nodige te doen had. Dat boekje met onbeduidende krabbels beelden zou kunnen geven van verweven dagen en weken, zelfs maanden en jaren van spoken die mijn leven binnen wandelden. Ik toch op gezette tijden wel thuis moest wezen als er…

Soms heb je geen woorden is er elders te veel onverwerkt verdriet, spant men witte olifanten voor wagens ziet men onnadenkend domweg realiteit niet. Gaan de dagen daar rond en rond en rond, zijn oude zaken aan voorhoofden af te lezen waar niets anders is dan deze zeurende pijn zonder kansen dat het daar ooit anders zal zijn. Wat is onvermogen…

je broeikast altijd zoveel vitaliteit dat je een direct adept van de schepping kan zijn zongekleurde levenskracht met een stralende lach waarvan het altijd wel een onsje meer mag zijn toch kan ook jij verstillen bevriezen in doorzichtig transparant dat geen ruimte laat voor een warme hand onbereikbaar opgesloten in blauwgrijze…

Witte vegen tegen een strakblauwe lucht God schildert op deze zondagmiddag een van zijn oude ontwerpen steeds weer opnieuw Een afgeleefde wuivende populier danst gelijk een ijverige kwast tegen de hemelboog Jonge eksters krassen van vreugde Een levendiger schilderij zal er nimmer bestaan...…

ik zag geel dansen uit de rode vlam die van de zon af kwam voelde warmte in koesterend pulseren van onzichtbare wolken die huid masseerden wist de stijgende hype van een worden met de eeuwige bron ons leven en de zon heb alles losgelaten ben gegaan maar pas in volledige overgave besefte ik wie dit had gedaan in alles wat…

De creatieve waarde lijkt verstomd in niet aflatende vertelsels en verhalen waarin het denken van gedachten uit de sagen en legenden, ontstaat voor iedereen in een mystiek geloof, tussen feit en fictie, elk verwoord met een eigen dictie in de genen de realiteit heeft ons ingehaald, de vloed van de overdaad in pixels op een mythische…

We willen zo graag een verhaal dat klopt Maar hoe zijn we zo in die buik Bij die moeder en vader gekomen Hoe staan we soms op In de war door dromen Die we niet meer weten Hoe komt het dat ik zomaar jou Tegen het lijf liep. we plakken bleven Klopt dat verhaal? Ik weet dat mijn hart klopt…

Ja, kijk, ik geef het ruiterlijk toe dat jij mijn verstokte hart ontsloot, waar ik geen bruggen meer kon vinden, daar lanceerde jij een speedboot. Ik ben verankerd in jouw kleurrijke sprookjesland, een sabeltandtijger op de deurmat van het verzwegen paradijs. De schotsen, die ik ben, versmolten pardoes. Jouw stem verbrak de aardse kettingen…

in deze dunne tijden moet men van ijzer zijn het wijze lot zendt geen waarschuwing vooraf moeder van het bos zijn een baobab kaarsrecht als een Romeinse pilaar glinsterend in de zon blaadjes van de perenbloesem zijn vluchtig reizen als vlokjes sneeuw in deze smalle dagen moet men waarachtig zijn het wrede lot laat weinig van…

Ben ik voor alles of niets angstig geweest ? niet voor donker of het schelle licht, voor een optreden op een duister feest, voor langdurige stiltes, in het vijandige verkeer of in aanstormende dromen waarin ik bivakkeer, waarin het zicht en afloop niet gunstig lijkt, als ik mij in dat gevoel verslik ontrafeld wordt door de ontnuchterende…

nog koud in golven verpakt rolden de eerste verhalen op een al lenteachtig strand hoofdletters schuimden in wit hun belangrijk bericht doken en vloeiden uiteen in vergeten zand wiste met kwistige hand onbelangrijke details alleen waar wind vat op kreeg bleef in stand hij joeg de hotspots wat verder het land op waar zij uitwaaierden…

Vandaag nog niet, nee zondag, overmorgen ga ik wachten, wachten tot het echt avond is. Domweg weg van de realiteit even mijmeren. Ik voel ook vandaag deze rust die mij kust sust en het elders dat smeulende blust. Zondag zal ik de maan aanschouwen aan het einde van die dag eindigheid ontarmen en het gevoel van berusten weer welterusten zeggen…

