Alle inzendingen over psychologie

alles wat er rest is een armband rond mijn pols, een glimlach achter glas en stilletjes herinneren ik zaai het zaad van lila klaprozen ik zegen ze, heel stil de wil om ze te laten bloeien overschaduwt het geheel het zijn er veel een glimlach over warme aarde het zijn er minder dan de waarde van de hinder en de tranen in mijn keel…

Het waren geen toevalligheden: Neerslag van regen intensiviteit van onze liefde zoals het moest die mooie zomerdag en in de groene schaduwzijde bracht jij mijn hoop terug naar het pelgrimsoord het ging als in een film we liepen samen door het onweer naar de kade, naar het schip om ons thuisland nooit meer terug te zien.…

Ooit werd hij door Her Majesty Tot ridder geslagen, Sir Bradley Wiggins, In Ipswich is er zelfs een Porseleinen beeld van hem gemaakt In de vorm van een big, Door een toonaangevend kunstenaar Die Wiggins voor de grap Een andere naam meegaf, Sir Bradley Piggins moest Het maar worden, Die benaming komt plots Heel goed van pas nu…

Leer ons de rug te rechten, Met opgeheven hoofd in Dit leven te staan - De voeten gespreid Op het oppervlak Van deze aarde die ons Tot woonplaats gegeven is…

wat vandaag een waarheid lijkt blijkt gisteren een leugen het verhaal kent vele lagen vaak gekleurd door pijn voeg daarbij drie vleugjes ego die heeft iedereen morgen is er weer een dag van zoeken naar ontmoeting hoeveel schade is er door snel gesproken oordeel?…

Dwalen, en niet verdwalen zo spreekt zijn stem, zachtjes een beetje bedeesd, in korte zinnen klinken zijn woorden, en ik luister aandachtig naar wat hij te vertellen heeft hij vraagt me naar de zee ik vertel hem over golven meeuwen boven de einder en spelende gedachten ik laat hem foto’s zien hij pakt mijn hand in de zijne die uit…

Ga zitten, Zit zo lang Je lichaam het wil En laat je vermoeiende Gedachten verwaaien In de wind - Zit, en rust uit, Mijn kind…

in het lege huis fluisteren muren je geen herinneringen toe nieuwe geluiden maak jij je eigen al moet gezelligheid nog geboren worden koud is de leegte ijskoud jouw hart daar zij liefde nooit herkennen zal…

de avond kruipt dichter slokt gestaag het avondblauw op waar jij in schuil gaat, voor nu en voor altijd voetstappen die allang verloren zijn gegaan gingen op in daar waar jij nu bent onvindbaar…

Hij heeft haar gekwetst, tot in 't diepst van haar ziel: waar die ook zitten mag. Hij heeft haar pijn gedaan tot in de wortels van haar 'zijn' waar ze ook zitten. Hij heeft haar gevoel met voeten betreden ze huilt, is gekwetst en gebroken.…

De zee telt oneindig Veel golfjes waarin mijn Spaarzame woorden vervagen, Hun vorm verliezen Even goed als Hun betekenis - Waarna ze alleen nog Gedachten zijn die Oneindig ver worden Meegevoerd tot aan De verste horizon…

hoe hard zij tegen de regen in fietste ontkomen aan kan ze niet in haar hoofd opzoek naar die ene stem nog altijd onbegrepen trapt ze hard verder vechtend tegen een zee van tranen…

Jarenlang heb je op me gewacht in mijn boekenkast, totdat ik kon begrijpen wat je schreef. Je hebt ons voorgesteld om ons verzet te staken. Om te aanvaarden, al wat ons overkomt, in voor- en in tegenspoed. Je hebt ons laten zien dat we geen slachtoffers zijn, maar dat we gedachten kunnen leiden, van kwaad naar goed. Je hebt ons geleerd…

loop ik langzaam terug proef hoe het ooit voelde - toen ik jouw kist op mijn geschokte schouder droeg blauwe plekken denderden tot wonden in m’n ziel waar touwen, geleid door liefde heel zacht jouw lichaam lieten gaan tussen zand en warme wensen leeft de hemelsleutel in jouw hand het hart van vele mensen aan de rand - ze treurden…

Onwetend denkend mens gevangen in zichzelf vasthoudend aan verleden immens pijnlichaam geen vooruitgang neerslachtig verdriet, in geestelijkheid geen bestaan van tijd enkel geschapen door de mens. In het moment is er enkel het NU eigen invullings keuze oproepend vreugde of verdriet niemand bepaalt voor een ander ieder onafhankelijk in…

zoals het wit steeds feller wordt als zonlicht ongehinderd straalt kleine vogels overvliegen, tot hun vlucht de tijd inhaalt en onderin het gras bloeit mei al in de kleinste bloemen, wit- dat goud en geel omrandt haar kleine hand plukt immer weer het beste van de overkant zo doet het minder zeer…

