Alle inzendingen over individu

De dingen maken het liefst met dingen kennis Ze kennen voorkeuren en douanebeambten Echte dingen zijn altijd de gelukkige dingen Dingen zijn het liefst geen woorden maar dingen Die door dingen aan de dingen toekomen Het liefste zijn ze takel, stofbril en borstel De dingen zijn graag toegankelijke dingen Die zo gevoelig mogelijk…

Zo leek je dan jouw aardse zwaarte lichter In 't ijle, koele denken; de verwijding Van knellende horizon werd een bevrijding; Op 't donker ginds scheen hier het lichte lichter. Jij dacht je boven 't mensenleven dichter Bij de eeuwigheid; toch was 't een voorbereiding: Zo moest - vervulling van mijn eerste wijding - 'T kind-in-jou groeien…

We zijn elkaar met de grillige natuur op het eiland in jouw droom verzonnen we vergeten nooit het drieste avontuur aan zee is de prille lente begonnen en waar jij ooit vragen had bloeien nu bloemen in de wind in weemoed van het talenbad ben jij het allernieuwste kind uit duisternis in het licht gestapt je lacht nu naar het leven -…

Waar waarheid in fluistertaal spreekt alleen en eenzaam aan de oevers van in zijn bed gedroomde rivieren door dwaasheid die zijn ziel ontdekt beleeft hij in het idioom van de nacht nieuwe essenties van het woordenspel korte woorden die voor vibraties zorgen uitgesproken met hijgend vitaal stemgeluid hij penetreert nu dieper in zijn liefdesdroom…

ik zat aan een vaart in het buitengebied half verscholen tussen het oude riet met donkere gedachten even laat een baars zichzelf aan mij zien of keek hij mij voorbij naar wat er ongemerkt dreigend zat aan mijn zij mijn ademhaling misschien die even op zich liet wachten hoog in de lucht zie ik een vogel voor mij bidden of toch…

Ik heb met mijn handen Alles weer opgebouwd Veel fouten gemaakt Omdat ik teveel mensen had vertrouwd Veel moeten geven In de steek gelaten in het leven Het is ieder voor zich Maar een verleden dat allang achter me ligt Ik ben altijd geleefd Door schade en schande wijs geworden En ik heb het overleefd…

Ik heb maling aan wat ze zeggen Hoe ik wil leven Hoef ik niemand uit te leggen Dat zijn mijn levenszaken En daar heeft niemand iets mee te maken Achter gesloten deuren schuilen de grootste geheimen Ze hebben je eerder afgebroken dan opgebouwd Ik heb maling aan wat ze zeggen…

hier te liggen in dit warme zachte bed zo zonder pijn te zijn gestold te zijn in stilte enkel maar zijn rimpelloos verglijden in tijdeloze lichtigheid…

Beter een ketter wezen dan de leer laf te misbruiken tot zijn eigen eer. Beter alleen opklimmen naar de hemel. De velen smakken met hun ladder neer. --------------------------------------------------- uit: Nalezing VII (1926- 1928) Kwatrijnen…

Je kunt je duizend keer Hetzelfde verkeerd Herinneren. Zo weet ik beslist Dat de zon scheen toen Ik voor het eerst Een vrouw zoende Tussen haar benen Toch was het nacht Of avond op z'n minst Dat kan niet anders Ik moet al die jaren Het licht naast Het bed voor de zon Hebben aangezien Ook is denkbaar dat ik Die keer verwar Met…

ondanks al ‘t goddelijks wat hij was geweest wat hij had gedaan in de beeldspraak door de ogen van de vrouwen bleef hij verweesd doorleefd zwalken door bos en beekdal in de vertrouwde maanlichtsonateval of ‘n drinkgedicht dus niet geschikt of gezwicht voor de droomwouden waar zij wilden zweven in levende lijven zouden blijven…

in ’t open veld was geen schaduw van laurier of struik te bekennen behalve van ’n eenzaam wolkje dat zo weer voorbij waaien zou en toch toen hij ging liggen kwamen de schapen grazen en stampen en sneden met hun silhouetten als tanden ’t fris aangegroeide goede gemoed weg dat blakend in de zon eindelijk begonnen was op te bloeien…

de oude en moegestreden huid dat vuil over de dekens kruipt wijst af tot voorbij de laatste snik wanneer de wilskracht ’t vertikt laat de wrangheid van ’t chagrijn neerdalen als ’n snotterig venijn want niet weten verschoont ’t verstand de vrucht verdroogd, ’t vel verbrand ’n nacht losgeslagen in de tijd de zon verbaast wat zij benijdt als…

‘Als donkere wolken onheilspellend zijn, hoe mag een mensenleven heten dan?’ Hij kan blijven hangen aan de wieken, hij zou kunnen drogen in de wind, mag hij schreeuwend sterven in een vergezicht van later of voorlopig hopen dat de liefde weer verblindt; hij kan leren vliegen in z’n dromen, hij zou kunnen landen op de maan, mag hij…

herhaaldelijk staat de man op loopt naar de tuin en rookt ’s avonds ziet de man niks van de planten van bloemen beestjes toch legt hij zijn hoofd op ’t gras op zijn knieën gezeten de hond komt kijken [’t zou ’n figuur kunnen zijn in ’n schets van Van Straaten of wellicht Kamagurka zonder zonderlinge lange jas dan] dan gaat…

de ochtend wreekt zich met ijselijk vogelgetetter ’t licht doorbreekt de nasleep van de nacht waar aan ’t oppervlak de stilte heerste de woorden waren uit de lucht sommigen veilig geland in af te sluiten kooien de meesten gestrand in onnavolgbare ophopingen van ogenschijnlijk nietszeggende deeltjes die samenklonterden de dag knikt als…

