Alle inzendingen over ziekte

Het lichaam is alleen nog Een last van je geest Die maar blijft wachten Tot het genoeg is geweest Het ademen is meer Een wanhoopsdaad Probeer het nog maar even Tot het niet meer gaat Want het bed van een zieke Wordt graf van zijn leven Wachtend op zijn eind Maar het lijden duurt nog even…

Je draagt een watermerk achter je uitneembaar oog van echtheid is geen sprake droevig om te zien hoe het andere zich kan vermaken oog om oog hand om hand.…

wat is er nodig om te begrijpen dat tranen rollen in het niet nu jouw lichaam ho zegt je 'n tik kreeg van het leven raakt het diep tot op het bot blijven wij ondanks de scheiding levenslang verbonden…

je bent overleden je bent er niet meer ik mis je meer en meer hoe moet ik nou verder zonder jou leven ik had je nodig voor mijn hele leven je hebt niet eens geleefd je bent nu alleen nog maar een geest die hopelijk mij kan horen ik hoop dat je nu je rust hebt gevonden en daar boven verder leeft kus van mij…

Van daken zou ik willen roepen, in de straten zou ik willen gillen, deze narigheid moet een mens, van zijn leven toch niet willen!…

Aan de buitenkant kan je het niet zien ik glimlach bovendien maar ik speel heel goed toneel want soms wordt de pijn gewoon te veel hoe hoog is vandaag je score ze willen een cijfer horen maar wat voor cijfer moet je je pijn geven vandaag valt er even niet mee te leven dus wordt het zeker een tien en morgen zullen we wel weer zien.…

rond jouw gebogen slaap verdroomde niets mijn harde werkelijkheid de dichtgebonden stoel hield vast wat niet meer verder kon bleef zonder zon de dag beschijnen bloemen kwijnen in een lichtloos raam rimpels schreven over wie we waren nergens sprak vertrouwd gevoel van strelen over haren of mijn kus op je wang -levenloos verkoos je…

Het begint met de gedachten Aan die af en toe kleine klachten Waarvan je denkt dat ze vanzelf wel weer over zullen gaan Na een paar bezoekjes en een paar onderzoekjes in het ziekenhuis Blijkt dat die klachten toch niet zomaar weg zouden gaan Dan heb je ineens een ziekte Je begint te beseffen dat het erger is dan je dacht Dan verlies je ineens…

Lieve heer ik wou eens vragen, hoeveel meer u voor me heeft, Hoeveel meer ik moet verdragen, en u voor me in petto heeft. Hoeveel mensen ik moet verliezen, voor het genoeg is en er niemand meer is Hoeveel krijg ik nog voor mijn kiezen, doe ik nou zoveel dingen mis? Eerst verlies ik mijn dierbaarste vriend, kan hem maar niet vergeten…

Kun je misschien zeggen waar je oude fiets nu ligt en zou je hem aan me willen schenken? Dan haal ik hem op zet ik 'm op zijn kop in mijn tuin, vlak voor mijn raam. Zo zal ik dan altijd aan je denken.…

Leeg zijn de blinde ogen die de dood voorbij staren en nog slechts genot uit alcohol vergaren. Met verdwaasde blik doorlopen ogen likt zijn vinger die laatste aromadruppel uit een ledig glas als een verzopen vlinder die zich vasthoudt aan die ene druppel nectar. Afstoten, aantrekken, afstoten, aantrekken - holle woorden verwaaiend…

je woorden, mijn lief, heb ik laten vallen in een koperen schaal, gesmeed in Damascus, je lieve, heldere stem rinketinkt zachtjes tegen de sierlijke, kopergedreven randen, telkens wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik dat oude volk van tenten en kamelen, ouder, zo veel ouder dan Methusalem, Abraham heeft me herkend, hij begroet me, hij wenkt…

Op een grauwe dag, In een duistere plek, Omringd door demonen Kwam ik tot het besef, Niemand is gek, Jaren was ik niemand En verdreef, Dat waarvoor je leeft De wil om te leven, Veranderde in een lust Om te zweven, Richting de dood Na honderden doden te zijn gestorven Kwam ik tot het besef, Niemand bestaat niet En tegen…

Je hart pompt maar je geest is afgestompt die valt niet meer te repareren ik kan niet blijven corrigeren en ook al vertel je steeds hetzelfde verhaal en ook al zit je in een neerwaartse spiraal aandachtig blijven wij naar je luisteren al begin je steeds meer te fluisteren en ben je steeds vaker moe ik wou dat ik kon helpen maar ik zou…

de vergankelijkheid wordt duidelijk zichtbaar nu het ineens slecht met je gaat, eis je ondanks alles toch een glas cola als een engel met vleugels lig je tussen de kussens van het te grote ziekenhuisbed blijkt jouw wil sterker dan je lijf dat moe is, happend naar adem heb je je over te geven aan wat komen gaat maar niet zonder slag of stoot…

