Alle inzendingen over oorlog

Vechten voor de vrede In een oorlogstijd De welvaart achter je latend Op doorreis naar de bitterheid Schieten met je ogen open Maar met een hart dat huilt Een angstaanjagende hardheid Onwetend wat achter dat masker schuilt Een film komt tot leven Maar een droom valt in duigen Lopend over mensenlijken Die niet meer kunnen getuigen…

Honderden duist're vliegmachines kwamen aan bij nacht en ontij en boven slapend Rotterdam lieten zij hun lading vrij. Met hun bommen en granaatvuur sloegen zij de vrede neer tegen zoveel vuur en donder had de stad toch geen verweer zwartgeblakerd, platgebrand zoals Rotterdam toen was herrees zij echter als een phoenix groots weer uit haar…

duizenden voeten galmen in de nacht verschrikte ramen daveren bij hun naderen trachten zich te ontrukken aan hun sponning in een roes ongeremd mee te marcheren beginnen mijn benen onbedaarlijk te trillen vurig gegrepen door die vreemde kadans vertrappelen onbeheerst mijn gekoesterde rust tot ik eindelijk het verzet moe soldatesk vertrek…

met stille trom is hij vertrokken op een lange reis naar ergens anders waar het fluiten van vogels komt niet van verdwaalde vuile kogels dat hij geen schoenen heeft bezorgt slechts bloedende voeten wonden die wel kunnen helen in het beloofde land van elders klein en wereldwijs te vroeg zoekt een kind een nieuwe thuis een niet kapotgeschoten…

Het gebulder klinkt als vertraagd geblaf in de boomgaard. Dan is er geen geluid meer, even, daareven nog metalen hakken De smaak van ijzer uit haar lijf Op de lentebloemen die zij had klaargezet om op het erf te planten. Hij kijkt niet om en veegt zijn handen aan de muur, De warme witte kalk haar gruwel uit zijn vingers zuigt. Hij schopt naar…

rode plassen wachtend in de regen tot je naam werd weg gewist Kaal leeg eenzaam sloffend op weg naar je nieuw bestaan Dode blikken lege ogen vermoeid de hoop opgegeven Afgebeuld werden ze doorgestuurd naar een ander kamp waar ze uiteindelijk in rook zouden vergaan…

Marcherend over wegen, Stampen duizenden voeten, Daadkrachtig en schijnheilig, Onder hun gods zegen. Zij dreunen bij elke pas, Allemaal in het ritme, Van degeen voor en achter, In een eindeloze mars. Soldaten van het moreel, Beboeten elke zonde, Zetten je zonder pardon, Zo het mes op de keel. Verblind geloven zij, In hun onzichtbare…

hij vraagt niet langer wordt hij gehoord dan niet geeft hij er niet meer om zijn tijd is voorbij gegaan in de eenzaamheid van de ban beschouwt hij nog eenmaal al zijn roemruchte daden voor altijd te worden erkend hij bereidt zich voor in stilte, zonder koor van jaknikkers, belagers van zijn onbeschermde eer niet langer te heersen…

- Van waar koms du* getreden Zo laat door rein* en wind, Van waar komst du getreden, Alleen, du blonde kind? - Du smidje van de woude, Ik kome van het veld Waar vader heeft gestreden, Waar vader ligt geveld. - Lo*! viel hij, ’t was met ere*, Dijn* vader welbemind. Wat bergt dijn blauwe schabbe*, Du arrem heldenkind? - Du smidje, ’t…

De postduif trok gelaten veren achter zijn zwoegend vlerken aan op naar thermiek om kort te gaan sneed hij zich lelijk bij het scheren Hij schampte langs een wendend haan die zich geen blikken scheen te deren aan ons koerier die val en keren alleen nog kerfstok uit kon slaan. Een tollend vloot bleef manoeuvreren zwenkte schier roerloos…

door de donkere steeg met grauw gruis ga ik omhuld door een nevel van herinneringen aan mijn vroeger thuis als vanzelf vind ik de weg naar la Place de Liberté toen liep ik hier ook gedwongen mee unter befehlen berooid met z'n twee met nog meer, velen, wij, schaduwen van schrik als opgejaagd onteerd vee ik nader de hel…

Na de morgen hangt grauwe ochtendnevel verwelkt in de lucht Met tegenzin bespringt een oprecht hemels verdriet het landgoed van een onterecht onteerde dictator Met 'n woeste verblinding voert de smeulende winterzon vervallen Gallisch geweld het podium af Atonale senaat smeekt uitgezwermde parasieten om hun afgeleefde pels weer te…

hou het been stijf in deze barre killing fields duizend mijl liepen we voor dit schouwspel smeulende lijkgeur een laars waaruit een brandende scheen commentator murmelt iets over mensenrechten en met de voeten treden kaki krijgers als laveloze rechters van de wereld barbaren doden in brand steken kraaiend dansen…

In hoge vierkante eenmanstenten van bamboe en kunstdoek oefenen steltlopers camouflage, verzinnen schoudertentriemen, bereiden schermutselingen, begeven zich in het gebied van de grote waadvogels Na drie dagen en nachten kleppend beraad op het strand getergd door zwevende garnalen en zachtjes scharende krabben, roeien de snavels…