Als mijn handen of schouders je niet kunnen steunen of helpen mijn woorden of juist het gebrek er aan nu domweg als mijn zwijgend knikken je niet kunnen troosten, vergeef me dan. Soms bezit ik niet meer dan wat ik heb, kan ik jou enkel een ogenblik van geduld het toen en nu geven, je echt wel samen voor en op die andere weg mocht je wensen…

De dag zal geen effect scoren, het doet vast ook geen poging aan dat feit te ontsnappen. Binnen toch wellicht luttelijke minuten komt vast en zeker een déjà vu moment, ook weer een verrassend avontuur. Wat wil tijd verdringen en toch juist benoemen als iets waarin het zichtbaar ook weer tekortschiet. Zullen de roemers aan de lippen van…

Ik meen me te herinneren op een zelfde golflengte veeleer aan de andere kant van d’aarde ik trek mijn kleverige haren weg mijn hand schrijft koelte van blauw op wit een beetje gaat rond meest' is ongezegd verborgen in het onbevroedde onbeschrevenen ik wuif het weg in de wereld ongewenst niet zonder invloed het is in gang gezet globaal…

wat is de waarde van mijn aanwezigheid hier op aarde was de kwestie die door de leerling bij z’n zenmeester werd aangekaart de meester antwoordde misschien ben jij wel de druppel die de emmer over lopen laat of eentje van ver daarvoor zonder welke hij ook niet overstromen gaat jij bent de druppel en met vele andere lui zijn we belangrijk…

In kinderjaren vraag ik me af droom ik weer weg naar de sterren staren Knapt mijn hoofd straks uit elkaar van alles wat ik heb meegemaakt Voor alle planeten in mijn hoofd is er wel genoeg ruimte daar? Er is nog veel tijd te gaan en te genieten Zal ik de lichtpunten weten? Of ben ik het straks kwijt? In kinderjaren hoop ik dat later…

Het is bijna de dag van de te verse gravering, de papieren, bloemen, de dag die zich herhaalt, alles wil herhalen wat herhaalt kan worden. Is het 't gemis, de ontroering van toen en nu, het denken aan het leven wat geleefd werd het niet weten, nog niet durven uiten en voelen. Wordt 't nu, helaas stekeblind, werkelijk verstaan, nog steeds…

ik heb stilte gewist maar lees op de gezichten geen woord als lichaamstaal faalt staat men naakt ongekend in het bestaand moment waar wij het medemenselijk aan elkaar ontlenen is de dood verdwenen leven heeft een eeuwige dialoog omdat zij deel is van en deelt zonder stervensnood…

Als ik zou wensen zou ik vast een punt kunnen maken, over van alles en nog wat, zelfs mijn schilderingen kunnen bevragen de hand van mijn gedachten te voet volgen, niet die persoon zijn wie zij denken, al vermoeden te kennen, ik ben kind, altijd gewoon mezelf wees voor of tegen me praat over of met mij over van alles en nog wat mijn talenten…

ik ben gelukkig maar wat is geluk ? is dat elke dag leven Of is dat elke dag geven Je kunt dat niet bepalen Daarom...........schrijf ik verhalen…

Als alles langs je heengaat dan kom je weinig tegen…

mensen zijn de tot vlees geworden gedachten van hun eigen zelf…

Het is het dubieuze lot dat met inzicht de toekomst laat herbeleven, opgehaald in gedichten waarin de betekenis leeft dat alles een sleutel heeft, vaak onvindbaar in het sleutelgat van haar geschiedenis geselecteerd in onmacht of onvermogen, gevat in eigen speling, de vreugde in het kleinste wordt de liefde ingeleid, wat niet in protest…

de eik buigt zich naar mij neen, het blijken zijn jaren die mij echter groeten fluisterend wel te verstaan en spreekt in woorden die mij doen bedaren, hou mij vast, omhels mij ik zal je doen rusten en de loop van de sterfelijkheid verklaren ik groei als het licht mij kust en slaap als de koude mij in slaap sust ik bloei wanneer de zon mij…

We maken het leven los van ons zetelen in alle rust, we staren zelfs. We zijn op ons gemak, bij vlagen. Hier zitten we samen langs de kant in de berm van deze herkenbare weg. Af en toe zweeft er een vogel over, kruipt er thuis straks vast een kruisspin vanachter de kast weer te voorschijn, zien we misschien een oud web door tocht als het…