Eindstation

‘k ben een vrouw, een zonder haren
‘k draag slechts een sjaal van witte kant
of soms een muts als accessoire
die staat me werkelijk charmant

m’n hele huis hangt vol met kaarten
‘k mis geen programma op tv
en Bobo zit te kwispelstaarten
bij wa’k niet op kan van het diner

‘k hoef me niet meer uit te sloven
het meeste wordt voor mij gedaan
wel kijk ik af en toe naar boven
of het nog geen tijd is om te gaan

maar waarom zou ik zitten klagen
want iedereen is wel eens moe
en ja ook ik heb klotendagen
dat ik het liefste niks meer doe

toch maak ik me niet zo’n zorgen
al valt die chemo me wat zwaar
schat, ‘k leef nu en wellicht morgen
en misschien ook wel volgend jaar

want alle shit die heeft twee kanten
zo hoef ik nooit meer op dieet
‘k heb een thuishulp voor de planten
en ik krijg bloemen bij de vleet

op maandag ga ik ‘n uurtje shoppen
en koop dan ik alles wat ik zie
al is mijn lijf dan naar de knoppen
toch pas ik sexy lingerie

‘k laat mijn nagels roze lakken
zorg dat mijn lippen zijn gestift
loop op hele hoge hakken
en heb mijn borsten laatst gelift

ik heb mijn man nog en mijn vrienden
maar toch voel ik me soms alleen
is het dit wat ik verdiende?
‘k wou dat die kanker weer verdween

ik wil blijven, ja graag nog even
kijk naar me, raak me zachtjes aan
‘k heb zoveel goeds nog om te geven
’t is echt te vroeg nog om te gaan

Zie ook: http://www.mariannepepels.nl

Schrijver: Marianne Pepels, 26 maart 2008

mailmariannepepels.nl

dood kanker ziekte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 14 stemmen 2.204