Alle inzendingen over ziekte

De manco's zelf zijn niet zo erg als de herinneringen aan de tijd dat ik ze niet had, maar ach, als dat alles is (wat het keer op keer niet is) Toch vraag ik me af of en waar er een grens is waar ik niet verder wil zó veel wil ik nog: bloemen zien en ballonnen oplaten die de wereld over mensen strelend raken met zachte gedachten…

Wanneer men ziek te bed ligt en de nacht In slaaploze uren wegglijdt zonder dromen, Als van de dagen die men heeft verwacht Men zeker weet dat nimmer één zal komen, Luistert men rustig naar 't geruis der bomen En naar de regen. En de sombre klacht Die door het duister vaart is welgekomen: Men weet zich eenzaam, alles lijkt…

De zusjes pijn en kwelling houden zich vlak achter me op, werpen elkaar veelbetekenende blikken toe, onderdrukken hun gegiechel met blooskracht. Telkens als ik van positie verander doen zij het ook, ik kan ze alleen zien met de ogen op mijn rug 'Zullen we?' hoor ik ze denken, 'of zullen we nog even wachten?' Hijgend draag ik mijn lijden…

Niet de strijd maakt de strijder maar zijn vrede met de afloop ....Mijn poorten staan open ....er stroomt energie binnen ....mijn gezicht straalt ervan ....Ik leef, ik leid je niet af ....met gouden haren, ik ben ....kaal en onversierd het leven Niet: hoop doet leven maar innerlijke vrede met de afloop ....Ik verlaat mij niet ..…

Plooi je als een kussen in mijn rug, vorm je lichaam zacht naar het mijne, dan zakt de pijn erin weg, in de omarming van jouw genegenheid, je mag me strelen licht over mijn schouder, dat is alles wat ik je geven kan als je belooft om niet te bewegen, meer kan ik niet aan, mijn open bloem blijft gesloten Soms brandt ze van krampende pijn…

ik hou de pen vast maar de woorden lijken niet van mij alsof ik verraad pleeg som ik op hoe koud eenzaamheid aanvoelt, het einde nadert toch wordt de dood, als een ongenode gast steevast de deur geweigerd en blijft ze ontglippen…

In de tram wordt plaats genomen Door een man, die hijgt naar lucht, En wiens ademen 't geluid maakt Van een diep en zwaar gezucht. In haar Amsterdamse taaltje Zegt alras een burgervrouw: "Uwé schijnt benauwd te weize!" En de man zegt: "Ja, juffrouw." "Jonges, jonges", spreekt ze verder: Wat 'n mins wel geife sou, Om van sou ies…

En toen ze vroegen wat ze later wilde worden zei ze 'Graag invalide' en zag zich al, benen onbeweeglijk in bruin-geruite plaid door toegewijde man en bleke zonen voortgeduwd, geen zegel zelf te plakken, geen brief te schrijven, geen reis te maken. Dan zou ze eindelijk echt vrij zijn zo treurig kijken als ze wou, in winkels voor haar beurt…

iemand vroeg me: Geloof jij in Engelen? Hoe bedoel je, vroeg ik. Nou of ze echt bestaan? Daar geloof ik niet alleen in ik kom net uit een Engelenhof vandaan ik weet het zeker, ze bestaan! Engelenhof? Ja daar lopen er witte bij bosjes rond. Ze blijven altijd naast je staan en ben je weer gezond, dan laten ze je weer gaan om verder op…

Ik voel het positieve niet. En niemand die het ziet. Niemand die het begrijpen kan. Waarom voel ik toch die dwang? De dwang om te eten En alles om mij heen te vergeten. Het voelt als een drug als ik een eetbui heb. Al die calorieën en vetten die mij tijdelijk oppept. En daarna komt het verdovende gevoel. Dat gevoel, dat was dan ook het…

Zoek geen speld in de hooiberg als je pijn hebt in je donder maar ga naar de fysiotherapeut die drukt en drilt als een boor en zet ‘n naald op de pijnlijke plek prikt je niet lekker maar niet lek laat die plek wel lekker sudderen als oma’s draadjesvlees in de pan je wordt losgemaakt, vrijgemaakt van ongemak, pijn, ‘t voelt als herboren zijn…

Dood genegeerd hoewel trekkend aan mijn leven dat opgaat in de vaart van de vol- keren de dood soms welkom, vaker echter geenszins, 't le- ven lokt als echter tijd verslapt, niet meer bij de les sluiten bergen zich rondom stromen rivieren snuivend voorbij…

in het centrum van het leven staat voor mij nu even ik ja helemaal alleen maar ik ik bekijk mezelf vanuit de hoogte en vanaf beneden van binnenuit en van buitenaf van uit het nu en het verre verleden als door en naar een ander als gewoon van en naar mezelf ik draai om me heen zoals vliegen in het donker om een lamp die brandt ga…

De wanden zijn wit en de psychiaters verdacht vriendelijk. Er is hoop op genezing, maar ik heb nog niemand zien weggaan, of hij kwam weer terug. Dagen dat ik op weg naar mijn eigen kamer verdwaal wisselen zich met dagen waarop ik de wereld doorschouw als een kristal. Soms word ik krijsend wakker. Soms word ik afgevoerd en verdoofd, soms…

Een ziekte sloeg mij neer en liggend stil zag ik mijn oude dagen langs mij gaan, wetend-te-schouwen was mijn wens, mijn wil, en mijn verlangen om ze te verstaan. De droefste zag ik door mijn tranen heen, verstomd is veel wat eenmaal leefde en zong. De schoonste waren zij wier lichtschijn drong diep in mij, dat ik met die glans werd één.…

