Alle inzendingen over herkennen

Verbaasd zie ik de krant die voor mij ligt: Het meisje dat gevonden is bij Nulde Wier aanblik mij met huivering vervulde Heeft eindelijk een menselijk gezicht. Dat kale kopje van een plastic pop Daar lijkt geen enkel levend meisje op.…

Uit Engeland bereiken ons berichten Dat schapen minder dom zijn dan men meent: Een beetje schaap herkent mits goedgetraind Zo'n vijftigtal verschillende gezichten. Ik dacht meteen jaloers: kon ik dat maar. Ik houd geen vijftig schapen uit elkaar.…

Waar ik in mijn dromen soms voor vrees is niet de pijn van ziekte of van ouderdom noch al die lange nachten of de eenzaamheid, maar het stil vergeten van je naam, het niet herkennen van je stem, je gezicht te vrezen als een vreemde vlek op het tapijt.…

Een stille traan glijdt uit mijn oog wanhopig, eenzaam Een stille traan biggelt langs mijn wang vergeten, verdwaald, wanhopig Een stille traan drupt in een plas opgeslokt, herkend…

Terwijl je lippen huiverend mijn mond zochten Mijn bevende vingers die tastend De welving van je wang verkenden Die eerste keer dat mijn oor Tussen je borsten je hartslag kende Dat eerste verkennen van je wezen Alles nieuw en niets vanzelfsprekend En weten dat NU en NU en NU Zich nooit zullen herhalen Want zie je Ik wil je niet meer herkennen…

zij nadert ik kijk haar aan herkenning In haar ogen zie ik de beelden van pijn en angst Ik herinner mij haar bevende stem toen ze smeekte te stoppen Toen was ze klein nu staat ze daar met ronde borsten voor me haar tepels priemen uitdagend naar voren Haar massale dijen staan in het teken van cellulitis Een echte vrouw Ik wil haar leren…

In aanbidding strek ik me uit naar de hemel, vol verlangen om de bron van mijn leven te ontmoeten Ik ervaar het in Alles om me heen In de veelheid van gezichten herken ik de bron en geniet intens even raken onze zielen elkaar, om vervolgens verder te gaan.…

Maar eerst is er een oude jas. Nu hangt hij aan de kapstok, binnenkort wordt hij verbannen naar het hok. En eerst is er een avond waarop ik aarzel naar buiten te gaan. Buiten is het koud In gedachten trek ik voor het eerst die oude jas aan. Ik ben alleen op straat. Wie had dat durven hopen. Ik kijk in de ruiten en zie voor het eerst mijn…

bruist omdat ik nooit iets mooiers zag Als een lieve lach op een druilend dag die zich zeldzaam tegen grijzen druist als schrijdend stel dat statig huist eeuwig stil mijn pad flaneren mag elke ronding ontwaakt een wild gelag deinen innig aan mijn part gekuist want geen heinde verte spinde loos snuisterij, imposant en grandioos Als herkenning…

ze baggert haar verrot verleden op papier elke dag wel eentje post urmend naar zichzelf zucht per etmaal blij ik herken haar uitermate exact gewoon in mij…

één omgekeerde tarotkaart, die van de gehangene zwijgende op het gezicht van mijn moeder voor haar vertrek, in ons allebei, klinkt cello traag, traag, traag innerlijke beweging die strekt zich als herinneringen en liefde dolken en verwijt en weer, liefde onzichtbare redenen om elkaar te kwetsen en weer, liefde, die steigerde in herkenning…

Wij zijn tastbaar geworden in elkaar’s adem van verlangen de kleur die zich uitstrekt heeft ons gezicht blootgelegd Wij zijn herkenbaar geworden in waar wij waren, hiervoor de beweging die wij volgden de langzame, de snelle, de juiste, de valse, de ware, de zoekende alles heeft geleid was richting jou en mij, daar waarin wij nu herkenning…

Mijn herkomst is oneindigheid Mijn toekomst ver te zoeken. Ik tel de dagen van mijn reis Die lang is als de horizon. Soms als ik in een spiegel kijk Zie ik, dat ik op niemand lijk. Zilveren glasplaat dat ben ik, Die langzaamaan beslaat van schrik Naarmate ik het beeld herken En zie dat ik mijn moeder ben. Binnen het telraam van de tijd…

Voor Jan, Linda, Manuel als ik in jouw ogen kijk dan herken ik die vreselijke pijn de somberte die jou gevangen houdt maken jouw ogen nu zo akelig koud echt, ik weet waar jij nu bent die plek is mij ook bekend jij ziet de ladder nog niet staan waarmee je uit de put kunt gaan angst en paniek slaan toe je bent deze episode moe hoe…

Ik heb mijn moeders ogen Ik heb mijn moeders kin Ik sta net zo af te drogen Ik schenk net zo koffie in Ik heb mijn moeders haren Ik heb mijn moeders blik Haar neus en haar gebaren Maar wat van mij ben ik? Wat van mij ben ik? Wat van mij ben ik? Ik ben voor een deel mijn moeder Maar wat van mij ben ik? Ik heb mijn vaders handen Ik…

