Alle inzendingen over Oude

Ben ik al zo oud?…

Begeerte is in een kat sluipt op mijn tuinmuur geen vogel te oud…

Jouw oude lichaam bewoon je nog, en toch tref -- ik je niet meer thuis.…

oude mannetjes hebben stoute plannetjes het is vast lente…

In een oude boom een roodborstje op de tak rust uit van de dag.…

Mijn zoon belt mij op: ‘Hé, oud, leef je nog?’ Ik moet hem teleurstellen.…

oude verhalen zwerven gelaten over mistige streken…

Oude kastelen voor Achterhoekse heren: dromen op de fiets.…

het haiku seizoen is herfst, ik peins over mijn oude regenjas…

crisis het geitje krijgt wat minder oud brood…

een oud gezegde driedimensionale kracht in stilte dragen…

De kleine winkel is donker, de voorkamer – van een oude mol.…

Als je ouder wordt en je verliest je ouders word je oud nog wees…

als oude bomen ruisen is het voor jonge goed te luisteren…

het oude huis kraakt fundamenten verzakken instortingsgevaar…

Een oude plataan solitair op het stadsplein een bewaarde schat…

als tante Mariëtte ermee reed kon hij goed gedijen met slecht of met goed weer stoof de oude camionette als een flitsende speer bestuurd door tante Mariëtte maar nu het hart van tante Mariëtte niet meer slaat het oude Volkswagenbusje voor immer stille staat…

Een oud huis vol vergeeld papier geschreven herinnering grijze kamers pijnlijk gefluister lege kasten stil geween Een oud huis vol harde woorden een gestolen jeugd boeken worden steeds herbeleefd Is dit nou later ?…

Je bent nooit te oud om de zomer te plukken of met de woorden te spreken van geroezemoes: de tuin vol hoofden de bloesem de appel de vlinders en de dansers in het gras van vandaag. We wiebelen van oud naar jong en genieten; de zon op volle kracht en de tenen in de lucht.…

De oude man verlaat voor de dageraad stil het reservaat loopt naar de eenzame plek waar de schaduwboom staat zet zich neer onder het gebladerte van de oude eik de eeuwige reis is begonnen met de droom over de jachtvelden en bij ondergaande zon gaat hij met een zucht over naar het dodenrijk.…

Stilte omhelst mij laatste noten en wat wijn je bent niet bij me, wat let vrolijk zijn blader oude boeken verslindt wat schillen sommeer oude prullen in spiegel van venijn tel af en toe regendruppels op onzichtbaar papier papieren stilte is niet fijn.…

beetje bij beetje haak ik af mijn lichaam dwingt me ertoe gewoon op, veertig jaar oud, nog zoveel te doen maar nu voel ik me dubbel zo oud wachten tot alles weer beter wordt en er terug nieuwe energie komt tot dan houd ik me maar stilletjes en wacht op een dag zonder afhaken…

ten eerste moet je en dan ten tweede zeg iets wat hout snijdt je staat met een mes bij een stam die heel oud is en je snijdt met je mes in het hout de splinters zet je tegen elkaar en je geeft een vuurtje dat brandt terwijl je je handen warmt aan de eeuwen oude vlammen…

er zijn ontelbaar oude bergpaden waar ik niet komen zal loodrechte kliffen die mij de adem zouden benemen zilte luchten zijn er vol van vogels die ik niet zal horen wolken van het blauwste blauw waarin ik zacht verdrinken kon er is de oude tijd die vleugellam ter aarde valt…

( permit de robinet ) gezien op een oude foto in de nostalgische tinten van het zoete verval... dat mij het speciale gevoel geeft van een fraai oud stukje la douce france in eigen land het maakt iets in mij los dat verdomd veel lijkt op het 'joie de vivre 'van weleer…

Jan Timman doet weer mee aan het NK! Als schaakromanticus en vol ambitie Hoe is het met de nodige conditie Gesteld na bijna twee decennia? Ach, iedereen die goed heeft opgelet Weet dat de koning maar één stapje zet…

Jan Timman doet weer mee aan het NK! Als schaakromanticus met veel ambitie Hoe is het met zijn inzicht en conditie Gesteld na bijna twee decennia? Ach, echte schakers gaan nooit met pensioen Ook mag een koning maar één stapje doen…

Ik hoor weer ouderwetse oorlogstaal, En zie bewegingen van tanks, raketten, Als op een schaakbord plaatst men nieuwe zetten, Symptomen van een akelige kwaal. Zo blijkt dat, hoe je ook om vrede geeft, Je altijd in een interbellum leeft.…

Twee oude vrouwtjes bij de kerk - vanmorgen en ook ruim een jaar geleden; ze zijn er nog, ja nog steeds alhoewel de haan intussen duizenden keren heeft gekraaid. Twee oude vrouwtjes bij de kerk - hier, nu, in het hete Manilla waar de zon onbarmhartig brandt boven de sloppenwijken en de grote huizen van de rijken.…

Bomen die bladeren lieten vallen, om ruimte te geven aan knoppen, die vandaag op springen staan. Mensen die gewoonten laten vallen, om ruimte te geven aan ideeën, die vandaag gebeuren gaan, zijn bomen van mensen, die tijdloos bewegen. Geworteld zijn. Stevig staan.…