Alle inzendingen over jaargetijden

ach, tere boself je lijkt verdwaald tussen kale bomen die niet beschutten het dunne pastelkleed dat glinsterend jou omhult maakt je zo kwetsbaar op deze kille dag in je ogen lees ik verlangen naar lentelicht bosanemonen en wollegras wiegelende grasklokjes dreigend reiken bramendoorns naar je tengere gestalte een roodborstje zal…

De wind, de wind, de rozenwind brengt me alle geuren, m’n kind terwijl ik staar naar een verre lucht denkt heel mijn lijf aan jou en zucht De wind, de wind, de tegenwind maakt dat ik je niet meer vind omdat ik steeds meer wegdrijf van je onmisbare warme lijf De wind, de wind, de winterwind als fenomeen niet erg bemind schuurt de warmte…

geurig en kleurig sterfelijkheid en weemoed herfst in vier clichés ik ruik zoete stoofpeertjes en geniet straks van hachee…

Ach hoe guur is het toch buiten, hoe hard waait toch de wind, de temperatuur doet weten, dat het zich rond het vriespunt bevindt. Echter eenmaal buiten is het kouder dan koud, echt gemeen, het dringt je door al je lagen kleding heen, Niet al te lang stilstaan, niet talmen onderweg, snel de brievenbus, voor je het weet, ben ik…

Naar de noorderzon waren we vertrokken. Bij Hammerfest bleef onze zuiderzon dagen en nachten achter de horizon. Zonder duister bestaat daar geen licht. Zonder nacht geen dag. Zonder pech geen geluk. Naar de zuiderzon zijn we teruggekeerd. Boven Trondheim kwam hij al welkom heten. Bedankt zon. Dag dag. Dag nacht.…

Ons lokt tersluiks een zomerdroom Terug naar 's hemels regiment, Wij zoeken weer Gods blauwe stroom Wiens bedding grens noch bodem kent. Wij waren 't ook zo lang gewoon Met elke luide leeuwerik Te ontstijgen naar dit eeuwig schoon Ons aard-gebonden ogenblik. Wij zagen hoe de donkre grond, Uit zwaarte, lichte wondren…

Een onvermoeibare locomotief Mijn schoorsteen tevreden rokend Onderweg naar datgeen ik heb lief Mijn stoomfluit gloeit en blaast kokend Wagons die ratelen over rails IJspegels hangend aan het gezicht Mijn ogen schijnen op dichte vlokken speels Achter mij een slinger van licht Ik ploeg langzaam maar zeker voort Vastberaden door het besneeuwde…

Staalblauw de hemel boven 't marmerwit Der straten, blank van d'eerste vlokkenval. En zonverguld, in fel-licht luchtkristal, De starre bomen, hard en zwart als git. In doodgevrozen rozen heb ik al Mijn zomerdromen zacht een graf gespit, Waarbij ik trouw de handen vouw en bid Voor de arme zieltjes, die God redden zal. O dromendoder…

vandaag, ja, vandaag zal ik de herfst loven ik heb hem steeds voor mij uitgeschoven de kwetsbare vogels schrijf ik in mijn dagverhaal laat ze triomferen met opgetogen veren en ik deel wat rode appels vol zoete korrels en kaneel niets is mij teveel vandaag, ja, vandaag stel ik mezelf de vragen over de intentie van het leven antwoorden…

En ik zie alles weer in bloei rondom het huis waarin ik werd geboren de wolken nog steeds mijn dromen in de wind het kind nooit verloren ieder jaargetijde meegenomen beweeg ik de bomen en hun stam houdt mij recht de bladeren gegaan en opnieuw gekomen loop ik steeds weer de weg van mijn jeugd de bloemen te plukken uit het groene gras denk…

Afgestorven, los gewaaide bladeren dwalen in het rond vinden uiteindelijk een plekje op de reeds bedekte grond onder warm gekleurde bladeren schuilt een egel, die geduldig wacht tot de winter komt het bankje, waar zich dagelijks de oude man bevond is beklad en verlaten het bankje wat wezenlijk voor hem bestond natte haren, zwarte poten…

Stap maar in deze foto voorzichtig De wanden...puur goud voor het oog herfst...de maker najaarszon de kunstenaar Tast maar raak stam tak en twijg aan met vingertoppen en later met de kom van je hand bladgoud heb je in handen als het al niet ritselend is gevallen.…

Bladeren Warm gekleurd Vallen van takken Dansen om ons heen Herfst…

Stil maar De regen zal wel vallen als watervallen naar beneden het vuur zal wel branden in het ochtendlicht Het kan niet altijd een feestelijke maaltijd zijn Op de harde aarde die je voelt als je valt Alleen de bladeren zullen je pijn verzachten omdat Zij weten van de jaargetijden Die weer komen zouden…

De blaadjes vallen Dat doen ze elk jaar Steeds weer andere Maar wie let erop Een vogel misschien Nee die ook niet Is bezig met de trek Vliegt een heel eind Afrika in Wacht op z’n maten die Nog van alles moeten regelen Inentingen, verzekeringen, paspoort Dat ging vroeger wel anders Gewoon vertrekken, we zien wel…

