Alle inzendingen over herfst

hoe ik met de jaren langer aan dit seizoen blijf hechten het voorbije weemoediger betast ruik hoor en zie hoe ik bij ‘t dwarrelend blad m’n eigen vergankelijkheid wat vaker overpeins wat stilaan ruisloos wordt nog raakbaar aanschouw en geniet hoe ‘t kind in mij zich nog altijd roert het verwaaide pad naar wat nooit vervloog…

bomen hun groene bladerdek vastgehouden alsof ze zelf een beetje sterven zouden wanneer hun dekmantel werd afgenomen zonnestralen verkleuren zonder schromen de blaad’ren naar een zachte geelgouden gloed die nog even kan worden behouden tot rijp de randen langzaam zal omzomen maar slechts na twee nachten vorst aan de grond ontsteekt de herfst…

als de dag buigt naar de zon en de aarde de hemel kust zoekt de schaduw traag haar weg over reeds gerooid veld dat verlangt naar stilte, een geborgen rust en vormt de herfstige kilte in de groeiende duisternis, langzaam spreidend, een deken van droefenis…

Herfstdag voel me kijken jouw donkere sneldrijvende wolken ritselende dorre bladeren gedreven in een hoek het oude brood -rest eten geworpen in het vogel voederhuis een brutale zwartgrijze kauw komt vreten en de kleine roodborst bang jouw zwiepende regen wind en herfstnevel vertroebeld mijn kijken.…

De herfst, in goud gevat laat zich van zijn mooiste kant zien De bomen barsten uit in kleuren waarvan dichters de woorden ongeschreven laten de taal zichzelf nog uit moet vinden om te beschrijven schilders hun palet mengen in dromen Ogen drinken gretig dompelen in een bad vol goud het hart…

Als je zon niet meer wil schijnen en je regen druppelt neer. Denk dan aan die lente tijden. Dan verander je je weer! Laat je zon die wolk doorbreken. Laat je warmte tot je toe. Dan komt vanzelf jouw teken, Ik ben mijn regen moe!! Ga dan zonnen tot het duister en warm je bij het vuur. Dan blijft vanzelf het duister een verleden avontuur…

