Alle inzendingen over eenzaamheid

manifesteert zich op plekken van publieke waarneming gsm aan oor al doende hopend dat men begrijpt dat ook hij staat in het volle leven spil / in een web van connecties & opdrachten dynamisch / onmisbaar benijdenswaardig de man geknipt / voor de snelweg van deze tijd Dat hij oreert in luchtledigheid dankzij een platte batterij…

Laat mij bidden, laat mij hopen, Geef me de dingen die je niet kunt kopen Geef mij steun, geef mij kracht, Geef me de dingen die ik juist niet verwacht. Geef me liefde, geef me hoop, Geef me kracht als ik op mijn tenen loop. Geef mij troost, geef mij moed, Laat mij vergeten hoe zeer het leven doet. Laat me genieten, laat me leven, Zodat…

Als de Dood dan zo nodig moet flaneren langs de grenzen van mijn leven dan maar als mijn enige vriend. Geheimen delen, praten over ons bestaan en samen schaken ironisch: hij met wit. Wachten op de Grote Finale: een vriendschappelijke omhelzing ik word bevangen door kou en sluit mijn ogen. Mijn vriend wordt mijn einde er is niets meer dan…

ik ben bang voor 'houden van' door de gevolgen van de vlam als eenling ga ik door het leven met te veel trots om op te geven terwijl ik de vrouwen op afstand houd zijn veel van mijn vrienden al lang getrouwd uiteindelijk zijn dan ook mijn schoot en handen bezet dan wel door een kat, merlot en sigaret…

Al jaren leef ik in een wereld vol fantasie een zelf geschapen werkelijkheid die aan al mijn eisen voldoet dus heb ik het toch maar goed voor elkaar men kan niet zeggen, dat ik een negatieveling ben ik ben gewoon altijd in een soort van droom verwikkeld sommigen ontwijken mij, krijgen geen contact anderen verdiepen zich in mij en reiken…

er zijn dagen dan is mijn wereld zo klein of blijkt het buiten mij te groot dan kruip ik onder een deken mijn armen zijn immers te kort om uit te breken ook beide benen lijken dood al zie ik klaprozen in volle glorie en bloesem alom iedere kleurenpracht is flets het gevoel houdt me doofstom…

Waarom ik? Waarom altijd ik? Waarom nooit iemand anders? Waarom ik? Ik die zo gelukkig had kunnen worden! Ik die van je hield! Ik die al mijn vrienden graag had! Ik ben anders! Sho what? Ik wil net als zij gelukkig worden! Is dat dan zoveel gevraagd?…

Ik ontving een verjaardagskaart met hele lieve wensen van kinderen en kleinkinderen dat was het minste wat ze konden doen bezoekje brengen was te veel gevraagd nu ik zo eenzaam in mijn relaxstoel zit vliegen gedachten door mij heen dat krijg je zo, je bent alleen mijn lieve vrouw moet ik al missen twee van mijn kinderen gingen mij voor…

Wilde nachten, leeuw op prooi, Met dromen vol nachtgezang en vliegend vuur, Luna speelt op dit late uur, Slapers, geliefden en vrijers, huizen vol mooi. Zachte wolken, geen geween, Niemand alleen in deze wilde nachten, Vele vormen van wilde machten, Slechts een gedachte. Hopend dat Aurora nooit zal komen, In wilde nachten wil je blijven…

Eindeloze straten Met rijen vol Eindeloze mensen Met hun hoofd Eindeloos ver weg En onbereikbaar Net als hun Eindeloze gedachten…

Verdriet van binnen, niets goeds over mijzelf te kunnen verzinnen. Het gevoel van niets waard. Buiten schijnt de zon, terwijl het van binnen maar niet opklaart. Er zijn zoveel dingen waar ik naar verlang. Als die dingen niet kunnen, maakt me dat verdrietig en soms bang. Wensen die zich niet vervullen, zo veel vragen die ik niet kan onthullen.…

Een eenzame man zoekt naar de schaduw van een hoge berg. Daarin zoekt hij het waarom, de stilte heel diep in zijn ziel. Om daar het antwoord te kunnen vinden, van zijn eenzaamheid.…

Ik wil praten met de maan Stalen met de sterren Ik wil met volle handen staan En mezelf niet hopeloos zien staan…

De dag is weer voorbij en de nacht is gekomen. Buiten staan de bomen te dromen. ze fluisteren toch nog zacht: "Ik wens je een goede nacht. 'k ben zelf niet bij machte... De wens is de vader van de gedachte....!"…

meer is er niet een weg, een bruggetje en dan het fluisteren van de bomen misschien het blaffen van een hond herinnering als ver gezelschap van oud-geliefden op afstand lopen zij het niet meer in…

'People, I'm gonna leave this old world beyond' Peter Green Blote vrouwen, rijp, op ooglapjes na, schuddend met hun veelsoortige borsten, in een magische kring, schommelende wijnflessen, onterechte dompers, schermutselende zwaardvissen, vechtend met lachgas en kriebels, vreemde danspasjes in de lucht van zijde om door te prikken met dierlijk…

