Alle inzendingen over schoonheid

ga met mij de Schoonheid begroeten - 0, sta mij bij!…

De schoonheid hield niet van de wind, die door 'm was gelaten. Ze kon de sfeer, die was verpest met grote spoed ontvluchten en - liggend in een heel ver nest - de vent niet zien of luchten. Wél luchtig bleek de nieuwe meid, die hem veel meer behaagde, wat kwam, doordat - z'n wind ten spijt - de opblaaspop niet klaagde.…

In de blaadjes van een roos zie ik haar gezicht In het glasheldere beekje spiegelt ze in het licht Onder de zilveren maan in felschitterend blauw In de vroege morgen een druppel ochtenddauw…

toon me de schoonheid van ooit tevoren. maak van je hart een bloem en bloei open nu de lente komt. warmte en licht, niet in de spiegel te zien, geven je de glans van kalverliefde, van nooit beschade emoties, je naakte zelve. hey lief meisje, waar kan ik jouw spiegel vinden?…

kleuren dreven en spoelden weg terwijl een gloed zich liet gaan de wind verdwaalde in het licht van het ondergaan en de opkomende maan spiegelde zich in het rimpelend kleed en een nevel omhulde een blanke zwaan onzichtbaar in de nacht streelt een sluier verborgen schoonheid en verbeeldingskracht…

van je spiegelbeeld Die zich in de schaduw van mijn illusies nestelt Mag ik in je verleden dwarrelen als een ogenblikje Zoveel is mijn overgave om met je bloemen te verdrinken Parelend als gouden dauwdruppels op je roze wangen Hunkerend naar metaforen van schoonheid sterf ik nooit…

weer heeft zomer een bladzijde omgeslagen vol liefde en kleur zacht blies de zwoele wind nog de geur die wij op handen hadden gedragen wij kenden geen namen maar hun schoonheid in samen was fenomenaal gestileerd in vertakte schoonheid kenden zij de schutkleur van wereldwijs zonder opvallend te zijn geborgen op geschept…

vanmiddag in de metro sprak een vrouw hem aan jasses hij werd stotterkip ontveerd met vel ze vroeg ken ik jou of ken jij mij waarvan ook al weer hij bezwoor haar ongekende schoonheid op station amstel stapte ze uit met ongeloof wat zat die meid nauw sluitend lekker in d'r vel…

jouw schoonheid, sierlijk ontleend aan de broze teerheid van bloesem ontwakend in tijd van het uur van puur pogend te blinken in het spoor van elegantie schoonheid wat simpel speelt op de achtergrond in de transparantie van zachtheid bespeeld met jouw deinende ogen in een lichtval van begeerd geluk, reikend over de horizon…

door een donkerblauwe saffier wordt de witte diamant omsloten als een verlichtend middelpunt gekoesterd in geheimzinnigheid zelfs de wind houdt zijn adem in zodat deze schoonheid ongerimpeld blijft sterren spelen voor publiek dansen op de waterspiegel als ritmische speldenprikjes rond de wachter van de nacht pas als dag dreigt op te…

fraai kan belijnen op de achtergrond speelde magie met licht en donker tekende mystiek de stippellijnen tussen waan en werkelijkheid van ziel en realiteit haar vluchtige lichtvoetigheid was een verademing om te zien tussen de structureel zware gang van passanten die ruimte maakten omdat zij eerbied hadden voor intrinsieke schoonheid…

De dode boom werpt zijn vruchten af en hij lokt kleine meisjes om hun darmen te spoelen in zijn ongenadige bijzijn, opdat zijn wortels zouden struiken in weeë grond. Ze kokhalzen de ondode afscheidingen naar de wereld van zaadjes en nieuwe kiemen. Het meisje was allang afgestorven, maar ze baarde een vers nageboorte. En hij; het levende…

aan de takken hangen heb mijn baret opgezet voorzien van ezel kwast en palet ben ik de natuur ingegaan een oase van kleur waar penselen vele hemels kunnen doeken zonder aan kwaliteit in te boeten overweldigd door zo veel goddelijk moois konden mijn handen geen wonderen maken wel heb ik alles opgeslagen in mijn geest eeuwige schoonheid…

De treurige klanken van de viool De lage stem, zangerig vertellend over spijt Ooit was datgene dat haar ter ore kwam genoeg Om haar te overweldigen met een duister gevoel Was het om iets wat ze had gedaan Of juist had nagelaten Op een leeftijd waarop zorgen ver weg leken Verplichtingen schaars en liefde simpel waren Melodie en tekst vormden…

ik ken de pennen die vals schrijven in gif gedrenkt zie je hoe letters en krullen hun kwade genius onthullen zij schaduwen schoonheid breken met lompheid het speelse in zinnen die in hun optie nooit als kunst kunnen beginnen toch zijn zij welkom met hun pennenvruchten die nu nog zuchten onder de winterse kou acceptatie is lente kom…

het lijkt een gave om strijdbijlen niet te begraven maar ze als eerste steen te werpen zodat jij je gelijk als waarheid kunt erven juist in schikken wordt een compromis naar eenheid geleid en is consensus bereikt ik lach als de cd voor de duizendste keer wordt gespeeld met het refrein dat overleven heet…

