Alle inzendingen over tijd

morgen is de pijn voorbij ik vertelde dat mijn kind en zij fronste een blik met een pappa dat wil jij niet weten…

De huivering gaat fluisterend door de toppen de mare gaat van tak tot naald hier verdween ze! al haar gratie, haar speelse beweeglijkheid is stilgezet, versteend en toegedekt als ijspegels hangen ze stijf en verkild in reflectie over de dekplaat van de watergroeve niets beweegt en elke tong is vastgeklonken met de ketens van het herinneren…

Wanneer het fluitenkruid niet meer fluit straffe westenwinden sonoor kopergeluid de wolken binnendragen - wolken die als verlate kruisvaarders oostwaarts de onschuldig lucht de rust ontnemen - dan voel ik dat onder het zomergras de herfst wordt gewekt het dode hout zich op vallen voorbereidt watervolk beeft en bidt en scheepswrakken oude…

Eens is hij daar ineens de laatste dag van je leven zeker als de leeftijd dat toelaat óók jonger kun je het beleven Ook al ben je nog niet klaar met het doen van dingen zó belangrijk dat blijft wringen Je wilt ze nog niet verlaten zij waar je zoveel van houdt het idee dat te moeten missen maakt je ijzig koud Je hart, het belangrijkste…

De winter duurt een eeuwigheid De zomer vijf minuten Dat is allemaal tijd laten wij die ten volste benutten…

Vandaag is de morgen van gisteren Het nu van net is voor altijd verleden tijd De toekomst is er al; NU! En weg is die weer; voor eeuwig veroordeeld tot de geschiedenis…

Na de verplichte rituelen opschrijven waar ik aan denk vervolgens anderen daarmee lastig vallen en vernemen of zij dat nu ook hebben. In jouw blauwe ogen kijken en rode lippen trekken me aan, terwijl de lucht betrekt de zon zich verschuilt. Jou kussen en verwachten: een vonk overslaan tussen ons, een lichtflits en een donderslag. Afdalen…

Heilige eindloosheid, Buiten ruimte, buiten tijd, Slingren zich de zaal'ge reien, In een eeuwig zich vermeien Aan U toegewijd. Eenmaal in de droom Strookte mij de zoom Dezer waaiende gewaden, En ik mocht een oogwenk baden In die wervelstroom. Sedert pleegt de dag, Als een jonge lach Die zich loswindt van de lippen, Immer aan de wil…

Zacht zingt het vacuüm Atonaal in resonantie Deze klank verstoort De etherische substantie Ondergang in onzekerheid Voorbij de gangbare limieten De entropie is onomkeerbaar In dit kosmisch bloedvergieten Waar eens ik liep Langs paden van chaos Fluctuaties op een zee van tijd Komt nu het ledige tot orde…

Daar sta je dan ietwat verdwaasd zonder koers of richting je raapt de keuze op de verkoelende duisternis met de muizenissen of het warme licht vol fata morgana's in beide werelden liggen de stammen geveld geteld en gemarkeerd je draalt een wijle bukt, legt de keuze terug en verdampt in de omarming van alle kruinen.…

er zit traagheid in de tijd het roestige weerbarstig zijn kraakt en piept een al reeds lang vervlogen lied niets gaat meer gesmeerd norm en waarden worden vluchtig aangeleerd in honger naar succes stress en haast jagen op seconden in het krakkemikkige contact op oog en hand wordt niet gewacht pas als het opwinden is afgelopen omdat…

Daar gaan ze schuifelend naar een restje toekomst lopend in het verleden dansend, lang geleden. Ogen gericht op de stoeptegels hand in hand tegen het vallen zijn kromme rug, haar slechte been. Ze dragen het samen maar ieder alleen. Niets kan nog worden herschreven, geen kladversie voor het leven het moet in één keer goed.…

In staalharde kasten en onkreukbare kluizen slaapt de glitter van de decadentie pronkjuwelen van de liefdelozen gekocht met bloedgeld vaak in angst gedragen luchtkastelen zonder bewoners de glans wordt in muren gemetseld - de leren huid van praalzieke patiënten - de regen doet wat hij altijd al deed vallen, eindeloos vormloos vallen de…

Het is niet te versmaden Dit bloedeigen smachten Het evenwel verbeiden Gezond en o, zo zoet Dat de stilte het bedekt Want dit duurzaam besef Draagt een zacht moment in Vertraagde eindeloosheid…

De lucht is verzwaard van weemoedig verlangen naar de verlichte dagen waar elke dood nog ver leek keuzes luxe problemen waren liefde lichtvoetig vanzelfsprekend wensen zelfvervullende voorspellingen Nachten van de lange twijfel vullen nu diepe zwarte gaten alleen de dromen zijn soms wit met vederlichte beelden die soms blijven hangen maar…

turend naar respijt in schaduw van voltooid van ooit, op speelvelden in slagorden uit het zicht getoornde huid, onbezittelijk strak van aanraking op snijpunten in uitersten gedreven naar de rand de tand, of verhoornde tijd waar letters lekken langs nerven van het blad beschreven, niet waterdicht ik staar naar een zon die het licht…

