Alle inzendingen over jaargetijden

In de sneeuw klinkt gedempt geschreeuw. Een groepje kinderen maakt pret en laat zich niet hinderen door het vorstverlet. De paden zijn hagelwit bedekt, krakend onder voeten, op steeds dezelfde route wordt het ijs gespekt. Vlokken vallen. Vertraagde ijskristallen wervelen woelig langs mijn raam, ik gaap. In winterslaap. Koning winter…

Alles ziet wat witjes om de neus, als verrast door de plotse kou. Even stilgezet in de vroege uurtjes en verstijfd in dit ogenblik. Het leven door glas omsloten, wasemt kleurloos. Bevangen door de vorst, rinkelen sprieten bij een zuchtje wind, en kleurt de winter bleek van schrik.…

Vannacht heeft de stille sneeuw, een landschap doen ontstaan. In een bloempot. Vanmorgen is een nieuwe lente, al bloeiend aangebroken. In de sneeuw. Vanmiddag heeft de winter, het groen kracht gegeven. In de zon. Vandaag werd een nieuw seizoen geboren. Met eigen ogen heb ik het zien ontstaan. In de lentewinter.…

Wie wil er niet zijn hele leven Lekker lopen in de sneeuw Op de vlokken, net gevallen Voor mij valt nooit teveel Sneeuwpoppen kunnen bouwen 1 voor ieder uur Vernikkeld thuis te komen Je warmend aan het vuur Lekker snert gaan eten De soep staat voor je klaar Sneeuwpret, hele dagen En dat dan duizend jaar…

De stad heeft zich weer gemeld de balkondeur geopend, straatgejoel zwelt aan door jengelende logistiek, scherp gedrein van tramrails snelt door de sirene geest van ijle lucht de linden werpen met een hoofse neiging in hun kale kruinen elkaar de zwarte jassen van de kraaien toe boven de daken in een verbale dramatiek schildert een…

tranen hangen aan de takken nu de hemel onophoudelijk huilt kijk haar lopen op hoge hakken hoe de fietser onder een galerij schuilt kindervoetjes vinden plassen om in te stampen bovendien loopt hij harder met hond en plu de vrijdag is droef begonnen zo te zien…

Zo streng was de vorst. Mijn hersenen leken te krimpen. Een dikke ijslaag waarin de jaren diepe groeven gesneden hadden bedekte mijn hart. Van ver in huis klonk een kinderstem. Door het venster zag ik vogels scharrelend op de voederplank. De dooi zette ogenblikkelijk in.…

Het winter weer bevriest tot bevroren een wonder witte winterwereld dat ijs spiegelt bij het ochtendgloren. Rode neuzen, wollen mutsen en wollen wanten; een winterse wonderwereld ijsbeert op schaatsen over weidse bevroren water transparanten. Nog niet betrouwbaar genoeg voor een Friese elfstedentocht, doch de doorloper weet dat een…

To all the poets: Happy New Year!…

Het is winter maar daar is niets van te merken het lijkt wel lente ik heb ze al gezien in de groene perken de bloeiende narcissen met parmantige kopjes op ranke steel in oogverblindend zonnegeel dansend in de wind zich koesterend aan de winterzon als een prematuur lentekind…

de dagen zijn voorbijgevlogen ik zag hun vleugels slaan ik zag een lente fladderen jouw dood met bakken regen en zomermaanden gaan miljoenen bladeren vallen de herfst in een vogelvlucht slechts een handvol winterdagen en deze Kerstmis in een zucht nog even en de klokken luiden het aankomend nieuw jaar met weer hoop op betere…

Terwijl ’s nachts de klok traag tikt als ogen te lang staren in gedachtenduister vliegen vlug de dagen heen als de bekende schaduwen tja we worden al meer ouder grijzer kaler kouder wijzer valer zou soms weer het einde van het jaar naderen of kom ik echt elke dag al die uren tekort ik weet het niet... nu laat mijn geheugen me…

Wandelen op kerstdag zonder overjas. De zoele wind speelt in de haren van de kinderen. Niets winters heeft het blauw der lucht en voelen doe je reeds de kracht der zon. Al in de eerste helft van januari verschijnen plots zo teer zo pril sneeuwklokjes roepen blij verrast de kinderen onder 't netwerk van de naakte takken. Lees je niet…

De betovering van de stille kou zal mij weer verrassen. Ineens is daar dan weer die wereld wit en verstild. Die mij lijkt toe te roepen: 'ervaar mijn schoonheid'; en het zal lijken alsof ze op deze manier om mijn aandacht gilt. Kijk zo zal ik het zien: 'elk detail, elk element zal zichtbaar worden; en het besef te verkeren in een stille…

De winter glinstert met ijskristallen vastgeklemd aan rietstengels die geheimzinnig ruisend tinkelend in de wind die dwars door alles blaast. De stilte die zeker komt brengt frisse tinteling aan het gezicht van die wandelaars die de eerste stappen zetten in de maagdelijke sneeuw. Het kwinkeleren van een winterkoning en een roodborstje in het…

