Alle inzendingen over oorlog

als de vale dood grijnzend en kletterend bloedrode modder besmeurt met doodskreten en stank schokkend en ratelend kinderen verscheurt wolken zwarte vogels hakkend en plunderend het levenslicht verduisteren geschiedt ooit een wonder verandert dodelijke haat in liefde zullen we naar rede luisteren…

In een veldtent lag zij bijna levenloos en keek naar haar dertiende levensjaar onder de hijgende stank van buskruit, wodka en zweet tot bloedens toe beet zij op de rand van haar eigen omhoog getrokken hemd en vloog weg, ver weg dromende over vrijen met een jongen uit liefde, uit liefde, uit liefde en nooit, nooit meer, voor één brood…

Een enkeling besmet met doden als gevolg met de duivel een duet dat ’t levenslied opzwolg Besmetting wordt epidemie Het virus grijpt in ’t rond Voor vrede heerst een allergie Daar aan het aanvalsfront Een vaccin dat steeds weer flopt Om de oorlog te verslaan Als de kogelgriep niet stopt Gaan we er allen aan.…

onze hunkering naar vrede is een vonkje in de vuilnisbelt die oorlog en strijd heet eens komt het moment van het grote verzengen…

Daar waar je de zee in al haar pracht bewonderen kan Waar je het zout uit het water kan proeven op haar wang Daar vochten vele mannen voor hun leven Zij gaven hun vrijheid zodat jij het kan beleven…

alles begon met vrede maar daarna kwam oorlog daarna weer vrede en intussen zijn we de volgorde vergeten als daar maar geen gedonder van komt…

Je komt terecht in een gespreid bedje op een affuit en paardenhoeven ploffen op het asfalt dof en dof.…

Boven de diggels van de kleurige ramen braakten de zwarte karkassen hun gruw’lijk lot. De diepbevreesde gemeente schreeuwde amen, maar vond hun god mikpunt van dodelijke spot. Kind, moeder en God, uit vaders huis verdreven liepen een niemand ontziende doodstrijd in. De gifkampen waarin zij schuldloos verbleven verenigden tenslotte menig Joods…

we vormen een lange lange rij van tachtig mannen gearmd een weggevaagd perspectief we waren eens keurig begraven gruwel onttrokken aan het zicht na bijna een eeuw aanschouwen onze bruine knoken het daglicht zie eens onze versplinterde botten die verroeste tommyhelmen met daarin onze verwoeste hoofden en onze modderlaarzen nog aan zie…

Nooit zal ik vergeten De lege straten in de wijk We durfden het niet te geloven Dat was onze grote fout Nooit zal ik vergeten De dag dat ik jullie heb verlaten De keuze die ik heb gemaakt Ik was nog niet zo oud Nooit zal ik vergeten De oorlog die alles vernietigde De zwarte en verloren harten Van degene van wie ik houd…

naarmate de vrede dichterbij kroop nam de vrees toe gedreven zoveel mogelijk uit te moorden gehuld in lompen totdat benen het begaven het waarom onbekend marcheerden zij gedwee door angst gevangen wonnen woorden niet van kogels onverbiddelijk werden zij afgeknald zonder reden liep de rest onophoudelijk uren achtereen…

Struikelend over het brandende land z'n hoofd schreeuwend verwrongen ging hij verder, hopend dat "verder" dichtbij zou zijn Een hel licht, een glas, zijn lief als een flits doorkliefde het zijn gezicht en verblinde zijn ogen Een pijnlijk weten dat hij dit nooit meer zou zien zijn leven, in stukken gescheurd om anderen te laten leven Nog…

Haar geest beweegt in grijze stilte tussen bloemen met zachte kleuren voelt zij ijzige kilte zij ruikt aardegeuren gesneuveld haar zonen de wind huilt met hoge tonen. Dikke tranendruppels geven een dof onwerkelijk geluid doen haar lichaam beven haar verzwakte oude rug vormt een gebogen brug die oevers met elkaar verbindt zij hoopt…

De vluchteling Hoe hij zijn eigen weg ging Gevlucht voor de oorlog Hij mist zijn land nog…

Op een dag door de verrekijker gezien uit de serre van mijn tante: de plotselinge nabijheid van een vrouwengezicht onder de rand van een hoed, een hand op een blinkend fietsstuur. Een mand waar iets wits in beweegt. Een man met een pet op aan het stuur van een hoekige zwarte Ford. De bootjes aan strakke kabels die op geheimzinnige wijze de richting…

toen ik mijn vijand in de ogen zag als ik voorzien van armen en van benen was hij me plotseling vriend toegeschenen zo helder als het duister wijkt bij dag we schoten beiden bijna in de lach herkenning kan je onverwachts doen wenen de achterdocht was helemaal verdwenen wat scheidde ons? slechts grenzen en gezag we waren in een uniform gehuld…

de trein knarst gillend stil na een mensonterende reis onder de hemel het gillen van moeders families uiteengerukt en geslagen bange kinderen kruipen bij elkaar bevend huilend troostend de brallende bewaking denkt nooit zeker niet aan hun eigen kinderen die leven thuis in liefde daar huist een vreemd geweten…

meeuwen krijsen hongerend in vrijheid in de blauwe lucht naar gerechtigheid en verre vrede de grote kastanje draagt kaarsen in het bezette en grauwe amsterdam na de schrille dagelijkse kreten komen de zilveren nachtvogels weer dreunend de zekere dood aankondigen van kinderen die net als ik verlangen naar vrede en de betere wereld…

