Alle inzendingen over hemel

Voor de hemel, en zeker voor de zevende…. Moet een betere inspanning geleverd worden.…

als de nacht valt kijk ik omhoog zie hoe de hemel lacht naar ons hier beneden ieder lichtpuntje fluistert zacht wat eens was zal altijd blijven aan de overkant van tijd gekleurd door herinnering zweeft elke dag boven ons de echo van jouw liefde…

Zegt het voort Petrus bij de hemelpoort Zijn vragen zijn oprecht Gespitst op waarheid zogezegd De vrouw weifelt Angst wordt betwijfeld Leven doet pijnlijk aan Zoveel aangedaan Afscheid nemen Van ontelbaarheden Risicovol is het wel Eva met haar verraderlijke appel Een hel lonkt De duivel die pronkt Vragen van goed het kwaad Een…

Straks kruip je, Straks kruip je, steeds verder vooruit de hemel uit.…

Ik zou me willen neervlijen in het gras vol met bloeiende bloemen de een ruikt zoeter dan de ander Ik kijk naar boven naar een wolk als kind geloofde ik dat mensen in de hemel op je neerkeken Wat zou ik dat weer graag willen geloven dan lag ik elke dag in het gras en keek omhoog Ik zocht de hemel af naar een glimp van…

Wat gebeurt er als je dood bent, dat houdt me bezig af en toe O ja, ik weet dat je hart stopt, niet meer klopt: het is dan moe Maar dan erna, wat gebeurt er dan, mag je zo door naar de hemel of moet je langs een poort en laten weten aan de wachter dat je goed genoeg bent geweest daar beneden?…

Het is Gods wens dat Saddam in de hel op z'n kop in de stront hangt Er hangt echter 'n stand-in Saddam wipt in het paradijs…

Als we zelfkennis hebben doen we werk wat ons ligt dan wonen we in onze ziel Zijn we geheel ons zelf Als we mens en ding die levensvreugd brengen om ons heen verzamelen Maken we 'n eigen wereld Geheel ons zelf in zelf ontworpen wereld zijn we 'n gelukkig mens Bestaat de hemel toch nog…

de ganzen roepen in hoge V-vormige vluchten, verbinden een ieder die luistert en tuurt, met de eeuwige oertijd van zomer en winter, steeds weer naar omhoog kijken dwingen ze af, terwijl op de grond rottend blad van populieren een zwaar herfstig parfum afgeeft, in ijle geuren, heldere manen overwinnen nu het bleke zonlicht, dat wikt en vecht…

denk je dat het mee valt als we springen vraag ik je je kijkt me aan en denkt van wel zeg je me en inderdaad het valt mee zowel de hemel als de dood alles valt mee en niets blijft achter toch lijkt het hard aan te komen zeg je me…

oh gij met uwe blommenden herte waarom raak ik uwe ziele niet aanschouw mij toch met oogen lief en laat mij wenschen uwe zoeten mond oh kindeke schoone van alle menschen die ik bemin zijt gij mijn roozeken en alwaar ik spreeken mag hoor ik slechts uwe teedersten lach zoet, zoo zoet in mijne biddenden herte woont gij reeds lange tijd…

De rode wonde waar de hemel werd ontmand is hoog boven de aarde tot een zon ontbrand. Onder het ruigbehaarde van de wolkenrand bleef bloed dat nooit bedaarde druppen in het zand.…

wijd zijn de gespreide vleugels die speelse woorden dragen vederlicht vluchten klanken langs vingervlugge handen tot een volmaakte melodie ik vang gretig, en adem tijdloze muziek uit nevelnerven van het ongebleekte blad bespeel het heelal in koralen vervlochten met trompetgeschal van hemelse engelen, zeven in getal…

vandaag gebeurde het in één ogenblik buiten op straat lag huid te sterven en jij zag opnieuw haar stilstaand gezicht vogels in zwart vlogen door vlinders heen en keerden weer over wintervelden, uit het einde geboren niemand merkte het sneeuwen op je vingertoppen of het zorgzame gebed dat je achterliet tussen de…

Het kan niet, dat je gewicht nu door de hemel wordt gedragen. Dat gaat er bij mij niet in. Zag vandaag toch nog je gezicht? Wou je nog van alles vragen. Maar wat heeft het nou voor zin: Het is wat het is. Je bent een wolk. Ik zal je nooit meer dragen. Maar je blijft me zo licht. Zo hemels licht.…