Als er een stilte is die zwijgt je alleen maar staart in de verte. Weigert om de blauwe lucht te zien of te voelen de warmte van de zon. Je geen gezicht ziet dat door de spiegel wordt gevangen, geen opening wil toelaten. Dan worden je gedachten en verlangens voorgoed in eenzaamheid gevangen.…

mijn woorden zullen holler klinken dan de echo van een put waar wensen nooit uit zullen komen en mijn adem zal verdampen langs de muren van beton en al horend blijf ik altijd doof voor iets wat nimmer is gezegd spreken doe ik pas wanneer de loper is uitgelegd en ik mijn schreden zet naar waar ik wil verblijven en ik in het diepste van…

Alles is mooi Ik denk dat ik ontdooi Ik zit naast jou in de kou je laat me stralen je bent de ideale je bent prachtig je luistert altijd zo aandachtig je geeft me een kus ik word hystericus kon je nog maar bij me zijn ik vond het zo fijn maar toen ontmoette je haar het einde tussen ons kant en klaar…

Omringd door geschilderde geesten om het duister te verdrijven heb ik rode rozen, blauw zien blozen in mijn koffer op weg naar nergens onder angstaanjagend bewolkte luchten probeer ik werkelijkheid te ontvluchten langs herinneringen, met jou in de nacht blijf ik met mijn geest alleen, niemand wacht tijd raast voort, vaak ongehoord.…

Liefhebber, omdat woorden bij de vijver waarin jouw spiegelbeeld verdronk nog naklinken in mijn geest leef je met mij mee we blijven dromen zullen nogmaals onzichtbaar vrijen of gaan eindelijk samen slapen in dat zachte bed van stilte dat dichterlijk genoegen heet er hangt een mist over mijn leeftijd een geheimzinnig gevoel van eenzaamheid…

Mijn broertje heeft autisme En ik heb niks we kunnen niet samen spelen want dat gaat nooit goed maar ik probeer het altijd en altijd en ik blijf spelen met goede moed Als mijn broertje dan boos is Dan ben ik alleen Alleen in een hoekje zonder iemand om me heen Mijn ouders besteden alle aandacht aan hem Terwijl ik er ook nog ben Ook…

In deze kamer woon ik rieten stoelen rond de tafel een schilderij aan de muur en achter de grote ramen wolken. De ruige kast, meegebracht uit Frankrijk op het dak van onze Volvo tegen de zin van mijn vrouw mijn lage designbank gekocht nadat zij weg was. Hier had ik mijn kinderen op schoot knuffelgeurige verhaaltjes voor het slapen gaan…

Sluit je ogen herken diezelfde plek de zuchtjes wind je èènzaamheid alles is ver weg de mooie dagen van weleer een kind speelt om je heen eist al je liefde op je streelt het blonde haar je begrijpt, dat nu het antwoord komt op vele nooit gestelde vragen je denkt en weet maar al te goed ja, daarom!!…

gevangen in vergetelheid de drank die je daartoe dronk vervaagde de herinnering en toch weet je, elke weer, wie ik ben en waarom je bent jarig, is je verteld de blijdschap is groot bij binnenkomst, bloemen en cadeaus kussen en knuffelen, een breekbare vrouw maar bij de lift, op de weg terug zie ik verdriet, brekelijk gezicht korsakov…

Hoe kan ik jou helpen met een moeilijk moment? Hoe kan ik je laten weten dat je niet alleen bent? Telkens weer die strijd aan keer op keer Zijn er duistere momenten,dan overwin jij ze altijd weer Vriendschap voor het leven Ook wanneer je je afvraagt waar mensen zijn gebleven Ook in deze moeilijke tijd wil ik je laten weten Dat je nooit…

zij is eenzaam in de ware betekenis van dat woord pratend in zichzelf, verwacht zij geen antwoord want wie hoort haar in de kamers waar zij leeft, omringd door bloemen die niemand meer geeft? er klinkt een schreeuw om aandacht zonder geluid wanneer zij deuren en ramen sluit snakkend naar lucht, op zoek naar het licht liever…

Zeg ben jij niet de vrouw van man van kind van zus of broer van die of die vertel eens wie ben je wie buiten elke andere categorie dat opgelegde rollenpatroon doet pijn want er is niemand die je echt kent als jij jezelf niet kunt zijn…

Ik sta in de branding Achter mij is het één grote zandhoop Om me heen is het donker Zelfs de maan is niet te zien Ik kan de weg, die ik gegaan ben, niet goed zien Het lege strand gaapt me aan Er is geen leven te bekennen Alleen heel wat lege schelpen Ik heb niks achtergelaten (afgezien van een heleboel rotzooi) Golven komen op me af Ze dreigen…

Uit haar ooghoeken keek ze voorzichtig opzij Ze was onzeker en in haar hoofd nog maar dat kleine meisje Op de straatrand stond ze veilig Of tenminste toch voor zolang Zolang de mensen maar blijven lopen Weglopen De uren vaagden zich met het licht mee Had ze daar al zo lang gestaan ? Te onzeker of gewoon te vroeg Vragend aan…