Alle inzendingen over afscheid

om ons heen draalt en stukje bij beetje jou de waardigheid van het leven ontneemt wil je nog harder bewijzen dat je nog lang niet klaar bent door te zeggen dat hij het bij het verkeerde eind heeft ga een straatje om zeg en met alles wat nog bezit verzet je je tot je echt niet meer kan het knokken moe bent omringen we jou met onze…

Eénogig wil niemand worden. Toch, herfstkleuren zag ik nooit mooier. Ook niet hoe ongewoon het gewone is. Het geluk dat ik nu schoonheid mag zien, in het meestal stekeblinde alledaagse, overtreft het verdriet van het gemis. In het land der zienden is éénoog koning.…

bevrijd me uit de verstikkende armen van de pijn verlos me van de ondraaglijkheid van het lijden ontketen me uit de verstikking van de ademnood til me op uit de bitterheid van mijn meedogenloze bestaan laat me lopen onder de roze bloesem van de boomgaard volg me niet naar de bongerd mijn geitjes lopen mee ik raak onder…

Ik zag je daar staan met je arm leunend op de stenen havenmuur. Ik zag je haren wapperen in de straffe wind terwijl je ogen gefixeerd een groot schip volgden en je hand opgeheven even zwaaide. Ik zag hoe tranen over je wangen liepen en je arm ze wegveegde van je gelaat terwijl je even het hoofd liet hangen. Ik hoorde de gesmoorde…

Het is een jaar van afscheid nemen en water dragen naar het land Het is een jaar van tegemoetkomen en handen reiken naar het heelal Het is een jaar van last verlichten en ruggen rechten voor wat komt Het is een jaar van richting kiezen en voeten plaatsen op gevoel Het is een jaar van gas terugnemen en stil staan bij wat telt Vrienden, moeders…

Tranen vloeibare emotie het reinigen van de ziel hoe lang nog? Zee zee van emotie het wegvloeien uit mijn lichaam. Emotie mijn emotie-lichaam ruimt op ruimt op de pijn, het gemis Hoe lang nog? Maan vanuit het duister zij begrijpt me, zendt haar zachte licht. Hoe lang nog? Ik wend mij tot haar ontvang haar vrouwelijke energie…

Rust hier maar uit mama op deze zachte aarde die zachter voor je zal zijn dan je leven ooit kon zijn of geweest is nu zwarte, kale stammen ten hemel reiken nu vroege tulpen aarzelend hun bloemen tonen nu een nieuw seizoen begint regen zal je dorst lessen de eik zal je beschutten rust hier maar uit mama op deze zachte aarde.....…

over knerpend grind wandel ik hand in hand met zachte woorden naar het kerkhof ik houd ervan om naar jou te gaan te voet alleen in een onophoudelijke regen doordesemd van aardse kleuren als een opgewaaide rode duin in de woestijn een wiegelied van zachte woorden uit rots gehouwen je naam…

Het einde van jouw seizoen De hemel neemt al lichtere tinten aan: de bleke dag is hier waarop ik je prijs moet geven aan aarde en aan vuur Verbittering was je metgezel; je was getuige van mijn tranen; Je sprak over verschrikking en over trouw. Ik was er, maar je wist het niet Winterkou slaat me in het gezicht jouw seizoen is voorbij…

in zijn luie stoel waant hij zich de god van zijn koninkrijk zich verjagen laat hij niet want in zijn lange leven is zijn wil de wet de dood sluipt naderbij hij voelt diens koude adem als hij ‘s nachts in bed ligt angstaanjagend klinkt zijn schreeuw als zijn uur gekomen is vechtend tot zijn laatste snik na de praal van de begrafenis…

Pootjebaden in de gracht tijdens een koude nacht waar rode bladeren vallen. De bries langs mijn oor voelt zacht terwijl haar mondhoek glimlacht in mijn herinneringen die mij stalken. Dat beeld verwarmt mijn brein terwijl ik apathisch vooruit kijk en het water in mijn ogen stijgt. Het geluid achter de blinde muur versiert nostalgie…

Je ligt daar zo mooi mam bij de geboorte van je dood je nam al zo weinig plek in dat maakte je barmhartig groot je ligt daar zo mooi mam samengevouwen, beschermd als in mijn prille begin God dank U voor de serene rust niets dat mij hier afstoot je ligt daar zo mooi mam bij de geboorte van je dood…

Ik ben even weg ik zwijg nee, haal me niet over de boom is neergehaald wat er van is gebleven is een twijg.…

de zomervogels trokken naar het zuiden we raakten los uit elkaars armen de verlatenheid streek neer om niet weg te gaan verstarde verlangens bevroren in het ijskoude licht hoe naakt was de waarheid die rillend aan ons kleefde toen de noorderzon zonder ons vertrok…

