Alle inzendingen over afscheid

jouw afscheid maakte geluid er knapte iets ik voelde je zwaai krakend in draai het grint knisperde tot de tegels kordaat tikte je weg liet me staan geluid prikte stilte ijskoud in mijn huid…

de dood brengt gedichten naar een sterveling ik ga met een schaal rond en collecteer het afscheid nog steeds van woorden en een vader steen en stilte harde sporen in huid en knieën en het dode leven van alledag uitgerend…

Prins Harry heeft Afghanistan verlaten, Waarbij hij bij zijn afscheid heeft beweerd: “Ik heb daar Taliban geliquideerd”, Prins Harry mag daar heel graag over praten. Heeft iemand hem nou nooit eens toevertrouwd Dat spreken zilver is en zwijgen goud….?…

hoe kan ik van mijn lijf houden of nu nog blij met je zijn het waarom blijft onbeantwoord want oh jij was ook nog zo klein met alle liefde was jij welkom toch nam de natuur 'n ander besluit zo onwerkelijk dit dubbele afscheid ik kan er nog steeds niet over uit…

Een man mag best van mij wat tranen laten, Als hij na twintig jaren afscheid neemt Van werk, collega’s; ik vind dat niet vreemd Wat er gebeurde bij Van Peperstraten. Dus denk ik bij het zien van al die schik: Wie van de heren is nou niet goed snik?…

De tijd slijpt graniet tot stof de smaak van water in de mond Geur van zweet dat zich mengt met doornen en wilde rozen Voorzichtig, want de pijn bij het afscheid zweeft hoog in de blauwe lucht als een torenvalk voorbij…

je ligt op sterven maar je wilt die ene voetbalwedstrijd nog zien dan is Nederland-Estland niet het beste moment om op sterven te liggen Nederland-Brazilië zou beter zijn, maar is pa s volgende zomer dus neem ik dan maar wat afscheid van familie als je toch wat moet doen…

Ik neem afscheid van mijn leven het licht van zon en maan van de regen tikkend op mijn broos bestaan. Niet meer aarzelend in de wind nooit meer zwaaien naar een spelend kind. Ik hoef alleen nog maar te zijn kan slechts mijn wezen delen. Ik ben alleen met velen.…

Maar goed dat Anne Frank niet heeft geweten Dat zij toen van haar knikkers afscheid nam, Omdat er, zacht gezegd 'iets' tussenkwam, Zou Anne ooit die knikkers zijn vergeten? Die knikkerende Anne op dat plein, Wat doet zo ’n foto achteraf nog pijn.…

wat spijlen uit een stalen hek een ledikant en lappenpop ik heb het op een vloerkleed voor de deur te koop gezet met madeliefjes uit de tuin in retrovaas naast een konijnenhok met kippengaas ik doe dat weg omdat ons afscheid al genomen is alleen het heeft nog niet de juiste plek…

ik zag verliezen in je ogen meer dan afscheid in je blik woorden sprak je licht gebogen onder hun betekenis je hand gaf kou je groet verwees naar kilte zwaaide weg ik draaide bij de hoek je was er nog een vage vlek…

Onaanraakbaar ben je In een waas die je af En toe aan het oog onttrekt Dan ben je er niet, En dan weer wel - Ik hou me vast Aan dat ene, Dat ene moment Dat ik je weer zie, Je verdwijnt maar Neemt geen afscheid Je gaat zonder opzet Om weg te blijven…

Hij raakte zwaargewond in Griekenland, Sinds dat moment heeft hij gehoorproblemen, Vanavond zal hij daarom afscheid nemen, Want doorgaan is gewoon te irritant. Nu hij zijn klacht verteld heeft, snap ik hem: Hij hoorde in z'n hoofd zijn eigen stem.…

gedachten stoffen ons verlaten huis mijn jeugd herinnert zich de warme delen dozen met en zonder ziel verhuizen mee de sfeer verlaat neemt afscheid bij de deur naar nieuw gevoelloos kaal met droom gevuld…

