Alle inzendingen over overlijden

De stenen letters spreken over eeuwig en zacht rusten maar voor de overlevenden van de pijnlijke scheiding voelt het eeuwig maar niet zacht Doch al lijkt de pijn nog vers de bloemen zijn reeds lang verwelkt er bloeien nieuwe planten die hoop en warmte vragen Dicht daarom van lieverlee het zwarte gat van het verleden open de zware binnendeur…

Ons hele leven Is van asbest vergeven. Dit mineraal Is dodelijk materiaal Weg ermee is het streven. Als laatste rest, … as best.…

Dit rijm wil ik aan Wubbo Ockels wijden, Bij leven al een ruimtevaarticoon. Aan hem dit opgedragen eerbetoon, Postume hulde na zijn overlijden. Bevlogen en begeesterd pionier - Zes regels zijn voor Wubbo te summier.…

Jouw as verstrooid op het gras Jouw as meegenomen door de wind want eens was jij een mensenkind Jouw as waarheen gewaaid waar? voorgoed onvindbaar Jouw as is zijn weg gegaan zoals jij bij mij bent weggegaan Jouw as krijgt een laatste groet vaarwel mijn lief het ga je goed…

“Kees uit de keuken!”, schreeuwde ik hem oneindig veel keer vaak geheel buiten zinnen toe als hij daar als een volleerde zwerfkat uit de omvergetrokken vuilnisbak weggegooide haringstaarten gevist had. “Kees en nu naar binnen!”, fulmineerde ik ontelbare malen wanneer hij weer eens als een Houdini in een onbewaakt ogenblik ongezien de paradijselijke…

Wil jij nog lezen? over stof, dat tussen graven dwarrelt? Put jij hoop? uit weer een vers gegraven put? Wie kan geven dat gedicht de ogen niet gesloten blijven? Gras gaat groeien over leven bloemen bloeien om het even Soms nog even blijft een levendig gezicht hangen woorden en gedachten in geheugen; wordt ter aarde…

Zolang geleden, dat ik niet meer weten zou, hoe je er ooit uitzag in goede tijden, evenmin in slechte. Zolang geleden is het, dat je koos, niet in dit aardse bestaan te blijven. Zolang geleden, dat ik me neergelegd heb, bij je beslissing een einde te verkiezen, wat niemand zou mogen kiezen. Zolang geleden, en toch elk jaar weer denk ik…

Rust nu maar zacht, lieve tante je hele leven zorgzaam voor iedereen je hebt je rust meer dan verdiend je had een hart van goud en nu staan we alleen Onze band is er al heel lang heel mooi, speciaal en fijn je was voor mij heel dierbaar je zal altijd in mijn hart zijn We zaten meestal op één lijn ik kon je altijd bellen met een reden of…

Ik heb het leven uit jou weg zien vloeien Onwerkelijk menselijk fragiel wezen Schokkend en bevend Gelaatstrekken balanceerden tussen pijn en vrede Over jouw leven, over hoe je het hebt geleefd Over wat je hebt gegeven en hebt beleefd Bang, nerveus en alleen zat ik bij je 'papa, papa, ik ben hier' Is dit echt het einde? Wordt je nog wakker…

Ik sta geregistreerd. Geboorte, plaats, tijd. Ik sta voor zowat één kilo papier: geboorteakte militie, verhuizen van daar naar hier, politieke sympathieën, vakbondsaangehorigheid. Daarom ben ik op zoek naar een plek op de grens van drie naties. Daar wil ik dan sterven. Want ik wil met mijn dood op z'n minst het plezier bederven van…

En dan is er nog die keuze waar ik nog niet uit ben welk einde het worden zal het geleidelijke proces van terugkeren in de aarde de evolutie tot stof of de snelle revolutie van de eenmalige kracht in het afscheidsvuur ook van belang is wat willen zij die overleven maar dat vraag je niet zomaar even…

Een kleine man Met grote dromen Zijn blonde lokken Waaien vrolijk in de zon Dapper stappen zijn voeten Door plassen en modder Heldhaftig doorsta Jij stormen en de wind Met vriendjes op pad Kleine knuistjes Pakken ongeduldig Blaadjes, stenen en takjes Jij kleine man Met je grote dromen Verstop ze in je rugzak en neem ze mee op jouw…

Jij hield van wa- ter en zwemmen in de Waal op jouw oude dag goed voor iedereen kind'ren waren dol op jou. Niemand hoef- de voor jou te vrezen Vaak vroeg een kind of het jou eventjes mocht aaien jij kreeg volop complimen- ten vanwege jouw vacht Jouw eetlust was bijzonder. Jouw tanden en kiezen uniek Zeven jaren van ons leven fijn…

Het is vreemd, mijn vriend: sta ik weer eens aan je graf, wens ik vol vurigheid dat je er nog steeds was. Met het lot en bestemming uit mijn handen gegrist, stel ik jou dan vragen waar je zeker antwoorden op wist. Soms voel ik dan niets dan de dood om mij heen, hoor ik slechts een kille wind waaien, het raspende gekras van de kraaien…

Steeds minder herkenbaar kwijnt het leven nog voort de zin reeds lang vergaan er is de wens niet meer te blijven toch houdt iets haar nog vast is er nog een drempel voor de allerlaatste stap ach moedertje ga maar naar je eeuwige dromen laat de laatste draad nu maar langzaam los…

