Alle inzendingen over ziekte

Het zou zo mooi moeten zijn Waarom voel ik dat dan niet Het zou me moeten raken Mijn hart blij moeten maken Waarom komt het als verdriet Waarom huilen Als lachen zou moeten Waarom schuilen Als ik iedereen kan begroeten Waarom troost, zelfbeklag en pijn Terwijl het zo anders moet kunnen zijn Zo gaat het al een tijd Genieten van het leven…

Lieve Mam, Ik leg mijn hand in de jouwe Geef een kus op je wang Even voel ik me heel klein Van binnen onzeker en bang Nog even mooi als altijd Je blik geeft me rust Het is goed mam zeg ik zachtjes Ik geef het stokje door Ik voel een klein handje in de mijne Een klein kusje op mijn wang Het is goed mam zo moet het zijn Ik geef het stokje…

Het hoofd tegen de verwarming gesmeten. Tranen als stukken chips over de vloer. Leegte. Als de wereld stil zou staan, en de vader neer zou dalen, dan pas zou, van stof tot stof, verdriet bedaren. Vergeten zijn. Het is als weten dat je niet meer weet of als voelen dat er iets ontbreekt. De wind die langs de ramen blaast heeft de herinneringen…

Mijn wil leek gebroken Voor even Soms lang Al jaren weer Werk ik Met soms nog Die hang Die lust De waarheid van Boven Die heldere ogen Zij spraken en Zeiden Jij hebt het gehaald Terwijl ik toen kroop Door het Oog van De naald…

Ingehaald door het verleden verdwaald in het heden leeft zij van dag tot dag zonder te weten welke Dingen die voorbij zijn mensen die weer jong zijn soms allang dood zijn spelen rollen in haar tijd Soms is er even licht voor een trouwe bezoeker maar al snel glijdt ze terug in haar eigen echte wereld ver weg voor iedereen…

Er is geen protocol geen scan of röntgen ook en uit 't bloed valt niet te lezen doktoren zeggen dat de kwaal niet is te spotten behandelplan geen zin noch nieuwste medicijn, amerikaanse therapie, bestraling of chinese naalden geen donor helpt gesprekken vallen stil alleen hormonen doen hun werk Er is geen kuur voor liefde…

Heel soms vind ik haar een oude zeur Kan ik niks met haar gedoe Heeft haar hoofd een rode kleur Schudt ze geagiteerd zo af en toe Soms kan ik niks met haar gevoel Inleven heeft totaal geen zin Ze blaast en bromt zonder doel En we gaan er niet meer tegenin Maar soms, dan heeft ze een goede dag Dan lacht ze is vrolijk en blij Vraagt of ik…

Blijf bij me als de avond valt met de pijn en de koude nacht tot na de dromen die weer komen Over de wind die de bloemen striemt tot ze hun kopjes maar laten hangen sommigen voor altijd geknakt anderen slechts tijdelijk gebogen Over de vlinders met gekrulde tong die begerig naar nectar zoeken in gebogen of geknakte bloemen vermoeid…

Ga maar lieve schoonzus geef je maar over aan Hem neem Zijn uitgestoken hand en luister naar Zijn lieve stem Hij heeft voor jou een plaats bereid in Zijn hemels paradijs neem Zijn hand en volg Hem maar op het einde van je reis Hij zal je verenigen met hem je verlossen van pijn en zorgen laat maar los wat hier nog rest er wacht je daar…

Je zei ‘waarom mij niet?’ op mijn vertwijfelde ‘waarom overkomt dit jou?’ Je kruk tikte als een klok op de stoep in plaats van de voetstap van je linkerbeen dat al was gevallen in jouw ongelijke strijd tegen ongeremde celgroei…

Ik ben moe. Ik ben moe. Ik wil naar bedje toe. Ik wil alleen nog maar naar bedje toe. Dat is alles eigenlijk. Ik doe daarom alle lichten van mijn huis uit. Zodat alleen een ster me nog kan beschijnen. Ik droom met de lieve vissen in het diepe water en ik droom met de lieve vogels op de takken. Als ik wakker word dan neem ik even een beter-worden-pil…

Borderline 1 in je ogen lees ik onvoltooide verhalen. zie ik vernietigende stormen uitgroeien tot grenzeloze orkanen woedt het vuur van spuwende vulkanen, splijt de bevende aarde de grond vanonder je voeten in jouw ogen heb ik mezelf ontmoet Borderline 2 in je lachende ogen, zie ik een hart dat wacht…

Vervagende mist In hersenpannen. Onblusbare binnenbranden; Vuurballen van magma Tevergeefs persend Tegen dichtgeknepen strotten. Machteloze innerlijken Ontwerpen niet te openen knopen. Een zeeman zou Er jaloers op zijn. Grote bedrijvigheid in Maag en darmen; Er wordt een muur gebouwd, Bakstenen liggen altijd Zwaar op de maag. En ze…

sinds Het na zeven jaren opnieuw Zich bij mij openbaarde zie ik je anders kijken alsof ik overnacht veranderd ben ik zou je willen zeggen het is heus niet een en al verdriet ik heb Het wel maar ik bén Het niet…

Men zei dat het geen depressie was maar een aan drugs gerelateerd probleem sprakeloosheid die je dan overstroomt Hoe je dat niet aan had zien komen dat er een knak in een leven was waarvan men weg moest dromen Hoe iemand zijn greep verliest de snijpijn in zichzelf bezweert Wrakhout in een troosteloos heelal op drift naar een rustige plek…