Ongedwongen en zonder woorden Werden blikken geworpen En losgelaten Op het zicht Mooi werd gezien Tot onbevlekte schoonheid Verdween Door bedekking…

Als je mij respecteert, respecteer ik jou vanwege de innerlijke schoonheid in jou.…

Ach schone bloem Ontvouw je nog eenmaal Opdat wij Voor de allerlaatste keer Jouw kleurschakering Mogen aanbidden Sluit het licht Voor eeuwig op In je groenende blaadjes Voordat het duister Zijn intrede doet Dag schone bloem Genoten hebben wij Van je schoonheid Die nu verwelkt Maar in onze ziel Eeuwig groeiende is…

ik zag hoe je silhouet werd opgelicht uit ingebedde schaduwen scherpe lijnen contrasteerden het door mij gelezen profiel waarvoor ik hartstochtelijk viel er vlamde schoonheid door delicate paint brush zonder de geijkte sjablonen kleuren vibreerden een diepe warme sensualiteit in drempelloze bereikbaarheid we speelden met zon kusten…

ik vond haar op strand ontgroeid aan het zand en zout van de zee rankte in onstuimig vallende golven met wit bloeiend schuim ik nam haar mee maar zij brak schoonheid in vertakte broosheid stalde haar uit op de scheidingsmuur tussen duin en tuin maar zij verdween slechts een spoortje zand dwarrelde nog op de rand…

Zachtjes dompel ik mijn voeten in het mediterrane blauw Dit is het gevoel van thuiskomen Ver weg van de regen en kou De warme zon streelt mijn huid en laat haar stralen gloeien Het land waar tijd niet toe doet Waar olijven rijpend bloeien Voor altijd wil ik je proeven Lief Kreta, land van eenvoud Heimwee vult mijn gedachten omdat ik…

Parel van schoonheid uit de oudheid ontstaan verblijd elke aanblik nieuwsgierig naar zijn cultuur Vrede en wreedheid vermengt in één allegorie dapperheid en angst gevangen in ieder figuur Cultuur oh zo oud en verrassend vernieuwend meer dan een vakantie onder de koperen zon Leer mij zoveel je kan wat ik nog niet weet zeg mij wat me pakt en…

laat de oude bomen mij opnieuw verleden geven als ruïnes die nog huiveren in verlaten land oude schuren armoe spreken in de stille dorpen, harken aan de kant oude handen met hun vouwen dunne haren grauwig grijs boven de versleten ruggen verdroogde huid in vochtig huis laat dit alles overstemmen wat perfectie heet, het niet meer…

Het uitzicht dat ik jou wil tonen Is een landschap in mijn hoofd ’k Wil jou er deelgenoot van maken Anders word ik niet geloofd Het fraaie grasland, heuvels, bomen Een grillig stromende rivier Mensen vrolijk aan de stranden En uitgelaten op de pier Zo is het plaatje hier van binnen Vol zonne- en ook maneschijn Gecompleteerd met pure schoonheid…

naar jouw handen kijkend wordt het zichtbaar hoe ringen langzaam van je vingers glijden tijd heeft je getekend waardoor je ouder bent gaan lijken diep van binnen bleef je dat meisje van twintig dat ronddanste in de weide wat haar rokken deed bollen zonnebloemen lachten haar toe al stierven die als jij 'n vroege dood ©Lady Love…

taal van snelle jongens gesproken die versierders kozen op hun pad was van de kleine dingen een vriendelijk woord en de warme hand als die nodig was wij spraken slechts de taal van ogen waarbij als toegift nog het lichte blozen in onschuldigheid zij bloeiden in bescheiden aandacht tot de mooiste bloemen in de wei pure schoonheid…

Schoonheid is liefdes val Maar steeds wil ik je opnieuw beminnen Want jouw ware schoonheid zit vanbinnen…

daar lig je dan uitgeteld naast me, slapende schoonheid, je trekken thuis, ontsnapt aan regie - ontspannen, wat spuug lekt uit je mond, zelfs pruttelt ergens onder het laken een windje dat je lippen de naam van een ander prevelen is niet leuk, dat we als je wakker wordt hartstochtelijk vrijen maakt alles goed…

'je gelooft ook alles wat je ziet,' als het maar mooi genoeg is, ja, dan wel, dan mag de zonsondergang nep zijn en ook de waterval de horizon, de twaalfkleuren regenboog, maar jouw stralende aanwezigheid, nee, die niet, die moet intact blijven als een beschermd natuurgebied, een nationaal monument, je bent helder als de poolster…