Alle inzendingen over vlucht

Hoofd op hol Gedachten die Zichzelf niet Meer bij kunnen Benen, de wereld Die doordraait Net als ik - Ik vlucht naar Die ene plek Waar ik als Kind al zo Graag kwam - Midden in de Dennen van Emmen Liggen ze, opgestapeld Door op het oog Onmenselijke oerkracht Ik raak ze aan, een Voor een, word Langzaam weer rustig…

mijn schaduwen werpen vooruit volgen in volle vlucht geruisloos wegen waar ieder gaat in ritme dat echo's herhaalt van toekomst die ik moet vergaren ik zucht mijn adem in een vorm van blauwe lucht en doe alsof geen mist bestaat geen grijs dat daalt over verloren kinderjaren…

in ogenschouw een lucht vol wolken meeuwen op hun vlucht het doorkomen van zon die blauwe ogen geeft oplost wat nog vorm heeft in schaduw zich op strand begeeft en in het wit van branding sterft stralend opent dan de dag onder gezag van zon en zee meeuwen deinen op de golven mee…

je schoot het vliegen neer in een tuimel van rood bloed de vlucht schrok op vloog weg op de echo van het schot een hoopje veren in het gras het lijf doorzeefd met hagel is wat bleef je schoot het vliegen neer en bindt de poten op nu poets je het geweer jij laat geen veer…

Ochtend: tegen de wind heft een vogel zijn vlucht op. Middag: aan de voet van een praatzieke fontein kwijt een klein dier. Avond: de bomen op de kade dopen hun donkere takken in het water tot de volgende dag de zon ze weer opdregt. ------------------------------------------ uit: 'Hollanda Maandblad', 2011, nr. 11…

ik zag je in de lucht was je wit je veren geschikt als een vogel in vlucht pennen op rij een snavel erbij om te happen en poten om wormen te trappen maar je dook uit de zwerm vloog ze voorbij wilden niet keren je voelde je vrij om het blauw met jou te verrijken voor niemand je vleugels te strijken…

stenen treden stap voor stap naar boven draait de trap in grijze steen de scherpte is gemeen en nat een kille tocht bedorven vocht strijkt langs mijn been de open lucht verschrompelt als ik kijk en vlucht beneden drijft mijn lijf ik vergelijk en spring…

vanochtend mochten wij nog eenmaal de dag vertalen, in volle vlucht, adem achter glas nee, regen doen verwateren tot vergezicht dit bracht ogenschijnlijk geen geluid voort of een gat in geschiedenis, irritanter dan een vlieg pas morgen zullen wij blijken te hebben bestaan…

deemoedig buigen als het riet door tegenslag zorgen en veel verdriet probeer het te vergeten met de komst van de vergeet me niet zweef verder als de wolken aan de lucht die geschrokken vogel op de vlucht naar morgen weet jezelf in het nieuwe jaar geborgen probeer je rug te rechten luister naar het ruisen van het riet…

Kijk, we kleven vast aan de grond Dat leerden we door de zwaartekracht terwijl we altijd willen vluchten van alles wat ons niet bevalt. Misschien worden we onsterfelijke vogels die door de ruimte zweven en komen we los van ons vleselijke lijf. We houden ook niet rafelige randjes en van kwetsbaarheid…

Aan het front of in de flank Zwoegen en zweten Schieten en bloeden Soldaten tegen wil en dank Slachtoffers zonder schuld In lompen gehuld Met miljoenen op de vlucht Hun adem één lange, vloekende zucht…

de lucht draagt als ik vlieg de verte vraagt bestemming van mijn vlucht de wind vertraagt in koude vlagen het glijden piekt als hij thermiekt mijn schaduw streelt de aarde speelt licht en donker uit als ik mijn vleugels sluit ik wil ontsnappen verder gaan voordat de sporen van mijn stappen zijn vergaan…

voor een witgekalkte muur het vogeltje van verf een kettinkje aan zijn pootje de witte muur leidt onze ogen naar het puttertje vogeltje op de voorgrond distelvinkje in losse zichtbare penseelstreken vastgelegd vogeltje met een verhaal het put zowat zijn eigen water bijna kwetterend tinkelend ook in vlucht…

zag de mieren vliegen meeuwen zeilen hemelhoog een snelle wenk onzichtbaar vond gevleugeld zwart een witte dood waar warmte eindelijk expansie gaf en vrijheid los van aarde was gingen zij met duizenden op laatste vlucht de meeuwen hebben dagenlang gerust…

Buigen voor de wind Als legers, verslagen ruiters op de vlucht Ik benijd wie ik bemin Ik verlies als ik win Ik wil je ogen geef ze mij Voor mijn oud gezicht, dat in een web van rimpels ligt verwachtingen onzinnig en verblind, roerloos en meegedreven op de wind Nauwelijks bestaan op waanzin voortgedreven Stof dat al ademend vereeuwigd…

