Alle inzendingen over taal

Iedere spartelende letter als vis vaak gevangen in vertroebeld water, het wijze net met wijde mazen bleek te groot, om daarmee nieuwe alinea's in te blazen, ketter tot in de schoot. Iedere verwachting teruggevallen als afgeschoten pijl, bedoeld om doel te raken, gegrepen door de zwaartekracht van het cynisme, terug te vallen…

het schrift wil luisteren naar een ander woord dat vers en rijm in de nacht verstoort met de klinkende letters van een zingend lied dat als water tegen rotsen stiet…

Je leest een heel dik boek Je bent er door geboeid En liever daarmee dan met mij Is 't dat je je bemoeit 'k Schrijf achteraf dit op Ik schrijf wat op papier En liever dan de fantasie Had ik jou levend hier ----------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1958.…

Mijne moedertaal, mijne moedertaal, Wie of haar ook kleinere, Min ik als mijn vaderland, Sta ik voor met hand en tand! O mijn Neerlands, ja mijn Neerlands, Dat houd ik steeds in ere! Mijne moedertaal, mijne moedertaal, Wat andre komt daarnevens! Zwaardgekletter, klokkenklank, Snarenspel en minnezang, O mijn Neerlands, ja mijn Neerlands,…

Je hebt me in de trein opnieuw getroffen er is geen beeld, er staat een scherm van woorden dat je aan het oog onttrekt hoewel door jou gewekt en twintig jaar geschaduwd wist je altijd ongezien te blijven men mocht niets meer van je weten dat je in je brieven schreef ”Ik ben geschonden en gebeten maar ik leef” je schreef…

daglicht dág licht iedere dag weer dag ligt voor me oneindig…

Als de dag z’n zegeningen telt en zijn blik laat lopen over mens en dier waarin het licht zich in de schaduw versnelt, vermaak ik mij met spellingen, speling van herinneringen op een onafgemaakte tocht, het hart en hoofd op papier te hebben opgeslagen. In een strak regime uitgevoerd, waarin ik menig dagboek heb verbrand, verhoedt de…

Wijds landschap waarin touwen door woorden gebonden een witte roos in taal opnemen. Zo slepen tergend langzaam traag touwen de woorden witte roos voort. Verloren nu in holle stemmendraperieën. Afnemende kinderlijkheid. Asfaltbravoure nam beiden over. En haar mastodonten geweld walste deze woorden weg. De touwen gerafeld, de witte roos…

of je nu all1 met 2en of 3tjes bent het leven is om te 4ren…

Waar is de loopplank om als dichter bij je aan te leggen, helpt de tijdsbrokken te verleggen in het onvoltooide droomlied van vroeger, als dwaas te dromen van reizen om dan te zeggen ik ging vrij in jouw wereld rond, werd die valreep mij ontnomen. Gehechte waarde aan onze stappen herinneringen aan het onuitgesproken woord, leg het…

enkel een verzameling woorden als verweer verdwaal ik soms in wat ik schrijven wil welk bewijs zoek ik in welke vraag het is allemaal onwerkelijk omdat toch niemand antwoorden wil…

Vermijd de woordenschat op lange duur waarin ik onderga, machteloze strijd tegen taal en tijd, vaak niet te begrijpen wat te doen, vertil me aan een lege letterkast, streep de barcodes van gisteren. Denk ik de waarheid te benaderen, er zijn zo velen, mogen die bestaan om tegen wil en hoon, de vlinders van de Muzen aan te mogen raken…

Moedeloos zijn de laatste woorden een droom van taal is heengegaan ontvoert als voer in vreemde oorden misschien geschikter voor de maan en leedvermaak heeft ook gesproken de langste neus, leven gestaakt bevestigt liever tussen spoken dat taal zijn ziel heeft uitgebraakt.…

