Alle inzendingen over overlijden

onderweg naar liefde ervaart hij zicht op hemel en aarde; het verlangen naar morgen onderwijl hij het sterven baarde uitersten van binnenuit grenzeloos gebonden aan geest en eeuwige bruid ogen puilend als sprekende monden onder een donker gerande einder het gezicht is als een doorzichtbaar vlies over schreeuwende voorbije korte…

Gekortwiekt, verschrompeld, geknakt, half gevallen rottend en afgestompt de aarde laat moeizaam los wat het ooit begon maar laat tinten bestaan totdat er geen sterren meer zijn onzichtbaar de scheppende hand die nooit laat gaan vuisten ontspant en palmen opent soms pas diep in de herfst als de laatste mist het erf opsluipt 'sterven…

Het feitelijke kennen hoe alles met alles samenhangt In verband brengen met het ingebeelde waarin lijkt alsof verschillen onafhankelijk van elkaar gebeuren Niemand verwacht dat jij consequent en exclusief in één richting denkt…

(Bezieling) Een begrip: ('t Korbach-effect) Zijn 'Schwung'. Zijn Humor. Zijn Kracht. Talent (Cambuur) Leeuwarden Genoot van Korbachs kunst Twee keer per Maand op de Tribune Met Fritz langs de lijn im- mer een gunst. Fritz Korbach 1945-2011…

Ooit stond ik grenzeloos in het leven geen beperking aan de horizon alles was mogelijk om te beleven er was niets wat ik niet kon Ooit lag de wereld aan mijn voeten ik vloog op vleugels van de wind iedere dag kon ik vol blijdschap groeten volwassen, bleef ik dat blije kind Nooit gedacht wie zal bepalen of mijn leven is voltooid is…

…Je bent wat vergeten, je had nog zoveel te doen nog zoveel te vragen, nog zoveel willen weten zoveel liefde te geven, zoveel wijsheden te spreken zoveel te genieten, nog zoveel te houden van zoveel te lachen, zoveel te huilen, zoveel te zien zoveel troost te geven, zoveel leed te verzachten zoveel natuur te beleven, zoveel tochten te maken zoveel…

Je zei nooit wat. Ik moest het altijd vragen. Of je van me hield. En je zoende. Of het veilig was die eerste keer. En je zoende weer. En even later of ik het goed deed zo en je zoende, o. Je zei nooit wat, je zei het altijd met je ogen. Je ogen die helemaal alleen in je gezicht achterbleven als ik je verliet; je ogen na geween: je was…

het slikken verleerd adamsappel verzonken bet ik zijn lippen laaf de tere barsten zijn tong ligt verbeten in de gehavende mond de neus versmalt zich beklemtoont het einde soms wil hij iets zeggen maar zijn ogen spreken het zwijgen van de dood woordloos verzonken hij hapt naar adem wil niet dat het leven hem elk moment tergt in…

De verlosser als de mens gaat verlijden lost het lijden op laat het lichaam los lonkt de (h)eerlijkheid als de mens is overleden is de geest verlost in de verlossing…

Dit wordt het laatste gedicht wat ik schrijf, nu het met mijn leven bijna is gedaan, de scheppingsdrift me ook wat is vergaan met letterlijk de kanker in mijn lijf, en, Heer (ik spreek je toch maar weer zo aan, ofschoon ik me nauwelijks daar iets bij voorstel, maar ik praat liever tegen iemand aan dan in de ruimte en zo is dit wel…

bloemen zoeken geen vaas kaarten behoeven geen brievenbus zij zoeken ogen om de zorgvuldig gekozen woorden te lezen als uiting van, nu het nieuws de wereld vindt en ongeloof plaats maakt voor realiteit ontsteekt men kaarsen stroomt men samen al dan niet met bloemen en of een kaart alleen al, om even stil te staan bij hetgeen dat waar…

mocht mijn geest zo zoetjes aan verstillen in mijn broos geworden lijf verlangend naar een zachte dood mocht mijn ziel naar verre einders reiken willen schuilen en rusten in een oude hemelse droom laat me dan los, weer huiswaarts keren naar wie mij immer dierbaar bleven en wil mij niet vergeten…

Over zijn leven had 'n stoffige laag gelegen van intrinsieke religiositeit en Godsverering alles stond in het teken van Zijn Schepper maar nog meer van Christus de Verlosser door het kruis op Zijn Heilig Golgotha en de uitstorting van Zijn Heilige Geest Zijn zijn was Zijn Zijn! Hij had sober geleefd, alleen en lang intieme menselijke…

Wat hem het liefste was, was dat ene stukje grond Midden in ’t groene gras als niets de stilte schond Wat zijn fijn plekje was, was waar hij stilte vond Met goed geknoopte das verzorgde hij zijn wond Wat hem ’t mooist was, was ‘t steen dat er stond Met erbij dat plaatje glas dat hij zijn vrouw vond Wat hem het liefste was, was de…

iedere dag weer die pijn, iedere dag weer dat verdriet. maar niemand die dat ooit ziet. niemand ziet hoeveel ik je mis, niemand ziet hoeveel ik van je houd, niemand weet hoe ik me voel, als ik terug denk aan die tijd met jou. lang heb jij gevochten voor je leven, ons op zien willen groeien, uiteindelijk heb je de rust gevonden die je verdient…

