Alle inzendingen over duister

Staar in het grauwe Duister uit mijn Raam over de Kleurloze vlakte Hier voor mijn Houten huis op De Zweedse heide En waar de drank Mij afbreekt, beetje Bij beetje, helpt Mijn gitaar mij door De doodsheid van Mijn leven - ik staar Weer naar buiten, Waar mijn muziek De grauwheid langzaam Verdwijnen doet Met een lichtstraal…

Met gerucht dat mij wil straffen zodat geluid van kleur verschiet, ook al weet ik beter in het water van rimpelloze nachten groeien wortels die tot mijn lippen reiken geruisloos in plooien van kerende gedachten die onder gewicht van duister bezwijken Ook al weet ik beter…

je loopt langs de grachten en je vraagt je af in de lente waar zijn die eeuwige meeuwen nu natuurlijk op de warme zee ze hebben ons niet meer nodig vliegen boven oceanen vol vissen achter duistere schepen aan in onrustig en onverschillig water zien verder niet wat daar nog meer drijft of aan het zinken is waar ze naar duiken…

Mijn kamer wordt duister Ik kan niet slapen en luister naar sissende slangen en grommende beren. Op de valreep van een gedachte overdenk ik mijn slaap. In een hok vol gedrochten en schreeuwende stemmen. Nog ergens, in de verte knipoogt zij Nog ergens, in de diepte, een ernstig "slaap wel".…

Leef liefdevol, zachtaardig Een heksenleven waardig Breng licht waar duister woont Want goedheid wordt beloond Begroet de Zon en laat hem gaan Bij het verschijnen van de Maan Houdt sterren steeds in ere Om wijsheden te leren Begin altijd bij het begin Vanuit de schoot van de Godin Alleen daar huist er vrede Van heden en verleden…

Ik viel in een diep duister gat genoeg vrienden en dan toch alleen Ik voel me o zo eenzaam waar gaan mijn gedachten heen? Ik pieker en treur te veel en dan is daar dat rotgevoel het gevoel van eenzaamheid Dat is hoe ik mij voel……

Standvastig wordt t schijnsel op hen gericht, die weten van het duister op lege straten.…

duisternis met mensen die hun eigen muze zijn geworden en ver over de oceaan praten zwanen over weemoed toen alles nog verdrietig was en stoelen in de keuken kraakten jij bent toegankelijk voor mij je droomt, je wordt wakker je hebt een mening maar je blijft toegankelijk voor mij de wereld ligt aan jouw voeten je maakt me in het duister…

In het duister zie ik hoe jouw lichaamsvormen zich speels verfraaien om in de nacht de taal te spreken die slechts weinigen kennen ik wil je met mijn woorden intens en volledig verwennen toe tast maar uit al mijn zinnen ik zal je meesterlijk beminnen de taal van de nacht om je tegemoet te treden de tedere streling in mijn spontaniteit…

angst zweette kou waar ik handen verwarmde tastte naar duister verloor haar houvast loste op als vermist ik ben mijn verleden maar nevels sluieren tot vaag en alles vergetend niets willen weten dan alleen maar vandaag rest slechts mijn blad dat haar dagen heeft gehad ik breek haar af, ze dwarrelt en vlucht op een zuchtvan de…

Het wou alleen LAIS die het bemint, want dat is sluitsteen voor het duister van zijn wil, voltooiend niets en van het niets de schil. Haar blik verbrandt het, haar lijf is vuur, haar lach is gong en slaat zijn laatste uur. Tijd is sluier waarin zij slinks verdwijnt.…

zacht is je ontwaken vingers zijn al bezig stukjes van de dag te maken nog heeft tijd niet dringend op de deur geklopt want alle duister is nog niet verstopt waar licht al jouw contouren schuint vallen kleuren op hun plaats en praat de klok wat luider je kunt niet meer verdwijnen weg van de realiteit die uit je handen…

het zinken doodstille dagen in blauwe koelte gewacht op de avondval een duister peilen van verlangen zonder naam eindeloze vlucht de vlagen van het donker het zinken naar de diepte de angst angst is al het wit het suizen in de oren de rand van de nacht het stuurse zwijgen het onuitgesprokene angst is al het wit voor het…

De grande dame onder de rivieren met armen donker als de rio grande vernoemd naar martiale vrouwenstammen een niet te temmen volk op edele dieren in duistere wouden van een mythisch verleden trokken vrouwelijke ruiters onversaagd ten strijde een reuzenslang meandert tot in de haarvaten van groene longen als grande…

Het kind kon je niet zeggen dat het bang was een pakketje angst genageld aan de grond Het kon je niet zeggen dat elke dag duister was jij altijd harder kon lopen en het kind te pakken nam Het kind kon je niet zeggen dat je gezicht zo wit was je vreemde groene ogen had dat je altijd mij hebben moest Toen je zelf vader was woonden…

met grijze vingers krabde de dag aan het duister van de nacht wat overbleef was koud en nat bedruppeld de ziel putte het riool met zicht op de hemel door schuimende stuwing van het uiterst smerige water het nirwana bleek een zilte droom die stokte tussen eb en vloed en juist op dat dood tij kwam ik volledig brak…