Ik zou in elkaar willen schrompelen ik zou miniem willen zijn, ik zou maar wat graag weer gewoon, zonder die rot- ziekte willen zijn. Ik zou als in dat liedje Margootje willen zijn, zo miniem zo iel, zo ongelooflijk klein, in een lucifers doosje willen zitten, zo klein, zo iel, zo zonder ziekte, zo zonder dat waardeloze woord, wat…

Ik dacht, het overkomt gewoon een ander Ik dacht: het overkomt mij niet Ik dacht een soort verheven te zijn Maar dat dacht de ellendeling dus niet. Ik dacht: o ja, bij de buren Ik dacht: bij hen aan de overkant Ik dacht: ik laat me niet leggen in de luren Want dan kent dat kreng me niet Ik dacht wel zo vreselijk verkeerd Ik dacht, maar…

Mijn moeder fietst weg. Ik voel het als zij bij mij zit, op mijn schoot. Al haar kracht lijkt gericht op het verlaten naar voren trappen, in het verleden praten. Ze is weer als het meisje, amper vrouw. Alleengelaten fietst zij in gedachten voort van Noord naar Rosmalen en terug. Haar benen gaan verwoed tekeer gestuwd door pulsen uit haar…

Ze is wel stil, maar als je in haar binnenste kon kijken zie je een bruisende vrouw die trots wil vertellen over haar kleinkinderen op wie ze altijd gepast heeft en van wie ze zoveel kusjes kreeg, krijgt. Haar kleinkinderen die nu haar neus afvegen, kwijl weghalen, mond schoonmaken. Die haar helpen praten, leren lezen en aan het lachen maken…

Hij heeft me te pakken, hij heeft me te grazen, hij kwam zag en overwon nu denk je misschien, dat mens zit te dazen, maar niks is minder waar: in mijn lijf huist de sluipmoordenaar! Vergiste zich in de deur, had niet bij mij moeten zijn, had god weet wie, ‘n ander lijf moeten nemen, maar nu is ie hier en niet meer daar, in…

Je kunt je ziekte niet ontlopen dus, moet je straight doorlopen ontsnap je die ziekte...maybe blijven staan is geen optie je vraag...toch niet onterecht een kans in de tijd, die voor je ligt blik vooruit, vertrouw, en zie ja doorgaan is je enige optie!…

Ik kijk hoe zachtjes jouw handen gaan over jouw geborduurde kleed. En zie hoe ze soms stil lijken te staan en het is alsof je weer weet hoe jouw handen, zo ijverig en zacht en tóch zo stevig de naald hanteerden, die van van deze katoenen pracht een levenslied creëerden. Elk patroon heeft zijn eigen tijd. En elke kleur is in liefde gevonden.…

Je bent blij om het te horen het zit niet tussen je oren de diagnose is gesteld en het is je verteld je werd zo moe van je eigen lijf botten kraken ze waren stijf schilfers op je huid je voelde je rot en zag er niet uit nu krijg je een medicijn het klinkt krom, maar hoe dankbaar kan je met een diagnose zijn.…

Deze ziekte is zo onvoorspelbaar als wat, Soms kun je iets doen, dan weer lig je plat. Je krachten nemen steeds meer af, Ik vraag me heel vaak af, is dit een straf? Ik wil me niet beklagen, En zal mijn lot moeten dragen. Maar als ik 1 wens mocht doen, dan... Zou ik wensen of het ook een beetje minder kan. Is dit gewoon mijn lot op aarde?…

( pa ) ik leg mijn handen op uw tere stilte neer bouw van woorden een fundament probeer als een pilaar de breekbaarheid te stutten blijvend een band te smeden tussen het verleden, het heden maar och, hoe speelt uw ongerief weet onzekerheid grip te krijgen op onze kostbare tijd…

Door het stramme bewind smelt mijn verlangen wanneer ik niets meer voor elkaar lijk te krijgen gordijnen worden gesloten het abnormale binnengehouden als zon der waarheid is verdwenen in boeken die ik ’s nachts kan lezen om beslissingen te kunnen weerleggen en abrupt rechtvaardigen dromen worden beëindigd illusies zijn vernietigd…

en in de flarden mist van mijn verwarde geest zoek ik naar mijn naam, naar wie ik ben geweest. ik dwaal rond in mijn verleden tijd maar stilletjes aan raak ik dat ook kwijt. Ik huil van wanhoop, diep verdriet en pijn, deze eenzaamheid, wie kan begrijpen hoe dit lijden moet zijn. maar soms, is er een flits, héél even dat moment, dan is…

Zo had ge eerst voor vlerken, vlaai en kerk Uw wonderdokters van het UWV -Dit is geen grap, u bent geselecteerd U kunt 3K voltijds weer aan het werk Maar dat ge nu de Gristus uit u mest Voor wild dat gene ene God behaagt Nu asielanten terminaal verjaagd Zo dik van dijken worden uitgezet Awel, ik maak mij zorgen over morgen Dat gij als Mengele…

in de tijd die haar nog rest leest ze over de geraniums heen de mensen op de brug wat heb ik toch vraagt ze elke vijf minuten dezelfde vraag wat heb ik toch…

Wie of wat Hoe je het moet doen Wat ik zeg Maar niet wie ik ben…