Netgedichten

netgedicht (nr. 26.495):

Bodem

Ik weet dat ik niet goed genoeg
mijn best doe, om hier uit te geraken
ik staar mij blind op een grijze muur
de ankers van mijn ziel zinken niet
raken niet tot de bodem
zoeken altijd een uitvlucht
om niet te zinken
kijk ik naar de vogels
rode vogels
bonte vogels
maar ik weet
mij niet te vliegen

en klim langzaam hoger
uit diepere dalen
die er niet om liegen
onthaal ik de bodem
in de vreemde bekoring
van een vreedzaam geaarde
aarzelende God in het geboorteland
van de door Maria verlaten stad

bij de dageraad waar de zon liegt
tussen erbarmelijke gebeden
en restjes van een warme maaltijd
rijdt er een prins op een paard

naar de zee van zielsverwanten.