Alle inzendingen over zand

links van mij de golven rechts van mij bedolven onder zand de krant van dagen terug boven mij de meeuwen onder mij het eeuwenoude land het strand schuurt zacht mijn rug achter mij de jaren voor mij jouw haren in de wind verblindt de zon mijn ogen van mij is de kust in mij heerst er rust en vindt het kind zijn schat en zijn vermogen…

Jaloers, op het zand dat je natte blote voeten kust. Jaloers, op de zon die een stralende glimlach ontlokt. Jaloers, op de degene die in je ogen ziet wat ik had willen zien.…

Waar ben je toch mooie lieve warme vrouw Met wie ik velen uren heerlijk passioneel vrijen zou Met wie ik zou willen wandelen hand in hand Willen stralen van geluk onze voetenstappen in het zand Heerlijk glimlachend Mijn hart vreselijk veroverd door jou Waar ben je toch mooie lieve warme vrouw…

regen, er dreigt regen, storm blaast zand weg over de wegen, men moet zijn ogen beschermen. angstige vogels zwermen boven het land. de lucht is zwart. ... zeg langzaam: Ik hou van regen. Ik hou van storm.…

Tot over de grens wil zij verblijven in armen der vergetelheid zijn zacht geproken woorden nu genageld in haar ziel koesteren haar gedachten het zout verweven met het zand golft gebroken letters als schuim, zin voor zin zacht als harde waarheid in plots verloren leven samen een, maar nimmer was zij zo een, doch alleen met haar eigen…

Boven op een duin wil ik mezelf achterlaten in levende letters op steen Mijn ogen gesloten onder de wijde nacht, gedachten waaierend naar zee Nederig op het zand toon ik de wereld mijn ziel, in vogelvlucht, jij en ik één Heel in de verte hoort men het deinend gefluister ‘strooi mijn assen in de wind, nooit ben ik nog meer’…

Licht tipte zand, ogen bogen en het strand raakte bedolven onder een lange adem, de oceaan een nachtsonate van geruis en wij keerden op onze schreden over gouden duinen, wuivende palmen indrukken achterlatend later dwaalden vingers tussen schouder en blad een levensloop van stiltewoorden.…

een klein intiem terras ludiek genesteld in een zomerplooi de tafeltjes vierkant een rondeel vol vuur de zon staat op één uur je voelt dat ik je kozen wil je oog zo klaar als water parelt in het fijngeslepen glas als uit het witte zand de zon een ooglens brandt zingt in je blik kristal.…

De kopiëen van jouw voeten staan nog vers in het zand Ze vagen langzaam weg Door de zee, de wind, een hand Ik volg het spoor dat steeds duidelijker begint te worden Tot ik eindig bij nu Er was nog veel te moeten Dromen al op papier De letters stromen weg Door tranen, de dood, nu hier Ik kan niet door zonder het samen eeuwig oud worden…

Onder het ruigbehaarde van de wolkenrand bleef bloed dat nooit bedaarde druppen in het zand. En in de avondstonden hebben nooit sindsdien de zonen van de zon de ondergang gezien zonder dat hen de wonde kwelde van voordien. ----------------------- uit: 'Rebis', 1989.…

Struinden elkaar in lome duinen strandden samen in heet zand Handen graasden in gewillig gras lippen zochten, vol begeer Gesloten ogen spellen liefde in staalblauw met zomerzon. “Ik wou, ik wou, ik wou!” ”Ja schat, en ik van jou! “Ook volgende keer… naar strand weer?”…

Proeft de zilte zee Beleeft het strand Voelt het zand Je…. Betreedt de boot Voelt de golven Nadert de kust Verlaat de rust….…

aan dit strand verzandt de tijd in een korrelig boek verdwalen we in zeegeluiden totdat het koud en kouder wordt aan dit strand ondermijnt het wassende water de handgegraven waterwerken en het laatste zandkasteel aan dit verlaten strand laat ik opnieuw het zand door de zilte vingers glijden totdat ik me los maak en vertrek…

het dorstig renpaard volgt een waadvogel verwaand spoort de pikeur zijn onwillig lamoen terug in de piste waar verdwaalde woorden hoefafdrukken in het zand daar spreekt je pen en schrijft je tong tekens door het rennen uitgewist opnieuw het zicht en jaarringen scherpen de tijd die uitgerekend in papier verdwijnt…

