Alle inzendingen over ziekte

Het maakt je kwaad je lichaam staakt het doet niet meer wat jij wil je wordt verdrietig en stil had je maar een dagje geen pijn dat zou heel bijzonder zijn aan de buitenkant is niets te zien je ziet er goed uit bovendien maar je gewrichten zijn stijf je bent jong in een oud lijf je moet er mee leren leven dat is ook een goed streven maar…

Je raakt afgestompt als je niet meer buiten komt je huis is je heilig je voelt je er veilig er gebeurt buiten zoveel het vliegt je naar je keel je staat te trillen het liefst wil je gillen je holt weer naar binnen wanneer zul je die angst overwinnen de straat: voor iedereen is het normaal maar ik ben blij als ik de hoek al haal straatfobie…

Je geheugen laat je in de steek de dag van gisteren is verbleekt maar je ogen gaan weer stralen als je begint aan je verhalen verhalen uit je jeugd het geeft je zoveel vreugd wij hebben ze al zo vaak gehoord maar er is niemand die zich er aan stoort wij zijn blij dat jij je jeugd nog herkent en daarin nog jezelf bent...…

`t is zo on eerlijk krijgt het niemand vraagt erom `t overkomt je dan vechten vechten om te overleven red het of niet een loterij winnen verliezen een nieuw begin het einde twee wegen welke te gaan mag niet kiezen gaat welke kom je later achter overwonnen of overleden dat is KANKER…

het begon ermee dat af en toe de woorden haar niet meer te binnen wilden schieten zij vragen moest beantwoorden met om de lippen een verontschuldigende lach totdat zij ook de woorden die wij tot haar richtten niet meer bevatten kon maar soms kon zij ons toch nog aangenaam verrassen met haar verhalen over Annie een zusje waar ze gek…

ik volg met jou de blauwe lijn omdat die ons is aangewezen jij loopt er kaarsrecht bovenop alsof je hem niet missen mag hij brengt ons waar we moeten zijn met iedere stap groeit het vrezen het voelt als naderen van de strop op deze eens zo doodgewone dag…

zorghuis Stichtse Hof had de laagste foutscore ligt in het Gooi op het platteland in Laren lijkt dus logisch en makkelijk te verklaren toch zijn er twijfels die dit beeld verstoren een zorger te Leusden in functie clusterhoofd zegt wij hebben uit onszelf veel meer gemeld alle incidentjes werden hier gewoon meegeteld fijn schrijvend wordt…

hier sta ik dan voor de spiegel in mijn ochtendjas ik zoek naar het beeld van de vrouw die ik eens was. langzaam gaan mijn handen dwalen over mijn rillend lijf, nee niet terugtrekken nu niet falen. en terwijl mijn hart verstijft open ik langzaam de knopen van mijn jas, mijn wurgende angst doet mij net niet sterven om datgene wat…

Ik kom binnen, je zit in je stoel en kijkt uit het raam. Je kijkt me aan en roept een naam. Je weet niet meer hoe ik heet, dat is één van de dingen die je steeds vergeet. Je kijkt verward, kijkt door me heen en lijkt heel erg alleen. Soms heb je een helder moment, dan praat je weer zoals je echt bent. Dan vertel je hoe het vroeger was, zo van…

ik kijk mijn moeder in de ogen zij spreekt van verre, dwalend in het bos ze wordt in het heden door haar verleden bedrogen de waarheid laat steeds meer los…

Zij draagt het voelen in haar vingertoppen Zij draagt het zien in de palm van haar hand Zij draagt de fluister in het horen zingen van de wind Zij draagt haar tranen in bijna blinde ogen Zij draagt het hoopvolle in haar harteklop Zij draagt de smeekbede in de stilte van haar stem Zij draagt de vraag aan de doktoren redt mijn ogen…

vanuit het niets komt het zwaard neer zweeft ontknoping tussen mensen en witte muren ontwijken ogen de waarheid en spelden wij vandaag voor het eerst een rood lintje op onze jas…

De glimlach speelt met tranen De aanvaarding speelt tikkertje met de opstandigheid De wind sust troostend wilde haren En ik fluister naar de eindeloosheid van het onzekere met gebalde vuisten…

alsof het zweeft in mij en leeft in duizendvoud kriebelend langs wegen die eerder waren afgesloten voor doorgaand verkeer raakvlakken kenteren door gemiste afslagen alleen die ene snelweg lijkt nog berijdbaar maar het is alsof het zweeft in mij en zelfs het rechte pad mijn zicht verlaat in het kwadraat…

