Alle inzendingen over taal

Aaibaar zijn de woorden hoe voelbaar is de taal nooit zullen letters sterven elk graf heeft haar verhaal doden zullen herrijzen stenen worden verplaatst donderend klinkt het dag wanneer men is uitgeraast de kiezels zullen knarsen het pad begaanbaar gemaakt sterke eiken verstouwen op dat wat is geraakt al zullen bladeren…

van Gaasperplas naar Weesperplein vloeit inkt dan berg ik mijn pen stroom met de massa de roltrap op steek de Amstel over en loop naar kantoor op die plek stroomt bruine vloeistof in een beker ik richt mij op een scherm licht valt over mijn gezicht met de kussens van mijn vingers stort ik woorden in emmers werkwoorden en persoonlijke…

In de begingroene lente zat, Een eik zijn knoppen uit te schudden, Zijn schorsachtige begingroene schubben, Barstten tegenstaandedat, De flauwgele zon gloeide evenmin, Ver onder haar stand te branden, Haar flauwgele oostelijke standen, Plantte hitte desalniettemin, De eik dronk zijn water gestaag, De zon kreeg een heldere kleur, Zo brachtten…

De bieb in de binnenstad was een verlokking Niet omdat De gestolde inkt De flitsende ruggen De sleutel naar kennis Tussen de regels lag te rijpen Niet omdat De leeszaal me met een woeste vrede vervulde Verslaafd aan het geritsel Het kamerbreed tapijt De oogopslag van een zuchtende studente Bleef ik me laven aan de taal Flarden van…

onder het lappen van de ramen door zegt ze glashelder: ik ben niet zo voor alle vrijheid van het woord men praat zo snel de grens voorbij niet iedereen kan nuanceren dat is nou juist een wens van mij want die vrijbuiterige losbol van de overkant die lult maar over kut en geile gladiool zo ben ik thuis niet grootgebracht maar met respect…

Het woord is luchtig. Het leven is vluchtig. De dood is in elk woord. Ik ben voortvluchtig, gevangen in het woord, ontsnapt aan het leven.…

Hoe kan ik het ontastbare doorgronden als de fles, onbereikbaar in schrift mijn inhoud verteert. Zelfs de vlam die onderhuids het wezen raakt is slechts een weinige beroering van het blad, waar ze woont; de ziel van het ongekende. Ik droom de beeltenis van pen en streek en kader zijn betekenis. Binnen deze lijnen wil ik dwalen, nooit meer…

krachten botsen als een grillig lot brengen mensen samen en uiteen schuilen diep en vluchten ver zoeken naar de levensbron jalousie en ijver maken tongen los het oog ziet slechts een deel kent niet de ruime blik van verre horizonnen maar slechts een blinde vlek die groter wordt verdwaalde scherpe zinnen snijden door de eeuwen heen niet…

De werkelijkheid zo het is in-kijken verdichten in een zucht en een tel en een moment, zo radeloosheid verzwaren ook soms verlichten tot het enigszins in versteende stilstand went. De dagen vangen in een snapshot van inkt in woorden verspeeld laten klinken, hoe dan machteloosheid stikt en verdrinkt en naar enige vaste bodem kan zinken…

als taal vergeet ik niet de letters te poetsen om stof te verdwijnen alle hoekjes vinden klaarte in de nabijheid van hun blad zo punten we de binnenkant met zorg niet vanwege de zichtbaarheid maar om de kern te lezen…

flitsend laten luisteren dat hij het heus wel kan supersnel de R verdoezelen zodat niemand het verstaat liesjeleeldelotjelopen langsdelangelindelaan er klinkt applaus hij lacht zoals altijd…

Over het herstel van gebroken woorden en zinnen is weinig bekend. Wel over venijnig geknakte botten en doodgestoken relaties. Het verbinden van breuken en scheuren. Het lijmen van paren, gezinnen, volk en mensenscharen het slijpen en schuren, uitdeuken van roestend en protserig blik symbolen van kort en snel van uitvlucht, klacht en overspel…

Dwaallichten speuren over het water Hebben niets gezien dan aardedonker, Sneu Twinkeling in haar ogen doet vermoeden Dat zij vannacht is ontmaagd Neu Ken jij eigenlijk het verhaal dat zij laatst Vertelde tijdens het bereiden van nasi in de Keuken? Huilend, met biggelende tranen op haar Wangen die weer droogden na een Journaal Met louter…

er flitst een fietser voorbij met rinkelende flessen klessebessend allebei meen jij een supersnelle melkboer die geeft gas driemaal gis ik zondermeer een onvervalste waterdrager of een drank en flessolist…

Een andere wending geven aan een slinger van woorden tot ritmische slotakkoorden waarbij klanken streven naar het klinken van zinnen in het prachtige spel van taal laten letters zich beminnen raken woorden soms als staal om spijkerhard opnieuw te beginnen…

reus is aangekomen rondig uit strakplaatig edel glijdend over water schitterbaar tegen de zon stomend snel en statig moe gestaald dan zinkt het gebruikt door overmatig…

