Alle inzendingen over Gedicht

Een gedicht ging op vakantie Ver weg, naar het ongerijmde Naar vrije vorm, niet dat getimde Hij zei: Zoals ik het thans zie Ga ik, als ik even maar de kans zie Al m’n zinnen daar verzetten Ontregel liefst ook mijn coupletten Als ik de zon, de zee, het strand zie Hij feestte zonder metrum, zonder maat Maar, zoals dat dikwijls gaat Hij kreeg…

Al sprak men officieel van grote zorgen Toch is het ook dit keer nog goed gegaan. Nee, van doktoren kun je niet op aan, Dus heb ik boos mijn pen weer opgeborgen. Reeds had ik een ontroerend vers geschreven, Maar niks ervan, Prins Claus blijft mooi in leven.…

Mijn hart gestolen door een schoonheid en zo stil probeer ik z´n hart door te komen met een hopeloze gil maar een muur van geloof en cultuur scheidt onze wegen en breekt mijn hart onze wegen zullen scheiden Ja over een hele tijd leven wij voor altijd apart iedere traan een druppel van emotie en pijn zal voorgoed vloeien, zal voorgoed in mijn…

De zon schijnt fel naar binnen Als ik 's morgens vroeg ontwaak Vogels hoor ik zingen terwijl ik binnen koffie maak Ik open alle deuren Voel de warmte van de dag Door het zien van alle kleuren Krijg ik spontaan een brede lach Elke dag vol vrijheid Met een lucht heel mooi lichtblauw Zomer je mag nooit weggaan want ik hou zo veel van…

Wanneer de volle maan opkomt en de heldere zon ondergaat komt de godin tevoorschijn. Ze is prachtiger dan Venus ze is een echte schoonheid. Haar golvend haar fonkelt in de zachte wind haar ogen twinkelen als geen andere haar volumineuze glimlach is schitterend uit haar tranen ontstaan de mooiste bloemen. Ze is beeldig gebouwd, ze is subliem…

Ik creëer een woord. Ik creëer een zin. Ik creëer een heel mooie strofe. Ik ben creatief - dat is positief. Ben ik een dichter, soms? - Ik ben - literatuurconstructiesmaker.…

Het avondlicht is al herinnering, nog slechts gedicht en al mijn dagen doen van uren pijn. Zomer en het vriest. Ik hoor mijn meren kraken, het sneeuwt op alle kerkhoven ter wereld. Tranen doen mijn ogen van de wind. Tot alle wonden in mijn vlees verzweren en ik genees, ik kom mijzelf te boven : nog vijf keer stappen tot ik eenheid vind.…

Gegroet - Waarom kwam ik terug? Ik was al halverwege de brug Van de Fluistermuur over de sluimerrivier, Een duwde mij al in de rug. Waarom hebben zij me niet laten gaan Naar het nachtgebied van mijn dagbestaan Door wallen van waanzin afgezet, In watten van duisternis ingebed, Overkoepeld met een stolp van kou, Waarin elk trillen bevriezen…

't Wordt schoorvoetend licht, een dun laagje sneeuw: ijl tintelgedicht in een prille eeuw. Een prille eeuw, met hoop - die doet leven- op een gouden tijd, ook al duurt het maar even. Schemer zuiver en broos, is dat niet genoeg? Maar de dag is nog jong, dus juich niet te vroeg! Aan de doorgangsweg staan als geraamten de bomen- geen…

Om meer te doen dan louter liggen staren om vat te krijgen op dit tijdsgewricht leg ik wat woorden vast in een gedicht als poging om de onlust te verklaren maar leven in een vers stuit op bezwaren vandaar dat ik mij anderszins verplicht en mee zal trekken met het wijkend licht tot in de eeuw die dichters mocht ervaren een eeuw waarin blank…

ik heb geprobeerd van de wind te leven de woorden vlogen langs er is er niet een gebleven heb met originaliteit gefuikt zij stopten heel even lieten zich zien maar exclusief was er snel uit van bruuskeren wilden zij niets leren in een wereld waar schermblauw alleen kou genereerde pas met zachte hand waren zij genegen zich in…

hai koe, zegt de stier man, jij verveelt mij stierlijk koeioneert zij hem high koe snuift zich naar hoger sferen en zweeft weg geen vee meer maar fee de heikoe slaat de eerste paal voor melkfabriek Kaatje Honderddrie de hijkoe twijfelt hevig aan zijn/haar geslacht geen klote aan zo haaikoe ruikt overal biefstuk en kan zichzelf wel…

Zij leest; haar ziel blijft aan de bladzij hangen. Zij laat zich leiden naar het dromenland, schier ademloos, met vonklend oog en wangen, waarop de blos der rode rozen brandt. O zomerzon! o gloed der minnezangen! Het liedrenboek ontglipt haar blanke hand. Daar heft zij ’t op en drukt, vol wild verlangen, haar rode lippen op de rode band.…

Mij rijmvast en, van stonden aan, zal ‘t stijf en sterk in staven staan, nu, mondgemeen, het onverwacht gedacht gedicht, gedicht gedacht, nog jaren. 9/10/'96 ---------------------------------- Rijmsnoer…

