Alle inzendingen over kaarslicht

Wil met je dansen, met je vrijen en wandelen over het strand 'k wil met je huilen en lachen en leg mijn hand in jouw hand Jij zult mijn tranen weer drogen mijn liefste zijn in de nacht 'k zal dicht tegen je aan gaan liggen jij bent mijn sterkte, mijn kracht Ik wil met je knuffelen op de bank en ach, ik wil nog zoveel meer met jou bij kaarslicht…

Je schaduw wat als een kaarslicht langzaam dooft het sprookje wat in een dagdroom langzaam verdwijnt maar jouw portret in mijn sprookje maakt het bijzonder. Jouw aanwezigheid in silhouet tijdens zonsondergang het rond dansen in contouren langs de waterkant mijn sprookje dat leeft tot het blauwe uur.…

vergeef me dit kleine bericht rechtstreeks durf ik het niet te vragen zou je het een keertje met mij willen wagen een romantisch etentje bij wat kaarslicht ik pik je op om twintig uur zul je klaar staan lieve schat aan de deur van je nieuwe flat voor wat plezier en avontuur we rijden naar een mooie plek ergens langs de Franse kust…

toen de lente kwam en alle knoppen open braken de zon de zomer deed ontwaken toen ik in je lijf wilde verdwalen, heel liefdevol mijn handen door je blonde haren haalde in de koelte van het bos toen jouw indruk naast me op het zachte mos weer was verlaten het kaarslicht zachter werd de wijn al zoeter smaakte en de dorst naar jou…

hier te liggen in dit warme zachte bed zo zonder pijn te zijn enkel maar te zijn…

Voorzichtig woelt de advent met zachte hand de beelden los, uit een ver verleden, van alle pijn gezuiverd door de tand des tijds: verlangen naar het heden van die hoogtijdagen met het tere kaarslicht in van koude ineengekrompen dagen.…

Tijdens de kerstborrel kneep de directeur bij het binnenkomen van de slechts met kaarslicht verlichte recreatiezaal de werknemer in zijn billen. De Raad was ervan overtuigd dat het gedrag van de directeur als grap bedoeld was.…

De bios, een puik etentje, een drankje bij kaarslicht Nu brult de TV, je kleeft aan je PC, je hart is dicht. Mijn inzet was totaal, mijn geduld kende geen limiet Nu opteer ik voor rust en schoonheid, vinden of niet.…

Gezichten in een gloed en waas van kaarslicht en wierook, bedachte stemmen weven het gesprek, niets dat mij kan raken, niemand om bang voor te zijn, op één gedachte na die ik niet kan remmen en door mijn ogen vlucht naar de leegte van het raam .…

Beelden van witte stranden omarmen mijn utopie met blinkende sterren aan de horizon terwijl je verlangend knipoogt en verleidelijk naar mij lacht die dia portretteert de virtuoze affectie met kaarslicht dat ons silhouet laat dansen tegen de wand zo voel ik indringend de ingelijste foto op het nachtkastje elke nacht.…

de avond is gevallen lopend door de straten lichtjes achter de ramen uit het café zucht muziek hol zijn de voetstappen sla mijn arm om je heen je kijkt me even aan een snelle kus volgt de deur slaat open licht wordt aan gedaan hang de jassen op en fluister een glas drinken door kaarslicht reeds aan jij zittend op de sofa reik ik…

Een etentje bij kaarslicht en wijn en mensen lijken mooier dan ze zijn door hormonen die door hun lijf jagen. Ik hoor beloften klinken in haar lach voel de zoete pijn van weemoed vannacht wordt er op de gracht bemind. De scene doet me denken aan lang gelee aan 't snelle vergaan van het bestaan aan iemand die ik goed heb gekend.…

moederhaard waarin vlammetjes kleurrijk spelen doet blozende wangen roder kleuren koude handen glijden vanuit wollen wanten de warmte tegemoet op de stoelleuning een dikke sjaal onder de kapstok staan de moonboots ze lieten een nat spoortje na op de treden van ‘t portiek op tafel geurt chocomelk een roomboterstaaf warmt het geheel kaarslicht…

ik lees de dag na mijn ontwaken de middag in het ochtendlicht de avond is nog wit gelaten omdat het licht daar donker is ik tel de uren in ontmoeting lach teveel en praat voorbij we eten samen na begroeting je geeft jouw ogenblik aan mij we spreken af de avond op te lichten ze kent de nacht niet van dichtbij ik dans het kaarslicht…

niet kan snoeien Kan geen lelie open bloeien Waar geheid de tijd de pijn van voelt Het bloed gekoeld woede innerlijk woelt Hangt in een mist van tranen Rotte appels aan de bomen in de lanen Watten wolken in blauw met strepen en banen Met chemicaliën bespoten bomen Het donker groen dicht vergezicht Het geschenk voor de dichter bij kaarslicht…

Daar dansen in eenzaamheid Warme herinneringen Tussen tranen en een glimlach Wakkert kaarslicht schaduwen Melodieën van de tijd van weleer Het alleen van nu Zoveel ramen met gesloten gordijnen Deuren, die niet Van het nachtslot gingen De alleen gang Naar het koude bed Dat wacht Waar eens dromen werden bezegeld In de kast nog steeds…