Ik weet nog hoe de mensen keken de oorlog was voorbij, de angst nog niet vergeten, maar diep van binnen blij en diep van binnen weten: dit nooit meer. We zijn vrij Vandaag is het als toen gebleven: daar staan ze, bang en blij, de mensen die nu leven met jou en mij erbij de doden niet vergeten bij 't feest om vrij te zijn.…

stoere man in haar armen niet in Bosnië of Kongo niet in het jaar 1945 maar vanavond gewoon in Nederland gewoon in de 21e eeuw huil je in haar armen vecht je met herinneringen van een oorlog waar je was ergens in Irak een oorlog die niet eens de jouwe was…

met je eens zo weelderige trots, maar gesmoord in jaloezie en twijfel zijn ook hier de zwakkeren in en door jouw hand vermoord, al ben jij de toendra’s uit de kou, het water van de meren waar ik zo van hou – doch je adem is onzuiver als je paart met het land van Uncle Sam terroristen genoemd door velen, al noem ik ze strijders van de haat…

onder de doden zocht ik hen van naam die op het veld hun eind' hadden gevonden ik stapte over lijken, zag hun wonden ze lagen daar, in plassen bloed, tesaam ik moest de moeders troosten die hun kraam- bedden vergeefs bestegen, kindermonden de borst gegeven hadden, ze bestonden niet meer, de boodschap was onaangenaam ze gaven lijf en leden…

tussen de gamellen en medailles zie ik een kast vol opgepoetste helmen langs het uniform rond een pop geslagen sluipt het kruitgeurtje in elke hoek of verhaal door hem verteld rond de kolenkachel klinkt de grammofoon die een bom nabootst en worden de makkers in stand gehouden weet je wat eigenaardig is hij schijnt de oorlog te koesteren…

Een uur lang hoorden zij geen getier van drijvers maar zagen zij glashelder de Karpaten met sneeuw bedekt. Zij liepen op hun dooie akkertje elk met een draagstang bestemd niet voor tichelstenen maar voor vijftig liter soep: met recht een pastorale. Onderwijl bracht Primo Levi zijn maat in Monowitz de taal van Dante bij met regels…

Ik blader Lilly’s album door en zie een gedrongen vrouw een kind een kind en nog een kind sloffend naar de douche. Vier maal hartgrondig vloeken en één letter dwarrelt uit het boek. Voortaan heet in de veertiende zang van David een dwaas hij die zegt: daar is een God. Eén letter minder - een wereld van verschil. Nobodaddy up…

Meneer Mendels zou ons voorlichten. Over de oorlog. Een schuchtere boekhouder van verschrikkingen schreef getallen met veel nullen op het bord terwijl de klas hunkerde naar de bel. Amos moest zo nodig op de valreep nog iets zeggen: "Is het niet zo dat de joden zelf geroepen hebben: Zijn bloed kome over ons en onze kinderen?" Mendels…

passchendaele golvende korenvelden doorvlekt met rode bloemen vrede geurend over akkers verten trillend in zomerse rust eens was deze aarde verscheurd verdorven en vermoord lagen hier resten van mannen schreeuwden gewonden in stinkende bloedrode modder onder fluitend staal en de dodelijk kus van gas doden zijn kruisen keurig in rijen…

De witte kist onzichtbaar door de bloemenpracht met linten beweegt zacht op eerbiedig zakkende touwen Haar schreeuwen worden niet gehoord maar smoren zich in doffe snikken die het leed niet willen stillen Weer voelt ze zijn mollige armpjes om haar nek en hoort zijn eerste woordje dat haar de eretitel mama verleende Gedwongen terug…

hij haalt zijn lawaai in straalmotor in de neus bom onder de oksel zweet druipt langs mijn kin een opblaaspak belet het bloed dat naar mijn tenen zakt ik genees hier hoog van overmoed schotels op een vliegdekschip volgen hun schichtig doelwit ik ben de stip op een scherm het snelvuurkanon op scherp er valt hier weinig te ontwijken…

tyne cot we crepeerden in grauwrode modder onder vlaanderens loodgrijze hemel en dodelijk krijsend staal blind en bang voor pijn ijzer hels vuur gruwzame dood door gas groene lijkwaden om stikkend jong leven kinderen hulpeloos schreeuwend om geliefden wegkwijnend van verdriet tot onsterflijke helden gemaakt liggen we verminkt onder keurig…

mooi gaan en slagen binnen halen niet afgetroefd worden beter nog op de roem spelen en juist daardoor een hand niet overspeeld ik sta open speel uw spel…

hortende tonnen grijs, slenterend op trompetgeschal slepen hun aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit;…

recht vooruit geheven je pet je neus je meet je pas af aan die van je kameraad bij de generale staf het hoofd van staat sta je stok stijf stil je draait je hele lijf in enen een kwart slag je trilt de staf kijkt of je broek glad zit je pik gesteven binnen vlak houdt de president van zambia glimlacht strijk zet je draait terug…

Oorlog, je weet niet wat je ziet, je droomt van leven maar dat heb je niet. De zon die huilt de lucht is grauw Mensen leven in de kou Het stond pas weer in de krant er was een aanslag in dat land Oorlog, je weet niet wat je ziet Je droomt van leven maar dat heb je niet. De zon die huilt de lucht is grauw mensen leven in de kou.…