Alle inzendingen over Zon Licht

Een straaltje zon raakt haar wang de glimlach verdiept en bereikt haar ogen Handen bewegen gedachteloos door schitterende haren plots rustend in haar nek Gezicht geheven richting horizon gedachten onpeilbaar niet in licht te vangen…

ze ligt in een bron van licht en trekt haartjes uit haar liezen in de zon verzachten scherpe stalen rafels tot vormloze klompjes wat schaafde en wrong loopt door de afvoer naar de regenpijp ze trekt nog een haartje en vindt godzijdank haar woorden terug…

schuin valt de avond door de dreef het scheve licht gooit de bomen languit in het zuchtend gras een schaduwbos van langgerekte hoge stammen daartussen schreeuwerig nooit voldane vogels in de kruinen lacht de zon al kopergroen.…

ik zie het traag ontwaken wanneer ochtend schuchter door vitrage licht wimpers minnekoost als trillende libellenvleugels in de zon het duister stil naar nacht gesust de dag opnieuw geboren uit de dauw die glanzend op de lippen rust…

Toch houden zon en regen mijn dromen nog bijeen want er blijft altijd nog hoop op een nieuw begin. Als ik dwaal in donkere momenten is er altijd nog het licht van de maan die me de goede weg zal wijzen.…

HET KIJKEN NAAR DE ZEE NEEMT ME MEE NAAR HET NIETS OF HET IETS WAT IK NIET LICHT KAN BEVATTEN: HET EINDIGE HET ONEINDIGE HET INNIGE WAT MIJN ZIEL TROOST WANT MET OF ZONDER ZON IS ER ALTIJD EEN HORIZON Dit gedicht draag ik op aan mijn belgische balcon-buurvrouw en echtgenoot, Zuid-Spanje, 5 december 2010…

langzaam schuift licht schaduw verdrijvend mijn hof in talmende opgewektheid maakt zich meester van mij zon, ankh, moeder van mijn bestaan baart wellustig maan, vader knipogend achtergrondig een ochtend als de eerste dag aangebroken…

Herinner je de zon die licht brengt en je hart zal verwarmen, onthoud de aarde die je tranen opvangen. Vergeet de wind niet die je zal omarmen, herinner je de wolken die je naar je dromen zal laten verlangen.…

Mijn zicht vertroebeld in duistere nacht kan geen licht verdragen van zon aan heldere hemel.…

je lach straalt warme mensenliefde ogen vangen ons met vlammende kleurrijke energie jouw zachte raken tintelt en laat lente weer ontwaken jij bent de zon op het nachtelijk feest jouw licht is niet uit geweest…

de morgen is breekbaar langzaam kruipt alles uit de nachtslaap op zoek naar de zon of een gelukkige regen is het toch weer oorlog of een vernietigende depressie in dat licht is elke vrolijkheid niet meer dan een geforceerde ontkenning evengoed fluit ik mee met de vogels maar weet niet of dat een aanbeveling is…

Je verwarmt mijn Zon binnenin, het vuur brandt, het licht nog lichter, groter, sterker, oogverblindend, breed glimlachend, regenen onze stralen op het natte gras, fluweelzacht groen, waar we de liefde nog eens, en nog eens, oneindig nog eens overdoen.…

je waaide sneeuw witter dan de winter ooit ontdooide ik rijpte hoog in bomen door de strenge vorst kristalliseerde in jouw kleuren toen ik zon als eerst zag komen maar vervaagde door jouw sneeuw die ons licht in diamant verstrooide…

ben onkruid niet eens een plant toch bloei ik zijn mijn wortels navenant ik ken de grond nooit vastigheid vocht en stenen daar beneden toch bloei ik ongelijke delen in unieke pracht kom maar zon jouw lichte handen branden kracht…

alleen de merel in de boom voor het venster was aan het verschil der dagen niet voorbijgegaan en begon een lied te zingen onder de zon waar ook de paarden draafden alsof hij zelf de teugels in handen hield het zoete licht en het op hol geslagen hart bedaarde…