Op dood spoor? De dood spoort niet, nooit, ook niet even maar trekt wel wissels!…

god had moeten weten, dat ik niet zonder jou kon. dat bij jouw dood, mijn besef begon. god had moeten weten, dat ik kapot zou gaan aan verdriet, dat jij, het mooiste wat hij mij gestuurd had, mij veel te snel verliet god had moeten weten, dat je voor mij alles was, dat je zo veel op mij leek, maar dat besef ik nu pas....…

wij hebben gewacht terwijl jij reisde onderweg naar jouw naam en een wijle dreef onder een bonzend moederhart waar je als vederlicht gewicht, in een veilige duisternis, te samen uit ons in enkelvoud bent gestart zo telden wij de verwachtingsvolle uren in blijdschap af naar jouw dagen die zouden worden geboren…

Als de dood het leven doet ontsporen ontspoort de structuur van ons bestaan doorbreekt dat alle grenzen van het heden doet ons denken aan kort en lang verleden waar vanuit wij verder mogen gaan…

Langzaam stappen door de zoele avondwind vader en moeder met kleine jongens voort. Peinzende bomen zuchten hun weemoedig woord; schaduwen strelen loom, de wandelaars gezind. Vriendelijke schemer, die kruiden mint, vindt blaadjes vol kracht, schept een geurig oord, wekt neuzen, terwijl hij ogen haast versmoort. De vrouw snuift diep, knielt neer…

Over het lijden heen staan we stil bij afsluiting van het verleden als rustpunt voor aandacht en (h)erkenning als eindpunt van het leven als opmaat voor een nieuw begin…

Gedichten van (h)erkenning Gedichten van Jean Fermate verdienen aandacht tijdens afscheid tijdens schouw tijdens scheiden tijdens rouw Jean Fermate die speelt gevoelens, woorden, passie voor een ieder: kind, ma of pa want het dichten van Fermate laat verse sporen van (h)erkenning na… Deze hartenkreet draag ik op aan Jean Fermate…

De last van het ouder worden Een klein facet Dat hoort bij het leven Zoals de dood, het einde Vaststaat als gegeven Het maakt de cirkel rond Zo logisch als je het objectief beziet Toch voelt het anders Begrijp ik niet Is het normaal of ongezond Zoveel onmacht, boosheid, pijn En vreselijk veel verdriet Bij het verlies van slechts een hond…

Er is geen algemene remedie voor rouw iedere rouw staat op zichzelf wie het niet heeft meegemaakt kan er ook niet over meepraten je moet het ondergaan beleven die rouw je moet er bijna aan onderdoor gaan, doodgaan, bijna Maar door je vrijheid te behouden je eigenheid te koesteren door veel van jezelf te houden niets voor jezelf achter…

Vredige rust heerste rondom haar ergens zong een vogel op een tak Zijn lied raakte gevoelig de snaar die iets in haar teer innerlijk brak Tranen gleden over haar wangen innerlijk voelde zij zich een wrak Zij ging steeds intenser verlangen wijl zij zacht tegen ’t steen sprak Klanken zweefden uit haar mond over heel het ongelijke oppervlak…

Ben jij het vroeg ik de dode die in de deuropening stond. Iets donkers bewoog in het donker: Ik ben het, ik ben het. Ja, wie anders krijgt het in zijn hoofd om in het holst van de nacht zijn opwachting te maken. Mijn hand vond zijn wang. Zeker een week niet geschoren. Maar hij was het, hij was het. ---------------------------------- uit…

Zou er meer zijn, tussen hemel en aarde Ik denk het wel Het kan niet zo zijn, dat we voor onbepaalde tijd, hier vertoeven, het loodje leggen en er alleen nog maar gedachten resten. Zou er meer zijn, tussen hemel en aarde Ik denk het wel. Het mag niet zo zijn, dat er mensen verdwijnen, vooraleer hun werk onvoldoende is beoordeeld,…

Waarom Heer, waarom? er komt geen antwoord er is geen Daarom! je moet er doorheen maar het is zo gemeen, ik hoor een kreet zo vol van leed! ja, ik heb verdriet want leven zonder jou, kan ik 'nog' niet!…

Huiver niet Nu woorden zwijgen en bloemen zullen spreken Huiver niet Ook al zie je door de schaduw de waarheid en de schoonheid niet Huiver niet Mocht aarde je bedekken Huiver niet Als je denkt dat er niemand is die je ziet Huiver niet Want schoonheid is vergankelijk Huiver liever niet Ware schoonheid schuilt in ons verdriet Dus huiver niet…

Als het doek valt van binnen en de dood een sluier trekt verlies het wint van winnen en de horizon zich strekt probeer dan juist te leven met je lichaam, ziel en hart rouw, veelal, duurt maar even want de dood is niet apart ----------------------------- Dit gedicht draag ik op aan Balten S. te R.…