Als in een luchtbel gevangen hermetisch afgesloten daarbuiten stemmen en geluiden ze horen je niet volumeloos jouw uitgestoten klanken binnen geluiddichte wanden malen ze rond de witte jassen in de ruimte de veel te strakke blikken drie-, viermaal prikken in vaten veel te broos ik heet, ik heet weet je hoe ik heet en wat er omgaat…

met blijdschap strooi je de broodnodige aandacht terwijl je vriendelijk spreekt glimlach jij bemoedigend het gezicht strelend aaiend jouw niet aflatende zorg is groter dat groots voor ieder leven apart tot in kleinste momenten een gebaar van liefde ook in de lastigste uren maakt jij het verschil door zonder onderscheid steeds bijzonder…

De ziekte Corona waart over heel de aardbol koestert trotse gedachten ik maak slachtoffers naar eigen keus en goeddunken weet de plaatsen te vinden waar de mensen zijn die zich het beste laten treffen en vellen ben wellicht de grote vervanger van de derde wereldoorlog die thans hoorde te woeden duistere denkbeelden laten we onze Hemelvader…

dat woud zo diep in mij wordt illegaal gekapt heb nooit een vergunning afgegeven een kwaad wezen vervuilt haar gezuiverde lucht die mij laat leven niemand die er iets van snapt dat je niets hebt vermoed omtrent het alles vernietigende kappen dat onder mist verscholen vuur dat blijkbaar al een poos in je woud heeft gewoed zo onvoorstelbaar…

Even checkend op de site kan ik met een uur terecht bij de kapper! Dat is mazzel, ofwel geluk hebben ik sta er voor de deur geen kip te zien, maar: die komen er ook niet! Eenmaal binnen, handen ontsmetten plaats nemen in: precies een stoel haren wassen, haren drogen knippen maar! Ze vraagt: hoe of het gaat en ik zeg: de korte - of…

nee nee ik wil dat nare woord niet meer horen geen kanker klinkt te uitzichtsloos noem dat van mij maar leukemie…

Ze zitten in de grote hal gedwee te wachten, voorzien van dode bloemen en van troostend fruit, tot de portier door middel van een belgeluid het sein zal geven om zich ziekenwaarts te jachten. Intussen roken zij een sigaret en roemen de dokters, die vandaag de dag heel kundig zijn, of lezen bordjes, die in ziekenhuislatijn de kwalen paviljoensgewijs…

Hier zien we, mijnheren! een leerrijk geval Hoe gaat het moedertje, schikt het nog al? Ach danke, Herr Doctor, Sie sehen Es köntte etwas besser gehen. Kom! moedertje, kom! tevreden maar zijn! Wij zien mijne heren, naar alle schijn Zal de vita weinige uren Of hoogstens een etmaal nog duren. Ach lieber Doctor! ein Augenblick Kehr ich zu Halberstadt…

tijdens een val resteerde van de mijne slechts vele scherven gelukkig was hij niet van kristal dat in duizenden fragmenten versplintert als de tijd het mij niet verhindert en ik alle scherven snel vinden zal ga ik ze lijmen en wie weet kan ik dan met breuklijnen en al heel misschien toch weer in mijn bol een toekomst zien…

het was niet dat ze zijn stem niet hoorde ze voelde alleen de kilte die haar lijf bekroop het was niet dat ze zijn gezicht niet waarnam ze kon slechts staren naar een pratende mond het was niet dat ze niet op hem reageerde ze glimlachte wat knikte ja knikte nee het was niet dat ze na het gesprek bleef zitten…

Nu mag ik met De billen bloot En alles zeggen Alles spuien Toelichten en nader Uit gaan leggen Vergeving vragen Vergeving schenken Want om het hoekje wacht De met zeis uitgeruste despoot Wacht jij nog maar even Gun mij tijd van leven Nu mag ik met De billen bloot Maar doe het lekker niet Beklim eerst nog de grote berg De berg van…

Hier sta ik Eenzaam achter glas Een wijze uil kijkend Vanuit een hoge boom Die het even niet meer weet De vrijheid loopt Daar beneden over straat Frank vrij jong en kwiek Zoals het jeugd meestal vergaat Vrolijk en gezond En hier boven op E2 Loop ik rond Met een infuuspaal Als schaduw aan m'n zij Mijn strohalm met het leven…

zacht dansen vreemde vormen in hun eigen gel gekleurd is hun vel naar functionele groepen zij ontsnapten uit het onbekende op zoek naar de vertrouwde sluiting van het eigen dna om in samen delen de potentiële mogelijkheden zo goed als mogelijk te benutten als geheel om de bouwplaat te kunnen lezen moesten er wel ogen en hersens…

Onze Hemelse Vader schenkt getijden, waarbij verborgen bloei wacht in diepe rust, om daarna op bergen, aan elke kust ontwakend leven met pracht te geleiden. Wil Gods vijand deze lente bestrijden? Men moet afzien van stadsvertier en boslust, is zich van rond sluipend gevaar bewust. Ziekteduivels doen veel mensen lijden. Genezers en verzorgers…

in het anatomisch theater betreden chirurgijns in koelen bloede de arena met de precisie van een horlogemaker inciseren zij de menselijke huid het bloed kruipt waar het niet gaan ontleedkundige lessen zijn geleerd het beademde corpus onder zeil als mes zaag schaar het vege lijf invaseren geen dokter ziet wie je eigenlijk bent…