Alle inzendingen over welzijn

Ondanks het grijs, de zon komt op weer bewezen wat gisteren hypothese daarover praat ik niet en verzin het grote zwijgen, dat valt Jij gemarmerd Jugendstil betovert op de bank waarop ik lig het licht dat aarzelt aan jouw buitenkant parelmoert en opnieuw verdicht Jij kraakt, geeuwt de toekomst uit weet mij kijken met ziel en lijf…

korte dagen lage zon de uren licht te snel voorbij te vlug verdwaald in winter-lange schaduw te vaak verloren in schimmenspel van nooit vervulde dromen en toch wie durft te dromen en daarvoor gaat zal als vanzelf ontdekken dat zo geluk ontstaat een gezond, gelukkig en droomrijk 2006 toegewenst…

Neem me niet kwalijk sprak hij maanden heb ik gezwegen de laatste zoete druppels uitgeperst mijn bloed smaakt bedroeft Op de geschilferde schaal ligt vers fruit geplukt van bomen waar vogels nestelen waar ik met gekruiste armen kan rusten tegen het schors en dorst zich laat lessen Laat me spreken te lang heb ik mezelf verzwegen.…

het schemert al als ik slenter door smalle stille straten dat doe ik wel vaker dan hoef ik even niet te praten ben dan in mijzelf ik ben dan genoeg vertoef zo in mijn wereld het is mijn hart dat daar naar vroeg niet dat ik zo diep ga of iets moet beslissen het is gewoon de rust die ik heb moeten missen zo maar alleen zijn…

neem mijn hand, wees niet bevreesd als ik trek door levende velden met voelende bossen rondom vaak is een mens teveel bedeesd zich als delende, roepend te melden ga mee, ik leid je naar mijn fantasie, over de kwetsbare ziel zoals jij en jij daar, in de diepte van mijn ervaren bloeit de tuin in strelendend kleuren, zij aan zij…

het is nog vroeg als de nacht eindigt en de uil van het donkere licht voor mij uit zweeft naar de blauwe fontein waar druppels schitteren in vlagen van de stervende maneschijn door knarsende kiezelstenen schuifel ik naar de bank gelegen aan het pad langs de waterpartij hier zet ik mij neder en zie de dag traag ontvouwen met…

in dit moment van eeuwige stilte waar vogels zwijgen en mijn hartslagen zich rustig aan elkander rijgen vertoef ik in tederland met zachte tonen van een fluisterende wind ervaar het warme zand onder mijn blote voeten en valt de rust mij toe verdwijnt al het moeten dit voortschrijdend genoegen van geluk en zaligheid doordrenkt…

nog voelbaar, bij elke stap langs de blauwe reiger die geduldig naar het water loert onder de milde zon die glanst op het rimpelloze nat voorbij de vrouw die me vriendelijk groet hier vaak de eenden voert zomaar een moment van simpel genieten van klein geluk op het pad van alledag…

hij was de slaaf van die zuigende kolk spinsels die wervelen naar de bodem voor elk idee vraagt hij een tolk die ronkende waanzin omzet in de letters van de lezer een ander, kleiner alfabet zijn geest lijkt verwrongen tot de arts gluurt onder het schedeldak waar de cel woekert tot gezwel dat verklaart zijn gespleten onmacht hoe hij gekneld…

Ik heb een rode jas gekocht van zachte stof, licht in gewicht het moest er eens van komen ik heb een rode jas gekocht niet rood rood maar koraalrood goed op olijfgroen ribfluweel ik heb een rode jas gekocht mijn spiegelbeeld bevalt me wel ik fiets voorbij op ramen, etalages ik heb een rode jas gekocht die houdt me deze winter warm de…

Ik kijk door het raam naar buiten en zie de wereld grijs en vaag, getemperd licht valt door de ruiten, bedekt met een vuile stadse laag. Het grauwe uitzicht deert mij niet, een zonnig beeld vind ik overdreven. Dat ik juist in deze stemming geniet, is die glazenwasser daar om het even. Met een zwaai brengt hij weer licht tot in alle hoeken…

Groen was mijn gras Jong en smakelijk Bont kleurde ik de bloemen in de lente Ik was zo ongelooflijk aanrakelijk Heet de zomer, in de stad Frivoleerde ik het terras De zon die ik aanbad Ik wist dat ik er was Zelfs vallende bladeren Konden mij niet verkalkend veraderen Mijn leven, een en al kleur De herfst sublimeerde mijn geur Uiteindelijk…

met herinneringen zorgvuldig wegberedeneerd zet vandaag de nieuwe bril mij op een vreemd terras en vouwt rustig een krant die ik nooit eerder las drink koffie cafeïnevrij maar nu verkeerd in dit volmaakt moment kan een begin niet nieuwer zijn…

hoor de stilte van de nacht mijn stem laat u zweven op een kussen van satijn zacht spreek ik woorden waarin u even mag zijn luister naar mij ik spreek over weinig slechts letters met klanken daartussen het lied van zingende elfenbanken zij staan, zomaar gewoon dicht bij de grond hebben geen weet van mensendromen zij kijken niet…

