Netgedichten

netgedicht (nr. 11.698):

dag vriendin ( + 1943)

ik draag je nog
in een ver verleden
dat steeds verder
steeds verder en dieper
in mij verdwijnt

soms hoor ik je nog lachen
zingen en uitbundig praten
maar wie hoort
wie ziet in mij
het verleden dat ik draag

tussen je ouders in
't was nauwelijks licht
tot ik slechts nog de laarzen zag
van soldaten....
ik heb je nooit meer gezien

later kwam het besef
van het gruwelijk lot
en met jou miljoenen anderen
die mij onbekend zijn
die net als jij in mij
in anderen voortleven

maar hoe lang nog
hoe lang nog
alles in mij sterft
naar een eeuwig leven
waarin wij toen geloofden
nog bid ik dagelijks voor jou
maar de tand des tijds
knaagt in mij