Alle inzendingen over oorlog

Ik hoor mensen gillen. Er is niemand die mijn verdriet kan stillen. Mijn moeder ligt ergens onder het puin. Mijn vader zit in Duitsland. Mijn broertje huilend aan mijn hand. Daar stond ik dan, als klein meisje. Mijn broertje aan mijn hand. We stonden daar, nog steeds heel alleen. In een heel erg verwoest land. We stonden daar maar, aan de…

Nu nog niet zo lang geleden Gaven mannen, recht van leden, Het beste wat zij konden geven: Het offer van hun eigen leven Op het altaar van het recht. Opdat ’t goede won van ’t slecht’. Dat was het doel van ‘t vurig streven. Echter zij die achterbleven, Enkel in het harde leven, Kunnen het niet altijd omvatten, Dat verlies van al hun schatten…

Haat en verdriet, Niemand verdient het, Niemand niet. Waarom? Al dat verdriet, Door één zo'n gestoorde man, Hij had de pik op Joden, Maar waarom dan? Waarom? Al die tranen, Tranen van verdriet en pijn, Tranen van haat, Die zullen voor Hitler zijn. Waarom?…

Of ik treur Om zo'n Rot Lijk? Och, dood Gaat men toch.…

Elke dag anders daar en straks misschien hier onder de schijnheiligen er liggen veel burgers in de massale doodvitrine het is huilen tranen zijn er niet voor niets voeren emoties af in ons paradijs der ontevredenen zelfs onder het voedsel door.…

Of zijn jeugd nog leeft volgt hij ongemakken op tv het is een telspel dag in dag uit ellende oorlog: bom, dood! toch houden zij het vol niet alleen in slechte tijding om de haverklap een ander god, dat is me wat! deuren slaan, posten kreunen men zegt te vaak oké lebber hier, een lebber daar wat een gein, grote ellende…

ze tilden zichzelf uit bed met gestrekte benen iedere morgen weer werd gezocht naar ogen zonder spijlen wind rook naar de kamer en een enkel wisseldeken nog immer waait hij over nachten en jaren heen met schimmen, zo dichtbij als gister aldoor slijpen zij dromen in halfzijdigen wrijven tussen hart en steen eens als de adem zich vernedert…

Huilen met de wolven grommen met de hond onder puinhopen bedolven geen geweeklaag uit de grond lamsoffer uit de diepvries waar de pooldamp van afslaat het brein wordt koudgesteld.…

Het zijn de gebroken geesten in een stervende stilte waarin het lot onomkeerbaar zijn tinnen soldaten smeedt Het bloed is als rode inkt geknoeid op een wreed beschreven aarde Blind navigeert men richting een “nieuwe wereld” in verwondende handen Tussen triomfboog en kerkhof is de scheidslijn dun Wanneer uit geestesgloed een allesverwoestend…

op haar geblokte vest speelt zij boter kaas en eieren van losse rafels haken gerimpelde vingers handpoppetjes met allemaal eigen stemmetjes in het hoofd geeft ze een teddybeer in haar armen leven is die niet lief en ik knik ja dan kijkt zij over het hof naar giechelende meisjes net liep hij nog daar maar zijn pootje is gebroken en zwijgt…

Vloedgolven dragen hersens vol met water naar de zee en weiger ik dit jaar met zoveel zielen bijelkaargepakt het goudgeelzand te gaan berullen zee en waterziek ben ik voel me gehakt Libië is mij te heet! de hemel jankt boven het zand met valse felle schorpioenen laat mij betijen in mijn eigen huis en tuin beneden waterspiegel aan de dijk…

door dreiging in verre landen welt de onrust op zijn we vergeten dat het as sneeuwde van verloren zielen die tussen hemel en aarde blijven zweven zijn we vergeten de hologige wezens die verdwaasd keken toen de vrede kwam hun "weten" diep weggestopt op een plek waar geen licht schijnt zijn we vergeten de woorden die toen gesproken…

Als de dag zijn rapheid heeft gedaan de avond vraagt om kaarslicht mijn onrust zich naar beelden richt hoe zal de wereld er weer voorstaan bewustheid suddert snel in opstand mensen laten zich niet meer draperen als duivels en gezindte hen regeren valse beloftes aan een halsband de andere kant toont ‘t goede leven voorgeschoteld als ‘t…

de joint strike fighter vloog hoog boven de wolken gans onzichtbaar voor de toeschouwers op de grond geheel onverwacht in brand…

'Kan 'n oorlog, op vrijdag begonnen, onmogelijk worden gewonnen?' 'Zo is het beslist,' zegt de raspacifist. 'al gebruikt men miljoenen kanonnen! Het mensdom lijkt niet te genezen van vechtziekte, moeten we vrezen. Uitzonderlijk dom is de vraag, want waarom zou de vrijdag een uitzond'ring wezen? Wie niet wenst te voelen, moet horen. Een…