Winden waaien en al die winden gaan over eindeloze velden, over paarse hei Reeds eeuwenlang leef ik van de waan van witte letters op een zwarte bladzij Ogen treuren starend edoch zien niets dan woeste stormen razend om ’t huis Ervoor strijdt een eenzame op de fiets aldus sjouwt eenieder zijn eigen kruis Winden waaien en gaan weer voorbij…

Als mijn laatste dag is aangebroken en de zon ophoudt mij te beschijnen Worden mij wat handen toegestoken gelijk in de potdichte mist de seinen Mijn ziel is warm, mijn lijf zo koud achter mij vervaagt wat ooit bestond Vergeefs zoekend naar enige inhoud zie ik de wereld dicht bij de afgrond Puur stil hangt als een deken om mij mij rest slechts…

Ik zie de gezichten nog voor me hoe ze huilden bij je graf voor hen was alles af zij droogden hun tranen en keerden huiswaarts maar ik bleef met mijn gedachten zou er iets zijn wat mijn pijn zou verzachten jij was de navelstreng die nooit was doorgesneden jij was de toekomst gelijk met het verleden uiteraard waren er die dag kraaien om…

Van verre zweefde een stil gedicht ‘t fluisterde losse dromerige zinnen Over lange schaduwen van het licht van de dag die nooit zou beginnen Door stille straten gleed het geluid van zo goed als ontzielde woorden Door een gedeeltelijk gebroken ruit waarachter de mensen ze hoorden Mensen blikten in gedoofde vuren van twee ogen die gebroken…

Je komt naar me toe als ik denk aan dood: moe en grijs ben ik van binnen. De liefde van toen: Laat het zo sterk zijn dat ik strijden kan en richting weer kan voelen.…

Vermoedelijk was het zoiets als 'shit'. Of 'hé'. Je vader zegt vaak 'hé, hé' op een manier die jij goed na kunt doen, met een vraag erin, die me passend lijkt als je een sloot in rijdt. Of 'ho'. De auto was tenslotte maar geleend. Je lijkt me ook wel iemand die al jaren had gefantaseerd hoe het moment suprême zou zijn. Die uitspraken…

Bij het kijken hoe het leven mijn moeder verlaat, het lichaam leger en leger en vederlicht gevangen onder een laken uiteindelijk achterlaat. Vaak herkende zij mij niet meer dacht dat ik haar vader was hij zong op mijn manier. Lees in het verslag van de dienstdoend arts dat haar hart het niet meer verdroeg Het was genoeg geweest…

Als alles wat gedaan moest is gedaan En alles wat gewaagd is geprobeerd Als alles is gegaan zoals gegaan En alles wat je deert je niet meer deert Als alles wat bestreden is beslecht Als wat onopgemerkt bleef is geduid Als alles wat besproken is gezegd En alles wat verbrast kon is verbruid Soms voel ik even een verlangen naar Het einde,…

Er ontbreekt een stukje van mijn hart Het zat er al die tijd Ik kan het niet meer vinden Zoeken heb ik wel gedaan Ook heb ik het geroepen maar het blijft weg Ik voel nog precies waar het zat Want daar doet het pijn Het voelt niet leeg of stuk, of gebroken Het voelt als iets wat heel was, iets wat er was, en er nu niet meer is Ik had het…

Mijn huis, mijn kasteel, ik zie het staan ik zie het vanuit later, veel later dat huis waarin ik eens leefde, het stond er, het staat er nog steeds. Dat huis, mijn kasteel aan die brede laan waar de prunussen bloeiden, die oude laan. Jij mijn lief, samen wandelden we door de tuin achter ons huis. Was het een kasteel met lakeien, met kanonnen…

Naar de tijd kijk ik de jaren gepasseerd tussen jou en mij Zoveel vreugde, warmte eeuwige liefde geproefd in stille verwondering ons ultieme levensgeluk omslaand in verpletterend verdriet door jouw snelle heengaan op deze verstikkende lentedag zie ik me hier nu staan verloren aan je graf met de herfst nog ver weg denk ik slechts…

Euthanasie op de rand van het leven ik wankel, hou me vast nee....... doe maar niet laat me maar los mijn blik is al naar voren ik zoek ik zoek mijn man ik kan niet laten om te zien naar tranen van mijn kinderen ik ga wel, maar ik kan niet ik kan wel, maar ik ga niet nog niet of toch zal God mij ooit vergeven wie helpt mij bij dit…

Een plek alleen voor mij. Verdrietig mag ik zijn en niet een juk maar nietig, verdraag ik je weg in tijd.…

een godgans en lamlendig leven niets voor de mensheid verricht en net in die blik op je gezicht school ook geen ambitieus streven : liever lui dan moe allebei de ogen toe - wellicht hoor je ze nu praten : ze denken dat het nooit meer iets wordt als men straks wat aarde op je heeft gestort - alleen ik nog hou je in de gaten ..…

Eerbiedig sta ik bij de plaats waar u ligt innerlijk verscheurd bij het afscheid aan uw vleselijke resten Eén voor één hebben uw vezels uit huldebetoon uw vlees laten kraaien uw laatste ademtocht geleid Nu zwijgen de lippen Stilte heerst straks ook als uw onderkaak -als was het in een verlaat afgrijzen voor de aanschijn des doods…