Alle inzendingen over afscheid

Het einde van jouw seizoen De hemel neemt al lichtere tinten aan: de bleke dag is hier waarop ik je prijs moet geven aan aarde en aan vuur Verbittering was je metgezel; je was getuige van mijn tranen; Je sprak over verschrikking en over trouw. Ik was er, maar je wist het niet Winterkou slaat me in het gezicht jouw seizoen is voorbij…

in zijn luie stoel waant hij zich de god van zijn koninkrijk zich verjagen laat hij niet want in zijn lange leven is zijn wil de wet de dood sluipt naderbij hij voelt diens koude adem als hij ‘s nachts in bed ligt angstaanjagend klinkt zijn schreeuw als zijn uur gekomen is vechtend tot zijn laatste snik na de praal van de begrafenis…

Pootjebaden in de gracht tijdens een koude nacht waar rode bladeren vallen. De bries langs mijn oor voelt zacht terwijl haar mondhoek glimlacht in mijn herinneringen die mij stalken. Dat beeld verwarmt mijn brein terwijl ik apathisch vooruit kijk en het water in mijn ogen stijgt. Het geluid achter de blinde muur versiert nostalgie…

Je ligt daar zo mooi mam bij de geboorte van je dood je nam al zo weinig plek in dat maakte je barmhartig groot je ligt daar zo mooi mam samengevouwen, beschermd als in mijn prille begin God dank U voor de serene rust niets dat mij hier afstoot je ligt daar zo mooi mam bij de geboorte van je dood…

Ik ben even weg ik zwijg nee, haal me niet over de boom is neergehaald wat er van is gebleven is een twijg.…

de zomervogels trokken naar het zuiden we raakten los uit elkaars armen de verlatenheid streek neer om niet weg te gaan verstarde verlangens bevroren in het ijskoude licht hoe naakt was de waarheid die rillend aan ons kleefde toen de noorderzon zonder ons vertrok…

Luister naar het kind de wind en de zee weet dat zij leven baren met elke wee een meeuw schreeuwt niet in Gods- maar in mijn- naam laat mij laat mij gaan met de wind en de zee.…

wel tel ik alle zonnen waarin jij jouw licht op ons hebt laten schijnen en nog warm ik mij aan iedere zonnestraal die mij omarmen wil al dans ik nu alleen toch zal ik je blijven vinden in de schoonheid van dit bestaan…

Meisje friemelt aan haar tas en drinkt koffie op Eindhoven Centraal. Kijkt, knijpend met haar ogen, de hal in, terwijl ze haar brillenglazen poetst. En poetst. Tot ze ineens omdraait. Haar bril nog in haar handen. Gehaast of opgejaagd de hal uit loopt. Verlaten kartonnen bekertje.…

Nobele duiven vliegen voor de vrede Met in hun snavel een maretak. Nobele duiven bepalen voor het heden Hoe wij samenleven onder een hemeldak. Nobele duiven maken nimmer ruzie Met hen die ijveren voor een bestand. Nobele duiven brengen vrede Aan alle burgers van ieder land. Nobele duiven willen welkom heten In hun wereldse duiventil. Nobele…

Onder mijn biezen stoel praten ze de vriendinnen uit het verleden. Ik zit rechtop, mijn rug gesteund mijn arm op een leuning bij de schoorsteen, waarop de klok en spiegel: ik kijk voor me uit in mijn rechterhand een kelkje. Het is drie minuten over tien. het glaasje is al leeg de gaskachel brandt zachtjes. De stemmen suizen onder mijn stoel…

jij was nog lang niet klaar met leven bevocht de dood met alles wat je bezat op die bewuste dag vroeg je je af ' waarom ben jij hier, en jij.. en jij ' in gedachten gooide jij jouw benen over de rand van 't bed klaar om op te staan, aan de wandel te gaan in gedachten je hoofd wilde wel, je hart had nog zoveel willen zeggen je oren…

’t Gestarnt’, dat de avond wekte in ’t Zuiden Is reeds in ’t spieg’lend meer gezwicht. De maan onthult haar kwijnend licht; En drinkt de balsemgeur der kruiden. De nacht, reeds half voorbijgesneld, Heeft aller scheps’len oog geloken. De tortel rust, in ’t nest gedoken; De leeuwerik bij zijn gade in ’t veld. Zijn…

afscheid neem je vrijwel over is de film waarin jij zo graag je rol speelde het script en plot waren goed soms zwaar – de rol uitdagend en leerzaam dromen ontstonden gingen kapot soms maar werden meestal gerealiseerd je was bent je eigen film-ster het vervolg nu wordt geschreven met een nieuwe speler is de hoofdrol die er…