Zo moeilijk is het om te zien dat we bijna niet meer praten zelfs bij het lokaal verlaten ik jouw aandacht niet meer verdien. Het is moeilijk te geloven dat na die prachtige avond mijn hart dodelijk is gewond maar ik kon niet meer beloven. Kan jij je herinneren hoe ik die avond naar je keek omdat jij op een engel leek. Kan jij mijn…

Vanavond stromen zoete gedachten langs mijn oren door mijn hoofd woorden die ik nooit meer zal vergeten worden door geen mens geloofd. Vanavond krijg ik alle signalen waar ik lang op heb gewacht en ik had de hoop al opgegeven zo vaak tevergeefs getracht. Nooit eerder heb ik dit gevoel beleefd van uit het niets verschenen en hoewel ik je…

We dragen allemaal onze maskers met daarachter ons eigen gezicht leven ons uit in het schrijven en verwoorden het in een gedicht.…

Het dichterschap, al wie dat wil bedrijven waarschuw ik hier: u wordt er door besmet. Zelfs zoiets simpels als een lijstje met wat boodschappen zal tot een vers verstijven. 5 Pakken melk, 4 diepvries-bamischijven, een brood, 2 ons ontbijtspek, niet te vet, en u ontspoort, want vet rijmt op kroket en da’s nou net wat u niet op wou schrijven.…

Mijn moerstaal heb ik duchtig bestudeerd, Maar toch krijg ik soms zinnen onder ogen Die uitgaan boven mijn begripsvermogen En dan vraag ik mij af, licht gegeneerd: Staat hier ons oudste Nederlands te lezen Of zou het juist de nieuwste dichtkunst wezen?…

niet de zachtroze volheid zich dartel verspreidend in de aanwakkerende wind de prunus pruilt verblekend tijdens het seizoengebonden verlies van de bloesemdracht het enkele bloemblaadje dat zonder aanwijsbare oorzaak later (of eerder) het luchtruim kiest stuurloos niet weet waar te gaan besluiteloos avonturiert in de versomberende avondlucht…

een trillende stem in mijn zwellende aula geluid dat waait in de keel bewegende droge lippen aanzet tot veel mijn woorden werden al gevoeld eer zij werden uitgesproken mijn woorden ze waren nog niet koud of reeds gestorven in schoonheid woorden, woorden het scheppend sterven…

ik heb woorden gevangen maar de mazen van mijn net waren te klein er bleven teveel hangen zinnen groeiden strofen stapelden er kwam geen einde aan in dit doolhof lieten ogen mij zonder vragen gaan ik wil weer klein en overzichtelijk de ruimte in mijn leefnet is aan de schrale kant vangsten lopen uit de hand wil kwaliteit dat…

uziethetdezekeer zijnspatiesuithetzicht erzijngeengatenmeer khebditgedichtgedicht…

mijn gedicht is een gebrek aan woorden gevoelens wroeten onderhuids in het rond ik heb de geest niet maar gevoel bekoort me vanaf van ochtend vroeg het is nu avondstond de klanken janken door mijn hoofd en ziel dat nu eindelijk eens het kwartje viel ik zit te piekeren tobben en te zweten ik had het allang en grondig moeten weten de horizon…

Wanneer word ik van de pijn bevrijd die sinds jaren op mijn schouders rust wanneer wordt mijn geweten gesust en raak ik weg van eenzaamheid. Hoe weet ik of na zo'n lange tijd jij niet al iemand anders kust onze liefde niet al is geblust of raak ik je nu zelfs voorgoed kwijt. Ik lees weer alles wat je hebt gestuurd en raak plots…

mijn kroon is ondergronds mijn wortels in de hemel en mijn wonden alleen de gedichten baren.…

Ik vuur een wolk uit wijde kaken over vloeden van zonnedauw of sterrenglans die altoos zou gloeien in `t hart dat ik wil raken Zodat ik bekoorlijk blijf haken aan kant en keurig immer trouw ook recht door zee, ik hou van jou spuwde ik honderd, duizend draken En dat is prima, zijn mijn zaken als ik het daarbij laten kon lees: rekening mocht…

Je zachte woorden nevelen als dauw in een zomers morgenlicht Je schrijft de ongeschreven bladzij met het mooiste liefdesgedicht Je zachte woorden strelen als een geurende bloesem in mei Je laat de letters in liefde zweven over de roomwitte bladzij Je zachte woorden koesteren als de blauwe zee aan het strand Je schrijft de woorden in passie…

Vroeger schreef ik aan een zwaar bureau Lichtzinnige gedichten; Nu, met een plankje op mijn knie, Een lijvige roman. Ben ik vooruitgegaan? Wie Kan mij zeggen, of ik het ben Dan wel de materie Die ten slotte moest zwichten?…

De zon laten schijnen helaas kan ik niet wel meevoelen intens bij pijn en verdriet Mijn goocheldoos staat open tover graag een gedicht zie daar zonnestraaltje fleurt op jouw gezicht.…