Alle inzendingen over eenzaamheid

Er zijn uren Zonder jou. Soms. Misschien. Het is denkbaar. Er zijn rivieren met oevers vol boterbloemen Zonder jou. Er zijn wegen zonder jou. Zijwegen, ongelukken, greppels. Vlinders zonder jou zijn er, distels. Ontelbare. Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid. En er gaat geen uur voorbij, Er is nog geen uur voorbijgegaan…

onder de waarheid onwaar onecht een illusie van gevoel die dacht waar te zijn wat blijft is en was de realiteit zoals zij boven huilt een meisje zo klein zo bang…

De tafel staat voor ons tweeën gedekt Hoewel jij al maanden verdwenen bent Jou vergeten heeft geen enig effect Elke mogelijke omkering went Je foto’s hangen op dezelfde plek als je ze laatst thuis hebt aangetroffen De poetsvrouw gaat tekeer op elke vlek, Maar alleen ik mag de kaders stoffen Je kamer onaangetast gelaten Alsof je hier al…

Een boot deint aan de kademuur. Het water kabbelt...rustig! Meeuwen scharrelen op het bijna lege dek. Een dakloze verkleumde man wacht rustig af... Straks, later misschien lukt het hem...een slaapplaats te scoren, al is het voor één nacht. De boot...hij deint nog steeds. De man... hij wacht...hoopvol!…

Ik zie een meisje, stil en alleen. Ik zie een meisje dat zich afvraagt “waar moet ik heen”. Ik zie een meisje hopeloos alleen. Dat meisje, dat bij haar familie verdween. Niet omdat ze het slecht had, niet omdat ze dingen vergat. Pijn vanbinnen, niet van buiten. Tot ze haar deuren sloot. Voor haar vrienden een scheldwoord, voor haar…

De deurbel klinkt indigo zonder echo, of een verlangen in het licht van gevoelens drijven wolken wollig op klanken van melodieuze heimwee kitsch verstaat de schoonheid van twijfel die jou is toevertrouwd en naast elkaar verzameld in ivoor en porselein geldt de wet van herhalen tijdens zielszware voetstappen op een in inkt verlaten…

Ruis in de taal, hoor wat je hoort, in mijn verhaal ligt heimwee besloten. Open je blik, kijk mij niet aan, je weet dat ik snik, tranen in jou vergoten Voel mijn huid, klam en trillend, van het geluid aan jou ontsproten Proef je de smaak van hevig verlangen? Je pijlen zijn raak in mijn ziel geschoten De geur van vandaag, weemoedig…

Heeft u nog wel tijd Voor uw vitaliteit. Heeft u uw energie Volledig onder de knie Of lijdt die aan slijt. Is het juist niet de levenslust, Waar geluk altijd op rust?…

Betoverend schoon leek haar lach als ze opgeruimd de wereld inkeek In haar hart hing halfstok een vlag uiterlijk een blos en innerlijk bleek Vrolijk lachend, zowat heel de dag in die zo heerlijk warme zomerzon Ze weende waar niemand haar zag ’s nachts in bed, in haar nachtpon ’s Morgens, weer als bij toverslag ging ze giechelend op naar…

Broos...zo broos, breekbaar als ragfijn kristal. leven zonder echte verbondenheid! Geleefd wel, hier, daar! Grote stiltes, ze bevolken mijn dagen, grijs, somber. Nergens een bewegwijzering om langs de wegen nog te gaan! De ijle lucht van onmacht raakt koude harten niet, verwarmt geen ogentaal. De schreeuw, mijn schreeuw geworpen in de immense…

(voor Ian Curtis) 'Love will tear us apart again' I.C. Ik luisterde in mijn sombere jaren graag naar de parels van je band Joy Division, omdat je meende wat je zong en omdat je uiteindelijk de hand aan jezelf sloeg, het zat er dik in, je teksten logen er immers niet om, het doel werd alsmaar zichtbaarder, de pijnen grotesker, het leed…

littekens op mijn hart alsof getroffen door engelen mijn honger voor liefde verdwijnt in stilte schreeuwend naar god voor een paar armen mijn adem koud mijn hartslag stervende schaduwen van herinneringen forceren mijn ziel te vluchten de maan een stille getuige van mijn stem en daden littekens op mijn hart alsof getroffen door…

In mijn droom staar ik naar een graf, Daar staat mijn naam, niets dan mijn naam, Mij Verschuilend achter een boom zie ik die staan En bekijk het schouwspel van veraf. Bij mijn graf, mijn begrafenis is niemand aanwezig. Want wie was dat meisje dat nooit wat zei en altijd verlegen was, Ze was zelden spontaan, vrolijk, niet wat je kan noemen…

Woorden buitelen door mijn hoofd Zinnen fluisteren er door heen Ik kijk, zie Het oorverdovende geweld van de stilte bedekt alles…

over vanavond (Oberdörfli, Zürich) over vanavond andere avonden liefde of gezichten die ik ken valt weinig meer te vertellen dan wat ik op bierviltjes krabbel ‘dode geluid van haar lach naar binnen kijkt hij koekoeksklok altijd een uur later drupt de kraan en drupt achter sijpelt de stortbak weer Zarah Leander Ich liebe dich komt…