Je eerste leesboekje van de stoffige zolder halen gretig op zoek naar primaire klanken wat....leest dat moeilijk.…

nacht plaagt haar zinnen prikkelende fluistering wakkert schrijflust aan [Gedichtendag 2011]…

stilte bemantelt de aarde enkel de bladeren ritselen vol is de maan de dichter is opgestaan waarom nog in woeligheid wachten zijn hand wrijft langs het gezicht hij plukt woorden uit zijn gedachten strijkt een zwaluwstokje een kaars brengt hem licht hij schrijft en schrijft zijn rijke poëtische klanken niets blijft meer verborgen…

Tergend langzaam worden gedachten weer begaanbaar, verbleken metaforen in de tijd, zwerven purper deeltjes taal in kortstondige regenbogen, gekastijd door toevalligheid, kwinkslagen schieten droom – kastelen aan flarden, associaties van herinneringen uit het niets en uit wollige kluwens van overtal en hernieuwde nalatigheid. Toch weer…

Het woord papagaait de taal een iluster teken keramiek de fluister van aangesproken stilte handen tasten in het duister evenredig links evenredig rechts de verteller kijkt loepzuiver door het oog van de naald.…

Als kind tekende ik graag en ik deed zelfs een cursus via de post uit Groningen met prima resultaten, zodat ik dacht een nieuwe Van Gogh te worden, want die was gek genoeg. Ik ontdekte daarna de taal en raakte verslaafd tot nu toe en verder, schreef liefdesgedichten voor de vrouwen van mijn dromen en had er zelfs zichtbaar succes mee. Een…

Je kunt het, dus doe het. Dus zeg het nu maar. Met letters als kralen geregen. Zo vormen ze woorden, die ieder verstaat. Dus kom nu, niet langer gezwegen. Wat wil ik, wat zeg ik. Hoe zet ik het neer. Met woorden die ieder kan horen. Het zijn alleen woorden, ze delen iets mee. Kom aan nu, leen mij toch Uw oren. Wij mensen, wij leven…

taal blijft grappig ik zeg niks je zegt wél wat inderdaad!…

zwijg géén woord hou je mond ik hoef hem niet stilte…

Wilt gij een berijmd verhaal? Neem een Ridder in het staal En een Jonkvrouw in 't scharlaken. Laat hen in een lange smart Op een ijzren vaderhart Langzaam trekken tot ze blaken. Neem een heks of anderhalf Met een dosis toverzalf En een paddestoel of veertien. Smeer ze op Hem en 't Maagdelijn, Tot ze broer en zuster zijn,…

Levend ben ik dood en dood kan ik niet leven, of zoiets, ik ben dichterlijk wel vaker de weg kwijt. Welke zinnen kun je nog meer ratelend haspelen en jezelf inkleden met dichterlijk imponeren? Terwijl je alleen maar aan het klooien bent, toch is de verleiding groot om soms serieus genomen te willen worden, om voor vol te worden aangezien. En…

Zoals poëzie begint een opwelling in een leegte aarzelend een eerste woord Een primaire zet verschuift het beeld dwingt tot een opvolging beperkt de keuzes Gedachten en vergezichten vinden verbindingen met het onverwachte Veel blijft onbeschreven kleurloos en open ook één snede van de zin vult ganselijk en volleerd.…

Zolang de vlag wappert is er wind.…

Nee - we moesten niet meer praten over tomeloze dingen woorden waren opgebrand en buiten zinnen van venijn Het schootsveld kwam steeds dichterbij voor een dozijn ontluisteringen houten stokken op de tafel om een dwingeland te dwingen niemand ging meer naar de hemel die hij zelf had geklaard of de eens verdoemde hel die hij zo zelf had gebaard…

mijn hakblok druipt van het bloed karmijnrood plakt op zwart-witte tegels ik ben een kat met phoenixleven éen kop gesneefd doodt mij niet ongedeerd behoed door mijn Muze wervelt het woord…

Als de zin, zinloos is, dan lost spreken niks meer op.…

Aarde is hij, gestampte vreugde en verdriet geur van grond en late teelt van gisteren, een visie op de onontgonnen velden van z’n te vormen taal waarin hij het onkruid wiedt. De woorden ontstaan in trage groei, maar breekt de muze open, gebaard in het labyrint van de lome emulsie in z'n literair bestaan, daar komen bottende pennen tot bloei…