Valentijn

Vanmorgen schonk ik aan mijn Valentijn
twee rozen, knoppen, op het punt van breken
om niets meer dan vergankelijk te zijn.

En hardop hoorde ik mezelf toen spreken;
'dat elke roos symbool staat, wit en rood,
voor al wat veertien jaren is gebleken.

Zolang de liefde onze bondgenoot kon zijn,
wij ons door hartstocht lieten sturen,
bracht elke slag ons dichter bij de dood.

Maar lief is mij, hoe kort het ook mocht duren,
de dag, zo ook de nacht en zonder spijt
bewaar ik alle onvolprezen uren.

En weer besefte ik hoe tijd verglijdt
als korrels zout verstrooid in eindigheid.

valentijn afscheid sonnet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 15 stemmen 1.744