Stilte omhelst mij laatste noten en wat wijn je bent niet bij me, wat let vrolijk zijn blader oude boeken verslindt wat schillen sommeer oude prullen in spiegel van venijn tel af en toe regendruppels op onzichtbaar papier papieren stilte is niet fijn.…

Een duister brommen dat, als teken aan de wand, scheuren maakt. Het raakt, als de lepel in de koffie, roerend. Metaal en keramiek als Romeo en zijn Julia. "Suiker?" hoort hij zichzelf vragen. Het antwoord smelt al op zijn tong. Het balkon verlaten in de zon. De dagen in de vla verdronken.…

Rook benevelt me, mist van de koude sambucca dampen, ijsklontjes die tranen huilen in het glas, waar ik niet janken kan, een onzichtbare man, verscholen achter een brandend licht, als motten naar de incomplete leegte, flokt de vrouwenziel naar het onvulbare eb, omdat ze moeten, omdat ik moet, om te branden, niet alleen in het glimmende lemmet…

De straten liggen er druilerig en zelfs de bloemen hangen huilerig als hen hun loof ontvalt op dit vroege uur De nacht vlecht zorgvuldig de dag ineen als zoute tranen uit de hemel vallen houten klazen op de daken dansen op het ritme van ‘t verval Ooit hoorde ik het gemijmer van witte lelies en ontmoette ik er het fragiele, het subtiele…

Als kaars breng je verlichting, maar niet in mijn hoofd Als kaars breng je warmte, maar niet in mijn hart Als kaars kom je niet vooruit net zoals ik Als kaars doof je langzaam uit net zoals...…

De tijd verdwijnt geruisloosheid valt binnen je ogenblik het traan met de tikken verdwijnt het onverstoorbaar als de tijd is verder veel verder geruisloos voor me uit gegaan…

het woord reikt verder dan de blauwepen waarmee ik door dorre geest en wereld ren om te stuiten op een dromend lied dat men aan de oever van het leven ziet…

Op school was ik geen al te vlotte prater, Er school in mij een introverte solipsist; Ik wist dat ik als enige iets werk'lijk wist En viste liefst in 't allerdiepste water. De medemens, voelde ik diep, was geen confrater Maar slechts een favel, aan mij opgedist; Het levend wezen was aan mijn persoon verkwist. Zo werd ik bij mijn klas per…

Eenzaamheid lees ik in je ogen stilte heeft je hart omsloten gevangen in eigen onvermogen. Richt je blik naar het licht probeer de zon te zien zijn warmte weer voelen. Kijk naar het mooie om je heen dan zal eenzaamheid verdwijnen kan het leven je weer omarmen.…

Ik vraag om een schouder, die is niet dichtbij, ik vraag om wat aandacht, alleen maar voor mij, ik vraag om een hand, die aait over mijn haar, ik vraag om begrip, een klein beetje maar, ik vraag om wat steun, die ik zo nodig heb, ik vraag het alleen, omdat ik ’t alleen niet redt. Ik vraag om een schouder maar doe ’t zonder…

gezichten achter glas ansichtkaarten als vlekken op het behang tulpen in een vaas patience en de klok die het vertikt…

Ik zou je zoveel willen vragen, als ik dat maar kon. Jouw leven was er één van werken, dat heel vroeg begon. Je zei dan: "Kindje, ik kan niet altijd bij je blijven." Je werkte toch voor mij. Je had gelijk, ik wist het wel. Zo ging ons hele leven met werk voorbij. Ik heb alleen je foto nog, ik kijk er daaglijks naar. Vijftig jaar waren…

Het stenen bruidsbed in haar erker werd overwoekerd door de wildste verwachtingen, de heemtuin aan haar voeten spint de draden van emoties in verlies van het frêle wezen, ze zag hoe het kroos de vijver sloot in de kleine ruimte die haar groene kerker bood,hoe het water de toekomst ving,het niet ververste, erin bevroor. Uit de…

Intussen huist ze al zo lang in mijn hoofd en al zo bijna overal - maar wie ze is een zinloze vraag, je zoekt in je herinneringen naar iets onvoorstelbaars, ik weet het, maar ook zinloze vragen vragen een antwoord eigenlijk is ze nog steeds die jonge vrouw die ik ooit voevallig ergens tegenkwam - maar wie ze is - in mijn hoofd vind ik haar…

Ze verdween tussen de massa, weg was haar kader in het bewegend schilderij. Rondom haar begon het te dagen: geuren werden kleuren, vormen gaven hun grenzeloosheid prijs en duwend volgde ze de voor haar nog onbekende paden. Haar kennis was een bak vol scherven, scherven van stukgeslagen wijsheden, onophoudelijk wisselend van orde…