Alle inzendingen over taal

wat ik kan even wachten in het voorbijgaan even stilstaan en even luisteren … Woordverklaring: even (bijwoord) 1. Gedurende korte tijd 2. Een klein eindje 3. Toch 4. Ter aanduiding dat iets weinig moeite kost 5. Liefst (Van Dale) liefst een klein eindje kost weinig moeite toch maar korte tijd ……

Er wordt beweerd: jij moet gered Gestructureerd en op tijd naar bed. Ik luister gewillig naar alle goede Raad, want het is meer dan zinnig. Maar ik kan zo moeilijk weerstand Bieden aan dat ene oog; mijn scherm. En later aan de A-4tjes die gehoorzaam Door mijn printer worden uitgespuugd. En dan wil ik tegen al die mensen zeggen: 'Kom…

waar handen lijken te dansen en woorden zich vanzelf verenigen overwinnen stilte en terughoudendheid en kleuren als blijk van literatuur het leven, metaforen komen, metaforen gaan en als niemand met mij praten wil dan spreek ik tegen mezelf als in een bede en het wordt een salade van punten en komma's het prachtige wonder van kletsen…

papier weerspiegelt gedachten, schrijven wordt scheppend bezig zijn waarin woorden ontluiken hun weg inslaan naar toevallige lezers elk woord al duizendmaal eerder door anderen gezegd en toch verhaalt het steeds weer anders steeds weer nieuw…

Levende taal Verandering Wat is er tegen? Men leeft Men verandert Gelijk de taal - Leve de taal!…

zijn zij niet allen Prikkebeen op weg met vlindernetjes? dat ene woord, die metafoor steeds weer benadering vertwijfeld zuchten zij en smachten verdrinken onmacht in de kroeg zoeken, zwoegen, schrappen, zagen soms een kus van Muzemond…

mijn taal staat in de kinderschoenen met bezeerde knieën en altijd onderweg mijn taal is de afgebroken tak gevallen en voorgoed ontheemd mijn taal heeft geen verhaal is met stomheid geslagen in een onbeschreven land mijn taal komt en blijft zelden thuis…

een vrouw nubisch misschien kwam binnen in de metro zo fraai in de vorm gegoten mijn mond viel ervan open ik zat ermee verlegen om van te verzitten het voelt zo dom hoefde niet achter mij rauw op mijn dak een stem die zei ah tijd niet gezien kerel jij lustte d’r toch indertijd wel sjokkola van krijg je ‘m met alle beroerdigheid nog…

Sterren flirten met een aantrekkelijke maan. De nacht wacht op dat wat komen gaat de lucht kleurt blauw een tranen dauw gekroond met rozen klapscharlaken vurig rood. Beminnelijk groen springt gazellewaardig in het oog, heesters weven een gedicht. Een eenhoorn breekt het licht aan de oever bewegen zwanen pirouettes in sierlijke bogen…

Schijn me binnenste buiten vloei druppelsgewijs terug naar de zee verdwijn in de golf wees wassend gelaat mijn gedachten zijn vrij strooi ze af en terug getooid met schelpen het geluid van de baren brengt ze fluisterend dichter bij © Rudi J.P. Lejaeghere Opgedragen aan Iris Van de Casteele Juni 2008…

als hij als tiener het alfabet leert vindt hij de letters ongrijpbaar hij kijkt naar de bladzijden en opgejaagd duikt hij in de zinnen scherpe woorden zijn gestrikt ik laat hem gaan,maar hij wil niet meer lezen,opgeven dan? zal ik hem op de goede weg helpen? langs de weg een veld van leestaken waar bladzijden zijn omgord waar regels zijn…

De Nederlandse taal wat is het toch moeilijk allemaal is het nu met een d of met een t misschien wel met alle twee ik ben het echt verleerd het is de computer die het corrigeert soms onmzeil ik ook een woord dat klinkt misschien gestoord of ik vraag om raad omdat het er toch wel vreemd staat en als ik wel een taalfout heb begaan sorry,…

Je raakte me in woordeloos verlangen doorploegde zo een onontgonnen land Onverzadigbaar bleef ik aan je lippen hangen om het poëtisch spel waarin ik was beland Ik zoog de virtuoze draagkracht van je woorden tot in het diepste van mijn eigen dichtersziel Ervoer je pijn, intensiteit die me zo bekoorde of was het je wondere klankenspel waarvoor…

gedachtes van inzicht ondergedompeld in overdadigheid binnen flinterdunne marges in verwarde beeldtaal als ik beter wist zou ik verstommen waarneembaar in een afgedekt perspectief afdak tegen beter weten in…

als ik het netgedicht zou ontbinden rest mij dan een loos gedicht, een schrijven van minder gewicht het kan ook zijn dat door de scheiding mogelijk iets verschijnt als aantoonbaar zwaargewicht en wanneer ik de kreten ontdoe van het hart worden dan de letters moe of ontgaat mij dan die ene smart, en blijft de lezende zondagschilder…