Grijsgrauw gecamoufleerde bunkers, diep verborgen in het gouden zand speuren met hun zwarte, holle ogen, naar een vermeende vijand. Het helmgras wuift in de wind en kinderen spelen op het strand, zoeken naar roodgelipte schelpen, geen rotmof te bekennen. Lange Jaap geeft ons kracht aan ons, burgers van Den Helder telt als altijd 's nachts…

Namen langs de weg overal namen uit een verleden die nooit verleden tijd zal worden want de geschiedenis blijft hangen als een blad aan een boom: het komt, bloeit, verdort, valt af en het komt weer als knop in ons hart. Namen langs de weg die ik soms vergeet te lezen ook al is het er maar één vlakbij mijn huis vergeet ik te lezen. Namen…

De lucht kleurt zich zeeblauw boven de zomerse korenbloemen Arbeiders ploegen de aarde Bijen laten zich vrolijk zoemen In de verte klinkt onheilsgeronk van duizenden vliegtuigen Niets zal na vandaag hetzelfde zijn en valt als een kaartenhuis in duigen De lucht kleurt zich zeegroen Met hakenkruizen vervuild Het oorlogsgeweld is begonnen…

volle treinen met het duister voor ogen in stille lijdzaamheid voortbewegend in wanhoop bad men trein sta stil.. sta stil.... sta stil….. als beesten weggevoerd uit Vught en Amersfoort een uittocht met grauw gelaat er werd geleden tussen hoop en vrees herinneringen komen weer op je af maar wat heeft het toen te maken met nu…

Europa in de greep van het kwaad Vecht zijn vetes uit in de zwijnentrog Slagveld van de eerste wereldoorlog In de modder, drek van mens en paard Beelden van het loopgraven front Maken me telkens weer stapelgek Miljoenen jongens sterven in de drek In een oorlog zonder duidelijke grond Wegens lafheid geëxecuteerde soldaat Die in shock niet…

de vingers knoestig zij schreeuwen naar de lucht spieren als gedraaide ijzeren balken hij roept met brakende mond het onwezenlijk gerucht terwijl gewone lieden rondom hem hene zwalken gepoot op het altaar van stenen blokken blijkt zijn hart al vroeg er uitgeschoten doorzeefd met kogels en licht hij staat verstijfd doch zie…

marcherend door diepholle wegen onder taluds, dwarsend door 't veld, koester ik daar, windvrij gelegen, stilte en rust die vredig welt in gedachten zie ik Franse troepen galopperend uit de horizon er wordt geschreeuwd, getierd, geroepen hun wapens glinsteren in de zon de heuvels zetten hoge ruggen hun cavalerie stormt met geweld kanonvuur…

ik ben getroffen, verwond een kogel recht in mijn hart verwoesting bloedt mijn ogen pijnlijk gegil doodt mijn gehoor de waanzin van de oorlog beelden gewoon op de tv gewoon, zoem maar lekker in liefst in kleur, alles rood kinderen stuiptrekkend de waanzin van de oorlog een halve aarde verder hete zon schroeit lichamen de branding is…

zij woonde op verstoorde grond tussen klaproos en papaver hier was ooit de aarde zwaar verwond door gevechten en kanongedaver en in de nachten ging ze zoekend rond naar wie nog steeds op wacht stond of met open ogen in een loopgraaf lag te staren zij nam ze allen bij de hand en heeft hen naar de overkant gevaren…

Ons erfgoed is dat wat men ons nalaat, de erfenis van de oorlog een gebeuren wat men haat. Doden ontelbare doden hebben die oorlog tot gevolg gehad, doden die we herdenken. Dat is ons erfgoed en geven we onze kinderen mee. Diezelfde kinderen die geen notie hebben van oorlog en verminkingen. Geen honger kennen geen bominslagen…

O oorlog, word vrede! stop de stroom van kwaad bloed mensen in angst, in brandende steden op de vlucht voor het geweld dat woedt Er huist in de mens dat wrede de reden dat hij steeds weer vechten moet O oorlog, word vrede! stop de stroom van kwaad bloed Dat mag bovendrijven de rede en een geloof dat wonderen doet O oorlog, word vrede!…

gegrom van generatoren zindert doorheen de stad kapotgeschoten gevels hertekenen Bagdad doodsbange Irakezen mijden bevreesd de straat de avondklok regeert terreur kent er geen maat van muren en pilaren druipt bloed als graffiti zelfs ongeletterd leest men "George 'Kilroy' Bush was here"…