Alle inzendingen over afscheid

Nadat de laatste tram is vertrokken, vonkt zijn schaduw na op de bovenleiding en in het neon in een gebroken zitting van de nacht, overweeg de kansen in een rimpeling van overmacht omfloerst door de lipstick op het bevingerde glas, soms te vol om leeg te raken en na de goot volgt een nog diepere plas, waarin het genot door bijsmaak…

verlies zwerft als een trekvogel van de ene fragiele plek naar de andere in onze lijven het kent de stroeve taal van aanhoudend knagen aan broze botten hart en ziel weerloos verlies niets is wat het lijkt…

verstilde aanwezigheid reflectie van struiken gloeiende horizon ziel gedompeld in vrede extatisch in eenzaamheid wenst hij te delen het ondeelbare geen oord gerieflijker voor een laatste woord…

vergeten ik weet niet meer aan wie ik wat geschreven heb ik weet niet meer of het mijn fiets is of m’n step ik weet niet meer of het mijn huis is of een heel hoog hek ik weet niet meer of ik gewoon ben of gewoonweg gek ik weet het verschil niet meer tussen mijn doen en laten zeg, man, zeg vrouw, zeg kind houden jullie me in…

Selma, snoepje van me, wat smaak je ineens zuur, ineens ben je weer ver weg als een zwart gat en is de leegte onverdraaglijk eenzaam als een graf. Kan ik als astronaut je gedaante nog bereiken of kan ik beter met seances het contact herstellen? Kwam je nog één keer voorbij en is het nu over en uit, zoals de botte walkietalkietaal gebiedt?…

het bed in een ziekenhuis haar laatste bed hij zoekt haar hand zijn bril verdwaald tussen oog en wang hij streelt kijkt wacht hoe zwijgt een man als hij verlaten wordt no hast gjin soargen mem bliuwt dy nei zingt hij zacht het klankspoor wijst haar de weg naar het witte licht…

ik voel me verantwoordelijk niet alleen vandaag maar ook gister ver daarvoor, nog afgezien van morgen de maanden die nog komen gaan te vertellen wie je was hoe je leefde; wat je deed en achterliet over begeren en leren in elkaars aanwezigheid nu moet het witte gat gedicht met geschrijf en met verhalen zodat je niet weg maar in plaats…

Thuis zijn niet muren met een dak, waar je binnenvalt en neerploft op een te harde bank, waar je in je huispak een zak paprika chips afslaat en geen rode afdrukken maakt op de afstandsbediening. Thuis is ook niet waar je stiekem windjes doet zodat een ander ze niet ruiken kan. Nee, thuis is waar je hart blijft als je weggaat en…

waar huist een gestrande vogel die de nacht met zwijgen vult wat zing je zonder libretto in het donker als het laatste woordenspel onhoorbaar wordt hoe ontmaskert het transparante licht dwars door alle kleuren de weg uit het landschap als de nachten zich verdichten is de dood dichter dichter bij dan ooit…

Samen kozen wij de steen, die nu jouw laatste rustplaats siert. We kozen voor doorschijnend blauw, doorschijnend als het water, waar je zo van hield, met groen gesierd. Het zachte groen, van riet, zoals het in de lente groeit. Met hier en daar een rode bloem, die aan de oever bloeit. Twee kleine vogels, kijken neer, naar waar jouw naam…

Reeds was in haar het afscheidnemen Begonnen tussen haar hart en het kind, Misschien zou ze in 't licht als een vreemde Aanschouwen, die ze in 't donker had bemind. Zij dacht aan het wonder, dat ze open Zou wezen en wijd voor leven en dood. Zij bewoog zich niet meer; maar haar hopen Op het kind en God was één en was groot. Later; haar handen…

Toen ik dit begon te schrijven, wist ik dat ik zelf weg zou gaan. Doch deze woorden zouden blijven en mij op paper deels doen voortbestaan. levend in de wijze wetenschap van mijn eigen eindigheid, is het dat ik telkens woorden schrap en niet lukraak maar wat inkt neer smijt. Niemand echter zou ooit weten, welke woorden zijn vervangen en…

Ik zie jou in mijn dagdeel in de schittering van de dag elke minuut van de middag ieder uur van de nacht. De secondes tikken weg met ensembles in de ochtend door gevoelens van dauw is jouw dagboek geopend. Vertraagt gaat mijn dagdeel bij zonsopkomst gekleed in violet gepassioneerd leidt ons zwanenmeer bij zonsondergang als silhouet…

Zweven tussen hemel en aarde contactloos tijdens het staren met alle zintuigen die open staan. Alleen door jouw gegeven energie beleef ik het uiten door telepathie met het zweven rondom jouw baan. In niemandsland teder omarmd in verbinding met jouw warmte drijft jouw beeld sprakeloos Draaierig in mijn…

Dienstbaar stond jij in het leven om lucht te geven voor gekoesterde wensen transparant versiert in jouw rode jurk kon men hun dromen laten leven over grenzen. De warmte van jouw persoonlijkheid met de verleiding van amber, vanille en rozen liet valleien door bergtoppen overstromen zo brak de sensationele zevende hemel open. Het kant…