Woorden zijn niet te remmen, ze zwemmen in de hoofden van de mensen en in de modder van een regenplas onder stenen, tussen rottende bladeren als druppels op een natte regenjas, in het bloed dat ruist door dichters aderen zilveren vissen die zich verschuilen onder de uitgestoken hand van een lelieblad. Daarover te kunnen gieren en soms te huilen…

De kikkers kwaken en de luiaards gapen. De bijen zoemen en de bloemen bloeien. Een ster wenst en de mens `menst`.…

Geïnspireerd door denderende vleugeltreinen vol gedachtensporen probeer ik alles in luchtledigheid te horen getetter valt te pletter ik blaas bellen vol gesprekken achter taalrijke spraakdranghekken zij vormen de auditieve voetsporen van droomresiduen ooit geboren in een fatale morgana rimpelend in doorzichtige brei maar eenmaal dichterbij…

Al is er sprake van een niet zo’n goede communicatie en gaat er hier en daar wat mis al is er geen sprake van telepathie als er niemand te benaderen is kun je een aantal dingen doen: Boos worden is de eerste gedachte Kwaad worden een goede nummer twee Nummer drie is kont tegen de krib gooien Nummer vier, daar zit ik een beetje mee maar…

Misschien vind ik ooit nog de woorden die het stille gordijn openschuiven tot voorbij het morgenlicht, tot voorbij de rust van de avond. Misschien vind ik ooit nog de woorden die meer zeggen dan gebaren, meer dan het huilen van ongeziene tranen. Misschien vind ik ooit nog de woorden die openbaren noch toedekken, die verhullen noch noemen…

ik val over echte woorden ze zijn niet juist begrijpen, zonder nadenken is niet van deze tijd…

en ik zou je muze zijn in de oorsprong van jouw verborgen inspiratie in al mijn schoonheid stond ik voor je en jij zou later schrijven over hoe de gedachten zich keren over de zijde van ijdelheid over verlangen en verdriet en het vuur van je oeroude bloed de laatste stralen van de avondzon weerkaatsen in mijn straat van de muze…

[Onderstaande tekst is een reprise op het lied ‘Dodenrit’ van Heinz Polzer] We rijden met Heinz Polzer door de Nederlandse taal: ‘Eendrachtig’, ‘deernis’, ‘lonken’, ‘fluks’, ‘bosschage’, ‘commensaal’, ‘Beschonken’, ‘kwelen’, ‘aanstonds’, ‘ogenschijnlijk’ en ‘struweel’; Zulke lemma’s kom je niet meer tegen, momenteel. De kennis van het Nederlands…

voorbij het keurslijf van het vastgevroren woord en de verpakte beweging voorbij de ingeblikte taal en de ingesnoerde glimlach voorbij dit alles lezen we we lezen elkaar met handen en ogen niet eerder zo nabij…

Ach, sprak jij ook op woensdag maar je zondagtaal sprak jij op zondag maar geen wartaal dan waren we vast nog samen. In ieder geval langer dan dat ene vermaledijde kwartaal.…

het rood van mijn tong speelt op tonen uitslijtend in een stem van uitgeknepen poëzie het zijn de oude woorden klinkend in de kelken van oude wijn sommigen zijn gegaan, gedreven door zinnen en door de golfslag van het bloed…

De dichter (vrouw of man dat is maar om het even) zet de wereld naar haar hand, gaat uit van dit gegeven om de lezers te betoveren dicht zij een schilderij waarmee zij hen wil boeien, meevoeren aan haar zij tot in haar eigen wereld die zoveel kleuren heeft ontroerend, maar ook heftig is en waar ze liefde leeft het dreigen van een storm…

jouw woorden vinden onderdak binnen kader van het vlak treffend in zwart en wit vindt inkt zijn weg jouw dromen in goed en kwaad verticaal in goddelijk gedrag de plek die je invult in lijn geworden taal…

hoofdletters voetnoten vingeroefeningen schrijven deed je met je rechterhand desnoods de linker in een doek ingewikkeld hulplijn voor de kleine letters op ongeveer een-derde krullend systeem invullend kapitaal het liefst zet ik er een punt achter…

Ziet de dichter, vuurtorend boven zijn knisperend domein zijn woorden tussen de lijnen, de letters in het gareel? Lijden ze geen schipbreuk tegen de scherpe kantjes van het blad of vallen in ongenade door stormen van onberekenbaar cliché? Verdronken letters vinden geen rust op de bodem van de prullenbak of in het verstrooide hoofd van…