Alle inzendingen over bob ross

vroegrijpe jasmijn drapeert zich elegant rond een wild tegenstribbelende wingerd wordt er echter subiet weer afgeslingerd door een klimlustige roos met zwarte band maagden klimmen dartel in palmen juffertjes verschuilen zich in ’t groen lonken naar het ontluikende seizoen terwijl ze meewuiven met de halmen maar als het botert tussen alle…

't Was liefde op een allereerst gezicht en impulsief was in de roos geschoten. Het werd een motecht: trouwen was verplicht. Hij dacht: 'Het moet; ik heb gewoon geen keus.' - En zo werd deze vrouw z'n echtgenote. Biljarten deed-ie niet. Hij had geen keus.…

noch een schoon en zuiver geweten kleur bepaalt vandaag hoe hoog de rang kwaliteit wordt sporadisch gemeten bagage al jaren niet als eis gesteld maakt van eigenmaken geen noodweer het enige dat nu in de top nog telt is een vagina en een kleurtje meer 'n politiechef heeft minstens één borst een zachtbruine tint geeft overgewicht stem je rose…

toch een vlaag van puur purperrood over verspreide paden door onzichtbaarheid opdat geen traan zich daar verbrandt aan sterfelijkheid ook al draagt mijn hand een hemel zonder gewicht en zijn de ogen verdwaald of zichtbaar gedicht waar ook nog kreten zijn gestaald door beproefde gebruiken hoe duid ik jou, in vredesnaam, dat mijn rozen naar rose…

Laat me weer eens voelen hoe het is verliefd te zijn breng weer eens rozen voor me mee of een fles rosé of witte wijn Laat me nog eenmaal voelen hoe het is om jong te zijn neem me mee terug in de tijd naar ons bankje op het plein Laat ons nog eens samen kijken naar de sterren en de maan het zand voelen op ons lichaam voordat we de deur…

ze zit in de loge een roos in haar hand kijkend naar een schouwspel van bloed en van zand het oude ridderspel in de Spaanse Arena hé Maria Magdalena lelieblank zijn haar wangen zij zit stil en onbewogen hij heeft haar blik gevangen doch kogelhard zijn haar ogen honingzoet zijn haar woorden maar haar hart is zo koud als het noorden…

van deze plaats af kan ik alles voelen voel het in winterwind rillende gras ik voel de laaiende liefdes bekoelen steeds voel ik hoe liefde bekoeld was ik heb voor een dans in de spiegel gekozen voel hoe de nacht naar ochtenden kleurt ik voel het geuren van zoetrode rozen steeds voel ik hoe gretig de roos geurt ik kan weer gaan dansen met…

mijn opa's heb ik nooit gekend en het doodsgezicht van mijn oma in de grauwe bedstee is nooit heengegaan wanneer lopen we langs het afscheid; de slaap die blijft als een roos op een steen gebeiteld het noodlot al in kinderhanden die nog geen zwaarte kennen, zoals het morgenlicht dat in alle eenvoud een schaduw tekent de dood wordt een…

Als een roos nog in de knop, maar die langzaam open gaat. Om vervolgens te ontwaken, en dan in een prachtige bloei staat. Als een mooie regenboog, Waarvan de kleuren niet vervagen. Door de gevolgen van de zon, die de regenbuien hebben verjagen. Als magische witte sneeuwvlokken, die ronddwarrelen in mei.…

bekroop mama en ik luisterde met grote ogen naar de afwisselende gang van haar zenuwslopende vlucht dicht langs de panden op weg naar huis wij werden door de politie aangehouden en mama vertelde over het drama de agent begeleidde ons in de donkerte naar huis waar papa huilend aan tafel zat mama omhelsde en kuste hem en ik sliep als een roos…

angsten schreeuwden rood je wist niet of het donker was omdat de kleur je dat verbood het zwarte jurkje in het goud dat uit je ogen vloeide streelde heel uitdagend langs je huid omdat je lijf mij boeide de zon weerspiegelde het blauwe kleuren van de zee ze brandde huid en haar en nam in rook je kleding mee ik fluister je een rode roos…

Een schalkse vorm: het Elftal of Onzijn elf regels lang: eerst drie maal drie, dan twee aan 't brein van doctorandus P. ontsproten 't patroon per drietal schuift als 't ware mee de woorden worden in een mal gegoten; Zo halverwege volgt de ommekeer Vrouwelijk en mannelijk rijm zijn echtgenoten de vrouw als Dame en de man als Heer Roos…

van slechts 1 roos vallen alle blaadjes op tafel, da's gauw! We kijken nog naar de rest van de rozen, die pronken in de vaas, maar niet eentje verliest de blaadjes is dat nou niet raar!? Ik kijk naar je foto en glimlach, je bent weer eens bezig En wilde dat ik dat ook zag!…

verwaait met de wind dan zal ik ruisen, ruisen in de hoge toppen van de populieren word ik meegesleurd met de zaden van bloemen en planten zal ik rusten onder het bladgoud van de herfst tot ik verteerd in de winteraarde zal ontkiemen in de lente ik zal de witte lentekrokus zijn die glinstert in het zonlicht het vergeet-me-nietje in mei de roos…

net als hij met zijn vrienden lekker treint In één seconde komt alles voorbij: Parijs, de gele truien, valpartijen, het wereldkampioenschap, de kasseien, de stratenmaker was een echte kei Zijn vindingrijke tong zat altijd los, hij lulde als een prof en schreef met zijn ‘de dood of gladiolen’ poëzie Viel in het harnas van zijn stalen ros…