Hoe alles wil vertellen, wuiven naar jou toe hoe fijn, hoe mooi om jou te ontvangen hun waaiende pluimen vol zaad, de grassen en sprieten groeten mee op het station Ze overladen, verwelkomen of zwaaien uitbundig afscheid…

ik zag verliezen in je ogen meer dan afscheid in je blik woorden sprak je licht gebogen onder hun betekenis je hand gaf kou je groet verwees en zwaaide weg ik draaide bij het hek om nog te kijken je was er niet op de vertrouwde plek…

Het jaar is bijna tot een eind gekomen Wij overdenken wat ons overkwam Zoals hoe Gerrit Hiemstra afscheid nam Er werd sindsdien niet veel van hem vernomen Maar toch heeft Gerrit onlangs, naar wij lazen Nog even stevig in de bus geblazen…

Wil jij mij gewoon met rust laten alleen met mijn stille verdriet straks ga ik jou nog haten en dat willen wij allebei niet Ik wil verder met mijn leven pik jij het jouwe gewoon op niet eens lang bij elkaar gebleven maar keihard stootte ik mijn kop Je zit voor altijd op dat ene plekje diep, heel diep in mijn hart heel langzaam wordt…

De dag van afscheid is weer gekomen. Dit is de dag dat je me wordt ontnomen. Snel sta ik op en haast me naar beneden. De tijd die dringt om nog even te spelen. Hoi die pap en een dikke knuffel. We spelen ons spel, wie is er hier de buffel? Maar dan het afscheid, ogen vol met tranen.…

Maar zal 't onherroep’lijk afscheid Straks écht minder pijnlijk zijn?…

nemen en elke keer doet het steeds meer pijn je kust hem op zijn rimpelige wangen want niemand weet wanneer het voorgoed een afscheid zal zijn.…

is te vroeg gekomen zijn kleinkind was nog maar twee jaar hij was zo graag nog wat gebleven doch de dood kent geen gemaar In een kist werd hij begraven getimmerd door zijn zoon zo hebben wij afscheid genomen van onze Arie doodgewoon.…

of ik neem alweer afscheid van A, de lieverd uit Nieuwegein Werp ik voor mezelf de stelling op: ‘het leven bestaat uit een Constant afscheid nemen’.…

moeten nemen de mooiste woorden van afscheid en verlies leggen balsem en troost op open wonden pijn en verlies die nog lang aan de harten gaat vreten maar gelukkig mogen wij ze in Gods eeuwige liefde geborgen weten…

- en het snelle afscheid: jij gaat heen, ik moet mij harden. Wenend worden strepen stippen, versteend en in jouw handen de mijne harden. Syl, de jouwe.…

Kus het afscheid De reis begint Niets meer zeggen Ga mee Kus het verleden Een vaarwel Niet meer omkijken De toekomst lokt Kus mij zacht In liefde tot schoonheid De keuze is gemaakt Wij gaan samen verder...…

Tot morgen, zeggen we bij 't afscheid. Maar of morgen nou volgende week is, dát ben je bij 't zachtjes sluiten van de deur, al kwijt. We lopen de deur uit, in 't besef, dat je vergeten bent dat we er waren.....…

Ik wou je vertellen Hoe jij het deed Nu heb jij nooit geweten Hoe pijn dat deed Ik zou het echt doen Als ik de tijd had Dan zou ik je bij me nemen Zodat jij de wereld vergat Maar het afscheid is niet gekomen Ik heb je niet bij me genomen Nu weet jij niet Dat missen ondragelijk is……

De steward op de rails, de blauwe vader Die checkt of je de treinreis hebt betaald Vertelt of je je aansluiting nog haalt Voor hem (of haar) is straks het afscheid nader Knip de trajecten waar ze aan het snijden zijn Af langs de onrendabel aangestipte lijn…

Wat het was, zal je nimmer verstaan, Toch voelde ik bij het afscheid een traan.…