Alle inzendingen over Sterven; afscheid

als in de zomer bladeren vallen en zonnestralen enkel pijn vergroten weet ik niets over morgen te verhalen immers sterven bij leven laat zich niet als vanzelf in hoop vertalen…

de zee neemt je zachte woorden mee voor altijd je woorden sterven niet ze blijven voor altijd op zee de golven dragen jouw herinneringen een trage reis in oneindige beweging…

Daar sta ik dan uitgekleed met mijn handen bedek ik de schaamstreek die mij wordt geleverd door Rutte, Samsom en een asociale feeks verschijnt het vege teken ik zal in de winter sterven zonder dak en deken.…

naar verluidt hebben olifanten een pijnlijk groot geheugen naar verluidt trekken zij eenzaam naar het knekelhof als het tijd is om te sterven waar kan ik heen, ik die niets vergeten ben, maar deze laatste weg niet vinden kan?…

Wat blijft er over van zo'n blad: de geur, de kleur, iets van de nerven, iets dat verwijst al naar het sterven of naar het eind'loos levensrad? Zo leert de herfst ons wijze lessen in dood van bladeren en bessen.…

Jij noemt het groen, diepgroen zoals de bladeren zijn wanneer het hoogzomer is - Ik noem het lila, paars als het gezicht van iemand die sterven gaat - En toch hebben we het over dezelfde Kleur.…

Jij noemt het groen, Diepgroen zoals de Bladeren zijn wanneer Het hoogzomer is - Ik noem het lila, Paars als het gezicht Van iemand die sterven gaat - En toch hebben we het Over dezelfde kleur.…

‘t is een week geleden ’n week geleden was het dat we elkaars gedachten en gevoelens weer eens mochten proeven. Een lange week geleden was het ’t is een week geleden ’n week geleden was het dat we spraken met elkaar een aanraking probeerden Een bange week geleden was het ’n week geleden was het ’t was een lange, bange week dat…

Een leeg gevoel van binnen Voor iets dat even heeft bestaan. Jij zat in me, maar kon nog niets zeggen. Toch was mijn liefde voor jou al daar. ook al was het maar voor even, ben toch blij dat je bij me was had je graag op zien groeien Met je willen spelen en stoeien Je willen knuffelen en zeggen, dat ik heel veel van je hou. Ook al zal het…

op een dag vraag je mij wat is belangrijk voor je? ik of mijn leven. ik zeg, mijn leven. je gaat en je verlaat mij zonder te weten dat jij mijn leven bent.…

Slenterend over het kerkhof, kijkend naar de namen op al die stenen, te bedenken wat zij allemaal hebben betekend, en hoe ze allemaal weer zijn verwenen.. Stilletjes stoppen bij juist die ene steen, waarbij het 't moeilijkst te verkroppen is dat juist ook hij verdween.. Pratend tegen zijn foto, waar je bij was toen die tijd werd vastgelegd…

streep haar naam niet door al is ze dan tot stof vergaan verzwijg haar naam niet hoor alsof ze nooit zou hebben bestaan nog steeds leef je in onze gedachten maar erover praten valt ons zwaar veel denken, dagen maar ook nachten en voor veel mensen ben je raar lachen hebben we je nooit zien doen slechts heel zorgelijk kijken de oorzaak was niet…

Vragend naar je stem die samen met je warme handen met de avondzon was verdwenen stond ik voor het koud stuk beton De stilte antwoordde Tranen rolden schaamteloos Zoekend naar je drogende handen maar enkel de bomen bewogen en namen afscheid van je met weemoedige golven Zij deden wat ik niet durfde…

Pijnlijk laten bloesems hun schoonheid los Vogels roepen je van 's morgens vroeg tot 's avonds laat Aarde bedekt de werkelijkheid De zon verschuilt zich in verbijstering Trappers vertragen de weg Plassen verdriet takelen zich omhoog Vermoeide wind baant zich een weg Bomen hebben hun leven weg gegeven De kist omsluit ons leven.…

kabouter weg heel het bos verdrietig klein verlies maar toch grote pijn in de harten van iedereen die de kabouter liefhad.…

Je denkt; best gezellig een eenpersoonsbed, ze heeft slaap,wat nu?..begrip! Ze gaat te vroeg de deur uit,begrip! Ze weet niet wat ze wil....begrip, ik lieg boekdelen, terwijl ik diagonaal lig in mijn tweepersoons hemelbed.…

Afscheid van je nemen Doet zo’n zeer Me toch weer aan je overgegeven Zoals iedere keer Je blijft mijn lichtje in het donker Dat ene sterretje zonder geflonker Ik hang boven het ravijn Nog vasthoudend aan de rand Jij staat daar, op de stabiele kant Toen ik ging zien waar ik blind voor was Hield ik mijn ogen krampachtig gesloten Maar ik ben…

