ZELFBESTRAFFING
Ze woonde in het notendopje
van haar eigen wereldje klein
Ze miste ‘t bijzondere knopje,
dat knopje om gelukkig te zijn
In stilte leefde zij het bestaan
van een treurig wenend mens
Die het liefst was doodgegaan
na elke niet te vervullen wens
Altijd in ‘t eenzaam schreien
wijl het duister om haar hing
Kroop de dood heel nabij en
vroeg haar lijf zelfbestraffing
Leed vervulde heel haar hart
als die zelfstraf was geschied
Smart kleurde alles pikzwart
als dan spijt haar niet verliet
Ze leefde in de wereld, groot
in haar verlaten hoekje, klein
Vaak verlangde ze zich dood
blij kon ze immers nooit zijn
Als ‘t duister stierf van licht
week de smart van het toneel
‘t Masker sloot de deur dicht;
en haar ziel scheen weer heel
Het masker straalde dan lach
doch hij die haar kon verstaan
Zag hetgeen niemand ooit zag
haar ongekend droevige traan
Zie ook: http://www.ansentonrijkers.nl/
Schrijver: Ton Rijkers, 22 mei 2011
Geplaatst in de categorie: verdriet