De kou kruipt in alle voeten, blaren vliegen op een hoop. Vrije vogels zijn gevlucht, wezels verschansen zich. De wind stuwt het water op tot golven schuim bekken. De duinen staan schrap strooien ogen vol zand. Takken zwiepen wanhopig aan de stam die ze ijkte. Steeds zwaardere breken af, bomen sterven rij aan rij. Klokken luiden de…

~~~~ na de ontgroening leeft herfstblad zich uit in kleur als mobiel tapijt ~~~~…

Roestig eikenblad. Grauw verdonkerd hun ziel. Transparent doorschijnend.…

Wanneer de zon wijd strekt en de hemelwitte wolken wiegen zie ik dwarrelende stukjes tekst heel vredig, zoals zij vliegen maar dan komen donkere wolken de teksten worden waziger stukjes papier beginnen te kolken en de wolken worden baziger regen komt naar beneden denderen stukken tekst regenen kapot niemand die het redden kan…

Herfstwind in haar hoofd Dor vallen de gedachten Als bladeren neer…

langzaam kruipt de zon uit haar schulp als zij zich uitrekt over wegen en landerijen om in alle schoonheid de mist te verjagen de bladeren hun kleuren terug te geven genieten de dieren in de duinen nog van geruisloze stilte voordat de stad werkelijk ontwaakt en zij deze kalmte zwijgend verruilt voor geluiden van alledag…

Het sneeuwt bruine bladeren vanuit de bomen overal in het rond ze vormen ritselend een knisperend laagje tussen voeten en grond de zon gluurt nieuwsgierig over de toppen van de bomen verdrijft de nevels dan terstond de lucht ruikt naar aardse liefde ik kijk opzij en kus je langzaam op je heerlijk zachte lentemond…

Tussen 't naakte, rood geraamte Van een wilde wijngaardrank, Hing een scheefgezakte venster In de gevel, blauwig blank. Op de grauw arduinen richel Hier en daar vergroend van mos, lagen enk'le wingerdblâren, Dronken van d'oktoberblos. Onder…

Mijn haren in de wind Mijn gevoel als een kind Mijn hart dat hier de weg vindt Wat begon met lege gedachten Begon te veranderen als de natuur Met zijn mooie blaadjes op de grond Drukke zware dagen Veranderden in lichte en zweverige maanden, Want alles ging voor de wind En tijden veranderden snel Maar het mooie gevoel Bleef rond mij…

De zon glimlacht door eenuwenoude takken bladeren ritselen in de wind in zijn bast een hart gekerfd vogels voelen er zich veilig nu het herfst wordt draagt hij vruchten kinderen rapen met plezier eikels vallend op het mostapijt en zij omarmt om troost te vinden legt haar hoofd tegen zijn stam alsof hij luistert zo voelt ze zijn bescherming…

milde herfstzon schijnt alom warmt mijn kale kruin in goud omrande dagen laat de bladeren trager naar de aarde keren, langer aan mijn takken kleven vogels vliegen rond mijn stam al zwierend in verzonken avondlicht waar 't land stilaan vervaagt in paars gesluierde nevels…

De straten liggen vol met bladeren in bruin en geel, oranjerood en dagen worden langzaam korter nog steeds draag ik de zomer in m'n schoot Ik omarm het steeds met beide armen maar 't ontglipt me meer en meer nog even en 't is helemaal verdwenen deze zomer komt nooit weer Maar van de herfst zal ik ook houden al doe ik dat op mijn manier…

het is kil en klam ik waan mij in de wolken zo dicht is de mist…

Diepte gesprek waarin stilte en kleur ons een weldaad doet zo verlaten we de kloostertuin herfsttinten strelen onze ogen je kunt goed zwijgen zegt hij dat is een kunst, van God gegeven als we stil zijn is er een wacht voor de mond want soms in ons spreken praten we onze mond voorbij hoor en kijk toch eens zegt hij alles spreekt voor…

zij vangt bladeren die dwarrelen uit bomen in haar geest fladderen vlinders voor haar is ’t mooi het bladerdek uitgespreid op de grond zij lacht, zij danst wind speelt mee jaagt haar vlinders op tot groot jolijt van de kleine meid…

bruine bladeren fluisteren tegen mijn oude schoenen het verhaal van verval vermengt met regen terwijl ik langzaamaan verdwaal in mijn gedachten snijdt met vlagen de grijze herfstwind, streng en guur de twijfel los, stil valt het jagen op het geluk van korte duur de omhelzing van mijn wanen zo verstikkend en doorvoed wist jij tot kalmte…

De hoge hemel dringt wolken ontfermen zich over de aarde deze dag kan verbeiden tot mooie natuurlijke dingen leiden. Zeggen kom gerust in me wonen wees vandaag mijn hart en uit leven er waait wel een heuse reuze storm die ook weer schonend schoons kan geven.…

Hoe anders zou de wereld zijn met wat meer saamhorigheid hoe blijer zouden mensen worden met wat meer gezelligheid 'k Wou dat ik het kon veranderen de tranen verruilen voor een lach maar 't is voor mezelf zolang geleden dat ik echte vrolijkheid zag De herfst maakt me soms verdrietig hoe kan ik dan anderen vermaken ik doe de dingen die…

Goten gutsen gulpend het water in de grond. Regen ratelt de luiken los met roerige klaterklanken. Binnen zoemt het zacht door buizen die verwarmen. Lampen schitteren stilte in de laat verlaten laan. Bomen druilen druppels langs de bladerloze stammen. Water moddert verder tot de rand de lippen raakt. Vogels schuilen verder tot…

Ik dacht aan jouw hart dat als verloren de nacht ontstemde terwijl wij passievol de vluchtende vogels hadden geteld jouw stem, de toets van de piano die ik niet mocht aanraken, slechts het terug stuiterende licht ontfermde zich over mijn ziel en nu, nu de tijd de kerst al kleedt in gedaantes van herinneringen die ik niet kan vergeten,…

Traag valt een herfstblad op mijn pad en ik dien nederig te wezen - tegen elk wat wils - wanneer ik mijn tred verzet door afgestorven bladeren geen schaduw of verlangen bietst van het geluk om me te raken en het is alsof december de dood zacht in mij laat spreken ofschoon ik met liefde de adem proef welke in mij een weeïg gevoel…

Ik stond aan het begin van een pad in de herfstzon..... Het wazige licht, bracht me tot een gedicht! Het bruine blad lag te verdrogen onder de bomen, die stonden heel stil en voelden dat de winter zou komen.... Dat vertelden ze mij. Op m'n hand zette zich een bij. Hij zoemde en ging! Ik zou voor dit moment meer willen geven, dan een ding…

Wel weert hij zwiepend alle slagen nu herfst wreed dekt de zomer toe het laatste groen laat hij dan toch maar vallen de bladeren waren toch al moe Als ook de storm vermoeid gaat liggen in armen van gevallen hout koestert een rode blos de aarde en kleurt de zon de wereld goud.…

In het bos kan ik helemaal wegdromen, kabouter- en elfensprookjes naar boven laten komen. Dromerig laat ik mijn ogen dwalen om zachte innige beelden naar boven te halen. Ik kan er luisteren naar het gefluister van het water, het spel van kabouters en elfengeschater. Een pimpelmees, rijkelijk geel gekleurd, zie ik aan het water nippen,…