Alle inzendingen over Dal

schuifel ik naar de bank gelegen aan het pad langs de waterpartij hier zet ik mij neder en zie de dag traag ontvouwen met een schaduw aan mijn zij deze plek van eindeloze duur schept vreugde in een onnoemelijk ogenblik hier ontmoet ik de schepping waar licht en teer ruisen van de waterstralen het wonder opnieuw in mij laten dalen…

hield het bekende perspectief toch voelde ik mijn kuiten dat bedierf het prettige van buiten ademen werd zwaarder mijn stappen trager en de horizon steeds vager ben gestopt met transpiratie overdekt mijn hoofd chaotisch gek wilde terug heb mij omgedraaid schrok en zag het pad dat bergopwaarts lag met mij al in het diepste dal…

ik zag het zachte ademhalen hoorde hoogte wist de dalen met in je lach het liefste vergezicht dat er vandaag op aarde was de ochtendzon scheen licht contrast schaduwde wat nog slaperig was om in het proces van ontwaken alles nog eens extra mooi te maken in je lenteachtig lief bewegen bloeide kleur dauwde kou het gras met…

In mijn hiernamaals incarnatie  is mijn karma rond misschien dan scheur ik in mijn glansbolide  van zestienhonderd paardenkrachten in wat luttele seconden  van nul naar honderd, kan niet wachten een losgeslagen projectiel van wijk bij duurstede tot tiel niet als james dean maar juist solide langs dorpen weiden berg en dal waar het…

woorden niet betekend ongehouwen nog te hakken rots uit steen voor beeld alles is ooit uitgesproken voorzegd tot oren steeds gesloten onvrij gemaakte hoofden ongezegd opgeslagen ordeloos in breinen zoekend naar verwoording in dichters gisting van Dale stort goed bergen woorden schuren wrijven in vermaledijde brij waar oh hoe waar…

de wetenschap drijft hem voorbij elke gekende grens waar herfstbladeren niet echt hun kleuren hoeven te verliezen noch hun stammen te verlaten zijn chemie creëert elke situatie die de natuur vergat te voorzien hij is schepper als in Van Dale uit ieder niets wel iets blijft hij zijn pad betreden soms verwijt men hem de zonde van de heuristiek…

Leg mijn rode loper uit sleutel aan het genot dat dalen van twijfel toppen van wellust geeft. Laat mij dralen op de weg die alle paden verenigt zich in banen voegt die alleen de jouwe zijn. Pijl mijn verlangen in dromen die ik reis om steeds bij jou te zijn hoe ver dat ook schrijnt.…

interstellaire schepen heb ik niet verzonnen aan ruimtewezens ben ik niet begonnen om de mensheid te redden uit het dal van de zondeval voor het leven hier is er maar een bron de energierijke zon als deel van onze natuur in een geordende structuur is hij de basis van bestaan waarom hebben wij water in de wijn gedaan door haast en…

En dan, als ik langzaam wakker word dalen vreedzame engelen neer agressieve duivels worden verdreven en een weldadige rust keert weer.…

een roze schoot ontspringt, bewaart de geur in dalen tussen avond en de nacht en uit een mond gretig haar tong strelend langs ’t hele lijf aaiend mijn borst het doffe vel tot glans wordt ochtend daar geboren, de zon kamt groene oevers, legt licht op breed golvende stroom en laten wij ons dragen op gevoel om lippen en in…

dame je moet 'm echt zien hangen aan z'n staartje bungelt-ie slapjes 's avonds laat liefst lekker vrij wuivend naar jou vol verlangen haal je vergrootglas er snel bij om je pietluttig te laten stangen lieverd pak je puntje kus z'n lusje wat je maar wil - hij kan ook dalen schrik niet als anthonie leeuwenhoek in micro lijkt alles uit een…

Maar mijn Lelietjes van Dalen kan niemand komen halen, want die heb ik voor het leven eens aan jou gegeven. Gevlochten in jouw bruidsboeket, mijn liefste nog ruik ik het.…

Als liefde wederzijds is kun je alles van elkaar verdragen en zullen de fouten die je maakte langzamerhand weer vervagen Als liefde wederzijds is maak je dezelfde narigheid mee zal het woeste stormen doorstaan in deze grote levenszee Als liefde wederzijds is kom je ook weleens in diepe dalen maar dan is die ander er steeds weer om jou…

Maar mijn Lelietjes van Dalen kan niemand komen halen, want die heb ik voor het leven eens aan jou gegeven. Gevlochten in jouw bruidsboeket, Mijn liefste, nog ruik ik het.…

Hij geeft de bouw van tempels vrij en vlakt nog wat historie uit punt dan de toekomst nog eens bij Zo schetst zijn losse pols breeduit en stemt zijn grootsheid eeuwig blij Dan zonder langer nog te dralen spoedt hij zich naar het toilet om als een ieder neer te dalen alwaar hij zuchtend zich ontzet om in klein geërger te verdwalen De pot…

