Alle inzendingen over Nacht

De nacht fluistert verhalen, die ik alleen in stilte horen kan. Ik luister. Mijn ziel vertoont beelden, en leert me kijken in het duister. Ik zie. De nacht maakt me sprakeloos, en leert me nieuwe woorden spreken. Duister spreekt een taal van licht. Ik fluister. Nachten zijn als moeders. Moeders die nieuwe dagen baren.…

Hoe kwamen we binnen? Kunnen we dadelijk rechts het hoekje weer om en zijn hierachter de wc's? Zitten we hier of spelen we dat? De stad slaapt, slapen wij wanneer iedereen leeft? Kunnen we elkaar aanraken en laten blozen, of zijn we schimmen op het lege toneel van onze vervreemding? Wat doen we hier, in dit decor van gestorven vrede…

Jij de nacht. Weggeschoven heb jij de dag. Nog even, en langzaamaan bedek je mij met je hemelse donkere lichaam. Langzaam kijk ik om hoog naar je hemelse donkere lichaam, en leg jij mij neer, en gewillig kruip ik onder jouw donkere deken, niet wetend wat er komen gaat. Dan streel jij mijn ogen, en voer je mij mee in al je dromen.…

Jij vat vol weemoed en onvervalste charme, ‘k vraag me soms af, ik ben niet helderziend, waarmee kan jij je kille nachten warmen ?…

in de nacht is er weinig wind. de koele adem van het heelal is een spiegel van eeuwigheid, over de stille punten van sterren terugkijken. als een verlaten open zee golft de nacht een koude rimpel op het dak de maan speelt een lichte vlek tegen de zware schoorsteen, hoge steven in een donkere vloed van pannen opgeheven.…

In de nacht geeuwen de huizen met hun vensters -- mij overal toe.…

Het is weer nacht, het is weer stil, de rust komt niet zoals ik wil, gedachten zijn er veel te veel, ik zoek een rustpunt in ’t geheel, mijn ogen sluiten op een strand, daar neem jij mij al bij de hand.…

schaduwen zijn in de nacht nog witter dan het zwart waarin ze met wat licht geboren zijn ze glinsteren in handenvol beweging maken duister transparant en zetten zo het donker aan de lichte kant zonder zon beogen blikken minder daad ze zien waarom ineens het licht uitgaat…

Zo kort voor Het slapen gaan Glijden de Laatste gedachten Van deze dag Door mijn hersens Heen, en laten De laatste schaduw Van de dag achter In mijn brein Daarna vallen ze, Als ik in slaap val, In snippers uiteen…

Ik wil vergeten, en zeker niets vergeten -- toch te vergeten.…

In de doolhofstad kaatst men maar rond, altijd weer -- ontmoet je elkaar.…

Ook na de oorlog zijn de mannen hard: hun stem, hun handen, hun lust.…

Bijzonder willen zijn is heel normaal, denk jij -- zo gewoon te zijn?…

De dag is weer voorbij en de nacht is gekomen. Buiten staan de bomen te dromen. ze fluisteren toch nog zacht: "Ik wens je een goede nacht. 'k ben zelf niet bij machte... De wens is de vader van de gedachte....!"…

Je neemt gewoon een stuk of wat personen, Die stop je in een huis, de deur gaat dicht En camera's die op hen zijn gericht Laat je hun doen en laten dan vertonen. Straks komt de nieuwste serie op teevee: Big Brother Vier met Volkert van der G.…

het is koud buiten. ze murmelt halfluid voor zich heen warmt zich aan de lach van een verliefd paar, mensen vind haar raar. ze lacht soms hardop, schrikt van zich zelf. ontbrekende tanden zichtbaar ze weet zich bespot, mensen griezelen van haar, gluren en zijn erg op hun hoede. je weet immers nooit met deze mensen. dat hoeft heus niet…

Raak me aan, reik naar me, ik ben genegen. Leg je arm om mij heen. En raak aan, raakte aan, aangeraakt. Kom bang kind, hier vind je warmte en geborgenheid. Hou vast mijn uitgestrekte hand en laat niet meer los. Zo overbrug je 1,5 meter. Kom dans met mij, hautnah… De zachtheid van je lichaam, de honger in mijn ziel. Je schoonheid…

Je hebt de uurwijzers weer aangepast en herfsttijd is ten dode opgeschreven. De griepprik wordt aan wie dat wil gegeven en winterjassen komen uit de kast. Je weet hoe laat het is, straks gaat het vriezen en hoor je luidkeels ons massale niezen –…

in de stilte van de nacht hoor je wolven huilen...…

Wegen liggen voor me Banden fluisteren langs strepen Dwepen met mijn woorden Zinloos toeter ik naar de nacht…

kijk daar vliegt hij eenzaam door de nacht vroeger vloog ik mee genietend van de vrijheid geen grens te bekennen de wereld was van mij nu sta ik hier met beide voeten op de grond te dromen achter de tralies regendruppels op mijn raam…

als de nacht weer aan zijn eind komt en de zon zich weer laat zien dan wordt heel de wereld wakker 't wordt een mooie dag misschien ik wrijf de slaap eerst uit mijn ogen kijk brutaal de wereld aan en denk van laat het nu maar komen ik zal vandaag mijn mannetje staan wat er nu ook gaat gebeuren ze krijgen mij vandaag niet klein…

en als dan plotseling de nacht valt als een tapijt van sneeuw en toedekt wat gebleven is en de duur vervaagt tot stilte dan voelt de koude tot op het bot lacht geen vogel geen bloem, geen wuivend gras een kraai krast geritsel, stilte de koude wind neemt de plaats in - reeds lang voor hem bestemd - nu grijpt hij zijn kans geen…

Die grauwe, benauwde, zwarte nacht sluit mij in zijn 'armen'. En houdt over mij de wacht, hij wilt zich over mij erbarmen. Die stikkende, stille, zwarte nacht, die zo langzaam is gekomen, zorgt voor rust en geheel onverwacht, ontwaak ik al in mijn dromen.…

Ik sta aan de zijkant Mijn armen gekruist Ik ben alleen, ook deze nacht.…

Oh de koude nacht dat het is de ochtend komt nog van ver en kon ik maar reiken tot de sterren, weg uit deze duisternis. Maar de nacht en ik, wij zijn verbonden ik moet hier leren leven, zou wel anders willen maar ben omgeven door duisternis door zonden.…

Niets dan de wijde, de grote rust: eenzaamheid zachtjes in slaap gekust; niets dan het sluimren van 't levend Al, dat straks weer de ogen ontsluiten zal; niets dan de hemel, die ogend waakt, zolang lome aarde het waken staakt; niets dan wat wijde oneindigheid, in Nachts zachte armen rustig gevlijd.…

een gesprek in stille uren vertrouwen geloven rust een gesprek in verborgen uren een lach een traan gevoelens een zucht een gesprek in verwarmende uren een band onbegrijpelijk onbreekbaar vriendschap gerust samen een gesprek in stille uren een houden van…

ik sta aan de zijkant de armen gekruist alleen, ook deze nacht. (18 maart 2004-6 juli 2004)…

De ochtend keerde alles, bloedsomloop En haperingen maakten rechtsomkeert De binnenzijde van mijn kussensloop Was ook geheel naar buiten toe gekeert Geluiden klonken anders, het getal Was niet meer logisch en de mijmerij Verlichtte elk bereik van het heelal De waarheid werd gewoon een schilderij Ik werd verdwaasd gewekt als nooit tevoor…