Het is vreemd maar als je tijd voor meer zou moeten hebben kom je die juist te kort het lijkt wel of de dag altijd een uur te weinig heeft het zou al schelen als de nachten minder lang waren en alleen gevuld met slaap in plaats van uren zinloos waken waarin gedachten elkaar verdringen omdat ze kennelijk denken dat ze zo belangrijk zijn…

vergeet mij niet ik moet mijn appels nog terugplukken mijn geest nog in de fles praten er zijn al zoveel seizoenen voorbijgegaan in nachten, uren, wachten, eten, drinken vergeet mij niet er komen herinneringen als echo's er liggen dagen in het verschiet…

Het is zo vandaag als altijd, heel lang zijn als altijd de dagen, als altijd smelt elke dag te vlug het blokje ijs, terwijl men nog dagen kijkt naar zijn huid, overal gaten die er gisteren niet waren, overal heden ontwaart, af en aan snelt met afval en water, als razend de lieflijke geile maagdelijke wijnranken bijsnijdt, is het plotseling…

Ik heb me verkeken op de jaren, maanden, weken hadden zij nog dagen, uren of zou het nog slechts minuten, seconden duren ik ben de tel kwijt geraakt alsof ik ontwaak uit een diepe slaap.…

En toch, ik kan het niet vergeten Het kleine dorp waar ik vandaan kom Zomers geleden, zwaluwen vliegen boven mijn hoofd Lege straten, fietsend naar de derde dijk Een leeuwerik stijgt zingend op Uit het gevangen zonlicht van het koolzaad Toen en nu, momenteel doorkruisend Zie ik mezelf staan, alleen en niet ongelukkig De vangst van paling vergoedt…

pas na dat je kwam, volgde een moment dat ik niet vergeet herinner het me pas nadat je weg was.…

op weg naar de pont ging de ketting er af van m'n fiets ik moest steppen als een kind om op tijd te komen op mijn werk en ik was zo kwaad dat die ketting er af ging zo kwaad op mezelf maar ook op de tijd die alles er af laat lopen oke, is toch mijn fout alles is mijn fout, zoals men zegt, ik geef dat ook toe maar ik verlang…

zoals zij ontwaakt uit de meanders van de slaap en het water dat straal na straal de donkere uren uit haar nachtvel wist terwijl het licht, het vroege in ovalen over de muren vlekt het aburn van haar in een lichte laaie zet zoals zij zichzelf herhaalt in spiegelbeeld jurk over het strakke lijf of andersom maar dan in jurk zoals zij zo…

Schaduwen van wie er gaat ingedoken over straat, kleren, hoofd en voetenhak weggeëffend, grauw en vlak als lei. Tuin en schutting allebei, heesters, perken en jasmijnen opgetild in een verdwijnen en het uitgerafeld pad heeft ook zijn stil verlies gehad. Tussen bleke huizenmuren hangt de dag van trage uren, evenwicht naar…

In vergleden bergketens dagzomen aardlagen, om voor verdwijning te behoeden, om geboorte te vieren, te groeien, om dromen te druppelen in genadeloze grond.…

mijn schaduwen werpen vooruit volgen in volle vlucht geruisloos wegen waar ieder gaat in ritme dat echo's herhaalt van toekomst die ik moet vergaren ik zucht mijn adem in een vorm van blauwe lucht en doe alsof geen mist bestaat geen grijs dat daalt over verloren kinderjaren…

Wel je kent ze wel mensen die jou het liefst zien vallen Kunnen ze lekker lallen lekker je leven verknallen Als ze maar kunnen klagen zeiken roddelen en steken in je rug je kent ze wel van die types vol met haat die vragen hoe het met je gaat en keihard lachen in je gelaat Deze wereld zit vol met slangen ze zitten in een diepe kuil verscholen…

De dagen van ooit zijn vol rust en van staal ook lang genoeg om bij het inwikkelen van het stervende zonlicht roestig de rust te zoeken ongebarsten slingeren de glazen paden door polders en beekdalen elke minuut door het licht verschillend gevormd zoals zwierige linten in een zomerbries onophoudelijk onverwachte danspassen zetten de statige…

'Leegverkoop' bralt het affiche op de spiegelende façade van de gezichtenwinkel een plakkaat vol maskerende wanhoop de overwinning van de teloorgang gelaten worden de laatste gezichten ingepakt - maskers van de ziel - de prijs van een eigen gezicht blijft onverminderd hoog holle hoofden verdringen zich rondom de laatste exemplaren tastend…