CVS, fibro of ME. Wat doe ik ermee? Er is helemaal niets aan mij te zien. Ben ik dan een aansteller misschien? Moeheid en pijn is te meten, als men mij maar wil geloven. Maar velen weten mijn vlam van hoop al weer snel te doven: “Niets te vinden op röntgen of in bloed. Dus is het psychisch! Dag...het ga je goed!” “Ja…

De doktoren blijven het proberen, - weer volgepompt met radioactiviteit - want ze blijven beweren, mij te kunnen laten leven tot in de eeuwigheid. Ik heb de hoop al opgegeven, maar er is nog 1 wens onvoltooid; namelijk dat ik word ontdooid, door jou gelukkig verder te zien leven.…

Een klein berichtje in de telegraaf ik schrok ervan Ramses Shaffy ernstig ziek slokdarmkanker mijn hart gaat uit naar de man die zo heel veel betekende in mijn leven met zijn stem kleurde hij mijn jongere dagen het is stil in Amsterdam hoog Sammie, kijk omhoog Sammie de pastorale het gras zal altijd groener zijn samen met Liesbeth…

Schimmen waren rond zijn bed; aankondiging van verval en ondergang, een gevoel van vergankelijkheid groeit met de dag: dit vluchtig beeld waarin hij zijn zelf verloren ziet gaan; een lange wandeling door de mist van het onbekende, zonder doel, zonder huis, niet wetend of het goed of slecht af zal lopen.…

bonkende flitsen in het hoofd samenhang als los zand een matroos zwalkt waggelend spoelen met liters thee partjes appel op een bordje grieperig als een garnaal watten en zaagsel warrelen Satie deint op de achtergrond…

Zichzelf op poten zetten, met alleen een tafelblad En wat servetten waar hij op schreef: ‘Geloven was voornamelijk: blijf, nog even…bleef.’ Het viel niet mee, die vele beetjes naar de zee. In vingerhoedjes van plezier, met waterdruppels op een pier Win-win synergetisch rekenen als 1 + 2 was 4. Als schrijven was schrappen, dan was typen weigeren…

Ik liep de lange gangen door een bocht, en blijven lopen eindeloos lang zo'n ziekenhuis 'k was het liefst weer afgedropen En opeens zie ik dat bordje met dat nare woord: oncologie 'k zie overal kale koppies liggen en mijn zwager in bed drie Hij ziet ons samen binnenkomen het woord kanker klinkt in m'n hoofd ik zou niet huilen gaan…

Soms raakt de regen moe en braakt dan boze woorden die de pijn vergezellen van waarom ik ik kan jou dan niet troosten door de sluier waardoor je ziet ik kan alleen maar zeggen dat het sterven gelijk het leven slechts maar tijdelijk is maar zolang de kim zich elke morgen van het duister keert beleef jij als jonkvrouw telkens de zomer…

Zittend in mijn tuin Ervaar ik een moment van Stilte In het Pi-bestaan Wind, zon, gras In deze nieuwe Herfst Een moment ook van Ruis Geluid van auto’s en gedachten Die afbrokkelen in mijn hersenpan Schizofrenie blijft en is altijd aanwezig Nu alweer moe en nog weinig gedaan Maar ik en de zon blijven toch bestaan En zullen altijd weer…

Ik heb heel wat in dit leven geleerd maar één ding is zeker dat ik dankbaar ben om het leven zes weken coma lieten als kind de vreugde van het wakker worden te genieten van kleine wonderbaarlijke dingen dat iedereen en alles belangrijk is met hart en gevoel luisteren want elk verleden geeft ons de kans voor één nieuw…

Eerst hoop je nog een vuiltje op de lens een vette vlek maar na de tweede foto blijkt onomstotelijk dat er iets zich ontwikkelt merkbaar groter wordt Achteraf blijkt het snijden een daad van gezond verstand Men leert met littekens te leven en dat het lichamelijke vergroeit uiteindelijk met muziek vergaat…

Met bloemen versierd geheel in dromen verzeild vredig met gesloten ogen wetend dat kaarsen branden. Bekende stemmen klinken ver weg favoriete muziek speelt in volgorde brengt alles in diepe stilte ligt gevoelig in ieders hart. Een glimlach siert mijn gezicht omdat dit beter is dan leven al was leven een groots feest de kanker maakte…

Het lijkt allemaal zo gewoon als je wat slechter hoort krijg je een hoorapparaatje als je wat minder ziet of moeilijker leest dan is er een verscheidenheid aan brillen plus of min of contactlenzen ben je slecht ter been dan zijn er krukken of is er een rolstoel of een scootmobiel breek je een been of arm dan is er gips of een spalk ook…

Ik hoef niet meer naar Tibet Want in mijn geest heb ik dat bereikt Niets kreeg mij klein en ik kreeg altijd hulp En altijd word ik me daar op zondag van bewust Als ik uitrust en me vredig voel Ik fietste de aarde al rond En leef met schizofrenie Prikkelarm en vol humor Ik vind ziek zijn niet leuk Liever was ik energiek Maar in Tibet…

Daar lag het stil te wachten Verstopt in zijn duistere hol De demon die haar straks meedogenloos verslinden zou Die haar van binnen en buiten opvreten zou Tot er slechts bot van haar overbleef Daar lag het op de loer tot het stiekem toe kon slaan Het zou haar leven straks vermaken tot één kwellende ellende Het wachtte nog…