Ieder mens verlangt zo nu en dan naar bezinning en rust in de hecktiek van het bestaan ons vaak niet van stilte bewust doe dan de ogen dicht laat alles gaan laat alles los wat wit is en zwart en daal eens diep in je hart loop in gedachten door een sprookjesachtig bos ga met jezelf in dialoog ontdek de kleuren van je eigen regenboog…

in dit groengouden dal heerst een milde stilte in bomen en gebouwen de mens spreekt met ‘t hart in gewijde momenten voor het dagelijks brood hier speelt bach klavicimbel de stilte hemels verbreidend in onze verwarde gedachten de geruisloze dienende monnik toont een muzikale glimlach loopt even in de brandenburgse pas de solist…

Ik schrik Ben blij Geëmotioneerd Tranen in mijn ogen Een dubbel gevoel Ik wil naar je toe Daal langzaam af Het gezicht op jou gericht Maar… Tijdens een onvermijdelijke Knippering van mijn ogen Verdween je weer Onverwacht - Net als toen…

Waar ik naar hunker Is een vrouw Waarbij onze zielen Elkaar kunnen liefkozen En strelen en De diepte van de ziel Kunnen doorgronden Om dan samen af te dalen In bezielde echte authentieke Passie waarbij ook de zielen Tot een orgasme kunnen komen Dit is waar ik naar hunker Een vrouw die eveneens Eerst de liefde wil bedrijven op zielsniveau…

Waar ik naar hunker Is een vrouw Waarbij onze zielen Elkaar kunnen liefkozen En strelen en De diepte van de ziel Kunnen doorgronden Om dan samen af te dalen In bezielde echte authentieke Passie waarbij ook de zielen Tot een orgasme kunnen komen Dit is waar ik naar hunker Een vrouw die eveneens Eerste de liefde wil bedrijven op zielsniveau…

je kussen nooit willen blussen deed water bij de wijn maar jouw chaos bleef een festijn vaak donkerden je ogen terwijl de zon volop scheen samen voelden we de pijn van het existentiële alleen jij kon nergens heen onbereikbaar in een wereld die bruiste tot de bui overtrok plezier triomfeerde en wij voorzichtigheid leerden tussen dalen…

Hoe dicht mag ik bij je komen als gemis geen enkel geluid maakt en de duinroos zwijgen blijft, ver achter het dalen van de zee. Ik breek mijn raam open en kom uit op dezelfde straat. Daar is het zuiden, wijs ik. De schemering plakt mijn woorden op de voorgevel. Het is een keerpunt.…

mij dat U duister was een dienaar van de duivel was maar God - wie waren zij toen ik hun weerzin naderhand zag als een opgebrande zon die neer zou vallen in uw zand Waste hun leugens van mij af paste mijn ogen weer op stand gezichten waren zoveel anders dan voorheen - nu hand in hand ik hen zag gaan - de lachebekjes zonnestralen tussen dalen…

November, donkere maand voor kerstmis ik haal een grijze haar uit het dalen van jouw wenkbrauw je bent ieder jaar mooier in ouder worden en ik drink rode wijn rond jouw buikjurk neemt de bruine herfst langzaam kalend afscheid naar overzichtelijke winter witte schouderkleden naast mezelf, ben jij een rots vaak verregend, maar…

het zadel uit en op pedalen staan verstand op nul, de blik op wazig turen de helse kramp, de spieren die verzuren dit was, hoe erg, de Daal en Bergselaan helaas, het kan nog erger zijn dan erg de allerergste vorm van hevig lijden waar gieren om je lichaam willen strijden de flanken van de Lange Vijverberg door wanhoop en vermoeidheid overmand…

Dan denk ik aan het Hooglied en de bloemen Die ik geplukt heb rustend aan je borst, De leliën die toch niet zijn te noemen Dan door een Salomon en groter vorst; De rozen en de kussen, overal Gestolen en geplukt in Sarons dal.…

Mijn gedachten dalen naar het nulpunt ik laat mezelf verdrinken in muziek terwijl de melodie mijn bewustzijn verdunt, verdwijn ik in een avonddroom vol ethiek Gevoelens verdwalen in een melodieuze mist zonder geluid zing ik zachtjes mee een refrein wat mijn ziel verfrist langzaam reist het lied naar een eindige zee Vol emotie teruggekeerd…

De laatste noten zijn gespeeld Op het podium nu twee, eenzame mensen Alle harmonieën hebben ze laten horen Alle klanken hebben ze gedeeld Het podium verlaten valt niet mee Voorzichtig dalen ze af Verstild is de achtergelaten ruimte Nu nog ogenschijnlijk met z'n twee Een schreeuwend hart hoor je niet Ze lopen maar waar naar toe Navigeren…

ene klik De konijntjesfase was fabuleus De tijd erna echt enorm De relatie groeide als een reus Toch nam het een andere vorm Waar is het misgegaan Ging ik niet zuinig om met jou Liet ik je onbewust vaak staan Wanneer je steun zocht En wat beschutting tegen kou Bracht ik twijfel In wat zo zeker was Werd ons hoogtepunt Eeen droevig dal…

een arena vol mensenbladen allen stil, statisch zij zien een woord dalen langzaam, naar benee lento nog niet rakend wel nakend een kaal woord het zweeft nog boven en dan raken zij elkaar woord en bodem vleesgeworden één Oorverdovende Adembenemende Donder! De Arena barst uit zijn Voegen Explodeert!…