Het zindert en erotomaniseert Een weidevogel roept de leeuwerik Het wemeldingt von kopf bis fuß en steert Door mazen van de wet die weegt en ik Voed mij met gulzig staren naar de heide Roos en violen spelen paars in maart De tijd van Vissen tijdens carnaval Der dieren in 't aquarium, Saint-Saëns De troostenrijke zee van tijd die baart…

Blaffen naar de hiel... Dwerg op vier poten, subtiel, Met Dobermannziel.…

Mijn gewaad is doorweven met parels, die beven Als dauw aan de roos, die ontlook, Wen de Dagbruid zich baadt en voor 't schuchter gelaat Een waaier van vlammen ontplook.…

Hij let niet meer op zijn omgeving en plotseling, heel onverwachts, prikt hij zich aan een mooie rode roos. Hij is ontgoocheld, dacht dat ik hem zou redden... Maar ik kan niet, kon niet, niet meer, niet nog eens, ik laat hem daar alleen achter...…

Onze liefde bloeide open Als een rode roos Wanneer de lente begint Ik kreeg het gevoel van Opnieuw geboren te zijn Verlost van alle verdriet en pijn In het verleden Was mijn hart van steen Zo koud als ijs Maar jij ontdooide mij Maakte van mijn leven Een paradijs En nu stort mijn wereld weer Als een kaartenhuisje in elkaar Je gaat me…

Geen kaart of roos, kan ik je schenken, geen sieraden, parfum of doos bonbons, alleen mijn gevoelens, in dichtvorm schrijven, voor jou, van mij, intiem, voor ons.…

De aula zal rauw gestemd beginnen, verstikt dringt door `t kartonnen wonen nog een rondje rosé wolk als een brief, een fles te laat met de honger, zo die gaat druppel je uit het besloten volk en bevaart gloeiend hete konen…

van ouds willen we vijftig dagen na pasen een kruisbloem pinksterpaars ook al toont ze veelal lila rose onder aan de stengel in wortelrozet bloeit met hemelvaart vaak nog net late lente vertraagde groei nu staat ze in volle bloei kijk en pluk aan de slootkant met mate hou ze wel in stand zijn thans bedreigd als soort op gazon en veld groeigestoord…

Schapen schoppen in zijn rimpels scheppen hier en daar een plukje kaal zoals een herder zonder vee Schept en onderschept een stille mars naar en tot op de bodem van het slinksslingerende meanderriet als een kruisvaarder naar een leeggeroofd Jeruzalem Hij wacht en verwacht wolkenlang Het gras aan zijn verwortelde staf wordt hopeloos ros…

Weerkaatst Weerspiegelt niet in sprankelend blauw Slechts een paarse stip vaag zichtbaar in de mist De vuurzee raakt het vloeibaar harnas Zij moet doorbreken Anders dooft het dreigende water haar Nog even Nog lang Ik wenste niet langer bezocht te worden door het denken Bootje, drijf niet naar de dood Vaar naar mij De blauwe lagune De rode roos…

ga je over in een vijver Geschapen als de vrucht van je eigen ijver Jij, een rustgevend onderdeel van de natuur In jouw nevel verschijnt een regenboog op 't zonne-uur Ieder jaargetijde pas jij je aan Toch blijf jij zo jaar in jaar uit bestaan Jij bent zo krachtig en tegelijk zo hulpeloos Sterk als duizenden paarden en kwetsbaar als een roos…

wil jij mij treffen als mijn dorp aan jou voorbij schuift zie je dan mijn arm die haast schuw naar jouw ijzeren ros wuift of is de blik enkel voorwaarts gericht tussen wanden van geluid waartussen witte strepen voorwaarts flitsen en asfalt de toekomst duidt wil jij me treffen en de stoet van wielen voor even verlaten of eist de…

Mijn tante Eugénie liet mij paardjerijden eerst op de knie en later op haar rug, ik was drie in het klooster, waar ze woonde Ik hield haar stevig vast door de gang van het convent gezeten op mijn zwarte ros "Genieke" hinnikte zij mijn spontane lachen los Ik draag haar met me mee en soms als ik mediteer zweeft zij in mijn zicht onverwachts…

. -------------------------------------------------------- uit: Maatstaf, blz. 312, 18e Jaargang Nummer 4/5, september 1970 * 'gerrit' was mogelijk Gerrit Komrij, redacteur toen met Martin Ros, met voor dit speciaal Zeelandnummer gastredacteuren Hans warren en André Oosthoek…

En hardop hoorde ik mezelf toen spreken; 'dat elke roos symbool staat, wit en rood, voor al wat veertien jaren is gebleken. Zolang de liefde onze bondgenoot kon zijn, wij ons door hartstocht lieten sturen, bracht elke slag ons dichter bij de dood.…