Het laatste licht voedt met verschrompelde nerven van een eikenblad, wat ze eerst aanbad, synergie laaft zich uit de kern van het hart, tonen vergaan in de alles omvattende synergie van stilte. van niets te leven dan van de synthese uit de winterwarmte van de grond om in de gerijpte nevels over te gaan, waaruit de verborgen…

December maakt zich van de jaargang los, maar kwade trouw is niet aan de orde. De vraag wat geweest is of zal worden gloeit na als een rode blos. Er daalt een blad naar het afwachtend mos, omdat hier en daar het loof verdorde. Na december gaan de trossen los, op de vlucht gejaagd door de oude woeste horde. Er komt in mij een vreemd…

Op den eerste sneeuwdag, in december 1827. - Ha, oude Kennis! weer in 't land? Ontzie een Koudkleum, zo 't kan wezen: Mijn levenskerfstof geeft u dra Zes kruisen met een krap te lezen. En, deed mijn jeugd, min kil van bloed, De citersnaar uw roem gewagen; Gij hebt het loon thans in uw hand - Betaal…

Als tranen lopen regendruppels langs de ramen die kreunen en steunen onder de druk van het geweld. Dat takken doet afrukken van de voor de woning staande plataan en bladeren doet opstuiven door de lucht waarna deze vervolgens neervallen in mijn achtertuin. Krakende geluiden op zolder doen me er aan herinneren dat de kracht waarmee de storm…

Ach hongerige herfstvlinder op zoek naar restjes nectar in de allerlaatste bloemen Mijn laatste zomergast ik volg je al een tijdje terwijl de winterkou zich reeds aankondigt Je kijkt me nog even aan voor je op je reis gaat vol heimwee kijk ik je na tot je uit het zicht verdwijnt Kon ik maar met je mee of anders met de vogels ik zou…

doordringende snijdende koude in een gure oosten wind mijn voetstappen klinken wat dof op het met klei doorweven grind bomen zijn groen uitgeslagen mos stijgt op langs de stammen hun kruinen bewegen en ruisen zacht er wordt de komende dagen wat lichte sneeuw verwacht beklemmende intense stilte omringt me in 't hart van 't bladerloze…

De boom ontdaan van blad strekt de magere takken uit hemelwaarts omhoog, veelarmig tot rust gekomen in de nacht een kleed van sterren aan Jij wil niet horen van een maan gevangen in de kale, schurende vlakken alleen maar omdat jijzelf beweegt verdwijnt, verschijnt, verdunt verdicht op elk niveau van bestaan…

twaalf november, ik word gestoken door een wesp... dag, mooie zomer…

Vroeger woei de wind zo straf, hadden we nog echte winters, waar aangevroren spelden op moeders schoot werden weggewreven. Snot pegelde aan neuzen, terwijl de dapperen het eerste ijs, onheilspellend hoorden kraken en of 't zou begeven. Bloemen plakten vast aan ramen, toen buiten nog wel eens naar binnen kwam, door kieren…

het gevallen blad houdt zich niet stil in tegendeel het kleurt de herfst terwijl zij een langzame dood sterft…

Lang voor ’t verdorrende seizoen beginnen moet, speuren haar scherpe ogen naar de onderhuid. De bloemen van haar bloed schreeuwen haar kleuren uit. Ze gaat uitdagender dan ooit van hoofd tot voet. Er is een leven dat zij in den spiegel voedt. Haar ogen drinken het tot zij ze topzwaar sluit: dronk zó een ander haar nu tot den bodem uit, of doofde…

Nu de schaduw grijpbaar wordt zich vangen laat in mijn handen tussen de vingers wriemelt vrijheid van het licht zoekt Maakt zich in mij een voelen los dat liefst als blad uiteen valt verteert en zich vindt in sporen weggeblazen en gedragen door de wind…

Afgemeerd lig ik hier de motor zwijgt voor wintermaanden Afgemeerd aan de oever van de rivier kabel aan de bolder Geen schipper durf ik naar de koers te vragen Geen boeking wordt er gedaan geen kinderstem geklets,roepen Geen kip.... die nu wil reizen de bomen bijna kaal terrassen aan de kaai leeg En meeuwen die…

wanneer zij weer met z'n allen vergaderen hangt hij angstvallig bladeren terug in de boom iedere dag wel een keer of vier want de herfst waarin alles bederft is niks voor hem…

De bladeren verkleuren En vallen naar benee Ze nemen wat ontgroeid is Als pakjes met zich mee Dat gaat heel diep de grond in Alwaar het transformeert Als Koningin de Winter Het witte land regeert Als Koning Lente klaar is Straks met zijn winterslaap Dan duikt hij in de aarde Om met een laatste gaap De afval van de blaadjes…