De takken van de beuk wortelen nog in hemelsblauw. De verhalen zullen doven, de laatste bladeren vallen gauw. Even een tijdje samen. Samen om te suizen, te ruizen; wat zo heerlijk was. Leven! Liefde is de kleur van verwonde bladeren. Wees niet bang, je bent vrij. Dans! Dans op de wind waar alle melodieën dromen over stilte. Zuivere…

De kleine bedelaars voor mijn grote winterraam staan op mijn stoepje. De koperwiek, de roodborst, de vale kraai, de koolmees en de kruisbek. Oh, ze bedelen met hun rokje hun drieteen en met een stokje. Het is winter. De sneeuwpoppen glimlachen naar deze armoedige vogelbeesten. Ik geef ze mijn glanzende bosbessen noten en een kom met water. Ze…

Stormwolken kolken de lucht vogels op de vlucht wieken van vleugels op de wind kijk omhoog aardekind en zie wat je van waarde vindt zwart de nacht duister een oor te luister in kracht en onmacht rood de lichtende mond van de ochtendstond als herfst haar goud ontvouwt en het lentekind rouwt om het groen van toen…

Er is goud aan de bomen en zilver in de zon, haar spaarzame warmte nauwelijks voelbaar. Na droom en waken kiest mijn herfstbeladen hart voor zwijgzame uren…

Die kleure verander en die warmste maand uit honderd jaar verdwyn as mis, wat sonder wind hang bly Die maan is aan die kwyn en daar klink die krake van blad en slakkehuis, dat in die oorschelpen van mense klim Dit vorm hom tot kristalle, slaan neer versamel in verstrengel herinneringe word vas nog eens uitgebrei vertel…

Het bos nodigt uit Vogelzang haalt me binnen Ik geniet als de najaarszon warm tussen de bomen gluurt en kleuren van het herfstblad vurig op laat lichten Het is bijna of de lente wederom gaat beginnen Zo intens Honderden paddestoelen rijzen op uit mos en bomen En ik reis mee langs schat en zwam Een zompig stuk moeras met dam van…

De tafel gedekt de zon in de bomen de bloemen in pracht de zomer heeft er zin in Zomer 2014 en neemt maar moeilijk afscheid Herfst 2014 Warmste 1 november ooit 22 graden in Nederlands Zuid-Limburg!…

de herfst gaat op aan vallend blad 't seizoen vergrijst in koude nevel het geeft de dichter iets van wrevel te weten hoe de tijd verstrijkt maar ach de kleuren inspireren en geven zin aan het bestaan dus rest het leven met de waan... het zal ooit weer ten goede keren…

't Is zestien graden. Kijk, de passiebloem, Die bloeit voor tien. De gingko draagt nog blad, Haast bladerloos ligt mijn garagepad. Beslist geen uitzicht dat ik winters noem Mijn oudste buurvrouw, stipt en bij de tijd: Ze maakt in bontjas winter tot een feit!…

De Weergod doet wat of ie wil, warempel, het is nu eventjes stil met recht stilte voor de storm die is beloofd en ons van een rustige nacht wellicht beroofd. De Weergod, doet zijn eigen zin en niemand gaat er tegenin, dus laat maar waaien laat maar gaan kletter maar lekker tegen het raam, morgen als de storm weer is geluwd, zoals…

Ik ril van schoonheid: vurig-wreed doorflitst Hel geel de doff're kleuren van het woud, Een stervensgil, een koortsgloed, felle vlek Van gloeiziek kwijnen in het late jaar. Schoon sterft het bos, een ridder zonder blaam, Gedost in geel en hartverheugend rood, Met helmpluim, die de veed'ren vliegen laat, En helle lans met wapperende vaan…

Wie van zijn of haar muizenissen af wil hoeft alleen maar morgen de storm te trotseren door met wapperende haren, in het natuurgeweld te gaan lopen. Niks geen marathon, niks geen hardloopwedstrijd, niks lopen voor een doel, maar puur en alleen voor je eigen muizenissen gevoel. Het beoogde doel? De muizenissen verdwijnen…

melancholie is de zachte treurnis om het gemis dat nog zal komen ginds in een zweem van mist hangt het al pijnlijk in de bomen…

je valt als herfstblad de mooiste kleuren dwarrelen langzaam in het natte gras er is geen wind of storm die jouw rust op komt jagen om jezelf behoedzaam los te maken de vruchten zijn geoogst voordat jij de nazomer genoot in een eindeloos afscheid nemen en weet er is geen graf wel hoop om in het composteren weer naar het lenteleven…

ik dompel me onder in ‘n natte herfst waarin het bos nu des te feller geurt en blinkt waar mijn gemoed wat meer naar binnen keert, een oude herinnering nog altijd huist waar ik in ‘n bosrijk landschap struin nog ongerept door de tijd met rust gelaten over het met wilde cantharellen bezaaide pad, weer aan mijn vaders hand…