Als je hebt nagelaten om op de goede manier te klimmen op de trap van het leven kom je dan toch in de hemel...?…

dan lijkt ‘s ochtends de marmeren hemel op een heengezonden doorzon is er overal gelijkenis met toekomstige oertijd, stilgevallen in een slot van zilvervlies bomen zijn kaal maar weten zich spoedig omarmd het landschap luistert nauw, stemmig onder begeleiding van vogels de kenner weet welke, de argeloze toehoorder verzet zich nergens tegen…

Als aan een rood met goud omrande hemel de zon langzaam onder gaat en haast verscholen achter een een wolkje al een sikkelmaantje staat.…

in de balzaal van de hemel drinken saters met goden scharlaken rood hun dijen van kletsen met de katers ridders en rapalje vechten om de verloren eer van liefdesgodinnen die hun hongerige lijven in naakt verval draperen rond de noeste appelboom zijn vingers geschikt voor huiverend begeren petrus sluit ontluisterd het hemels café…

plek van onze lieve zoete ik waan mij nu in de eeuwigheid van vrede waar mijn hart een overvloed verwacht van zuchtende ruis in aanbiddende gebeden maar kruisende paden zijn lijnen langs mijn leven waar het gemoed altijd onderdanig blijkt aan een storende gloed op weg naar de plek van de verschijnende lief, zo zoet waar hemelse…

ze opent de hemel vlijt langgerekte schaduwen op de wereld neer laat ze bewegen elkaar zacht strelen met gebaren die de zwaarte verjagen net zolang tot ze ineengestrengeld tonen wat kwetsbaar maakt…

hoe zij speelt met sluike sprietjes langs het korstbemoste klinkerpad en op het water een handje helpt met openvouwen van een lelieblad waarna zij open en bloot de naaktheid van een boom belicht om halfweg de ligusterheg de schijn te wekken in het kreupeldicht gevlochten bed van vergeetmenietjes…

groot schrijver en vooral ook een bijzonder mens Ook al was hij ijdel en vaak een beetje arrogant Hij was immers de grootste nog levende schrijver van ons land Voor mij blijft Hermans de allergrootste schrijver Wellicht vinden velen mij nu een overdrijver Ik hou niet zo van Mulisch' mythologische gezemel Maar gun hem wel de mooiste plek in de hemel…

Hunkerend en in extase naar een hemel die ons warm houdt.…

Al maanden is hij aan het hemelen spreekt Joyce en Proust en Nabokov en Brecht de and’re grote meesters zogezegd Waarover hemelheren zemelen? Gevijven zijn ze hardop aan ’t verlangen om dáár dan de Nobelprijs te ontvangen…

Zou er meer zijn, tussen hemel en aarde Ik denk het wel Het kan niet zo zijn, dat we voor onbepaalde tijd, hier vertoeven, het loodje leggen en er alleen nog maar gedachten resten. Zou er meer zijn, tussen hemel en aarde Ik denk het wel.…

Als ik een wensgod was het woord dat niet bestond zou het wachten groter dan de rij voor de hemel zijn Als ik die wensgod was het woord dat nu bestaat zou daar onrust groeien en gevechten uitbreken Als ik god van wensen was zou ik willen dat de rijen met die mensen bestaan er zouden dan geen wensen zijn…

Gek, impotent kwam haar hertog van het slagveld. Niet dat hij niet meer nuttig is. Nu krijst hij wolkbewoners wakker. Goed, zijn krijsen valt samen met het kraaien der hanen, goed... En hertogin Hesther kent hij niet meer. In haar hemelbed (waaraan zij eigenhandig timmerde, maandenlang, luchtlaag na luchtlaag; waaraan zij drie van haar tien…

Er is een hemel en een hel, een loterij van veel gekwezel. Ik die het leven heb geweten, zijn diepte, hoogte, lengte, breedte, zijn zorg, zijn dagelijks gesnel, niets weet ik meer dan ik kan meten altijd en 'k weet op duim en el: het is geen hemel maar een hel, als je op straat wordt aangereden.…

vonkt nog wat liefde tussen zure druiven Ik zie het riet zacht wuiven naar een stervende maan waar de kraters groter ogen dan een verloren satelliet De morgen trekt een muur van eenzaamheid op als het slot de sleutel breekt als jouw pijn de nekslag smeekt zo onverdraaglijk en ik je niet meer geven kan dan die ene ster aan de hemel…