Ik bezocht haar voor haar verjaardag, ik zat op de bank, waar niet lang geleden het bed stond, waarin mijn vader is overleden. Gruwelijk snel na de inspuit van wat gif. 'Doe maar rustig aan!', zei mijn oerlieve vader tegen de vriendelijke arts. Ik snakte naar adem en ik weende diep, dieper dan zijn graf in de natuur. Mijn oudste broer…

Je naam uit mijn telefoon verwijderd je contactgegevens weg ermee je zou geen antwoord meer geven op mijn tekstbericht jij koos de digitale snelweg niet meer via Google kan ik je nog wel vinden maar dat alles wordt niet meer bijgewerkt Wikipedia schrijft dat je er niet meer bent maar alleen ik schijn te weten dat je een mensenleven niet…

Muzikale gebeden leven voort door ritmische melodieën geneuried in adagio…

Mijn zicht verduistert op een verouderde weg in stilte naar jou.…

Ik vraag het de man die naast zijn Groningse stadsbus bij de remise recreëert, vraag het in Dorkwerd de gele vrouw die de bermen fatsoeneert, vraag het de bode in Sauwerd die met zijn post passeert, herhaal het in Adorp voor de werker die de weg herstructureert, maar een weet waar jij existeert. Wel de buitenstaander op het Pieterpad die jou exact…

hij schildert de woorden uit brengt ze in alle kleuren bijeen het onzichtbare licht laat ons alles zien in een gedeeld zwijgen buigen de trage schemering en hij voor de stilte van het leven het witte hart hangt in de oneindige ruimte de mooie woorden moeten weg kleuren verdwijnen lossen op in witregels er is niets van het hier…

Een ochtendgloren als nooit te voren liet mijn droom nog in silhouet glanzen haar duistere structuur overschaduwde het korte moment om in violet te dansen. De horizon nam haar getekende glimlach en zegende haar in het opkomende zonlicht haar brede mondhoeken typeerde haar groet en vertrok in de corona met een verguldde blik.…

een klap in het gezicht ja dat is het dat iemand met zoveel kennis zo getergd wordt wellicht de gen van zijn wijlen vader geërfd waardoor ook hij de dood verkoos boven het leven hoe donker zijn wereld werkelijk was zal hij aan niemand meer kunnen vertellen…

Een andere maan licht op Wittemaan Een blanco pagina ontvouwt zich in de nacht en wij kunnen schrijven zoals wij konden liegen de woorden van liefde Een blanke maan komt op Dollemaan Ik weerwolf… et tois? Une femme loup garou en wij kunnen vechten zoals wij konden schieten met woorden van liefde Wittemaan licht op over de daken van…

De nacht overheerst het blauwe uur dikke druppels overspoelen mijn gezicht een zwarte wolk vol tranen van verdriet verdrijft haar unieke laatste stralende licht. Terwijl ons teken in het zand wordt verdreven blijft de depressie hangen boven mijn hoofd druppels vervagen de hartstocht in het zand dat de warmte van de waakvlam uitdooft.…

door de zon reden we je tegemoet gewapend met zonnebloemen drie soorten maar liefst liepen we naar daar waar gisteren de kist nog open was om je te zien met een vredig gelaat je colbert aan, met daarin je visite kaartje van ' Poëzie gaat door ' vandaag de uitvaart aan de Wetering prachtige wolken omlijsten de horizon je…

Zijn ogen waren onnatuurlijk groot, De bleke handen te roerloos voor daden - Zoals een bloem uitbloeit met open bladen, Droomde zijn leven open naar de dood. Zijn zwakheid glimlachte als een kind glimlacht, Wanneer zijn tuin bevroren is van winter - Hij stond voor 't raam en, glimlachend naar ginder, Zong hij zijn zachte liefde door…

Ik ervaar het moment dat ik niet aan je denk dat de meditaties de lege plaatsen niet opvult een ruimte zonder illustraties van herinneringen ben ik je nu werkelijk voor eeuwig kwijt. Mijn stilte omringt door één ademhaling in een gevangenschap zonder jouw zuurstof die kern beschermde altijd onze uitvlucht wat nu het eindstation heeft…

Aan de ene kant is er nog een kant. Aan de andere kant is er geen kant meer. Ik kan niet heen en weer, al zou tijd mij dat wel toestaan. De schepping wil het niet. De dood is de langste hoogte, voor- en zijkant van het hout. Driedimensionaal niets waarin ik liggen zal. Ik schrijf toch weer een vers over wat er komen gaat. Komt dit door het…

Glitters op water bergen haar tranen in kleur bij zonsondergang.…

jij bent alvast vooruit naar zomerland daar waar wij nog niet aan willen het is nog veel te vroeg toch zien wij elkaar weer wanneer onze tijd daar is en de aarde verruilen voor dan zullen wij je vinden tot die tijd pluk ik de dag en geniet ik met al ik ben…