Als ik dood ben het aardse heb verlaten, en je mij mogelijk mist, hoopt ergens te vinden, bladerend door wat ik achterliet, ben ik woorden geworden in de regels van mijn gedicht. Lees je mij misschien weer even levend. Ik heb je lief gehad.…

Geïllustreerd in mist met sterren door lantaarnpalen verplaatst jouw verlichte glimlach in de schemering met jouw schaduw in het aanstaande donker theater voelt je vredig stralend gelaat als verrijkt handreiking. Nu met mijn blik op de kinderkopjes duidt de straatlengte onze afstand in een pertinent afscheid op een nat wegdek het zijn…

Soms zie je van die mensen die zijn van binnen bijna dood, al aan het sterven begonnen en gedeeltelijk verdwenen in het leven om hun heen. Vaak zitten ze in een hoekje moederziel alleen. Ze willen niet meer worden gezien en kleuren haast onzichtbaar als een kameleon. Met een blik op oneindig dwalen ze af en gaan op in de horizon…

Jouw gesloten lippen opende sprakeloze woorden in stilte toonde jij jouw temperamentvolle wereld je serene gelaat verbond jouw passionele hebzucht. Jouw gesloten lippen verzegelde je laatste gebaar dat zich illustreerde in kleuren van zonsondergang met het requiem vanuit de horizon in een ijle lucht.…

ondanks het besluit te zwijgen -geen woord voor aarde of vergaan voor ijs en kou en vorst- valt moeilijk te verkroppen dat winterbloemen bloeien, roekeloos ontknoppen harten schaamteloos openstaan waar narcissen gedijen onder sneeuw wie zal straks de schoonheid tellen de woeker van het groen beheren as blazen in prille zachte voorjaarswind…

Voor de laatste keer, ga ik jouw werkplaats binnen. Het is er koud. Vroeger brandde er het kacheltje, nu staat het er stoffig en oud. Het ruikt er naar ijzer. Jouw favoriete materiaal. Overal ligt roestig slijpsel, de staalborstel ligt nog klaar. Ik snuif de geur op... jouw geur. Je stofjas hangt nog aan de kant. In de zakken een handvol…

je fronste meer rimpels dan voorheen wist dat de dood je onderhuids raakte maar je ging niet met hem mee wij begrepen dat jij het niet lang meer zou maken je bleef praten tot je stem als waterval vertraagde en je ogen spraken later pakte jij de handen in een woordloos samen zijn een bedankje voor het delen van de ergste pijn…

ik doop mijn ganzenveer in een inktpot vol tranen waarmee ik verzen schrijf in de blauwe winterlucht over hoe we samen dansten ondanks het hebben van vier linker benen zwierden en zwaaiden we niemand dacht aan later want al wij hadden was het nu twinkelende ogen, jouw koude handen warmend in de mijne samen opgaand in een sterrenstof…

zij doorziet al jouw kleuren die van wit witter en krakelee zet je masker maar af nu alle kaarten op tafel liggen zal haar koninginnenhart er nimmer meer vol van zijn terwijl de zon zich uitrekt hangt zij haar mooiste dromen aan wiegende takken op het ritme van de wind…

Als glas, als ijs dat breekt en waar een ster in springt, of zelfs als licht in ogen dat wijkt en door het doffe wit zich ziet vervangen, neem afscheid, kind en weet, dat ooit er volgen zijn zal, jou, als ’n hinde die sprongsgewijs je achterna komt huppelen, ’t parelgrijze veld over van ’t stille, en kristallen door de zon gekamd.…

Mijn goede moeder, jij was altijd mijn hoeder. Alleen jij en god wisten wat voor plannen er in mijn kop gistten. Het deed daarom zo hartverscheurend pijn, omdat mijn gedrag afkeurend bleek te zijn. Altijd probeerde jij mij te steunen en dat gedrag te sturen. Terwijl ik je bezeerde door het verkeerde, met miskleunen op elke dag en in…

de dood is een allemansvriend hoezeer ik hem ook buiten de deur heb weten te houden hem niet op facebook heb geadd laatst nog ruzie met hem heb getrapt waardoor ik dacht nu heb ik je heeft hij mij toch te grazen genomen voorgoed ben ik ingeslapen maar proost op jullie vanaf daar waar de zon voor altijd schijnen zal…

Het bed dat in de kamer beneden bij het raam staat. Vrijwillig leven. Buiten het nog wel kunnen volgen. Tot de ogen sluiten. Een kunst die stervenden alleen beheersen en nooit te laat.…

aangekomen bij de achterdeur plakt hij met kunst en vliegwerk de dagen aan elkaar als een dode vogel zijn vleugellamme armen bevroren aan het lijf houdt hij vuur en zwaard zorgvuldig tegen het licht legt hij de breekijzers in de schaal de stilte sluit zich om hem heen als hij de hand van Morpheus voelt ijskristallen verstrooien het…

Dump me, zei de minnaar Want ik heb je niets te geven Dump me, om het even waar Kom, gooi me uit je leven Laat me stikken, laat me rotten Laat me hoe ook gaan Want ik kan geen deel uitmaken Van jouw aards bestaan Ongeschikt verklaar ik mij Voor een nieuw liefdesleven 'k Heb mijn kruit verschoten Al mijn kusjes weggegeven Er zijn er geen…