Mijn ogen zijn gesloten maar ik wacht op jou de nacht is zo lang Als ik de tijd overbrug naar de te vroege ochtend heb ik je slechts kort gezien Waarom ben je me ontrouw als ik je hard nodig heb ik wil je, maar jij bent elders Wees mijn vriendin vannacht net zoals we eerder samen lange nachten doorbrachten Kom in mijn hoofd dan…

embryonaal gevouwen werd ik wakker warm gehouden door het witte dekbed versterkt door de kat in de schoot gelegen en de poes vond knieholten telefoonstekker uitgetrokken eerste beker koffie smaakt goddelijk zelfgemaakte tonijnsalade op wittebroodballade, tongstrelend wandeling in onverwacht zomers park trok mijn jas uit, stroopte mouwen…

De vele woorden die de kranten vullen, ze zijn soms goed maar vaker van geen tel. Wat haalt het uit, al dat geschrijf en dat gesnater, wat blijft er over voor wie later opnieuw voor onze vragen staan? Dus laat ons zwijgen nu en dan en enkel glimlach zijn, alleen maar stilte.…

terwijl mijn gedachten gaandeweg verweren besluipt een vage angst mijn lijf en geest ik geef het liever nog geen naam, verstop van dag tot dag mijn ongemak in zwijgend verder leven voel de tijd reeds vluchtig verwaaien zoek mijn houvast in wie ik was verweesd en verward koester ik mijn schrale zegeningen…

Hoe klonk Franciscus over bidden, aanbidden en in stilte leven? Je zou dan zijn zo kalm als grote stromen die door de wereld gaan, maar hebben wij dit toch misschien niet al te goed verstaan? Wij die zo haastig leven, wij gaan onszelf voorbij verliezen ook de vreugde... O, God, ontferm U over mij!…

demonen van de nacht hebben mijn hoofd verlaten en zijn nu stil verdwenen zonder met een deur te slaan de slierten van de morgen omringen ochtendlijk gevoel van nieuw en weer herhalen de aarzeling van sluipend licht een dag met vormeloze blik nog ongevuld en ongevreesd en schakel in een lange rij door wie mij opgedrongen?…

ik begin er mee wit schittert eenzaamheid diep in de nacht door dromen verzacht schrik ik wakker in vogelengezang of was het de wekker ontwaakt in dadendrang nachtmuts, godendrank slaapt mij op de bank poeslief ligt morgen lief op mijn lijf wat wil ik meer, niets toch !…

uitdijend liposuctie in vulling van mijn dunne lippen zo vet verkeerde plekken te klein, besmet ik wil verrekken…

slenterend langs de korenvelden ruik ik de zwoele zomerlucht gedragen door het Brabants land, over zandpaden, tot stof geworden en wilde bloemen aan elke kant waar het kruid van sint jan nog steeds ongewild getuigt van een natuurlijke orde ik ontwaar in de nabije verte stram en fier de toren met de knop al eeuwen wakend over Roois…

ik slenter, stelt u zich dat voor en ga zo mijn weg vaak in gedachten diep verzonken dat hoort ook zo immers een kip neemt ook tijd voor de leg ik heb oog voor ernstige zaken niet dat ik perse tot meer wijsheid zal geraken neen, ik denk omdat ik ben zoals een wijs man al eerder zei ik ben een slenteraar, zo een van: als het nu niet…

is laven ter ontschaven van weerbarstig kreupel hout van 't woud al heel jong gekapt bekneveld gebutst domme nagels zomaar in getimmerd uitgedroogd ingeteerd afgestempeld verzegeld voor onbekend en onbestemd ziet nu: loten lopen uit lang leve de brouwerij zo ziet men maar nog ongelaafd is onbeleefd…

wil ik dood klamp vast aan kleinood mezelf vergast op onsterflijk lijden ongewoon verrast einde der tijden onaangetast…

Genezen wonden helen pijn Een geprezen tactiek waar ik in verdwijn Geen terugslag te veel Laat staan te hoog Die goeie tijd waarin ik vloog…

De steen doorgloeit de vezels Hij licht veelvuldig op Als een gepolijste ijsscherf In de schatkist van kwakzalvers en kwezels Klem hem in jouw vuist! De helende steen Die door jouw cellen suist Hij verkwikt de wil Krikt de weerstand op Vult het gebrek ‘Een warm aanbevolen gril’ Is het standpunt van de gek De jeugdbrand wijkt van…

ik vul de kuip tot aan de rand schuif schoorvoetend in het hete water zoek in mijn hoofd het laatste woord van een moeizaam gedicht laat mijn gedachten stilaan varen, dobber en drijf weer als een golvend schip geniet van het pure moment waarin het spelend kind met rust wordt gelaten…

Eindelijk had zij het canvas willen zijn het beroemde landschap of portret met de eerste blauwe draad in haar linnen weefsel zij naam afscheid van haar wensen, de vier richtingen van deze wereld in plaats van ogen gaven vorm aan haar teleurstelling en zij werd het kompas van de keuken, vriendinnetje van ieder, ideale opportunist en bijdehandje…