Zie de nacht stil in de keuken rusten op stenen tegels in halve maan verlicht die zijdeachtig glanzen Een ketting breekt, glazen kralen vallen Zie ze gaan, glijdend van het koord raken ze de grond en door de stilte gedragen klinkt hun helder lied mooier dan een woord ooit klinken zal.…

Wanneer ik werkelijkheid vervang door realiteit verandert niets aan het gedicht dan het waarneembare gezicht Als ik lidwoorden minimaliseer en ook het bijvoegelijke verweer zoek ik naar betere vorm die beantwoordt aan de norm Een zin als de nieuwe methode is heel positief wordt dan als verandering biedt uitzicht en perspectief…

Elke dichter kent zijn dagen als een deken om je geest we zijn er allen wel geweest, waar woorden vervagen. Die plek is mijn zwetende droom het uitgebroken zilte voorhoofd in vroege uren steevast gepoogd, maar doorgaan zonder schroom. Tot het vertederende moment dat zinnen beginnen te zwijmelen en woorden gebogen tuimelen, zodat de geest…

Zelden begroette ik zo enthousiast de stemmen van de achtergrond wier resonante klanken mij inspireerden in hart en ziel tot hemelsfeer naar beheerste pennenstreken in ganzenvlucht. Met open armen verwelkom ik deze zoetgevooisde engelen in een overgave van openheid en laat me onderdompelen in een wereld vol poëtische schoonheid.…

Zij groeien als kool in hun taal. Uit de chaos van klanken dringen woorden naar voor. Als een stormram rent hij erdoor en schaart ze energiek rond zijn onaantastbare "ik". Zij luistert bevallig, echoot "ik ook" door het huis, neemt eigenwijs haar tijd voor een nieuw geluid. Moeizaam brengen ze woorden in het gelid, zinnetjes missen…

Recensenten zwammen in weelde tussen de letters van de kunst Gij, die het alfabet verdeelde verleende hen daarbij een gunst liefde voor taal laat letters dansen snoert soms critici de mond schrift en pen krijgen nieuwe kansen zij sluiten een uniek verbond vermaledijd maar soms ook geliefd worden commentaren ontvangen af en toe is een woord…

je liep mijn woorden achterna verloor je in gedachten die ik als verstrooiing naar je lachte ik liet wolken dobberen op het hemelblauw jij zag immense diepte voelde de onmogelijke kou ik nam de tijd en brak haar tot verleden jouw toekomst deed meer pijn dan je lijden aan het heden we babelden in misverstaan rondom torens van verwarring…

Waarin mijn tijd zich verloren weet blijft het geheugen steken uit dagen staren onder wijzers die uren vragen stellen omdat zich het luiden van meet af, aan, uit, in, over, achter, langs, op gelegde aanwijzing die mij`t er in luist eren niet dragelijker op maakt, juist waar dat beter zou zijn voor mijn kop Want de aanhef draagt het…

De taal doorbreekt geen wijfelbare wetten Al is hij in gebruik een kunst met blijken Een diep begrip eenvoudig te besmetten Op golven die de luchtkritiek verrijken Een eerlijk woord wordt letterlijk verwezen Naar marginale speelterreinen en de Geronnen regels worden slecht gelezen Opzij geschoven, zwakjes, onder ede Een ieder spreekt, een…

Zij is klank en kleur en vult vertrekken onbedaard haar vloeiend woord kent geen sleur haar tong zo fijnbesnaard mijn oor ligt naast haar afgemeerd vangt golven, kort en lang het timbre waarop ze balanceert geen scheiding tussen spraak en zang Ik blijf haar eindeloos vereren zij verstaat de kunst van converseren.…

(in den beginne was het woord) hij onderkent de oorsprong in het licht uit licht geboren hier schouwt een arend hoog en diep en staat hem bij het dichten bij -------------------------------------------------------- 27 december 2001 Sint Johannes de Evangelist Zonneleen 27 Zie voor de bij dit beeldgedicht behorende afbeelding en voor commentaar…

Dichters wonen in een hemel Laten woorden vallen op de aarde In vlammend vuur van licht en regenbogen Raken zinnen in een mensenhart Dichters wonen in een hemel Moeten naar de aarde dalen Worstelen met strijd en macht Zoeken schone zinnen voor de Goden Dichters wonen in een hemel Een land verdwenen voor het mensenoog Verlangt de aarde…

Twee vingers slaan op een ongeteld aantal knoppen schakelingen in positie slaan hersenkronkels zichtbaar in een leesbare resolutie strelen vreugde in nietige delen slaan mis op wis zodat er woorden blijven staan die slaan op iets buiten de context maar verslaan duizend gedachten duizend en één deze keer…

Uitdrukking van woorden, eenvoud in een zin Leidt al meer dan dichtende complexiteit Tot het hoogste, een wisselwerkend gewin Onbezorgde kreten smoren elk verwijt Wat betoogt hij nog in wazige gedichten? Want het blijven immers tobbende complexen Donk’re woorden, ze zouden moeten verlichten Zelfs de beste blijven schreeuwende reflexen Wat…