Zij zwierven als nomaden met een huifkar door het land en zochten hun geluk in rondedansen en gitaren Ze speelden hun muziek melancholiek op stuivend zand en wasten in de meren nog hun kleren en hun haren Ze waren met de vogels en de bomen nog verwant en zongen uit hun longen van de liefdevolle jaren Zo trokken zij de wereld uit met…

ze gieren over dat strand zesendertig kilometer op de ATB voor de Egmond Pier Egmond langs Castricum en Wijk aan Zee ze voorspelden bevroren zand blijkt het toch zacht gezond zak je weg wat dacht je wat die bikkels gaan harder rijden achter de finish wacht een menigte struise meiden…

ik wilde spelen aan het strand met een schepje schelpen en wat zand maar de zee leek het spel steeds te onderbreken door nieuwe kansen te geven golfde een schone lei om weer te beginnen ik werd kwaad maar lachte toen van binnen want spelen is het iedere keer net even anders proberen niet het eenmalig presteren…

Ver van mij verwijderd, leg ik je neer op het brandend zand: op deze onmogelijke plek werd geheel onverwacht nieuwsgierigheid geboren.…

telkens als mijn tranen vloeien vries ik ze in en vorm figuren van ijs zelfs de warmte van mijn adem tracht ik te verstenen om daarna alles te stapelen tot een standbeeld van bevroren water en koudgebakken zand met hamer en beitel plooi ik rimpels tot een gelaat van een doods bestaan aan het voeteinde kras ik nog wat…

Meedeinend op het ritme van moeder aarde's harteklop na eeuwen scheiding herkenning in overgave aan de oneindige beweging geheimen van de evolutie zorgvuldig opgeborgen in de plooien van haar sluiers onthullen zich in kadans celherinnering die ik was mineraal en plant zwemmend in zee kruipend in het zand me oprichtend en op…

De zomer ademt alweer haar laatste adem vurig brandt de koperen bol door geen zoektocht meer ontwikkeling in ieder nieuw kasteel zielsverwant in een vlak overvloedig groen land leuk is gewoon plezant en het zand danst net als ieder in dit leven die dit leven leeft een engel geeft.…

Zonnige weiden, hoogstaand gras bergen van zand in de verte een waterplas met kikkergeluid. Het geronk van een motor overschaduwt de stilte.…

als alles groen gekleurd niet meer luistert dan grauwt het grijs als bladeren zouden wuiven waaiend in de wind en de zon scheen er gouden stralen doorheen dan toch zou ik niet meer zwaaien ik ben terug eindelijk geland au, het zand is hard harder dan verwacht liever viel ik samen vallen is zacht zachter dan ik dacht…

de duinen liggen in warme plooien zand brandt onder onze voeten wind brengt als warme adem goven van zout vanuit een hijgende zee lichamen geven zich gewillig bloot verhitte zinnen vloeien druppelend openen een bezweet verstand maar vinden enkel zomerhitte…

de zee schrijft rimpels in het zand de wind speelt ritselend met een krant witte zeilen schitteren gekleurd zonlicht de zee zucht en klotst haar geur vervliegt in de wind meegenomen door eeuwige meeuwen schelpen zwijgen nog steeds honden lopen achter hun fluitende bazen hier ben ik altijd thuis…

En lopen zachtjes uit in 't zand. Het maakt een diepe indruk. Dit wondere natuurschoon. En voel een intens geluk! Ik draai me om en ga weer heen... En laat de zee en 't strand alleen.…

De duizend kristallen van het mulle zand omsloten haar tere voeten. Haar glimlach was doordringend haar ogen spraken boekdelen haar hart was vol van liefde Die liefde was…. voor mij.…

Verdwijnt het in sluierende zandgordijnen vergaat het langs het strand schuurt het witte zand van de getijden de machteloze hand aan de horizon van kalkstenen muren druipt vloeibaar zout staan bloedkoralen pilaren geëtst in houtskool kerven naalden waaien wimpels tot tenten uiteen in onzichtbare namen.…

Mijn Wad, kon jij mij maar dromen me kleuren aan de horizon met mij ontwaken telkens wanneer de vloed me overspoelt kon ik maar jouw water wezen het opgedroogde zand of gewoon zoals jij wilt; een beetje golf draag mij in het boeket van het heden speel de liefde al was het echt spreek niet van zonden laat me de winnaar zijn…

gij heiligde onze aarde in Gods naam verricht je zoon te vergeten in verduisterd levenslicht stortvloed van tranen over jouw Bijbelse land wonderen in verhalen ruïnes in het zand gij schiep vele kinderen in eerbied en roem wij lezen in geschriften het leven van toen 1974.…