De krant onderdrukte je geboortebericht, in het kaarslicht swingde een moeder zich oud en uit beeld. De wind was even weg, de cinema om de hoek. Intussen: Benito met kogels doorzeefd, een Britse grap over dode lucht in zwarte rokken op tafel, en wit- gerokte dametjes met zwarte korrelogen weer juichend langs de kant van de weg.…

gestruikeld over zijn Woorden is Jan van Veen bij mijn weten echt nooit Zijn stem klonk als een klok, uitmuntend voor Het declameren van gedichten die Door liefhebber/amateurdichters wa- ren geschreven Dan de puntjes op de 'i' om te publiceren Jan van Veens imposante stem droeg voor Luisteraars aan de radio gekluisterd Met dichtbundels, bij kaarslicht…

Kerstmis bij kaarslicht, de kribbe vergeten de kleumende herders, de tochtige stal met het kind. Wij denken aan eten. Vrede op aarde, komt allen tezamen op oudejaarsavond wint het geknal. Gelukkig Nieuwjaar, en dan gaan we lijnen. Amen.…

Herfst Je hing al even in de lucht Een frisse bries bij het openen van de tuindeur Het gele blad op de vlucht Eerst 1 en dan Als een gele zee golvend in de lucht Hoe mooi die geheimzinnige mist In het ochtendgloren op de fiets Het vocht hangt aan mijn wimpers En ik geniet Hunkerend naar een avond kaarslicht Geen jonge herten dartelend…

ochtendstond Wordt gekleed wakker op een matje in een lemen hut Doe je slippers aan in het halfdonker en stap behoedzaam over moeders grut Pak de emmer op weg naar een gat in de grond Het varken komt al, verderop jankt een hond Ontbijten gaat snel, honger blijft je metgezel School is een uur lopen, er wachten honderd klasgenoten Huiswerk bij kaarslicht…

jij beschreef liefde, zoals iedereen dat doet, met romantische gedichten uit eten, kaarslicht en verdween ineens ik ben het nooit vergeten nee, dan ben ik liever plant zo´n groene met grote bladeren waarin de nerven, als de aderen in je hand, je bloedsomloop beschrijven en elke nerf is tegelijk ook levenslijn verborgen in de armen van elk…

Tel ons samen in het kaarslicht, laat me nooit, meer hier alleen. Raak me, streel me, voel me.. Tast je vingers, zijdezacht, rond de glooiing van mijn liefde, van het onvoorstelbaar diep gevoelde, al is het puur, voor deze nacht.. - Ik zie je nu, nog vormend liggen, heb de hoogtes ver gebracht.…

met de vele woorden die mijn fantasie prikkelen de woorden die in mijn gedachten willen wonen ik hou van het kaarslicht dat alles mooier maakt het licht dat me laat verlangen naar de romantiek van vroeger van de lichtjes buiten als ze schijnen in de duisternis vrolijk dansend met de schaduwen van de bomen ik hou van de herfst…

Besmeurde kinderhanden Nagels zwart omrandt Diep in straten daar verzonken Niemand die om hen rouwt Flakkerend kaarslicht Verwarmen ogen koesterend Gesprongen koude handen Tot disk ontvouwde krant Glinsterend getooid Belemmerd het zicht Met ijzige witte parels In het schamele licht De kou dreigt te winnen De appel zeven parten…

Besmeurde kinderhanden Nagels zwart omrandt Diep in straten daar verzonken Niemand die om hen rouwt Flakkerend kaarslicht Verwarmen ogen koesterend Gesprongen koude handen Tot disk ontvouwde krant Glinsterend getooid Belemmerd het zicht Met ijzige witte parels In het schamele licht De kou dreigt te winnen De appel zeven parten…

Besmeurde kinderhanden Nagels zwart omrand Diep in straten daar verzonken Niemand die om hen rouwt Flakkerend kaarslicht Verwarmen ogen koesterend Gesprongen koude handen Tot disk ontvouwde krant Glinsterend getooid Belemmerd het zicht Met ijzige witte parels In het schamele licht De kou dreigt te winnen De appel zeven parten gedeeld…

Mijn vrienden van de hoek, gezichten in een gloed en waas van kaarslicht, in bedachte stemmen vervliegt de wierook, weeft het gesprek tot weinig wat mij raken kan om voor niemand bang te zijn, op die ene gedachte na die ik niet kan remmen en door de ongetemde lente, de wilde bloesem kiest van hoopvolle gedachten..…

hoe 'k vroeger wachtte op iemand die niet kwam, wachtte aan bar naast man, hoe deze dan, heel aardig, twee kamers nam ik toch maar bij hem besloot, hij 't de mooiste nacht in tijden noemde over een ander hotelportier, die veel 'je t'aime', alle soorten van plezier niet remde terwijl ik kijk naar mijn ronddraaiende vlinders boven mijn kaarslicht…

Wel twee uur zat ik naast zijn kist en voelde me immens alleen, zag kaarslicht door mijn tranen heen groeien tot een onbeschrijfbaar licht. Een licht zo zuiver en zo kuis Er heerste doodse stilte in ons huis. Er leek een gouden sleutel in de kist, die paste op een diep verborgen kluis.…