Het pure gevoel van toen is nooit meer teruggekomen er kwam bewustzijn etaleren van gevoelens een kunstenaar ging door woelige stormen vond in rust de luwte hield zijn hart vast in de nacht er stierf een ik in jou op een najaarsdag weer terug geworpen in verdriet zonder dat iemand ooit echt had begrepen terug in de woelige storm…

als er even niks nieuws groeit kan de lucht op adem komen en de grond weer doorwaaien verlichte wortels zelfs maar verwaarloosbaar zouden nachten spiegels brengen mochten de randen zwart blijven als levenloze gaten zonder slagen harde leerscholen lijken gewonde helingen onbevredigend de dode herinneringen begraven in permanent…

Het lag aan de begroeide oevers van lawaaierige blauwe rivieren in dat onbeschermde verre land dat land van mensen en dieren waar hij zijn enge spiegelbeeld verloor in de wildernis van het vrijelijk denken. Hij gaf zijn bezit aan verliefde armen zijn fiets ging naar een verstandige dokter zijn horloge voor een slimme astronoom de stille hoer…

Hij zit in de bus en stinkt naar ranzig vet, nee meer een zure bom van flink formaat. Ik zie hem gaan en weet niet waar hij gaat, zolang de deuren open zijn kan ik hem achterhalen. Gebogen is de straat als hij en er is niemand die mijn oog zo plaagt. Wat dondert het, ik ga hem achterna; nieuwsgierigheid is ook een daad. Zijn jasnaad valt…

daar gaat de vreugde van het proppen en gieten wat altijd lekker was is opeens niet te genieten als je hiermee worstelt dan is het raak hier is sprake van herverkaveling van smaak…

En dan gaat het doek op, het rode woordje exit stelt ons gerust. Je concentreert je weer op de verkeerde dingen, in de verte doe je me zelfs denken aan iemand anders. Zo met die sigaret in je mondhoek, een reisgids in je linkerhand, je wapen in je rechter. Verdacht veel aandacht voor het detail. Is deze verering wel terecht? Hoe ver draagt je…

Na tweeëntwintig jaren in dit leven mocht kleine pompelmoesje Esohe op jazzy soundmixgrooves van Ekathe de vleugels uitslaan van haar curly hair haar face fotogeniek als van een ster die tiktokt in het facebookunivers ze schrijft nadat ze Recht heeft gestudeerd en valt omhoog op dichtersfestivals en wordt een kijkbuishit... ze presenteert…

En toen, gifmuze, kroop hij in mijn blik: een man, klein, dik, met onbemand gezicht die keek alsof hij Ron of Ruud moest heten. En alles wat hij dacht was mij bekend: belasting, voetbal, Emma, missverkiezing, broccoli, koffiefilters - heel zijn mond een dunne brief vol blanco levensdrift. En ik was in verwachting van een scheef gedicht, wou…

Zoals het lijden niet is te Vermijden, het is gegeven, zo voel Ik een verdriet dat als een spoel uit Een machine in mij losschiet: ik dacht Nooit aan de weg, ik dacht aan het doel. Als ik trappenhuizen van flatgebouwen Zag, die als verlichte ritsen in een Onzichtbare jas gestoken stonden In de nacht, dan waren het ritsen die Ik opentrok. Ik…

boven stroomden de wolken over alles wat mooi en droevig was het leek een dag als alle andere beneden in een stille straat liep een ingekeerde man in het zwarte licht van zijn droom een droom zonder lichaam zonder woorden op weg naar het gevecht er hing een geur van het einde boven stroomden de wolken over alles wat mooi en droevig…

'k Kan niet lezen en niet schrijven. 'k Ben de langzaamste in vlijt. Maar het allerdroevigst ben ik in sociale vaardigheid. Nooit kan ik iets leuks verzinnen! Sta ik voor een mooie meid, ach, dan schiet mij slechts te binnen dat ik dood wil. Heel de tijd. ---------------------------------------------------- uit: 'Vanaf de dag dat ik…

misschien is de tintelende winterkou verkwikkender dan het laaiend haardvuur straks misschien is het misschien nu indringender dan de zekerheid straks misschien is voor wie bergen beklimt het toppunt van gelukzaligheid niet het staan op de top maar de laatste klim in tijdeloze traagte ernaartoe…

Even van opzij aangelicht zodat blonde haartjes telbaar worden op de wang van een meisje dat nergens speciaal naar kijkt en dan in een supermarkt verdwijnt nog even trilt haar gestalte in het staatbeeld na Kinderen dansen zichzelf naar de dood elegant precies spelenderwijs gebaar na gebaar. ------------------------------------ uit:…

'k Keek zomaar even in de kringloop bij de kinderboeken Vond daar mooi Duits boek: Hoe de koning zijn vijand verloor Bijna gekocht voor vriend met kleinkinderen Paste niet in rugzak Vertelde er toch over, hield me bezig Vriendin snapte meteen, dat is de vijand in jezelf Zocht het boek op internet en vond door algoritme een…