dat deze grote verscheidenheid te omvangrijk is om te begrijpen dat het leven haar licht onder de oneindige invloed van de zon, de sterren en je innerlijk laat schijnen.…

ik had de luiken van mijn comfortzone gesloten verstoken van buiten hield ik herinneringen in zwart wit tegen het steeds donker wordend licht hagen en struiken groeiden woekerend dicht in hun wanhopig zoeken naar de laatste streepjes zon herfstte het groen in schaduw alom ik weet van buigen en barsten heb mij eindelijk vermand ben uit…

dag als de zon mij weer wakker kust en van deze dag genieten mag…

In dit land struikel ik niet maar zie de stenen zingen in de zon handenvol juwelen eeuwenoude wijsheid binnenin de ziel van het zijn ontstaan door stralen van warmte lichtjaren ver hier vandaan gekleurd en gevormd van vroeger tot nu en later door zon, lucht, water zand en zout het hart van een steen is niet koud maar een baken van licht…

de zon schijnt toch regen je in dikke druppels tranen zwaar hangen ze aan zomerbloemen vol kleurige verhalen vullen snel de kleine breuken in de droge herfstgrond ik kus de donkere wolken van je natte mond laat jouw lach niet meer verstikken door je wispelturigheid zie de lage zon weer lichten in je ogen zij helderen…

Prachtig is het, als de zon opkomt. Ieder uur wordt het warmer en zal zij deze dag indrukwekkend schijnen. Een lichte koelte zit er voorlopig niet in. Hoogstens kan de schaduw enige verlossing bieden. Tijdloos schept de dag zijn vertrouwen met haar warmtebron.…

Ik loop door het dorp De zon schijnt, de wind waait een beetje door mijn haren De luiken zijn gesloten met kieren dun als naalden met lange smalle ogen Mijn schaduw valt nergens binnen, er zijn er geen in de schemerige kamers waar het licht grauw verdoezelt wat er gaande is en wat de consequenties zijn van ieders doen en laten De…

ik gooi water in de lucht zwaartekracht sliert druppels in een vlucht ze ronden naar ovale vormen buigen van het licht egale kleuren uit het wit de verte zingt Florence in de zon water valt nu andersom spat op witte broeken de aarde is verrast door het luidruchtige gebed van elementen in hun liederlijk gespet de zon kijkt…

voor jou volg dit spoor samen houden wij stand want: de zon is goud voor wie ervan houdt houdt de zon: houdt de zon vast.…

scherp schuurde vaal licht langs schrale takken valse contrasten schetsten niet bestaande unheimliche sferen het donkerde in woud en bos ondanks het gebrek aan bladeren nog priemde zon venijnig strak naar leven op de grond schijnwerpen creëerde een bewogen beeld omdat licht continuïteit doorsneed er gaat geen dood voorbij…

je scheen door een wolk verdween rollend en tollend toen ik je zag om aan het grijs van de randen het licht van je terugkomst te hangen vaak was er de schijn voor het echte vuurwerk moest je wat studie hebben gepleegd over het hoe en waarom om alles te weten over de zon ook ik heb gezocht tussen schaduw en licht naar je eigen…

de zee droomt het landschap het neerleggen op mij de rust, het keren de kleine verzen dwalen mag ik licht boven licht op blote voeten het zachte praten op en neer van volmaakte ogen het zuiden, jouw ziel teder het voelen de warme buik van duinen en gras de zon spoelt aan in' t stijgende water zo onvertaalbaar heb ik je lief…

de zon en het licht van de schepping in het cyclisch bestaan van komen en gaan…

Hoe duisterder, hoe dichter bij de zon. Donker en licht, aarde en hemel is één.…

Als het stil wordt licht het kind de fuik. Enkel de wind speelt nog door het net dat op het veld bij de haven droogt. Zon valt door de wolken, slaat een ogenblik door de mazen, het water spiegelt je wijsheid voor. En van achter de rietkraag zet je met iets van verbazing de brasem terug in de vaart. De vis slaat met zijn staart.…