Uit de mensenwereld heb ik me teruggetrokken - Ik had het wel gezien, Leven doe ik alleen nog in dit aquarium, hierin blaas Ik in de luchtbubbels van mijn adem aan mijn medevissen Diep doorleefde dromen toe, Zoals alleen zij die kunnen lezen, zoals alleen zij die kunnen verstaan - Dromen die grenzen aan en toch niets te maken…

Mensen hebben bijna nooit een zuiver geweten. De armen, omdat ze geen geld hebben. De rijken, omdat ze denken dat het hun geld zal kosten wanneer de armen van hun tafel eten. Toch bij de geboorte is iedere sterveling gelijk; en draagt er niemand een kroon in zijn eigen koninkrijk. Mensen zijn bijna geheel het waarom vergeten. De wetenden…

Wat doet een mens met zeventig, algoritme van de tijd, terwijl de zon westwaarts spreidt? Wordt het zielenmeer opstandig of een eigengereid verzaken aan het haasten? Gedachten verstillen bij het voorbije, de feestroes maakt hem tot een ongastvrije: verwachtingen worden gedoofd als kaarsen. Toch blijft het dwingend leven drummend aan deuren…

we plukten paardenbloemen, braken er de knoppen af en legden ze langszij de stelen trokken we in smalle repen en weekten ze tot kromgetrokken kleine krullen, ongelijk maar wondermooi een handvol kralen spiegelde geluk aaneen gehaakt door kleine vingers vormden ze voor moeders dag het mooiste wenscadeau zo ging het toen als dank een…

mocht je hem vinden en munten dragen in een oude buil werp ze, gooi ze kringen makend in een roerloos oppervlak en sta er stil voordat het dak zijn spanten kraakt de voordeur sluit de mat zich naar een voetveeg buigt met open handen gericht naar de zon ontvangen wat de waarheid weet mijn zonnehoed draagt gaten…

Ogen zijn de spiegel van de ziel, zegt men, denkt men, beweert men, maar ik heb in talloze ogen de meeste hypocrisie gezien, die je je maar kunt indenken ik zag er diverse vormen van afweer in en talloze verborgen mijnenvelden en slinkse boobytraps, terwijl ik, die valse zielen dieper peilend best had willen omarmen.…

Ik haak niet naar elders, Taal er niet naar om Ergens anders dan hier te zijn Iedereen de groeten, Met de hond aan mij voeten Wil ik gewoon nergens anders zijn…

Na donker dat voor Eeuwig leek te duren Is er nu het wonder Van het licht Dat alle donker Te boven komt - Licht dat er is Zoals wij er zijn…

slalommend om slakken zijn de jongen uitgevlogen weg van onder moeders vleugels naar bestemming onbekend rood kleurt de avondzon waarin gemis langzaam de boventoon voert dit is mijn zomer niet…

plots valt ’t stil oorverdovend stil terwijl hij zo juist nog breed uitgemeten schreef over hoe hij het leven liefhad blijft het nu onverminderd stil en zij zij blijft achter in een onbegrepen zwijgen…

Muziek, zeg je, Alleen maar muziek Wil ik horen, Niet die vlakke stem Met saaie woorden Waarin de logica Alleszins redelijk lijkt - Maar geef me de noten Van jouw onnavolgbare melodie, Geef me je klanken Die op en neer gaan, Die levensecht klinken, Waar geen woord meer aan tippen kan - Muziek, zeg je, Geef me alleen je muziek…

Die door oerkracht Van het rotsmassief Is losgeraakt, Door gletsjerijs Naar beneden gesleurd Tot aan de plek waar ik woon - Je ligt nu in mijn tuin, Ik hou je tegen het licht En zie de levenslijnen Door je doorzichtig lichaam gaan - Je hebt aders, net als ik, Je hebt geleefd, net als ik, Hier komen we elkaar tegen En erkennen…

ik zal ze alle spelen mij toegewezen rollen het rad van fortuin wentelt rond en rond die ene dag winst wisselt naar verlies door grillige rukwind het lot deelt rollen uit of hadden wij gekozen voor plek op het toneel? drama en komedie ken ik door en door…

een zwaar verwrongen beeld van hoe het hoort hullie tegen mij lijkt het door gebrek aan spiegeling nog donkerder dan te voren bladzijden wegen zwaar waarin de waarheid schuil gaat uit het niets vraagt de stilte mij ten dans…