Regen striemt wind waait mij langs de vloedlijn loodzware wolken drijven aangespoelde schelpen verhalen hun reis vogels duiken hun vlucht zweven op de thermiek van de zoute lucht golven slaan mijn hart aan stukken snijdende pijn ebt weg in de ruis van de golven…

De eerste sneeuwvlok Valt op straat Terwijl de kerkklok Slaat Kleurt de wereld wit Voortaan Zit de oude man Niet langer voor het vensterraam En een vlucht Ganzen vliegt Over het kale akkerland In de koude avondlucht Richt het maanlicht Zich op de arrestant Het stond in de ochtendkrant Naast het weerbericht…

dag nacht, neem je duisternis maar als rokken bij elkaar vlucht weg op hoge benen de horizon nemend als laatste horde daarmee plaatsmakend voor een kille winterzon hul ons weer in nachtelijk zwart als de zon haar avondrood om zich verzameld heeft en in roze mijmering achter de kim verzinkt…

Ik heb maar één geloof: nooit gaat verloren Wat eens de liefde zalig heeft bevrucht, En waar er twee elkander toebehoren Is zelfs de dood geen vlucht. -------------------------------------- uit: Verzamelde Gedichten (1948)…

In dromen vloog ik tegen glazen hemelnachten, zelf geen vrijheid in gedachten altijd op reis, onvoltooid moeizame vluchten tot in mijn ziel gebonden! Als je in je droom Niet dromen kunt... Dan is het tijd om uit te breken!…

Onze idealen, uitzichtloos Hopend op geluk, dat nooit zal komen, Tranen vloeien en worden kunstmatig weggelachen Je vlucht weg in een eigen fantasierijke wereld, Waar je over alle mogelijkheden beschikt, Om te bereiken wat je wil. Maar het resultaat blijft uit En enkel een grote zeepbel blijft over, Klaar om stuk te springen.…

fragiel als een enkel ijskristalletje kwetsbaar een klaproos in wervelstorm vlucht ik angstig in ronde hoeken steeds op het nippertje weg van gehaaste voeten die alfabetisch lexicografisch bestuurd door een computerziel mijn voelen in punten vertalen waardoor mijn kwetsbaarheid onder de hardheid van hun zolen zo groot wordt dat…

druipend langs mijn huid slechten verlangens tranen door liefde pijn, angst verliefdheid onder ogen gevoel gaat diep zuchtend en kreunend versnelt je hartslag kriebels in je buik je benen losgeslagen verlangens lees mijn hart en neem me mee in de vlucht die verlangen heet…

Zware zuchten zweven zonder ziel en zwerven zachtjes zonder zien Vele verlangens vluchten vrezend en vliegen vol verloren vleugels Wegdrijvende wensen wenen wachtend en wankelen werkelijk woordeloos Hongerig hunkert het hart Naar blind beminnen Getekend groeiend in een mens…

het is de pijn het mes het bloed die haar steeds doen vluchten in dromen weg van hem het is de wijn de fles de gloed die haar hart doen luchten te komen zonder rem het is de geest het glas het rood die haar steeds doen huilen in schokken verspilde kracht het is het beest de as de dood die haar laten schuilen voor brokken…

Als zelfs de liefde vergankelijk is Hoe geloofwaardig is dan geluk Hoe kan ik trouw nog hopen Als dromen doodgaan Stuk weer stuk -’t Is als een vlinder in de lucht het geluk zit hem in haar vlucht- Kan liefde nog edel geloven In een enkel verganklijk ogenblik Als dromen doven Stuk na stuk Hoe…

Te weten dat er één is Die één kan zijn met mij Proeft wat ik proef Voelt wat ik voel Geniet wat ik geniet Twee wensen, één woord Jouw adem, mijn zucht Jouw ogen, mijn zicht Onze vleugels, één vlucht En elke milimeter huid Eén vuur dat brandt Tot nooit meer uit...…

Jij bent niet te doorgronden in de donkere kant van jezelf jij bent verwond geraakt emotioneel ben jij zwak vlucht weg laat je hart verwarmen in gloeiende stralen van licht naar een veilige haven maak die grote sprong dan arriveer jij op de juiste bestemming…

Ik zie de zon en in de verte al de maan aan de hemel staan het is een mooi gezicht het vallen van de duisternis de zon die langzaam gaat verdwijnen de maan die volop gaat schijnen de sterren in de lucht een is er op de vlucht de gouden stralen die naar beneden dalen met hun praal en pracht zo mooi zo teder en zo zacht…

poëzie is meer dan een vlucht hoorde ik in het verhaal van de stadsdichter die het stof deed opwaaien tussen schimmen van eens overleden woorden hij ontkleedde zijn bruiden en bedekte borsten met rijpe mond de handen vrij van wonderlijk gemis het podium volgde zijn bed en ik glimlachte verder naar het verleden…