Hij staat omdat het moet in zijn altijd open deur, geeft ieder uit verweer een trage, droge hand. Hoe gaat het, goed met mij, volleerd souffleur, en maakt zich telkens weer volmaakt van kant. Iets heb ik nu ontmoet in zijn verwarde boze geur. - En met u, mijnheer? Zijn ogen zijn verwant. ------------------------ uit: 'Deuren',…

Je bent er nog. In deze zachte vreemde heb je op mij gewacht. De deur staat aan. Mijn lippen raken je. Ik neem de stille bewijzen waar van je bestaan. En naar de dood getekend door de jaren hervinden wij met onze ogen dicht het leven in eenvoudige gebaren. De eerste merel zingt het donker licht. De wandeling, de brug. Knotwilgen duiken…

herken mij eens zoals ik werkelijk ben en blijf verwen mij niet: dat heb ik niet nodig. zie mijn kanten die ik benut met mijn brein dat zo vaak ook verward is.…

gelijke van voor genomen, breed grijnzend de eerstgekomene drinkt hem glimlachend er wordt gesproken van een goede dag reiziger en medereiziger verbreken het starre zwijgen met het toevallige van dit kruisen de wiskunde zegt 'twee lijnen die elkaar kruisen zijn geen evenwijdige lijnen' Lichtjaren worden gescheiden door het oog van herkenning…

We delen dezelfde wereld en kennen wensen en verlangens, zoals iedereen, toch is ook ieders wereld anders en ken ik er zelfs geen een; niet eens de mijne... Wie leeft in de wereld van de muziek leeft van tonen en klanken, wie woont in verf en tinten van licht en klaarte vindt geen gehoor bij de bankdirecteur en de centen, en niemand…

Ik weet dat ik niet goed genoeg mijn best doe, om hier uit te geraken ik staar mij blind op een grijze muur de ankers van mijn ziel zinken niet raken niet tot de bodem zoeken altijd een uitvlucht om niet te zinken kijk ik naar de vogels rode vogels bonte vogels maar ik weet mij niet te vliegen en klim langzaam hoger uit diepere dalen…

, kan niet somber klinken of ongrijpbaar vederlicht om dan aan te vertrekken en bij gelegenheid weer a-priori af te leggen en elkaar iets sterfelijks te ontzeggen, zonder in de ziel te kijken, is dat slechts een gebaar, dit met de muzen te vergelijken, vergeet dan mijn faam, voel alleen de vergankelijkheid, fluister het lied van herkenning…

Telkens als ik mijn ogen sluit, hoor ik weer je stem. Het is een levensecht geluid, dat ik herken. Dan is het net of je heel even heel dicht weer bij me bent. Dan voel ik weer jouw warmte en ruik ik weer jouw geur. Maar gaan mijn ogen open ... dan staat de realiteit weer voor de deur.…

Er is verschil, soms tegenstelling maar altijd ook zielsverwantschap, herkenning en bevestiging. Het beste roep je in de ander naar boven en naar buiten, je schaaft en beitelt aan jezelf. Je gaat mee als de bladeren vallen, als het stormt, als de lucht enkel grijs is en dicht; je verwacht samen de lente.…

een wintermorgen in december fragiel als een dun laagje ijs... zó ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren hoger reikt 'hartverwarmend de mens' broos als toast plukt hij de dag met lange tanden…

herkennen, doe ik je nog als ik bij je ben praat je over me alsof ik al niet meer besta soms tref ik mezelf ergens aan mijn geest begint eindeloos te zwerven mijn lichaam doet met iets mee maar waar ik heenga besef ik niet eens zal men me terugvinden er verschenen biljetten aan de bomen ben ik dan zoek?…

Van alle mensen hou ik het meest nog van apen. Ik voel zij zijn mijn voorouders die uit het gezicht verdwenen en de kinderen waar ik vergeefs op heb gewacht. Ik voel hen onder mijn hand, ik voel mijn hand op hen, aan hen, en hoe een vacht pas echt een lichaam tastbaar maakt. En hoe stil ook kijkend blinken hun ogen altijd altijd van leven…

En de anderen, verbeurd geworden, Herkennen zich niet in de lateren. Maar of zij verblijven Onder derden kunnen, is de vraag En het antwoord woekert met de wildgroei van tentakels ---------------------------------------- uit: 'Alle gedichten tot nu toe', 2002.…

Ik haal mijn vader in. De roos die als confetti op zijn schouders sneeuwde, de slierten lang gehouden haar - resten serpentine om de leegte van zijn schedel op te sieren -, de schamele guirlande van zijn baard die de krachteloze kin bewimpelde: ontluistering die ik herken in bange ogen blikken van zelfbespiegeling. ------------------…

Wat is leven? Ogen die elkaar niet zien, hout op hout de woede van het lichaam, draaiend in het cirucusspel van heden. Het is een straatnaam aan een huis, de ogen rode tekens aan een voorhoofd, terend op de gedachte aan gisteren: 'Ik loop in zoveel duisternis dat ik blind ben van vragen. 's Nachts de koele mist van de liefde bij dag de…