Ik zie de sporen nog van oom die zijn tassen moest omgooien voor die hufters van het Duitse. Ik heb hem nooit meer gezien want hij is vast vermoord door die lastpakken van het Duitse. Ik kan ze wel rauw eten omdat mijn oom verdwenen is en niet meer dansen kan. Ik bid nog steeds voor hem dat hij toch is gespaard door die rotzakken van…

Kind je bent Nog zo klein Je ziel leeg Gedachten verrot En je leven kapot Is dit de bedoeling Van een kinderleven?…

( Opgedragen aan de tweede generatie Oost-Indische Nederlanders ) Kaarsvet druipt op een gebroken sokkel waar een laatste strohalm gestalte krijgt Dan keert de dag naar binnen Er kraait geen haan naar gezonder of beter Gezocht heb je naar dat ene puzzelstuk naar de naam van voor je geboorte naar een nieuwe mond om te spreken…

waar zijn de kleintjes van wie hun onschuld werd gestolen wiens kleren zienderogen vergrijsden bij het opspelden van een ster werd het licht in hun ogen gedoofd toen angst zich meester maakte was het leven nog speels de ene minuut werden ze weggerukt bij de volgende vroegrijp door een onbegrijpelijke ideologie die de wereld verstilde…

De vrouwen van Holland klagen Onze onderdrukkers aan: ‘Gij harteloze tirannen, wat hebt ge met onze mannen en onze zonen gedaan? Ge haalt ze weg in de nachten of bij 't eerste begin van de dag; laadt ze in knarsende treinen, verbant ze, waar, ver van de zijnen, elk hunner lijdt bittere pijnen onder de hakenkruisvlag.’ De meisjes…

Alleen de allerergste wanhoop is zo koud als deze slotgracht; dit verdraagt geen mens die niet bevroren is. Soldaten hebben pijn die zij niet voelen, bloed dat niet vloeit, grimmig gevecht met slechts een schijn van woede. Krakend verscheurt een paard het ijs, galop gestold. Alles zit klem en nooit komt het meer goed. Zie het vuur…

er schuilt een moeder in het kind dat zichzelf wiegt en een treurlied zingt blijf in het zandspoor had ze gezegd loop niet in de val van de groene velden elke grasspriet is er één, dichter bij de dood de kleine speelt alleen nog in haar handen…

rust maar zacht jij, naamloze ik op velden met eindeloze lanen geëerd met marmer of zomaar onder zoden zonder tranen stille held ooit in bange dagen uitgezonden ook al dreigen beelden te verbleken je leeft nog altijd voort in verre wonden…

Naast de muur van de toren staat een oude appelboom knoestig, dicht met mos en klimop begroeid zijn takken zwaar door goudgele vruchten daarvoor lag een hoop stenen met een sokkel waarop vroeger een altaar of beeld had gestaan ik klom erop, stond met mijn rug naar de boom keek toe hoe de strijd verliep ik wenkte een verpleger op weg naar…

'Ik kan niks zeggen, ik ben mijn tong kwijt. De politie kwam je de wacht aanzeggen en ik sta met m'n mond vol tanden, geblokkeerd. -vroeger was ik een held, nu alleen op sokken- Op vier hoog werd je aangehouden en je ver- zette je met alle macht en werd een soort hulk. Ik moet er iets heroïsch van maken want dat verdien je na zoveel jaren…

Een golf van armen overspoelt de straten, allen synchroon. Een enge, nare periode in de geschiedenis, in de plaats waar ik woon. Strenge regels en nieuwe wetten. Het slechtste in de mens is door komen zetten. De tijd is gekomen om te gaan. Zo snel mogelijk… hier vandaan.…

Vertrapt, verstoten… In het hart geschoten. Weg moesten wij van deze plek, weg van huis… Nergens anders vonden wij een thuis. Een lange reis vol verlies en pijn… Waarom zouden ze zo boos op ons zijn? Ramen ingegooid en huizen vernield… Ik weet niet wat die bruinhemden bezield. Oproer en geweld… Is de partij alles wat nog telt? Afschuw…

tranen, tranen, levensdans bleke mergtranen liet je na oorlog was je naam die dag of het sterven zonder doden kan natte woorden, inkt vermengd met het gif van roemloze daden kinderen huilen nog wanneer zij boeken openslaan daden, daden, held waar was je toen die dag dat vrede had moeten zegevieren of geboorte zonder leven kan…

Een wagon, ik herinner mij veel wuivende armen en handen steeds denk ik aan die mensen hun leed, hun tranen het werd hun dood ik leef er mee…

Bloed stroomt uit zijn aderen en over zijn gezicht. Voelbaar in het donker en zichtbaar in het licht. Geschoten, geraakt in het gevecht. Vroeger leek het zo ver weg, maar nu is het echt.…