Luister naar het kind de wind en de zee weet dat zij leven baren met elke wee een meeuw schreeuwt niet in Gods- maar in mijn- naam laat mij laat mij gaan met de wind en de zee.…

wel tel ik alle zonnen waarin jij jouw licht op ons hebt laten schijnen en nog warm ik mij aan iedere zonnestraal die mij omarmen wil al dans ik nu alleen toch zal ik je blijven vinden in de schoonheid van dit bestaan…

Meisje friemelt aan haar tas en drinkt koffie op Eindhoven Centraal. Kijkt, knijpend met haar ogen, de hal in, terwijl ze haar brillenglazen poetst. En poetst. Tot ze ineens omdraait. Haar bril nog in haar handen. Gehaast of opgejaagd de hal uit loopt. Verlaten kartonnen bekertje.…

Nobele duiven vliegen voor de vrede Met in hun snavel een maretak. Nobele duiven bepalen voor het heden Hoe wij samenleven onder een hemeldak. Nobele duiven maken nimmer ruzie Met hen die ijveren voor een bestand. Nobele duiven brengen vrede Aan alle burgers van ieder land. Nobele duiven willen welkom heten In hun wereldse duiventil. Nobele…

Onder mijn biezen stoel praten ze de vriendinnen uit het verleden. Ik zit rechtop, mijn rug gesteund mijn arm op een leuning bij de schoorsteen, waarop de klok en spiegel: ik kijk voor me uit in mijn rechterhand een kelkje. Het is drie minuten over tien. het glaasje is al leeg de gaskachel brandt zachtjes. De stemmen suizen onder mijn stoel…

jij was nog lang niet klaar met leven bevocht de dood met alles wat je bezat op die bewuste dag vroeg je je af ' waarom ben jij hier, en jij.. en jij ' in gedachten gooide jij jouw benen over de rand van 't bed klaar om op te staan, aan de wandel te gaan in gedachten je hoofd wilde wel, je hart had nog zoveel willen zeggen je oren…

’t Gestarnt’, dat de avond wekte in ’t Zuiden Is reeds in ’t spieg’lend meer gezwicht. De maan onthult haar kwijnend licht; En drinkt de balsemgeur der kruiden. De nacht, reeds half voorbijgesneld, Heeft aller scheps’len oog geloken. De tortel rust, in ’t nest gedoken; De leeuwerik bij zijn gade in ’t veld. Zijn…

afscheid neem je vrijwel over is de film waarin jij zo graag je rol speelde het script en plot waren goed soms zwaar – de rol uitdagend en leerzaam dromen ontstonden gingen kapot soms maar werden meestal gerealiseerd je was bent je eigen film-ster het vervolg nu wordt geschreven met een nieuwe speler is de hoofdrol die er…

Ik bezocht haar voor haar verjaardag, ik zat op de bank, waar niet lang geleden het bed stond, waarin mijn vader is overleden. Gruwelijk snel na de inspuit van wat gif. 'Doe maar rustig aan!', zei mijn oerlieve vader tegen de vriendelijke arts. Ik snakte naar adem en ik weende diep, dieper dan zijn graf in de natuur. Mijn oudste broer…

Je naam uit mijn telefoon verwijderd je contactgegevens weg ermee je zou geen antwoord meer geven op mijn tekstbericht jij koos de digitale snelweg niet meer via Google kan ik je nog wel vinden maar dat alles wordt niet meer bijgewerkt Wikipedia schrijft dat je er niet meer bent maar alleen ik schijn te weten dat je een mensenleven niet…

Muzikale gebeden leven voort door ritmische melodieën geneuried in adagio…

Mijn zicht verduistert op een verouderde weg in stilte naar jou.…

Ik vraag het de man die naast zijn Groningse stadsbus bij de remise recreëert, vraag het in Dorkwerd de gele vrouw die de bermen fatsoeneert, vraag het de bode in Sauwerd die met zijn post passeert, herhaal het in Adorp voor de werker die de weg herstructureert, maar een weet waar jij existeert. Wel de buitenstaander op het Pieterpad die jou exact…

hij schildert de woorden uit brengt ze in alle kleuren bijeen het onzichtbare licht laat ons alles zien in een gedeeld zwijgen buigen de trage schemering en hij voor de stilte van het leven het witte hart hangt in de oneindige ruimte de mooie woorden moeten weg kleuren verdwijnen lossen op in witregels er is niets van het hier…

Een ochtendgloren als nooit te voren liet mijn droom nog in silhouet glanzen haar duistere structuur overschaduwde het korte moment om in violet te dansen. De horizon nam haar getekende glimlach en zegende haar in het opkomende zonlicht haar brede mondhoeken typeerde haar groet en vertrok in de corona met een verguldde blik.…

een klap in het gezicht ja dat is het dat iemand met zoveel kennis zo getergd wordt wellicht de gen van zijn wijlen vader geërfd waardoor ook hij de dood verkoos boven het leven hoe donker zijn wereld werkelijk was zal hij aan niemand meer kunnen vertellen…