Grimmig weersta ik zijn oude, vertrouwde blik die mij doorzindert met duister, onaards geweld. Welk bloed kan deze vlammengloed doorstaan die niet door koudvuur is geveld?…

Ze woonde in het notendopje van haar eigen wereldje klein Ze miste ‘t bijzondere knopje, dat knopje om gelukkig te zijn In stilte leefde zij het bestaan van een treurig wenend mens Die het liefst was doodgegaan na elke niet te vervullen wens Altijd in ‘t eenzaam schreien wijl het duister om haar hing Kroop de dood heel nabij en vroeg…

Zwoele warmte hing als een gordijn in ‘t ravenzwart duister rondom ons Liefde vloeide royaal uit ons fontein door ons opgezogen gelijk een spons Verlangend in mijn armen gegleden al in het begin van die zwoele nacht Haar pyjama?…

Zongekleurd en uitgewaaid lig ik naast je in het zand Ik lik de pekel van je lippen en kus de hemel in je ogen Volg met mijn vinger het lijntje naast je mond Snuif de zee op uit je haar en bewaar haar in mijn bloed dat deint gelijk de golven Ik vang de tijd als met zachte tred het schemeruur nadert Dan vluchten we samen tot daar waar het duister…

Gevangen web van woorden op het ritme van jouw stem weven draden een spinsel tranen ogen naar het licht de dolgedraaide klinkers gooien letters op het vuur zelfs vechten in het duister neemt mijn nacht van werklijkheid schud mij en maak mij lichter neem onbevreesd mijn adem wis gedachten in mijn geest laat de pijn mijn waarheid zijn…

waar dansende vlammen in roodgele gloed geknetter van dennenhout de stilte overheerst speelt schaduw op de muur een spel van licht en duister voelt mijn hart de warmte van geborgenheid waar een kind in rust wensen weet vervuld om de nacht die moet komen met liefde omhuld en twinkelende lichtjes sterrengefonkel kilte verdrijft in…

schitterend ben jij overeind gebleven in deze bizarre tijden van pandemisch leven uit alle spinsels heb jij met magie de pluisters van het duister verdreven op zoek naar licht ook op nabije helderheden werd het zicht ons op mystieke wijze plotseling ontnomen waar ooit houvast de weg naar hemel was zijn geesten weggebleven…

waar de mooiste sterrenhemel als deken van liefde harten omhult in diepdonkere nachten mijn wensen verglijden in oeverloos geluk bij het schuilen in die armen aan het eind van de nacht werd het donkere van dromen licht in mijn leven zorgen ooit geweest verdwijnen in het niets bij het dwalen in duister op zoek naar jouw hart laat…

gedachten gaan verloren als schaduw in de nacht waar sterren zachtjes doven mijn droom niet langer wacht in het sterfelijk dwalen reik jij mij de hand hoopvol, zachtjes leidend tot waar het duister breekt en twee stralende ogen mij vol liefde beloven dat waar sterren doven jij steeds op mij wacht…

Overstelpt door gedachten vliegen woorden langs het duister op zoek naar licht en warmte naar jou, mijn seizoen niet de jas verwarmt zinnen in de tijd, noch handen in de zakken verstoppen het jou in mij, geknepen vuisten verkrampen niet meer de ooit gesloten handen geopend naar het voorjaar vliegen wij voorbij uren vinden…

Laat mij de nacht tot vriend; de nacht is goed; de sterren zijn ver en het duister zoet. Laat mij de nacht tot vriend en rust in rouw, dat ik hoor op mijn hart het geklop van mijn vrouw. Dat ik hoor haar vermaan, verneem haar troost, haar liefde tot mij en de angst voor haar kroost. Laat mij de nacht tot vriend; de dag is wreed.…

dag sprak de nacht terwijl zij haar schaduw toedekte en verdween in diep duister onder het vier seizoenen dekbed even was glanzende zijde haar zijde niet meer het arme schaap, ooit wollig en gewillig gaf hem kaal geschoren van katoen nog dieper kroop zij vergat even dat na elke verdwenen nacht een nieuwe dageraad ontwaakt…

een aarzeling schemert in het duister terwijl wij verkeren in en illusie tussen dromen en ontwaken een offensief van denkers en dromers is onderweg naar morgen en zullen elkaar vinden in elke vleugelslag de vogel zal blijven vliegen de aarde zal blijven draaien de zal vis blijven zwemmen zolang de…

Gekooid gevangen in uren van verwachten verliest de morgen haar eerste adem in het laatste streepje licht waar duister haakt in eenzaamheid schuift de nacht het venster open en sluipen dromen nader zacht toegedekt door een heldere maan omarmd door reeds vermoorde gedachten smoort het donzen kussen de laatste ijle kreten…