Alle inzendingen over scheiding door verpl

De slaapkamer ruikt naar parfum en kruit ik waad door de kleuren van mijn kleren half op hun hangers Je bent weg, op de grond lig je dwingend met al je liefde op een foto van jouw armen om mij heen Jij, de koning, jij wilde mij koninginnig, geen ontembare krabbekat Ik heb alles weer netjes mijn garderobe ingeruimd en de andere kast…

De wind krijgt altijd de schuld van de één of ander van een Amerikaan of Hollander zij waait door de bomen, loopt ruisend over een blad en ik heb er nooit genoeg van gehad Het is God Die Zijn adem aan mensen gaf Hier is het bospad en ga ik rechts af Daar ligt een blad van een eik en s-winters wordt die geel Haar kleur is misschien gewoon God…

Je zag me niet staan Ik zag je niet zitten Je hing me de keel uit Je lag me gewoon niet Ik liet je lopen Je vloog er vandoor Als een Concorde Met je rare neus…

als je niet meer wilt weten wat ik voel ik het niet meer zie zoals jij het ziet als je niet meer luistert naar wat ik vertel ik niet meer wil horen wat je zegt als je wegloopt wanneer ik huil ik je dan laat gaan als we nooit meer samen praten we elkaar los moeten laten als het nooit meer is zoals het was ook nooit meer…

de dood is een spelbreker die vreet aan zekerheden niemand die er raad mee weet zelfs de wetenschap niet zwijgend vergeet men en schuift het ver van ons bedje maar als het komt brengt het een onmenselijke scheiding maar het stelt mij wel een vraag is dit het einde of niet want als de dood het einde zou zijn zou mijn sterven het karakter…

waar muren spreken in het korrelig breken van eonenoude steen schikken mensen de woorden die komen naar eigen dromen in allah’s wereld werd het schisma geboren in de roep van de toren generaties scheiding hebben het pad verhard met de scherpe rots van orthodoxe trots misschien is de hadj een plaats van ontmoeten om elkaar weer…

innerlijk verscheurd door gemaakte keuzes die buiten hem lagen heen en weer geslingerd door het lot zich afzonderend van de wereld die aan zijn voeten lag koos hij 'n eenzame uitweg ~ hij werd maar 12 jaar ~…

Onbereikbaar zijn de lippen tot vergankelijkheid geplakt de dood lijkt nu pas echt te leven in tastbaar wit satijn verpakt poedertjes hielpen gisteren niet ze kleuren vandaag het gelaat tot een vredig slapend gezicht dat pijn en verdriet achterlaat een laatste blik op de scheiding gelegd door andermans`hand vaarweltranen gedrenkt in linten…

De stenen letters spreken over eeuwig en zacht rusten maar voor de overlevenden van de pijnlijke scheiding voelt het eeuwig maar niet zacht Doch al lijkt de pijn nog vers de bloemen zijn reeds lang verwelkt er bloeien nieuwe planten die hoop en warmte vragen Dicht daarom van lieverlee het zwarte gat van het verleden open de zware binnendeur…

en weer geen scheiding in je haar ik wil je weten je meten in die korte krullenkop nooit raakt de spanning daarin op het zijn je ogen die in blauwgroen de wereld in een lach gedogen parelwitte tanden bijten zich vast in wat er is voor handen jij gaat je eigen gang bent niet bang om op je bek te vallen laat anderen maar brallen…

10 jaar was ik en niet bewust van scheiding tussen blank en zwart Zeven of acht jaar later, werd ik langzaam maar zeker met mijn neus op de feiten gedrukt toen zwart-op-wit duidelijk werd dat rassenscheiding zich onge- breideld en ongehoord had voort gewoekerd op golven van onrecht Nooit te begrijpen dat zoveel mensen; mannen, vrouwen…

Waardoor scheiding vervalt. Verboden plaatsen, bedrukte emotie. Opklaringen links als rechtsom. Op asfalt voelt grind als een parodie. Besproken wonderen illustreren. Als bijzaak van de realiteit. Eén doorgang valt niet te evalueren.…

Zachtjes werd welkom gezegd En wij waren bereid Er was onderscheid noch tijd Niets hoefde weerlegd De scheiding in namen Kreeg betekenis en duur Warmte en onvoorspelbaar vuur Brengt ons zogezegd weer samen Jij kent en bent mijn pas Ondoorgrondelijk vervlecht In hoe het altijd was Jij die wanneer al en als is uitgelegd De dichter en…

ik schuur tegen muren die ik zelf heb gebouwd wil gaan vervellen veilig vertrouwd weer herstellen gaf jij mij de stenen die tussen ons kwamen te staan metselde ik aan de scheiding lieten we elkaar zo maar gaan het was ieder voor zich vrijheid in ruimte en tijd maar de warmte verdween door gebrek aan intimiteit vervellen is geen herstellen…