Vol en leeg Zwaar en licht Groot en klein Ik voel wel, Maar ik weet niet meer Foto's, mooie plaatjes niet meer dan dat Ik zie wel, Maar herken niet meer Loshangende flarden, gedachten die mij verwarden Ik besta wel, Maar ik leef niet meer Uiterlijk volmaakt, de ziel zoekgeraakt Ik denk wel, Maar begrijp niet meer Mijn lichaam…

je ogen tonen moe jouw strijd om overleven als toekomst zoek is leven ziek wat nog op te geven dan buig jij je over boeken duikt in elk geschrift richt je zelf op leren almaar meer omdat het bloed verplicht je zwakke lijf vereelt van zware studienachten als slaap gedachten overstemt en jij de donkerte in rent om bij de les te blijven…

moe moe moe verduiveld nog aan toe; een wekker met alarm, wekt me op zonder veel tam tam. 'k ontwaak nu zachtjes uit m'n slaap, toch heb ik nog steeds veel vaak. moe moe moe verduiveld nog aan toe; 'k dacht nu word ik wakker met die wekker, 'k vergat toch wel de stekker? nog net in de klas juist gepast, 'k werd gelukkig niet gestraft…

Lees in je ogen de angst, onmacht om dat wat wij zien komen. De muur van onomkeerbaarheid, de ontkrachting. Zalig zijn de armen van geest, zij zullen de hemelen verwerven. Maar jij staart in het lege niets, onsamenhangend stamelend, verlaten trieste ogen. Bevende, plukkende handen, zo doelloos. Schuifelende pas, onzekerheid…

Zoveel herinneringen Zoveel meegemaakt Een voor een verdwenen Langzaam weggevaagd. Toch zijn de herinneringen Niet verloren. Volhardend in de strijd Heeft ze uiteindelijk gewonnen En de weg naar haar Herinneringen teruggevonden.…

Woorden hangen in zwijgzaamheid. Ik luister naar haar stille zwijgen, loodzwaar zo rondom ons. Wat blijft zijn vervagende herinneringen aan ooit gestelde vragen, eens gegeven antwoorden, er is niets meer te raden nog. Rest mij de ontgoocheling, een onthullende verbazing, waar niets meer is van dat wat was. Ergens tussen toen…

Je ogen zijn leeg De glans is vervaagd Niets dan verdriet Het verlies knaagt Je ogen willen niets meer Dolen in een doelloos bestaan Niets dan leegheid Het liefst wil je hier weggaan Je ogen sluiten toe Gestreden deze ongelijke strijd Je liefste overleden aan kanker Een einde van een verloren tijd……

Psoriasis is de naam een ziekte waar ik mij voor schaam mensen zitten je aan te staren wat heb jij nou daar tussen je haren schilfers ze zitten overal eigenlijk moet je zeggen het interesseert mij geen bal lichttherapie het is een wonder mijn huid is weer een stuk gezonder ik voel mij weer schoon, ik mag er weer zijn maar als het terug…

Daar zat ze keurig gekapt aristocratische trekken mooi gekleed zijden kleding zoals gewoonlijk de ogen gesloten in diepe sluimer gesteund door kussens de stilte ruisend tevreden trekken woont daar nog iemand daar in dat hoofd? Het infuus van het wassen beeld piept. hoor jij dat ook? of droom je nu verder je leven ten einde? Gelukkig…

Het sluipt op je af, het dringt zich op. En zonder dat je het door hebt, neemt het bezit van het gebeurde en het te gebeuren. Het weet wat het wil wanneer jij dat niet weet. Als jij je doel even uit ogen verliest, neemt het over en geeft het richting. Op moment van zwakte is het sterk, dus let goed op en sta paraat. Zodat het niet op een onbewaakt…

als je lichaam af en toe weigert in je hoofd het steigert dan word je soms wel eens kwaad en hoop je dat het morgen beter gaat en heb je dan een goede dag straalt je gezicht met een brede lach iedereen mag dat dan ook zien deze dag krijgt van mij een tien.…

Cirkelgang We schuifelvoeten langs de oevers van met zon beschenen rivier Die al sinds eeuwen druk bevaren water naar de zee jaagt Je geeft verwarrend antwoord op de dingen die ik vraag Je lichaam is aanwezig, maar je geest is niet meer hier. Ik streel je koude vingers met mijn warme handen Totdat het bloed zijn oude loop hervindt…

Een gevoel het zit van binnen Een eigenschap die we niet willen Een ziekte die een leven kan verpesten Bang dat je geliefde een ander lief zal hebben Een onzeker gevoel diep van binnen Een ander niet gunnen wat jij zult willen Een beetje hebben we het allemaal Te veel is echt abnormaal Een ziekte die mensen hebben Die het leven van anderen…

een reisgezelschap zoals wij: een stille en een prater maar anders dan bij ons; het is een zoontje en zijn vader maar zoon is oud en pa is kind dat zie je aan hun ogen en alles wat van praten rest zijn de zoon zijn monologen Pa weet niet dat zijn zoon hem duwt, lijkt weg van deze aarde maar de zoon kijkt trots, uitdagend haast en laat…

zijn longzwakte jaagt hem op doet hem het leven zien zoals niet eerder beschreven als een lied dat langzaam leiden zal naar verdrinken in de lucht elke zucht misschien de laatste wat liefde, een beetje vriendschap blijft de voorraadkast ongevuld net als alle dromen onvervuld op zijn hielen tikken steeds verder weg van zijn amechtig begin…

kanker terminale fase moeder ziet geel wachten op de dood onverteerbaar uit bundel "rouwkost" isbn 978 90 809885 2 1…