Ooit liepen wij daar Hand in hand Achter ons de voetsporen Van waar wij waren beland Vandaag lopen wij daar Maar niet meer hand in hand Achter ons geen voetsporen De sporen verdwenen van het strand Ik heb daar niet gelopen Niet op het verleden-strand Geen sporen, geen jij en ik, geen liefde Alles door het water weggebrand…

Zeil maar weg de wijde wereld in Laat al het oude achter dit is een nieuw begin Zeil maar weg leef je eigen leven Wees zo vrij als de vogel die zich op de wind laat zweven Zeil maar weg de horizon tegemoet Kijk niet achterom wat voor je ligt is goed Zeil nu dus maar weg over de azuurblauwe zee Ik zal je enorm missen maar in mijn…

telkens als ik ga en zeg mijn tijd is daar, sluit jij snel je ogen alsof een knop wordt omgedraaid, jij naar binnen wordt gezogen diepte vezandt dan in een verkoeld gedag, verkleint al wat is gezegd is het de pijn van verscheiden die je in vermeden woorden legt…

Ik wil geen gedag tegen je zeggen Ik weet dat je gaat Ik wil mijn verdriet niet blootleggen Waar je bij staat Ik wil geen woorden gebruiken Om straks iets te vergeten Om het diepe in te duiken Erachter komend dat ik het al die tijd heb geweten Ik zeg wel gewoon dat ik je straks weer zien zal En geef je gewoon een dikke kus en een dikke…

Ik zal moeten beseffen je bent niet meer je zal niet meer -eeuwige stilte- In gedachten zie ik je lopen een klein, jong meisje Ik hoor je praten het liefst zo boers als je kon De storm heeft je sporen uitgewist en laat slechts puinhopen achter hetgeen wat wij ooit hadden in mijn hart opgesloten…

Als ik opeens geroepen word het zelf niet aan zie komen als ik plotseling moet gaan zul jij dan niet schromen naar mij te zoeken in de ruimte in je hart en in je geest want daar zal ik eeuwig blijven daar, is van mijzelf het meest omdat ik nu geen kans heb je nog goedendag te zeggen je te kussen, te bedanken ik je niets meer uit mocht leggen…

Ik kan je zo niet aanzien omdat ik in de erfenis van mijn eigen sterven kijk beroer mijn pupillen niet deze overgave is duur genoeg Een pendule heb ik niet maar had ik hem ik sloeg hem stuk om de raderen van de tijd over je rotte lichaam uit te spreiden Stiekem toch in je ogen gekeken en aan gene zijde beland hoor ik je lachen en zingen…

Ik moet van afscheid altijd huilen, nee echt, van afscheid schiet ik vol wie vreugd’ voor tranen wil verruilen reist met mij samen naar Schiphol bij elk hevig kussend paartje - homo, lesb of hetero - heb ik wel een verdrietig praatje ‘k zie het verhaal erachter zo kijk, zie je daar dat meisje draven, daar, door die klapdeur naar gate B gaat…

Ik zag laatst een bloem met vlinders Totaal drie in getal Haastig boog ik me voorover Maar mijn handen misten het drietal Drie engelen kwam ik tegen Op een koude wintersdag Nieuwsgierig streelde ik hun vleugels Maar ze verdwenen als bij toverslag Vannacht keek ik naar de hemel En zag toen een prachtig licht Drie flonkerende sterren Inspireerden…

ik houd afstand van het leven ik neem afstand van jou en mij ik kan je niets meer geven ik maak je niet meer blij ik ledig mijn hoofd zwaar om te dragen ik fluister naar de dood stil, zonder klagen ik fluister nog zo hard ik verdwaal, stap voor stap de avondkilte omhelst mijn ziel kan jij dit dan echt niet zien ? waarop heb ik dan toch…

wanneer de nacht dwaalt over het land en de rust zich verloren waant fluistert er een stem, dor en schraal kom bij mij waarom moest jij heengaan naar een land van twijfel kom bij mij in de winter vrees je de zwarte leegte in de zomer schuw je de gele gloed in de herfst treur je het sombere gevoel wanneer de mantel van de nacht zich sluit…

Nog even voor de laatste keer Nog even alsjeblieft Nog even Wil ik enkel dit En dan hoef je niet meer Je hoeft niet meer van me te houden Je knuffels en je troost Je lippen die zo lekker zijn Nog ene keer Nog even Nog even wil ik je verleiden En dan mag je van mij gaan Dan hoef je niet meer terug te komen Let niet…

Ik zie de ondergaande zon in je ogen, die langzaam lijken te breken. Ik kan je nog niet missen, lief, blijf bij me, wil `k je smeken. Ik hou je hand vast, stevig in de mijne; ik streel voorzichtig huid en haar. Zolang ik je vasthou kun je niet verdwijnen, blijf bij me, lief, nog even maar. `k Heb jou nog zoveel te vertellen; je kijkt me…