spreek ik je via internet treed je even in de leegte die de scheiding achterliet maar zodra ik mij met schroom even dichter bij je droom brokkelen je verre zinnen verbreekt alweer de stroom ontluisterend de samenspraak nog voor die kon beginnen je woorden gaan in niets verloren als een kille piep en kraak onze nieuwe lijn verstoren…

het landschap is niet meer alleen ik voel het weer langs bast en takken strijken hoor het koren rijpen in het zengen van de zon ik loop niet want de paden voeren me langs bos en heidegrond waar ruizelen en ritselen alles vertellen over groei en bloei van verleden in heden tot nu er is geen scheiding maar slechts eenheid in gebeuren…

aan de hand van jouw slingerende levenspad werd je gegrepen door noten die de toonhoogte bepaalden met zacht stemgeluid wist je vele jaren mensen te raken doch de keerzijde bleek de bottel der vergetelheid de trouwe steun die verdoofde en kracht gaf maskeerde vertwijfeling waaraan je geen gehoor wilde geven verscheurd door de scheiding drong…

Engeland versus Europa het wordt een scheiding het wordt een vechtscheiding niks mediation Engeland heeft gesproken niet met het hoofd maar met het hart en dat gaat euro's kosten een pondje meer of een pondje minder Engeland ligt daarvan niet meer wakker Engeland ligt sowieso niet meer wakker gaat weer in de vaart der volkeren op…

Ze zeiden: wij hebben een cirkel getrokken rond jouw huis. Zo lang je maar binnen de cirkel blijft, beschermen we jou tegen het kwaad. We hebben het beste met je voor. Zij dacht: uit deernis snijden ze me onder felle lampen tot op het bot. Mijn hart heeft haastig geleerd en zich ingemetseld achter een muur. Lang, zo lang geleden.…

de nacht stormt huiver in haar donkerste uren rukt aan de bladerkronen en blaast met schrille tonen gedruis dat maar blijft duren maar nu, is de lucht zuiver want het oog der stormen is op mij gericht, intens scheurt de wolkengrens de flarden aan vormen de scheiding der nachten doet mijn dagen kwijnen en ook de zon verkleinen de kou…

Scheiding, ach, een ijslijkheid . . . Doch – ik zal eens even schellen Om Katrijn, de linnenmeid. Diep in droefheid neergezeten, Schrei ik om de dood en ’t graf, - Kom, Katrijn, de kamer vegen! En veeg ook mijn tranen af!…

ik betrad het huis van glas wist meteen niet meer wat boven of beneden was ook binnen buiten gaf problemen omdat lichten dwars door muren schenen kamers leken virtueel in transparante scheiding toch beperkten zij de ruimte in voelbaar substantieel alles leek te zweven tussen kelder en het dak alleen door het bewegen zag je dat…

Door het kalme land zijn in rekenschap diepe voren getrokken en met de scheiding van lichaam is zwijgzaamheid doorbroken. Ergens begint te dagen, het wie en wat, over de vlakke grond die geen heuvelen meer bevat. Het stoppelveld bezegelt de loutering van de eenzame dwaas. Zacht gras bedekt de open wonden met een helend groene waas.…

. -------------------------------------------- Man neemt bij scheiding half huis mee 9 oktober 2008 06:57 CHEACH - Een inwoner van het Cambodjaanse dorp Cheach is bij het afronden van de scheiding van zijn vrouw voortvarend te werk gegaan.…

Ik kleed mijn verhaal wat aan, dat beschermt me en -- het staat me mooier.…

Mijn anekdotes zijn te dik, te groot, te ruim -- Je ziet de leugens.…

lijf leden en de geest zijn onscheidbaar dat is bij een scheiding duidelijk voelbaar die ander gaat of jij bent weggegaan is van de weeromstuit niet van belang toch is er de hang naar de gewone gang het mistasten waar pas nog die hand dat lijf die je zo onwrikbaar veel te vast bevond je lief die hoe dan ook nog bij je stond geeft stil geen…

Mijn leed was vorig jaar de scheiding, jullie leed was toen jouw ziekte... Ik heb m'n leven weer wat op orde, bij jullie ging het mis, jij bent niet meer... Deze week heb ik je mijn laatste groet gebracht, je vrouwtje getroost en je sterke zoon... Maak er wat moois van daar-boven, maar let een beetje op haar...…

het is nog ochtend vroeg of nachtelijk laat als ik jou schrijf over lege gedachten uitgesponnen of nog in heipalen die huishouden op brakke grond het is op de scheiding van een tijdsidee dat denken de versnelling vergeet of weigert of juist niet om naar zijn eerste dan wel achteruit te springen immers handelen…

zich vonkloos, onherkenbaar spiegelt aan mij voor het oor van herkomst verwant met het stilste raadsel, ter verklaring van mijn uit het lijf getrokken ziel ontsluit duizend ogen verhelder water met zonlicht draai heuvels om of de duinen herlees mijn angsten in deze intieme getuigenis maar geef me geen naam er is geen scheiding…